ตอนที่แล้วตอนที่ 3 ผู้เล่น PK
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 5 สิ้นสุดวันแรก

ตอนที่ 4 ระบบเกม


「นี่ ไฮน์โดะ ตอนนี้เราก็อยู่ที่นี้แล้วทำไมไม่ลองสู้กับมอนสเตอร์ที่นี้ดูละ! 」

 

เมื่อยูมีร์พูดสิ่งที่งี่เง่าออกมา ผมถอนหายใจและต้องการที่จะแนะนำให้กลับไปที่เขต 「ป่าDondery」

 

…ยูมีร์เธอคงไม่คิดอะไรบ้าๆไช่ไหม?

 

「ไม่ ไม่ เธอก็เห็นนี้ผู้เล่น PK คนนั้นหน่ะ แม้ว่าเราจะมีคนมากกว่า แต่เราก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้เพราะเขามีเลเวล 5  พวกเราเลเวลแค่ 3 เองเธอก็รู้」

 

「มันเป็นไปไม่ได้เลยหรอถึงแม้เราจะสู้แค่ตัวเดียว? 」ยูมีร์ถามขึ้นด้วยแววตาอ้อนวอน

 

「…พวกมอนสเตอร์จะแตกต่างจากผู้เล่นตรงที่พวกมันไม่สามารถเพิ่ม HP และใช่ไอเทมในการฟื้นฟูได้ก็จริง  แต่ถ้าพูดถึง…เดี๋ยวนะ มันก็อาจเป็นไปได้ ยูมีร์ฟังนะฉันจะพยายามใช้สกิลสนับสนุนเธออย่างเต็มที่บ้างที่เราอาจจะมีโอกาศฆ่ามอนสเตอร์แถวนี้ได้」

 

「 ฮิฮิ ฉันมีอะไรให้นายดูด้วย! 」

 

「อะไรหรอ?」

 

ยูมีร์เปิดระบบช่องเก็บของขึ้นมา

 

หลังจากนั้นจู่ๆดาบไม้ในมือเธอก็หายไปและปรากฎดาบเหล็กขึ้นมาแทน

 

「เธอได้มันมาได้ไง」

 

「มันดรอปมาจากผึ้งหน่ะ เป็นไงบ้าง ตอนนี้ฉันดูเหมือนอัศวินใช่ไหม!? 」

 

「ก็ไม่เลว ถ้าเธอขี่ม้าและสวมชุดเกราะนั้นจะทำให้เธอเหมือนอัศวินมากกว่า 」

 

「เนอะ ... ใช่มั่ย..ใช่มั้ย.. ถ้างั้นเราไปลุยกันเลย! 」

 

「เธอไม่ฟังฉันเลย…」

 

หลังจากนั้นผมพยายามพูดกับยูมีร์เรื่องอาวุธแต่ยูมีร์ไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลยสิ่งที่ผมต้องการจะบอกเธอคือให้เธอเปลี่ยนดาบนั้นกลับไปเป็นอาวุธเริ่มต้น ...

 

สำหรับข้อมูลของดาบนั้นมันมีชื่อว่า "Crude Broadsword" และมันก็มีพลังโจมตี 10 นอกเหนือจากนั้นความทนทานของมันก็มีเพียง ... 3 คะแนน

 

หลังจากนั้นไม่นานพวกเราทั้งคู่ก็เดินกลับมาที่เดิม

 

ตอนแรกผมคาดหวังว่าเราจะสามารถเอาชนะมอนสเตอร์ได้ แต่ผมคิดผิดอย่างมหันต์เมื่อดาบที่ยูมีร์ถืออยู่ฟาดเข้าใส่มอนสเตอร์ตรงนั้นวินาทีแรกที่ดาบสัมผัสร่างของมอนสเตอร์ดาบได้แตกทันทีก่อนที่มอนสเตอร์ตัวนั้นจะโจมตียูมีร์กลับจน HP ของเธอหมด

 

