ตอนที่ 2 ยูมีร์และไฮน์โดะ
เมื่อผมคืนสติผมพบว่าตัวเองในสถานที่ที่ดูเหมือนทางเข้า
ในขณะที่ผมกำลังมองไปรอบๆอยู่นั้นจู่ๆก็มีหน้าต่างเด้งขึ้นมาข้างหน้าผม พร้อมกับให้ผมป้อนข้อมูลส่วนตัวลงไป
ดูเหมือนว่าสิ่งแรกที่ปรากฏคือหน้าต่างเข้าสู่ระบบ
ผมป้อน ID และรหัสผ่านที่ผมทำเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาและไปยังขั้นตอนถัดไป
「ดำเนินการสแกนข้อมูลทางร่างกาย」
เสียงของระบบดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่ง
ทันใดนั้นสัมผัสทางด้านร่างกายค่อยๆกลับมา
นี้มันเหมือนในความฝันมากแต่มันก็ใกล้เคียงกับความเป็นจริงมากเช่นกัน
โอ้…ไม่มีคำพูดใดที่จะบรรยายความรู้สึกแบบนี้
ผมเริ่มขยับมือและขาเหมือนที่เสียงระบบบอก ก่อนที่ผมจะถามคำถาม2-3คำถามกับระบบ
ไม่รู้สึกแตกต่างจากการเคลื่อนไหวจากร่างกายจริง
หลังจากพูด「ตกลง」ที่หน้าต่างการตรวจสอบล่าสุดมันเข้าสู่ขั้นตอนถัดไป
「การปรับเสร็จสมบูรณ์ เราจะทำการตั้งค่าร่างอวตาร」
มีหน้าต่างปรากฏขึ้นต่อหน้าผมอีกครั้ง
ดูเหมือนว่าครั้งนี้คือการปรับแต่งรูปร่างและหน้าตา
หน้าต่างของระบบตรงหน้า ปรากฎรูปร่างและหน้าตาของผมขึ้น เส้นผมสีดำสนิทที่ยาวจนปิดบังตาผมบางส่วน ใบหน้าที่ขาวสะอาดไม่อ้วนและไม่ผอมจนเกินไป ผมก็ไม่ได้ชมตัวเองว่าดูดีหรอกนะแต่ก็ไม่ได้แย่
ในหน้าต่างมีตัวเลือกที่ผมสามารถคลิกได้
ผมเลยลองกดคลิกและเลื่อนๆดูปรากฎว่ามันสามารถแก้ไขบ้างอย่างของร่างอวตารเราได้
แม้ว่าสิ่งเดียวที่ผมสามารถเปลี่ยนได้คือสีผิว สีผมและรอยสักก็ตาม
「มีตัวเลือกไม่มาก…อืม แต่มันก็ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น」
ดูเหมือนว่าเพื่อทำให้มีความสมจริง ระบบเลยไม่มียุ่งเกี่ยวกับร่างกายและโครงสร้างของผู้เล่นในการออกแบบร่างอวตาร
ตัวอย่างเช่นหากคุณต้องการออกแบบร่างอวตารที่แตกต่างจากร่างกายจริงๆของตัวเองมากจนเกินไป เมื่อคุณกลับสู่ความเป็นจริงคุณจะมีปัญหาในการขยับร่างกายอย่างถูกต้อง
อีกตัวอย่างหนึ่งคือในระหว่างการทดลอง ผู้ทดลองกำลังทำการเคลื่อนไหวที่เป็นไปไม่ได้ทางร่างกายสำหรับมนุษย์และหลังการทดลองเส้นใยกล้ามเนื้อในแขนของเขาก็บิดจนผิดรูปและ「 ตูม! 」 มันระเบิด ... ซึ่งมันน่ากลัวมาก
ดังนั้นนี้คงเป็นเหตุผลที่การออกแบบร่างอวตารในเกมมีความจำกัดและเปลี่ยนแปลงได้ไม่กี่อย่างและไม่ส่งผลต่อร่างกายในโลกความเป็นจริง
โดยทั่วไปถ้าคุณต้องการสร้างอวตารของตัวเอง คุณควรที่จะสร้างให้ใกล้เคียงหรือเหมือนกันกับลักษณะทางกายภาพของคุณในโลกแห่งความเป็นจริง
…ในสมัยก่อนมันคงเป็นปัญหาถ้าข้อมูลเรื่องรูปร่างหรือหน้าตาของตัวเองถูกเผยแพร่ออกไป
แม้ว่าเพียงแค่เปลี่ยนสีผม มันก็สามารถเอาไปทำอะไรได้มากมายบนโลกอินเตอร์เน็ต
