AS ตอนที่ 7 - ระบบนักฆ่า
เวลาผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่อาจทราบได้ แดนค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาจากความฝัน เขานอนกระพริบตาที่สะลึมสะลือของเขาอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็มองไปรอบๆ ห้องของเขา
‘มืดละเหรอ...’
แดนลอบคิดในใจ โชคที่ช่วงนี้พ่อของเขางานยุ่งมาก จึงไม่ได้มาเยี่ยมเขาเท่าไร นั่นทำให้เขามีเวลาพอที่จะซ่อนและรักษาอาการบาดเจ็บของเขา
และเพราะเจ้าของร้างคนเก่าที่เป็นคนเอาแต่ใจและขี้โมโห นั่นทำให้ไม่มีคนรับใช้คนไหนกล้าเข้ามาเคาะประตูเรียกแดนไปรับประทานอาหารเย็นเลยสักคนเดียว เป็นเหตุให้ตอนนี้แดนรู้สึกหิวมาก มากพอที่จะกินหมูได้ทั้งตัวเลยทีเดียว
แดนลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงและคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า พลางเอามือขึ้นมาจับบาดแผลบริเวณอกซ้ายของเขา
‘เฉียดหัวใจมานิดเดียว... ถ้าตอนนั้นหลบไม่ทัน เราได้ตายจริงๆ แน่’
แดนมองดูบาดแผลที่ตอนนี้เริ่มทุเลาลงแล้ว ไม่ได้เจ็บเท่าตอนที่อยู่ในป่า
‘พอมาคิดๆ ดูแล้ว เราไม่ค่อยมีเวลาศึกษาไอ้ระบบนักฆ่านี่เลย เพราะมัวแต่เรียนรู้สิ่งต่างๆ ในโลกนี้ตั้งหลายวัน ตอนนี้เราก็ว่างแล้ว ลองมาศึกษามันหน่อยดีกว่า’
แดนยกมือขวาขึ้นและปาดมือไปในอากาศเบื้องหน้าเขา ในพริบตาก็มีเมนูต่างๆ ของระบบปรากฏขึ้นมา
[บัญชีของฉัน]
[ตั้งค่า]
[บันทึก]
[โหลด]
[ตัวเลือก]
[ร้านค้า]
[ความพิโรธของเทพเจ้า]
[ช่องเก็บของ]
[ภารกิจ]
แดนมองดูเมนูต่างๆ ของระบบ ก่อนจะสะดุดอยู่ที่เมนูหนึ่ง ที่เขาไม่คุ้นเคย
‘ความพิโรธของเทพเจ้า?’
แดนเอานิ้วไปแตะที่ปุ่มเพื่อดูคำอธิบาย
[ความพิโรธของเทพเจ้า: ดูดซับการโจมตีจากศัตรู เมื่อครบ 100% จะสามารถปลดปล่อยพลังงานที่สะสม ทำให้เกิดระเบิดแห่งการทำลายล้าง ทำลายทุกสิ่งในรัศมีการโจมตี]
‘ดะ... เดี๋ยวนะ นี่มันเหมือนเกจในเกม Black Desert Online เลยไม่ใช่เหรอ?’
แดนพยักหน้าอย่างเข้าใจ พร้อมกับกลับไปดูเมนูอื่นๆ ที่เหลือ เขาแตะไปดูที่เมนูช่องเก็บของ แต่ไม่พบอะไร เขาจึงไปดูที่เมนูภารกิจแทน
‘ภารกิจก็ไม่มี... อะไรของมันเนี่ย’
แดนกลับมาที่เมนูหลัก ก่อนจะไปสะดุดกับปุ่มบันทึกและโหลด เขาจึงลองแตะที่ปุ่มบันทึกดู
[คุณต้องการบันทึกสถานการณ์ปัจจุบันหรือไม่: ตกลง/ยกเลิก]
แดนแตะที่ปุ่มตกลง ทันใดนั้น การแจ้งเตือนจากระบบก็ดังขึ้น
[สถานการณ์ปัจจุบันได้ถูกบันทึกแล้ว!]
[การบันทึกคงเหลือ: 9; การโหลดคงเหลือ: 10]
‘เวรล่ะ! บันทึกกับโหลดมันมีจำกัดด้วยเหรอฟระ’
หน้าแดนกลายเป็นสีซีด เมื่อเขาเพิ่งตระหนักได้ว่าเขาเพิ่งใช้โควตาการบันทึกไปอย่างสูญเปล่า
‘ช่วยไม่ได้ล่ะนะ…’
แดนถอนหายใจอย่างปลงๆ ก่อนจะแตะไปที่ปุ่มบัญชีของฉัน
--------------------------------------------
ชื่อ: แดน ลองกินุส
อายุ: 16 ปี
สถานะ: นายน้อยแห่งตระกูลลองกินุส
---------
ค่าสถานะ:
STR: 0.5
INT: 3
DEX: 0.23
AGI: 0.9
STA: 2
*หมายเหตุ: ค่าสถานะแต่ละหน่วยนั้น อ้างอิงจากระดับความแข็งแกร่งโดยเฉลี่ยของมนุษย์
----------
ระดับการบ่มเพาะ: ระดับผลัดเปลี่ยนผิวหนังขั้นกลาง
การประเมินของระบบ: กากชิบหาย!