เนื่องจากยูมีร์ตายอย่างรวดเร็วทำให้ผมต้องใช้น้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งการเริ่มต้นเพื่อชุบชีวิตเธอและพวกเราทั้งคู่ก็ตัดสินใจกลับไปที่เขต「 ป่าDondery 」ทันที

 

「เยี่ยม ในที่สุดเราก็มาถึงสักที ก่อนอื่นเราควรที่จะเตรียมตัวให้พร้อมก่อน」

 

「อืม นายพูดถูก งั้นเราควรจะเอายังไงก่อนดี นายบอกว่านายต้องการที่จะยืนยันอะไรบ้างอย่าง?」

 

「ใช่ ก่อนอื่นฉันต้องการดูว่ามีการคำนวณการแชร์ค่าประสบการณ์ที่ได้รับในปาร์ตี้ยังไง ถ้าอย่างนั้น…เราจำเป็นที่จะต้องเก็บเลเวลกัน เพื่อดูว่าถ้าหากเราเลเวลสูงขึ้นแล้วเราจะได้รับค่าประสบการณ์เนื่องจากเลเวลที่ห่างจากมอนสเตอร์ไหม」

 

「หื้มมม ... ? ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่นายพูดก็เถอะ! 」

 

ยูมีร์ทำตามคำสั่งของผมและชักดาบของเธอออกมา

 

เริ่มต้นด้วยการทดลองฆ่า「 คิลเลอร์ บี 」ที่เราคุ้นเคยก่อน

 

มันอาจเป็นมอนสเตอร์ที่อ่อนแอที่สุดในเกมนี้ ... แต่ในตอนเริ่มเกมพวกเราทั้งคู่ได้ท้าทายมันด้วยมือเปล่าและสิ่งที่ได้คือพวกเราตายและกลับไปเกิดที่หมู่บ้าน

 

นี่ไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่าอายใช่ไหม อย่าไปบอกใครเรื่องนี้ ...

 

มอนสเตอร์ในป่านี้มี 2 ประเภทและอีกประเภทคือมอนสเตอร์ที่มีลักษณะดักแด้สีข้าวมันมีชื่อว่า「 หนอนผีเสื้อ 」

 

โดยหนอนผัเสื้อนั้นมีการเคลื่อนไหวช้าแต่ทดแทนด้วยพลังป้องกันและ HP ที่มากกว่า คิลเลอร์ บี

 

แต่ถ้าพูดถึงพลังโจมตีละก็ความเสียหายที่มันทำได้นั้นรุนแรงเท่ากัน

 

หลังจากนั้นเรายกเลิกและจัดปาร์ตี้ใหม่หลายครั้งและเราตรวจสอบจำนวนประสบการณ์ที่เราได้รับก่อนที่จะเลเวลอัพด้วยเหตุนี้ ...

 

「ตามที่คาดไว้ดูเหมือนว่าการล่ามอนสเตอร์ในพื้นที่ที่เหมาะสมสำหรับเลเวลของเรานั้นดีที่สุด แม้ว่าเราจะฆ่ามันได้ง่ายและฆ่าได้เป็นจำนวนมากแต่ค่าประสบการณ์ที่เราได้รับนั้นก็ไม่เยอะ ... และเนื่องจากมีการแชร์ค่าประสบการณ์ในปาร์ตี้ทำให้ได้โบนัสเพิ่มมาอีกเล็กน้อยซึ้งมันก็สมเหตุสมผลดี แต่ถ้าหากผู้เล่นโซโลและปาร์ตี้ที่ความเร็วเท่ากันในการฆ่ามอนสเตอร์ปาร์ตี้นั้นจะได้ค่าประสบการณ์มากกว่าเล็กน้อย  แล้วนี้ก็คือสรุปทั้งหมด……」

 

「ฉันไม่เข้าใจ! 」

 

「 ...มันก็ง่ายๆหากเรากำจัดมอนสเตอร์รอบ ๆ โดยใช้ระบบปาร์ตี้พวกเราก็จะได้รับค่าประสบการณ์มากขึ้นยังไงละ」

「โอ้ เข้าใจแล้ว 」

 