ด้วยสถานการณ์ในปัจจุบันเปอร์เซ็นต์ของอาชญากรในโลกอินเตอร์เน็ตเพิ่มขึ้น
ว่ากันว่าอาชญากรรมทางอินเทอร์เน็ตนั้นง่ายต่อการหลบหนี
ตามหน้าข่าวก็มีการแจ้งเตือนน้อยมากเกี่ยวกับอาชญากรรมและการพูดจาโผงผางต่อการหมิ่นประมาทบนโลกอินเตอร์เน็ต
นั่นเป็นเหตุผลที่ข้อมูลส่วนตัวของเราควรที่จะเก็บรักษาอย่างดี นั้นรวมถึงข้อมูลต่างๆที่อยู่ในเกมด้วย
แต่ไม่ต้องห่วงไปทั้งผมและยูมิได้ลงทะเบียนในระบบเครื่อง VR เรียบร้อยแล้วและปัญหาเหล่านั้นจะไม่มีทางหลุดออกไปสู่โลกอินเตอร์เน็ตอย่างแน่นอน「มั่นใจได้เลย! 」
「ฮืม?」
ถ้ามันก็น่าจะสนุกดีนะถ้าผมได้ลองปรับแต่งร่างกายของตัวเองในแบบที่เราอยากจะเป็น แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกเพราะเกม VR ที่สมจริงขนาดนี้คงไม่ได้มีออกมาบ่อยๆ
ผมไม่คิดว่าผมจำเป็นต้องการเปลี่ยนสีผมหรือสีผิวของตัวเอง ... แถมพวกรอยสักก็คงดูไม่ดีสำหรับผมเท่าไหร่นักผมทำการกดยืนยันโดยที่ไม่ได้มีการปรับแต่งร่างอวตารใดๆเลยหรือก็คือร่างอวตารในเกมนั้นก็จะเหมือนตัวผมในโลกจริงทุกระเบียบนิ้วเลยทีเดียว
หลังจากยืนยันร่างอวตาร ถัดมาก็เป็นเครื่องแต่งกาย แน่นอนสิจะให้ผมเริ่มเล่นเกมโดยไม่แต่งตัวด้ยังไง ชุดที่ผมเลือกคือเสื้อคุมแบบเต็มตัวและหน้ากากที่สามารถปกปิดใบหน้า ... สำหรับตอนนี้ผมคิดว่าแค่นี้ก็โอเคแล้ว
จากนั้นผมก็กดตกลงก่อนที่ทุกอย่างจะเสร็จสิ้นในขั้นตอนนี้
ในท้ายที่สุดผมต้องป้อนชื่อในเกม ... ผมยืนคิดสักพักก่อนที่จะตัดสินใจพิมพ์ชื่อลงไป
「ท่านได้ตั้งค่าเริ่มต้นทั้งหมดแล้ว ยินดีต้อนรับสู่ Trailblazer! 」
ด้วยคำพูดสุดท้ายจากระบบ ดวงตาของผมก็ถูกห่อหุ้มด้วยแสงอีกครั้ง
อย่างที่ผมคิดไว้ ... หมู่บ้านในชนบทปรากฏต่อหน้าต่อตาผม
เมื่อผมมองไปรอบ ๆ ผมเห็นคนที่ดูเหมือนผู้เล่นทำสิ่งเดียวกันกับผมและเคลื่อนไหวไปรอบ ๆ อย่างเชื่องช้าพร้อมยืนยันสภาพแวดล้อมของพวกเขา
อาจเป็นเพราะวันนี้เป็นวันเปิดตัวเกมวันแรก ทำให้มีผู้เล่นมากมาย ณ จุดเกิดของเกม
ผมถอดเสื้อคลุมและหน้ากากออกเพราะอยู่ในระหว่างทางและใส่ไว้ในช่องเก็บของซึ่งอยู่ในรูปแบบของกระเป๋าคาดเอว เสื้อคลุมและหน้ากากกลายเป็นแสงและถูกดูดซับเข้าไป
แต่ที่สำคัญ ตอนนี้ยูมือยู่ที่ไหน
「 เอ๋? ทำไมอยู่คนอยู่เต็มไปหมดเลยละ 」
ถ้ำกลางผู้เล่นมากมายที่ล๊อคอินเข้ามา มีหญิงสาวผมสีเกาลัดล้มลงอยู่ที่พื้น
ทำไมไม่มีใครช่วยเธอ
ผมเดินเบียดเสียดผ่านผู้เล่นมากมายก่อนที่จะไปถึงเธอ
「เธอโอเคไหม?」ผมถามหญิงสาวที่ล้มลงที่พื้นก่อนที่จะช่วยพยุงเธอขึ้นมา
「ขอบคุณ - …คุณดูแตกต่างจากผู้มาเยือนคนอื่น ๆนะคะ 」
「ผู้มาเยือนงั้นหรอ」
เมื่อได้ยินคำพูดของเธอผมสังเกตเห็นบางอย่าง
เหนือศีรษะของหญิงสาวตรงหน้าปรากฎชื่อ แคริส ถูกแสดงด้วยตัวอักษรสีขาว