--------------------------------------------
เมื่อแดนอ่านจนจบ แววตาของแดนกลายเป็นว่างเปล่า เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงอ่อนแอเพียงนี้ ถึงแม่เจ้าของร่างคนเก่าจะฝึกฝนวรยุทธ์ แต่ด้วยความขี้เกียจของมัน อายุ 16 แล้วยังฝึกได้แค่ขั้นกลางของดินแดนที่ต่ำที่สุด
แต่แดนก็ไม่ได้ย่อท้อแม้แต่นิดเดียว เพราะจากนิยายที่เขาเคยอ่านๆ มา ไม่มีพระเอกเรื่องไหนสักคนที่จะกาก! ในเมื่อคนอื่นทำได้ ทำไมเขาจะทำไม่ได้ล่ะ?
เมื่อคิดได้เช่นนั้น แดนนั่งขัดสมาธิ กอดอก และตะโกนสั่งระบบทันที
“ระบบ! จัดเรียงความทรงจำของเจ้าของร่างคนเก่าให้ที แยกเอาข้อมูลเกี่ยวกับวิธีบ่มเพาะของตระกูลออกมา แล้วบันทึกไว้ในโฟลเดอร์วิธีการบ่มเพาะหลักซะ!”
[ระบบกำลังดำเนินการ]
[ความคืบหน้าของการดำเนินการ: 1%]
[เวลาที่เหลือโดยประมาณ: 3 วัน 21 นาที 21 วินาที]
“เห้อ... นานจังแหะ แต่ก็ยังดีที่มันเวิร์ค”
หลังจากนั้น แดนจึงกลับไปที่เมนูหลัก และลองแตะไปที่เมนูร้านค้า
[ยินดีต้อนรับสู่ร้านค้าแห่งอนาคต!]
[ค้นหา: ___________________]
[หมายเหตุ: ร้านค้าของเราจะขายแค่ไอเท็มที่ถูกสร้างมาเพื่อฆ่าเท่านั้น!]
แดนขมวดคิ้ว
‘ไอเท็มที่ถูกสร้างมาเพื่อฆ่า? ถ้างั้นเราก็ซื้อยาพิษ ปืน มีด อะไรพวกนี้ได้น่ะสิ’
แดนหยุดคิดและลองเอามือแตะไปที่ช่องค้นหา ในพริบตา คีย์บอร์ดโฮโลแกรมก็ปรากฏขึ้นมาเบื้องหน้าเขา
‘สะดวกดีแหะ’
เขาไม่รอช้า พิมพ์คำว่า ‘ปืนไรเฟิล’ ลงไป
ติ้ง!
[M416; ราคา 1,250 ASP]
[AKM; ราคา 1,325 ASP]
[SCAR L; ราคา 1,235 ASP]
[Groza; ราคา 3,208 ASP]
แดนเบิกตากว้างด้วยความตกใจอย่างสุดขีด
‘เชี่ย! มีแม้กระทั่ง Groza กับ AKM!’
แดนเอามือไปแตะที่อาวุธหมายจะซื้อมาใช้
[ขออภัย! โฮสต์มี ASP ไม่พอ]
‘ASP?’
“ระบบ อธิบายให้ฟังหน่อยว่า ASP คืออะไร”
[ASP ย่อมาจาก Assassination Point ท่านสามารถได้รับ ASP จากการทำภารกิจ หรือลอบสังหารมอนส์เตอร์โดยไม่ถูกจับได้ โดย ASP ที่ได้รับมานั้น สามารถนำมาซื้อของต่างๆ ในร้านค้าของเราได้!]
‘อย่างนี้เองสินะ ทางเดียวที่เราจะหา ASP ได้ตอนนี้คือเราต้องฆ่ามอนส์เตอร์เท่านั้น เห้อ ภารกิจก็ไม่มีให้ทำ พับผ่าสิ!
แดนปิดหน้าต่างของระบบลง และเดินออกจากห้องเพื่อที่จะไปล่ามอนส์เตอร์
‘เวร ลืมไปเลยว่ามืดอยู่’
เขาได้แต่เดินกลับมาในห้องอย่างจนใจ แดนนั่งลงบนเตียงและเรียกหน้าต่างเมนูขึ้นมาดูอีกครั้ง เขาเอามือไปแตะที่ปุ่มที่น่าสงสัยที่สุด ‘ปุ่มตัวเลือก’
[ระดับความยาก: ภูติดำ]
[ตั้งค่ากราฟฟิค: สมจริง]
[ติดต่อ GM]
‘อะไรของมันวะเนี่ย! มีแม้กระทั่งระดับความยากแล้วก็ตั้งค่ากราฟฟิค ไอ้ปุ่มติดต่อ GM นี่อีก’
แดนจ้องปุ่มติดต่อ GM ที่เป็นสีเทา
‘กดไม่ได้แหะ... ถ้ากดได้ เราจะได้คุยกับคนที่สร้างระบบนี้ขึ้นมางั้นเหรอ?’
เขาพึมพำ
‘ช่างมันก่อนละกัน
แดนปิดหน้าต่างเมนูแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ภายนอกที่มืดสนิท อากาศเย็นสบาย กอปรกับมีเสียงแมลงเป็นจังหวะราวกับกล่อมเขาให้นอน แดนไม่มีทางเลือก จึงหลับไปอีกครั้ง