「แต่ถึงแบบนั้นผู้เล่นโซโลที่แข็งแกร่งจริงๆก็อาจจะฟาร์มมอนสเตอร์จนมีเลเวลมากกว่าผู้เล่นที่จับกลุ่มเป็นปาร์ตี้ นั้นเพราะว่าพวกเขามีประสบการณ์มากกว่าผู้เล่นปกติ」

 

「นั้นแหละคือสิ่งที่ฉันจะพูดตั้งแต่ต้น 」

 

「โอ้ ...」

 

ผมเชื่อว่าการหาพื้นที่ในการฟาร์มเป็นสิ่งที่ดีและสำคัญที่สุดในเกม RPG

 

แต่มันก็คงจะน่าเบื่อหน้าดูถ้าต้องเล่นคนเดียวแล้วทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว แต่เนื่องจากยูมีร์ชวนผมมาเล่นเกมนี้และแถมยังเป็นวันแรกที่เกมเปิดตัว…เดาว่าพวกเราควรจะเข้าใจตัวเกมหายมากยิ่งขึ้นในช่วงแรกๆแบบนี้

 

ดังนั้นมาทบทวนสิ่งต่างๆกันก่อน

 

เมื่อพูดถึงพื้นฐานในเกม TB นั้นง่ายมาก

 

HP · MP ·พลังโจมตี·พลังป้องกัน·พลังเวทย์มนตร์·ต้านทานเวทย์, นี้คือค่าสถานะของเกมนี้

 

ในเกมนี้ถ้าหากผู้เล่นทำการเคลื่อนไหวที่ผิดแปลกไปจากสรีระร่างกายของมนุษย์มากจนเกินไปมันจะสร้างภาระให้กับร่างกายมหาศาลและนั้นถือเป็นข้อจำกัด นี้จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมผู้เล่นถึงจำเป็นต้องเก็บเลเวลเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวเอง

 

และอีกนึงอย่างที่ทำให้เกมนี้มันสมจริงยิ่งขึ้นคือมันไม่มีค่าสถานะทางด้าน ความแข็งแกร่ง ความว่องไว พละกำลัง อะไรแบบนั้นเหมือนเกมอื่นๆ สิ่งเดียวที่สามารถทำให้ผู้เล่นแข็งแกร่งหรือเก่งขึ้นได้คือเลเวล

 

และนั้นรวมถึงความเร็วในการตอบสนองของผู้เล่นด้วย ความเร็วในการตอบสนองนั้นจะวัดจากความเร็วในการตอบสนองของผู้เล่นจริงๆ นั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงไม่เล่นอาขีพที่ต้องเข้าไปต่อสู้ในระยะประชิด

 

สิ่งสำคัญอีกอย่างนึงคือผู้เล่นจะมีระบบน้ำหนัก ระบบน้ำหนักคือการที่ตัวเกมจะคิดน้ำหนักของสิ่งของต่างๆทั้งอุปกรณ์ อาวุธ เครื่องใช้ต่างๆที่อยู่ในช่องเก็บของของผู้เล่นด้วยนั้นเอง นั้นทำให้ผู้เล่นจำเป็นต้องคำนวณน้ำหนักเพื่อไม่ให้ร่างกายของตัวผู้เล่นเองมีน้ำหนักมากจนเกินไป และเป็นทางเดียวที่จะสามารถลดภาระเรื่องน้ำหนักได้ก็คือ เลเวล

 

นี้เป็นระบบที่ถูกออกแบบมาเพื่อสร้างสมดุลของร่างกายเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาเมื่อกลับไปยังร่างจริงของผู้เล่น

 

ดังนั้นพื้นฐานของเกมก็ง่ายๆหากผู้เล่นต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นคือการเพิ่มเลเวลของตัวเองเพื่อเพิ่ม HP ,MPและที่สำคัญที่สุดคือการที่ผู้เล่นสามารถเพิ่มขีดจำกัดของน้ำหนัก

 