ในขณะที่ชื่อของผู้เล่นคนอื่น ๆ แสดงเป็นตัวอักษรสีน้ำเงิน
อย่างที่คาดไว้เธอคนนี้…คือ NPC
แต่ความจริงที่ว่าเธอลุกขึ้นยืนเมื่อผมให้ความช่วยเหลือเธอและที่ทำให้ผมรู้สึกตกใจก็คือผมสามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอที่มันเหมือนมนุษย์จริงๆนั้นเอง
「เราเรียกคนที่ออกมาจากประตูนั่นว่า ผู้มาเยือนค่ะ มันเป็นตำนานในเทืองของเรา」
「 …ขอโทษนะครับ แต่ผมขอถามคำถามได้รึเปล่าว่าตำนานที่เธอพูดถึงมันคืออะไร」
「เมื่อท้องฟ้าทางใต้เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มประตูจากอีกโลกจะเปิดออก ผู้มาเยือนจากต่างโลกจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง ... ตำนานดังกล่าวมีอยู่ในประเทศนี้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าประตูจะปรากฏในหมู่บ้านห่างไกลเช่นนี้」
「เป็นแบบนั้นเองหรอครับ…」
ดูเหมือนว่าผู้เล่นจะได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตที่มาจากอีกโลกหนึ่ง
เมื่อผมมองไปข้างหลัง ผมเห็นประตูที่เปล่งแสงสีแดงเข้มลึกลับในอากาศ
หลังจากลงทะเบียนเข้าเกมเรียบร้อยแล้วเมื่อกี้เราเองก็คงออกมาจากประตูนั้นสินะ ... หากระบบเกมกำหนดมาแบบนี้ งั้นก็แสดงว่ามันคงเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดสำหรับเหล่า NPC อย่างแน่นอน
จู่ๆก็มีคนจำนวนมากออกมาแบบนี้ พวกเธอคงตกใจไม่น้อย
แคริสเธอคงเป็นคนมาตรวจสอบที่ประตู แต่จู่ๆผู้คนจำนวนมากก็ปรากฏตัวขึ้นและเธอก็ไม่สามารถออกไปได้อย่างนั้นสินะ
หลังจากนั้นผมถามแคริสอีกนิดหน่อยก่อนที่จะกล่าวขอบคุณเธอและเดินออกมา
ดูเหมือนว่าหมู่บ้านนี้จะเรียกว่า 「หมู่บ้าน Altrowa」 และเธอก็เป็นเจ้าของร้านเครื่องมือและอุปกรณ์ภายในหมู่บ้าน
และที่สำคัญเธอแสดงความขอบคุณกับผมด้วยส่วนลดในร้านของเธอและเธอยินดีตอนรับผมเสมอถ้ามีโอกาศ
ในตอนที่ผมได้พูดคุยกับเธอนั้น ถึงผมจะรู้ว่าเธอเป็น NPC ซึ่งไม่ใช่คนจริงๆแต่ในระหว่างที่คุยกับเธอผมกับรู้สึกว่าเธอแทบจะไม่แตกต่างกับคนจริงๆเลยแม้แต่น้อย…นี้มันน่าทึงมากๆกับเทคโนโลยี AI ในปัจจุบัน
「เฮ้!」
ในขณะที่ผมกำลังประทับใจกับตัวเกมอยู่นั้น จู๋ๆก็มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้น ผมหันไปทางต้นเสียงก่อนที่จะเห็นหญิงสาวผมสีเงินยาวเธอมีผิวคล้ำ กำลังโบกมือให้ผมอยู๋ซึ่งผมจำได้ว่าไม่เคยรู้จักคนที่มีรูปลักษณ์แบบนี้แน่นอนในความทรงจำของผมตั้งแต่เกิดมา
เธอบโบกมือให้ใครกันนะ
ผมเพียงแค่เหลือบมองเพียงอย่างเดียว แต่นั้นก็ไม่ทำให้ผมมองเห็นความสวยของเธอน้อยลงเลย มันคงจะดีมาเลยถ้าเธอเป็นคนรู้จักของผมชั่งหน้าอิจฉาเพื่อนของเธอจริงๆ
「เฮ้ วาารุใช่ไหม ทำไมนายต้องเมินใส่ฉันด้วยละ」
จู๋หญิงสาวผมเงินผิวสีคล้ำก็มาคว้าแขน…ซึ่งนั้นก็คือผมเอง!