เมื่อพูดถึงอุปกรณ์ป้องกันมันก็เหมือนกันทั้งนี้ขึ้นอยู่กับเลเวลของผู้เล่นด้วยยิ่งเลเวลเยอะพลังป้องกันก็ยิ่งเยอะขึ้นไปด้วย เวลาผู้เล่นถูกโจมตีความเสียหายที่ได้รับก็จะลดลง

 

ด้วยเหตุนี้เองอาชีพต่างๆในเกมถึงมีคำอธิบายและสเตตัสบอกว่าอาชีพเหล่านี้เน้นไปทางด้านไหน ยกตัวอย่างเช่น อัศวินที่จะมีทั้งพลังโจมตีและพลังป้องกันเป็นหลักนั้นหมายความว่าอาชีพอัศวินจะมีความสมดุลรวมถึงจะมีขีดจำกัดของน้ำหนักที่มากกว่าอาซีพอื่นๆ เช่น จอมเวทย์หรือนักบวช

 

ข้อมูลทั้งหมดนี้เป็นข้อมูลพื้นฐานที่ทางเกมมีให้กับผู้เล่นทุกคนได้อ่านและทำความเข้าใจ

 

ซึ้งในตอนนี้ผมก็สามารถพิสูจน์ได้แล้วว่าสิ่งที่ระบบได้อธิบายมานั้นเป็นจริง ด้วยเลเวลของผมที่เพิ่มขึ้นมันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าไม่เท้า(แท่งไม่โง่ๆ)ที่อยู่ในมือของผมตอนนี้มีน้ำหนักเบาลงอย่างเห็นได้ชัด

 

นั้นก็ชัดเจนแล้วว่าน้ำหนักของอุปกรณ์นั้นยังเท่าเดิมแต่ตัวของผู้เล่นมีความแข็งแกร่งขึ้นตามเลเวล

 

ปัญหาต่อไปก็คือ..อาวุธ อาวุธในปัจุบันนั้นยังเป็นเพียงอาวุธที่ทางระบบมอบให้กับผู้เล่นที่พึ่งเริ่มต้นมันจึงไม่ได้เป็นอาวุธที่ดีมาก

 

เราควรตัดสินใจโดยคำนึงถึงสิ่งนี้อย่างรอบครอบ

 

... ผมหวังว่ายูมีร์ที่มีประสบการณ์ในการเล่นเกมมากก่อนจะสามารถช่วยผมในเรื่องนี้ได้

 

「นี้ ยูมีร์ ในเกมนี้จะมีพวกช่างทำอาวุธหรืออุปกรณ์เครื่องป้องกันรึเปล่า」

 

「แน่นอนว่าต้องมีอยู่แล้ว!」

 

「เยี่ยม งั้นเราก็สามารถไปหาซื้ออาวุธและเครื่องป้องกันได้จากร้านค้าในหมู่บ้านได้สินะ พวกนั้นคงจะเป็น NPC ในเกม」

 

「นายอย่าไปคาดหวังกับอาวุธเหล่านั้นมากเลย ถึงแม้จะเป็นอาวุธที่ดีกว่าอาวุธที่ระบบมอบให้แต่ถ้าเทียบกับของผู้เล่นที่เล่นสายอาชีพช่างหรือนักประดิษฐ์ที่สร้างขึ้นมาเองมันแตกต่างกันเยอะ 」

 

อย่างที่ผมคิดมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

 

ในกรณีนี้ผมต้องคิดอย่างรอบครอบ…

 

หากเป็นเช่นนั้นวัสดุและเงินเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งในเริ่มต้น ดังนั้นผมควรขายทุกอย่างที่ไม่จำเป็นและไม่สำคัญออกไปและต้องซื้อแต่ของที่จำเป็นเท่านั้น

 

ด้วยข้อมูลทั้งหมดที่ผมมีตอนนี้มันทำให้ผมตัดสินใจได้ในที่สุด

 

「ยูมีร์ พวกเราจะใช้อาวุธที่ระบบมอบให้จนกว่าจะไปถึงเลเวล 10 」

 

เมื่อยูมีร์ได้ยินสิ่งที่ผมพูดใบหน้าของเธอเริ่มซีดลงอย่างเห็นได้ชัด นี้ขนาดเธอปรับผิวให้กลากเป็นสีแทนแล้วนะผมยังเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าหน้าเธฮซีดจนแถมจะกลับเป็นสีผิวเดิมของเธอ

 

ดูถ้าแล้วเธอคงช๊อคมากกับสิ่งที่ผมพูด

 

「ทำไมละไฮน์โดะ? ฉันเกลียดเจ้าไม้โง่ๆนี้จะตาย! 」

 

และผมก็คิดไว้แล้วว่าเธอจะต้องพูดแบบนี้….