ผมมองเธอด้วยความตกใจ เพราะผมมั่นใจมากว่าไม่รู้จักเธอแต่ขณะที่ผมกำลังสังเกตุเธออย่างรอบครอบอยู่นั้น
「เอ๋? หน้านี้…และเสียงแบบนี้…!」
「นั้นเธอหรอมยูมิ แล้วนี้เธอทำอะไรกับสีผมกับสีผิวของเธอเนี่ย! ตอนที่ฉันเห็นเธอจากไกลๆฉันจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำไปว่าเป็นใคร」
「 หื้ม ก็นานๆจะมีโอกาศได้ปรับแต่งร่างกายฉันก็เลยลองดูหน่ะ ฉันดูเป็นยังไงบ้าง เหมาะกับฉันไหม!? 」ยูมิถามด้วยความตื่นเต้นก่อนที่จะหมุนตัวโชว์
「เฮ้อ เธอเนี่ยละน้า ... 」วาตารุถอนหายใจด้วยความเอือมระอา
รูปร่างของเธอจริงๆแล้วเธอเป็นคนขาวผมดำ ด้วยรูปลักษณ์และรูปร่างของเธอผมสามารถพูดได้ว่าในหมู่คนญี่ปุ่นเธอถือว่าเป็นคนสวยคนนึงเลยก็ว่าได้
แต่ตอนนี้เธอกับ ... แต่ก็นั้นและความยูมิก็คือยูมิอยู่วันยังค่ำ
และที่สำคัญรูปร่างของเธอดูคล้ายกับเผ่าพันธุ์นึงในพวกโลกแฟนตาซี
「เธอดูคล้ายดาร์คเอลฟ์เหมือนกันนะ」
「ฉันก็คิดแบบนั้น มันน่ามีอุปกรณ์ที่ทำให้หูของฉันยาวขึ้นเหมือนกับเอลฟ์นะถ้ามีละก็ฉันจะใช้มัน」ยูมิพูดขึ้นพร้อมกับนึกภาพหูของตัวเองเหมือนเอลฟ์
「อ้า…ฉันรู้แล้ว…」
แม้ว่ามันจะไม่เหมาะกับเธอจริงๆเพราะหน้าตาเธอนั้นเป็นแบบคนญี่ปุ่น... แต่ผมคิดว่าถ้าเธอมีหูเอลฟ์จริงๆเธอก็คงสวยเหมือนเดิม
ในกรณีของผมอุปกรณ์เริ่มต้นดูเหมือนเสื้อผ้าแสงสไตล์ตะวันตกและมันไม่ค่อยเหมาะกับผมสักเท่าไรห่
มันทำให้ผมดูเหมือนชาวนายังไงก็ไม่รู้
「เออนี่ ยูมิ- 」ขณะที่วาตารุกำลังพูดขึ้นนั้นก็ถูกหยุดโดยยูมิที่พูดแซกขึ้นมา
「 หยุดเลย! ห้ามเรียกชื่อนั้น」
「ทำไมละ.. 」
「ห้ามเรียกฉันด้วยชื่อจริงของฉันภายในเกมเด็ดขาด นายไม่รู้หริอไงว่ามันคือมารยาทในเกมที่พวกเราควรปฎิบัติ! 」ยูมิกล่าวพร้อมกับพยักหน้าเองเออเอง
แต่เมื่อครู่เป็นเธอเองไม่ใช่หรอที่เรียกชื่อจริงของผมในเกม ผมละเชื่อเธอเลยจริงๆ
แต่ผมก็เข้าใจว่ามันคือมารยาทในเกมจริงๆ ที่ผู้เล่นควรจะทำกัน
「ฉันเข้าใจแล้ว แล้วชื่อในเกมของเธอคืออะไร ฉันจะได้เรียกถูก」
「ยูมีร์ 」ยูมิตอบด้วยความภาพภูมิใจในการตั้งชื่อของเธอ
「เดี๋ยวนะ นั้นเธอตั้งชื่อในเกมแล้วงั้นหรอ เธอแค่เติม "ร์" เองนะ……」
「นายรู้ได้ไงกัน」
ผมจะหมายความว่ามันง่ายเกินไป ... นี้เธอตั้งชื่อได้แค่นี้จริงๆหรอ