 

อย่างไรก็ตามผมจำเป็นต้องให้ยูมีร์เข้าใจถึงความพิเศษบ้างอย่าง เกี่ยวกับอาวุธที่ยอดเยี่ยมที่ระบบมอบให้กับผู้เล่น!

 

ผมทำการชูไม้เท้าในมือให้เธอดู

 

「ยูมีร์เธอยังไม่เข้าใจถึงความสามารถที่แท้จริงของเจ้าแท่งไม้เหล่านี้ เธอได้สังเกตุรึเปล่าว่าแท่งไม้ที่ระบบได้แจกมาให้กับผู้เล่นทุกคนนั้นมันไม่มีค่าความทนทาน นั้นหมายความว่าแท่งไม้นี้จะไม่มีวันพัง และด้วยมอนสเตอร์ที่อยู๋บริเวณนี้เราสามารถใช้แท่งไม้นี้สู้กับพวกนั้นได้อย่างเต็มที่ พวกเราจำเป็นต้องอดทนใช้แท่งไม้นี้จนกว่าพวกเราจะไปถึงเลเวล 10 เธอเข้าใจรึยังว่ามันยอดเยี่ยมขนาดไหน!!!」

 

อาวุธที่ระบบมอบให้กับเราฟรีๆ, อาวุธที่ไม่มีวันพัง, ไม่จำเป็นต้องกลับไปที่หมู่บ้านเพื่อซ่อมแซมอาวุธ มันจะมีอะไรยอดเยี่ยมไปมากกว่านี้อีกละ

 

ดูเหมือนว่าคนบ้างคนแถวๆนี้จะยังคงอยู่ในอาการซ๊อคอยู่

 

ยูมีร์ก้าวถอยหลังใบหน้าของเธอซีดลและหวาดกลัว

 

「 นะ..นาย…ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ…พวกเราจะต้องใช้แท่งไม้นี้สู้กับมอนสเตอร์จนถึงเลเวล 10 จริงๆหรอ」

「ยูมีร์เธอลองคิดดูดีๆ ด้วยเลเวลของเราที่เพิ่มขึ้นทั้งพลังโจมตีและพลังป้องกันเองก็มากกว่าตอนแรกและฉันมั่นใจว่าเราสามารถใช้แท่งไม้นี้สู้กับมอนสเตอร์ในเขตพื้นที่รอบๆหมู่บ้านได้ทั้งหมด แม้แต่ก๊อบลินที่เธอสู้ตอนที่อยู่ 「 Homa Plains 」ในตอนนั้น เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันแข็งแกร่งเท่าไหร่ใช่มั้ยละ แต่ที่ทำให้เธอสู้ก๊อบลินตัวนั้นไม่ได้ก็เพราะว่าดาบที่ดรอปมาจากคิลเลอร์ บี นั้นมันมีความทนทานน้อยเกินไป」

 

「มันก็…ใช่อย่างที่นายว่านั้นแหละ ฉันมันใจว่าสามารถฆ่าก๊อบลินได้อย่างแน่นอน แต่เพราะดาบขยะนั้นเหมือนกับแท่งไม้โง่ๆนี่…」

 

ผมค่อนข้างมันใจว่าผู้พัฒนาเกมไม่ได้ใจร้ายกับผู้เล่นมากจนเกินไป มอนสเตอร์ที่อยู่รอบๆหมู่บ้านจะต้องไม่เก่งและโหดจนเกินมันจะต้องเป็นมอนสเตอร์ที่ผู้เล่นมือใหม่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย

 