แต่ชื่อของเธอมันก็คล้ายกับชื่อของยักษ์ในตำนานนอร์ส แต่ผมคิดว่าเธอไม่น่าจะคิดได้ถึงชื่อยักษ์ในตำนานอะไรแบบนี้ได้ ...
ผมไม่คิดว่ามันแปลกสำหรับเธอที่จะตั้งชื่อแบบนี้
「ถ้างั้นเธอก็เรียกฉันว่า ไฮน์โดะ ละกัน 」
「ไฮน์โดะ? ที่ภาษารัสเซียหมายถึง เฮ... 」
「ไม่ใช่เฮลิคอปเตอร์นั่น! ความหมายของชื่อคือ ด้านหลัง ตั้งหาก」
「เอ๋ อย่าบอบนะว่า...」
「ใช่ ตามที่เธอคิดนั้นแหละ」
「เอออออ๋!」
จากที่ผมเห็น...เธอดูไม่พอใจกับชื่อของผมเท่าไหร่รวมถึงอาชีพที่ผมจะเล่นด้วย
อย่างไรก็ตามการตั้งชื่อนั้นจะตั้งได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นและไม่สามารถเปลี่ยนได้...ดังนั้นยูมืเลยต้องยินยอมอย่างไม่เต็มใจนัก
เนื่องจากมีผู้เล่นอยู่ออกมาประตูมากเกินไปพวกเราทั้งคู่จึงตัดสินใจเดินออกมาจากที่นั่น
ระหว่างทางยูมีร์ที่ดูเหมือนจะทำใจได้เลยเธอดึงผมไปยังสถานที่ที่ดูเหมือนทางออกของหมู่บ้าน
「ไฮน์โดะ ตามฉันมาเร็วสิ 」
「รอก่อน เราจะไปที่ไหนกัน」
「ก็ออกนอกเขตหมู่บ้านไง ฉันต้องการที่จะออกไปลองสู้กับมอนสเตอร์」
「แล้วเธอจะไปสู้กับมอนสเตอร์ด้วยมือเปล่าเนี่ยนะ」
「อ..อาวุธอะไรไม่เห็นจำเป็นเลย ตอนนี้พวกเราอยู่ในเกมไม่ใช่โลกจริงสักหน่อย」
ด้วยความมั่นใจของยูมีร์พวกเราทั้งคู่ก็ตัดสินใจออกนอกเขตหมู่บ้านเพื่อไปลองสู้กับมอนสเตอร์ที่อยู่รอบๆ โดยที่ไม่มีอาวุธแม้แต่ชิ้นเดียว
ไม่กี่นาทีต่อมา
ในเขตที่ถูกเรียกว่า 「ป่าDondery」ด้วยความห้าวของพวกเราทั้งคู่ HP ที่พวกเรามีอยู่น้อยนิดก็หมดลงอย่างรวดเร็ว
มอนสเตอร์ที่พวกเราทั้งคู่เจอนั้น มีลักษร์คล้ายผึ้งแต่มันตัวหญ่กว่ามากเมื่อเทียบกับผึ้งในโลกจริง
พวกเราทั้งคู่ตายด้วยความห้าวหาญและกลับมาเกิดใหม่ในหมู่บ้าน
ซึ่งมันเป็นประสบการณ์ในการตายครั้งแรกในเกมที่...คงไม่ต้องพูดหรอกเนอะ
「เห็นไมละยูมีร์ ฉันบอกเธอแล้วไงว่าพวกเราไม่ควรออกไปสู้กับมอนสเตอร์ด้วยมือเปล่า 」ทันทีที่ไฮน์โดะเกิดมาเขารีบหันไปพูดกับยูมีร์ทันที
「น..นั้นสินะ เราควรที่จะมีอาวุธก่อนที่จะออกไปสู้กับมอนสเตอร์... 」
ทั้งที่เธอเองก็รู้อยู่แล้วแต่ก็ยังจะห้าวออกไปสู้กับมอนสเตอร์ด้วยมือเปล่า
แต่ในขณะที่ผมกำลังจะบ่นยูมีร์อยู่นั้น ก็มีหน้าต่างของระบบเด้งขึ้นมาตรงหน้าของผม
「ในช่วงเริ่มแรกของผู้เล่นใหม่จะไม่ได้รับบทลงโทษสำหรับการตาย」 ... อ้า ผมค่อนข้างดีใจที่ระบบยังมีความเมตตาต่อผู้เล่นใหม่
อย่างไรก็ตามนี่หมายความว่าจะมีบทลงโทษหลังจากที่ตายในอนาคต…โอ้ เพราะถ้าไม่มีบทลงดทษเกมคงหมดสนุกกันพอดี
หลังจากอ่านข้อความของระบบ ผมก็ลากยูมีร์มาที่สวนตรงใกล้จุดเกิดเพราะเห็นว่ามันมีที่นั่งเหลืออยู่มากมาย ก่อนที่จะเริ่มศึกษาระบบต่างๆในเกม
เราทั้งคู่ค่อยๆตรวจสอบระบบต่าง ๆ ก่อนืั้ผมจะสามารถเรียกเมนูของเกมขึ้นมาดูได้ซึ่งนั้นก็สามารถเรียกหน้าต่างข้อมูลค่าสถานะออกมาดูได้เช่นกันรวมถึงยังมีคู่มือพื้นฐานในเกมนี้อยู่ด้วย
ปกติแล้วเราควรที่จะทำสิ่งนี้ก่อน เมื่อเข้ามาในเกมที่ไม่เคยเล่น... คงมีแต่คนโง่เท่านั้นและที่รีบวิ่งออกไปสู้กับมอนสเตอร์ด้วยมือเปล่า และดูแล้วทั้งเกมของมีแค่ผมกับยูมีร์สองคนเท่านั้นแหละที่เป็นแบบนั้น
และด้วยการที่พึ่งมาศึกษาระบบทีหลังทำให้ผมเห็นว่าระบบได้มอบไอเทมพื้นฐานเมื่อเริ่มเล่นเกม
และในระบบยังอธิบายถึงการเปลี่ยนอาชีพในเกมนี้อีกด้วยโดยก่อนที่จะถึงเลเวล 10 นั้นผู้เล่นมีอิสระที่จะเลือกอาวุธและวิธีการเล่นได้อย่างอิสระ แต่เมื่อผู้เล่นมาถึงเลเวล 10 แล้วนั้นผู้เล่นจะต้องทำการเลือกอาชีพที่ตนเองต้องการ
หลังจากอ่านคู่มือจบพวกเราทั้งคู่ต่างก็คร่ำครวญกับอาชีพมากมายที่มีอยู่เต็มไปหมด ก่อนที่พวกเราทั้งคู่จะนั่งไล่อ่านไปที่ละอาชีพและนในที่สุด
「…เอาล่ะ ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะเป็นอัศวิน! 」
「ขอฉันดูสเตตัสหน่อย…สายสมดุลในแง่ของพลังโจมตีและการป้องกันเมื่อระดับสูงขึ้นสามารถใช้สกิลดาบและการเคาน์เตอร์ได้ นี่มันเหมือนกับผู้กล้าในจากเกมเก่า ๆเลยนะ มันทำให้ฉันนึกถึง RPG ออฟไลน์เหล่านั้น」
「เท่ห์ใช่มั้ยละ! 」
「ก็ดีแล้วนี้」
แต่โดยส่วนตัวผมคิดว่าด้วยรูปร่างของเธอที่คล้ายดาร์คเอลฟ์ เธฮควรจะใช้พวกพลังทางด้านมืดอะไรแบบนี้มากกว่าที่จะมาเป็นอัศวิน
ด้วยนิสัยของยูมีร์เธอชอบความท้าทาย ซึ่งอาชีพอัศวินที่ต้องสู้ในระยะประชิดก็ดูเข้ากับนิสัยของเธอดี
แต่นั้นไม่ค่อยเหมาะกับผมซักเท่าไหร่
แล้วมันก็เป็นไปตามที่คาดไว้…ถ้าเป็นอย่างนั้นอาชีพของผมก็ควรที่จะเป็นอาชีพนี้...