ผมเชื่อว่าความแตกต่างในความแข็งแกร่งของมอนสเตอร์กับผู้เล่นเริ่มต้นจะไม่ห่างกันมากนัก

 

อาวุธและอุปกรณ์สำหรับผู้เริ่มต้นจะเพียงพอที่จะจัดการมอนเสอตร์เหล่านี้

 

ในกรณีนี้ผู้เล่นจึงไม่จำเป็นต้องพยายามหาอาวุธหรืออุปกรณ์ป้องกันเพื่อต่อสู้กับมอนสเตอร์ในบริเวณนี้เพราะอาวุธที่ระบบมอบให้ก็เพียงพอแล้ว

 

「ในตอนแรกที่เราอยู่ที่ 「 Homa Plains 」ที่จริงแล้วพวกเราสามารถที่จะสู้กับพวกก๊อบลินได้แต่มันจะใช้เวลามากเกินไปในการที่เราจะฆ่า 1 ตัว…แต่ตอนนี้พวกเราเลเวล 5 แล้ว ฉันเชื่อว่าด้วยเลเวลของพวกเราในตอนนี้การที่เราจะฆ่าก๊อบลิน 1 ตัวคงใช่เวลาไม่นาน」

 

「สิ่งที่นายกำลังบอกก็คือความเร็วที่ในเอาชนะมอนสเตอร์เป็นสิ่งสำคัญสินะ…ถ้าเราต่อสู้กับก๊อบลินด้วยเลเวลในปัจจุบันของพวกเรามันจะมีประสิทธิภาพมากกว่าใช่รึเปล่า」

 

「ถูกต้องแล้วค้าบ! ที่นี้ฉันจะมาพูดถึงเหตุผลว่าทำไมพวกเราถึงต้องใช้อาวุธที่ระบบมอบให้ นั้นก็เพราะเราไม่สามารถหาอาวุธที่ไม่มีความทนทานได้อีกแล้วในเกมนี้ แถมสิ่งที่เธอบอกกับฉันก่อนหน้านี้ว่าอาวุธที่ NPC ขายในเมืองนั้นมันไม่ค่อยมีคุณภาพเมื่อเทียบกับอาวุธที่ผู้เล่นสร้างขึ้นมาเอง… แต่ในความเป็นจริงตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมละที่จะมีผู้เล่นที่สามารถสร้างอาวุธขึ้นมาได้..」

 

「ใช่..มันเป็นไปไม่ได้เลย เพราะผู้เล่นจะต้องมีอาชีพเกี่ยวกับการทำอาวุธและต้องมีทักษะถึงจะสามารถสร้างอาวุธหรืออุปกรณ์ป้องกันด้ ที่สำคัญกว่านั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องรู้วิธีการสร้างด้วย」

 

「นอกจากนี้เธอลืมอะไรไปรึเปล่า..? ภายในช่องเก็บของของพวกเรา…」

 

「เอ๊! น้ำยาเพิ่มค่าประสบการณ์ 」

 

「นั้นแหละ หลังจากนำสิ่งต่าง ๆ มาพิจารณาแล้วฉันคิดว่าถ้าเรานำไอเทมทั้งหมดที่ระบบมอบให้มาใช้ละก็...ถ้าหากฉันคิดไม่ผิดมันจะทำให้เราไปถึงเลเวล 10 ได้ภายในวันนี้อย่างแน่นอน เธอไม่คิดแบบนั้นหรอยูมีร์」

 

เมื่อยูมีร์ได้ยินคำพูดของผม เธอก็พยักหน้ารัวๆด้วยความตื่นเต้น

 

เธอไม่ต้องมองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เป็นประกายแบบนั้นเลย

 

มันน่าอายจริงๆ ได้โปรดหยุดเถอะ

 

หลังจากเสร็จสิ้นการวิเคราะห์ข้อมูลทั้งหมดแล้ว ในตอนนี้พวกเราทั้งคู่ก็มีเลเวลอยู่ที่ 5 แล้วพวกเราก็กำลังมุ่งหน้าไปที่「Homa plains」

 

ระหว่างทางยูมีร์เปิดระบบขึ้นมาดูหลังจากนั้นเธอก็มีท่าทางไม่ค่อยสบายใจ

 

「ไฮน์โดะ นายยังพอมีเวลาอยู่รึเปล่า? 」

 

「หื้ม ตอนนี้กี่โมงแล้ว?」

 

「3 โมง」

 

「อื้ม ฉันคิดว่าฉันจะไม่เป็นไรจนกว่าจะถึงเวลา 5 โมงเย็น จากนั้นฉันจะต้องไปเตรียมอาหารเย็นให้กับริเซะและยังต้องไปรอตอนรับเธอด้วย」

 

「หื้ม ฉันเข้าใจได้ว่าต้องเตรียมอาหารเย็น แต่ทำไมนายต้องไปรอตอนรับเธอด้วย เธอก็เข้าบ้านเองได้ไม่ใช่หรอ」

 

ถ้าถามว่าริเซะคือใครละก็ เธอก็คือน้อยสาวของผมเอง

 

โดยปกติแล้วเธอจะออกไปเรียนพิเศษที่โรงเรียนกวดวิชาซึ้งนั้นทำให้เธอไม่ค่อยจะอยู่ที่บ้าน แต่ ...

 

「ด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อใดก็ตามที่ฉันอยู่ที่บ้านเธอบอกว่าเธอต้องการให้ฉันเปิดประตูและทักทายเธอ เธอทิ้งกุญแจไว้ในห้องนั่งเล่นซึ้งเธอตั้งใจ... ตั้งแต่เธอยังเด็กเธอมักเป็นคนขี้เหงาดังนั้นเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันอยู่บ้านมันทำให้ฉันนึกว่าตัวฉันเองได้กลายเป็นมาเฝ้าบ้านไปแล้วสิ่งที่ฉันทำก็คือกระดิกหางไปมาและรอตอนรับเจ้านายกลับมาบ้าน นั้นแหละคือเหตุผลและสภาพของฉัน」

 

「ชิ ที่แท้นายก็เป็นบราคอน…」

 

「เมื่อกี้เธอพูดว่าไรนะ…」

 

「 ม..ไม่มีอะไรสักหน่อย นายหูแว่วรึเปล่า! 」

 

「งั้นหรอ สงสัยจะใช่…」

 

ยูมีร์มีบุคลิกที่ค่อนข้างตรงไปตรงมาดังนั้นเธอจึงเขากับคนได้ง่าย แต่ ...

 

ดูเหมือนเธอจะไม่สามารถเข้ากับริเซะได้ เวลาที่ทั้งสองคนเจอกันทีไรก็ต้องมีเรื่องให้ปวดหัวตลอด

 

อย่างไรก็ตามพวกเธอไม่ได้ลงไม้ลงมือกัน พวกเธอเพียงแลกเปลี่ยนคำพูดที่ไม่เหมาะสมระหว่างพวกเธอและผมต้องยอมรับก่อนเลยว่าไม่สามารถหยุดพวกเธอได้จริงๆ

 

ผมสวดภาวนาขอให้วันนี้พวกเธอไม่ต้องทะเลาะกัน...

 

แต่ในตอนนี้ผมควรที่จะต้องสนุกกับการเล่นเกมสิ เราอย่าพึ่งไปพูดถึงเรื่องนั้นเลย

 

「ยังไงก็ตามพวกเราจะเก็บเลเวลจนถึงเวลา 5 โมงเย็นเท่านั้น และจากที่ฉันคำนวณไว้ด้วยความสามารถของเราในตอนนี้บวกกับน้ำยาเพิ่มค่าประสบการณ์มันน่าจะทำให้เลเวลของพวกเราไปถึงเลเวล 10 ก่อน 5 โมงเย็น 」

 

「โอ้ว รู้สึกว่านายเริ่มอยากจะเล่นเกมนี้มากขึ้นแล้วใช่ไหมละ 」

 