「ถ้าเธอเป็นอัศวิน... งั้นฉันเป็นนักบวชเอง」
「อะไรนะ นายจะไม่ต่อสู้อยู่ข้างๆฉันหรอและแบบนั้นนายยังจะกล้าเรียกตัวเองว่าผู้ชายได้อีกรึไง!? 」
「มันก็ไม่มีกฎนี้ว่าห้ามผู้ชายเล่นอาชีพนักบวช」
「ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…ค..คือ..เราอาจจะต่อสู้ร่วมกัน หรือใช้สกิลคอมโบด้วยกัน...นั้นและคือความหมายที่ฉันพูดถึง 」
「เธอก็รู้อยู่แล้วว่าฉันไม่ใช่ผู้ชายประเภทสู้ตายบ้าพลังอะไรแบบนั้น ยอมแพ้ซะเถอะ..เธอเปลี่ยนใจฉันไม่ได้หรอก"
「ม..ม่ายยยยย...」
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็ตาม ฮิฮิฮิ
ไม่ใช่ว่าผมมั่นใจถึงได้พูดแบบนั้นออกไป แต่ผมคิดว่าการตอบสนองของผมไม่ได้ดีขนาดนั้น
เมื่อคิดเกี่ยวกับเกม VR หากคุณต้องการเป็นผู้เล่นแนวหน้า ผมตัดสินว่าหากการไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองของคุณไม่ดีพอ นั้นหมายถึงการเคลื่อนหวการตอบสนองต่างๆก็จะแย่และนั้นหมายความว่าคุณเล่นเป็นแนวหน้าไม่ได้
ที่จริงแล้วเมื่อตอนที่พวกเราทั้งคู่ต่อสู้กับผึ้งยักษ์นั้น ผมเป็นคนที่ถูกแทงและตายก่อนที่ยูมีร์ซะอีก
แม้ว่าค่าสถานะของเราจะไม่แตกต่างกัน แต่ก็แสดงให้เห็นว่ามีความแตกต่างอย่างมากในการหลบหลีกและการป้องกันซึ่งมันก็คือปฏิกิริยาการตอบสนอง
ในกรณีนี้ผมจึงเลือกอาชีพนักบวชเพื่อคอยสนับสนุนยูมิร์เมื่อเธอต้องไปต่อสู้กับมอนสเตอร์
「มาดูอาวุธเริ่มต้นกันได้แล้ว ดูเหมือนว่าทางระบบจะมอบไอเทมบางอย่างให้กับเราพร้อมกับอุปกรณ์」
「อืม นายคุณพูดถูก ทั้งหมดนี้เป็นของพื้นฐานที่เราจะ..」
「ดังนั้นทั้งหมดนี้สามารถใช้ได้จนถึงเลเวล 10 ใช่มั้ย…ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วหมายความว่าเราควรใช้ของเหล่านี้จนถึงเลเวล 10」
ผมที่พึ่งเปิดช่องเก็บของขึ้นมาดูภายในเป็นช่องมากมายพร้อมกับมีไอเทมอยู่ในนั้นพร้อมกับคำอธิบายว่ามันคืออะไร สิ่งแรกที่ผมเห็นคือ น้ำยาอะไรซักอย่างซึ่งมันมีคำอธิบายไว้ว่า 「น้ำยาเพิ่มค่าประสบการณ์ ระยะเวลา 1 วัน」สิ่งนี้เป็นของที่ระบบได้มอบให้สำหรับผู้เล่นใหม่
ถัดมาสิ่งที่ปรากฏในช่องเก็บของของผมมีอีกชิ้นนึงที่ระบบมอบมาให้เช่นกัน
ผมหยิบมันออกมาจากช่องเก็บของ
นี้มันอะไรกัน....!
นี้ระบบทำการสุ่มของให้กับผู้เล่นใหม่รึเปล่าเนี่ย
ผมไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าระบบแจกแท่งไม้ให้กับผู้เล่นใหม่
ผมสังเกตุว่าไม้ที่ทางระบบแจกมาให้นั้นมันมีอะไรพิเศษรึเปล่าแต่เมื่อพลิกไปมาและดูจนทั่วแล้วสิ่งที่ผมเห็นว่าพิเศษอยู่อย่าง้เียวก็คือ ... ที่ปลายด้านนึงมีใบไม้ติดอยู่...
ผมพยายามคิดในแง่ดี นี้อาจจะเป็นกื่งไม้ที่มาจากต้นไม้ในตำนานก็ได้ เช่น กิ่งจากต้นไม้โลกอะไรแบบนั้น
「ไฮน์โดะ..」เสียงยูมีร์ดังขึ้น
「นายเองก็ได้แท่งไม้โง่ๆนี่เหมือนกันหรอ…」ยูมีร์ชูแท่งไม้ในมือของเธอขึ้นมาให้ดู
「นี่ไม่ใช่อาวุธสำหรับอัศวิน ... มันเหมือนกับว่าฉันถือแท่งไม้เป็นเด็กเล่นอยู่เลย ... 」เธอกล่าวต่อพร้อมกับแกว่งแท่งไม้ไปมา
ในกรณีของยูมีร์ที่เธอเลือกอาชีพอัศวินทำให้แท่งไม้ของเธอดูหนา ๆ และความยาวเท่ากับดาบ แต่ภาพลักษณ์ของมันนั้นหลอกลวงอย่างเห็นได้ชัด
…และเมื่อกดตรวจสอบไอเทม มันมีข้อความเด้งขึ้นมาและอธิบายเกี่ยวกัยอาวุธ 「อาวุธเริ่มต้นมีความคงทนที่ไร้ขีดจำกัด」 นั้นหมายความว่าไม้นี้อาจจะทำจากวัสดุลึกลับบางอย่างที่มีความคงทนอย่างแน่นอน
ต่อมาเราดูเรื่องสเตตัสของอาวุธทางด้านของไม้เท้า พลังโจมตี 5 และดาบพลังโจมตี 10
แต่อาวุธทั้งสองก็มีความแต่ต่างกันอยู่ เพราะไม้เท้ามีบวกพลังโจมตีเวทย์มนตร์ 5 ซึ่งดาบไม่มีนั้นอธิบายได้ว่าทำไมพลังโจมตีของไม้เท้าถึงมีแค่ 5
และเมื่อเปรียบเทียบกับมือเปล่า เลเวล 1 นั้นสามารถทำความเสียหายได้ แค่ 1 เท่านั้น ซึ่งนั้นทำให้ดาบและไม้เท่าดูเป็นอาวุธขึ้นมาทันที (แท่งไม้โง่ๆ)
ในเมื่อได้รับอาวุธที่เหมาะสมมันก็ให้พวกเราทั้งคู่รู้สึกอยากจะออกไปลองอาวุธอยู่ไม่น้อย
โดยส่วนตัวผมคิดว่าพวกเราทั้งคู่ดูดีขึ้นมากว่าตอนแรกที่เข้าไปพลาดท่า(ตายโง่)ในป่าตั้งเยอะ
「 นายพร้อมแล้วใช่ไหม ไปกันเถอะ! 」ยูมีร์ตะโกนด้วยความดีใจ
「เดี๋ยวก่อนยูมีร์ พวกเราจะไม่หาปาร์ตี้กันก่อนหรอ」
「ฉันไม่สนใจ เราไปด้วยกันแค่สองคนก็พอแล้ว 」
「อ๊ะ เดี๋ยวก่อนยูมีร์! 」
ยูมิร์เริ่มวิ่งด้วยความเร็วเต็มพิกัด
เมื่อผมเห็นยูมีร์วิ่งออกไปแบบนั้นผมก็รีบวิ่งตามเธอไปแต่ดูเหมือนยูมีร์จะลืมผมไปแล้ว