「ใช่ ฉันต้องยอมรับเลยว่าเกมนี้ออกแบบมาได้เยี่ยมและสมจริงมากรวมถึงยังเก็บรายละเอียดเล็กๆน้อยๆได้ค่อนข้างดี เธอได้สังเกตุบ้างรึเปล่าว่า? 「 คิลเลอร์ บี 」ตรงบริเวณด้านใต้ลำตัวมันจะได้รับความเสียหายมากกว่าปกติเมื่อถูกโจมตี」

 

「 อย่าบอกนะว่ามอนสเตอร์เกมนี้มีจุดอ่อน! ฉันไม่ได้สังเกตเลย…」

 

เนื่องจากนี่เป็นเกม VR จึงไม่มีระบบกำหนดเป้าหมาย

 

เนื่องจากผู้เล่นสามารถเล็งได้อย่างอิสระผู้เล่นแต่ละคนสามารถเลือกได้ว่าพวกเขาต้องการโจมตีจุดไหน

 

การมีจุดอ่อนที่กว้างขึ้นนั้นเป็นจุดยุทธศาสตร์ของเกมผมสามารถพูดได้เต็มปากว่าผมชอบระบบนี้มากและมันสุดยอดจริงๆ

 

「ฉันคิดว่าอย่างนั้น เนื่องจากมดและผึ้งวิวัฒนาการมาจากสายพันธุ์เดียวกันโครงสร้างของพวกมันจึงคล้ายกัน」

 

「นายกำลังพูดเรื่องอะไร! นายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านแมลงตั้งแต่เมื่อไหร่? 」

 

「ฉันชอบหนังสือภาพแมลงเมื่อตอนฉันเด็กๆมันเป็นข้อมูลที่ฉันจำได้หน่ะ แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับฉันที่จะจำมันทั้งหมดในตอนนี้…แต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการจะบอก สิ่งที่ฉันต้องการจะบอกก็คือเราควรค้นหาจุดอ่อนของก๊อบลินเมื่อเราไปถึง「Homa Plains 」 ด้วยวิธีนี้เราสามารถเพิ่มประสิทธิภาพในการฆ่าพวกมันได้เร็วยิ่งขึ้น」

 

เมื่อผมให้คำแนะนำเกี่ยวกับจุดอ่อนของมอนสเตอร์ ยูมีร์ก็เบอกตาขึ้นด้วยความตกใจ

 

อีกแล้วหรอ ขออย่าให้เป็นแบบที่ผมคิดเลยดูถ้าครั้งนี้เธอคงจะซ๊อคมากจริงๆ

 

มุมปากของยูมีร์ก็กระตุกขึ้นทันที

 

「 ฮ่าๆๆๆๆๆ ไฮน์โดะ นายนี้มันสุดยอดที่สุดเลยยยย!」

 

「เดี๋ยวๆอะไรของเธอยูมีร์ หยุดตีหลังของฉันได้แล้ว! มันเจ็บนะโว้ยยย! 」

 

ทันใดนั้นเธอก็หัวเราะออกมาผมคิดว่าเธอบ้าไปแล้ว

 

ใบหน้าของยูมีร์พิงมาที่หลังของผมพร้อมกับรอยยิ้มของเธอ แต่ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

 

「ไฮน์โดะ นายเชื่อรึป่าวว่าฉันสนุกมากเลยนะที่ได้เล่นเกมนี้กับนาย! มันสนุกที่สุดเล๊ยยยย! 」

 

「ฉันเห็นแล้วว่าเธอสนุกขนาดไหน…」ไฮน์โดะพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม

 

「 อื้ม! มันคือความสุขที่สุดเลยแหละ!」

 

หลังจากนั้นยูมีร์ก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

 

อาจเป็นเพราะสภาพร่างกายของเธอยังอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์พร้อม เธอได้บดขยี้อมอนสเตอร์ทั้งหมดที่พวกเราพบเจอเมื่อไปถึง「Homa Plains 」

 

เมื่อรู้ตัวอีกทีเวลาก็ได้ร่วงเลยมาถึง 1 ชั่งโมงแล้วและเลเวลของพวกเราทั้งคู่ก็มาถึงเลเวล 10

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด