ตอนที่แล้วบทที่ 257 - ด้วยความยินดี (8) [05-01-2020]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 259 - ฉันจะไปที่ไหนก็ได้ (1) [09-01-2020]

บทที่ 258 - ด้วยความยินดี (9) [07-01-2020]


บทที่ 258 - ด้วยความยินดี (9)”

มันคงจะเป็นการโกหกหากจะบอกว่าเขาไม่ได้ห่วงถึงความปลอดภัยของพ่อเขาเลย แต่ว่าคนที่เขาปกป้องไม่ได้จำกัดอยู่แค่พ่อเขาเท่านั้น ระหว่างการค้นหาพ่อของเขาและบันทึกต่างๆของพ่อ ยูอิลฮานได้จัดการกวาดล้างมอนสเตอร์ที่เกิดมาใหม่ไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ว่าหลังจากที่เขาไม่เจออะไรเลยเขาก็ได้แต่ยอมแพ้

"คุณพ่อน่าจะไม่เป็นไรหรอก ด้วยตัวตนของคุณพ่อที่เลือนลางทำให้ฉันมั่นใจในเรืองนี้!"

"นั่นมันทำให้ฉันเสียใจเหมือนกันนะ อย่าพูดถึงเรื่องตัวตนที่เลือนลางสิ โอเคนะ"

จุดหมายต่อไปก็คือที่ยาอุมิน ที่ที่แม่ของเขาน่าจะอยู่ เพราะแบบนี้ทำให้เขา...

"หืม?"

จู่ๆยูอิลฮานที่ตรวจสอบสกิลบันทึกอยู่ก็เอียงหัวออกมา เลียร่าก็เอียงหัวตามเช่นกัน

"มีอะไรหรออิลฮาน?"

"ไม่สิ โลกที่แม่อยู่คือที่นั่นแน่ๆ..."

โลกที่คิมเยซอลอยู่มีชื่อว่ายาอุมินแน่นอน หากว่ายูอิลฮานได้รับสิ่งของอะไรที่เกี่ยวข้องกับเธอ เขาก็จะสามารถแกะรอยบันทึกของเธอและมาที่ยาอุมินได้ และก่อนหน้านี้เขาก็ทำมาแล้วด้วย

"งั้นนายก็ไปเลยนะ"

"มันมีปัญหาอยู่"

ปัญหาก็คือมีบันทึกอยู่สองโลก หลังจากได้ยินแบบนี้เลียร่าได้อ้าปากกว้างถามออกมา

"สองโลก?"

"ใช่ สองโลก"

หนึ่งคือโลกที่มีชื่อว่า 'ยาอุมิน' แน่นอน เขาสามารถเจอบันทึกของคนอื่นๆบนโลกของเขาที่อยู่บนยาอุมินได้ แต่ปัญหาคือโลกอีกแห่งนั่นแหละ นี่นั่นไม่มีบันทึกของใครอีกเลยนอกจากคิมเยซอลที่อยู่ที่นั่น นี่มันแปลกมากๆ

"ทำไมครอบครัวนายถึงผิดปกติจังเลยนะ?"

"นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากจะถามเธอมากกว่านะ คุณอดีตทูตสวรรค์ พวกเธอทำงานกันยังไงถึงส่งแม่ฉันไปสองโลกเนี้ย?"

"มันไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันเคยได้ยินเรื่องมาว่าคนๆหนึ่งจะถูกส่งไปแค่โลกเดียวเท่านั้น ถ้าเราส่งคนไปสองโลกได้ งั้นก็ไม่มีเหตุผลที่นายจะต้องถูกทิ้งไว้เลยนี่"

เมื่อคิดได้แบบนี้ยูอิลฮานก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ก่อนที่ในที่สุดเราก็ได้ข้อสรุปออกมา

"งั้นพวกเราก็ไปมันทั้งสองโลกนั่นแหละ"

"งั้นเราจะไปที่ไหนกันก่อน?"

"ยาอุมิน เพราะฉันรู้สึกเหมือนว่าแม่ของฉันไม่ได้อยู่ที่นั่น"

"ฉันก็คิดแบบนั้น"

ทั้งสองได้มองตากันและหยักไหล่ออกมา ยูอิลฮานได้เปิดใช้งานข้ามมิติในทันทีที่เขาพร้อมแล้ว

ยาอุมินคือโลกที่มีพัฒนาการช้ามากๆ และแม้ว่าระยะเวลาที่โลกใบนี้จะได้สัมผัสมกับมานามาเป็นร้อยๆปีแล้ว แต่โลกใบนี้ก็เพิ่งจะเจอกับมหาภัยพิบัติขั้นที่ 2 เท่านั้นเอง ผู้คนสิบกว่าคนจากโลกของเขาได้ใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้อย่างสงบสุข

"นั่น โทรลมันกำลังไปทางเธอ"

"อย่าปล่อยมันมาสิ หยุดมันไว้! รอเดี๋ยวก่อน นายกำลังทำอะไรกับกับดักน่ะ!"

"ฉันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับยายแก่นั่นอยู่แล้ว ยื้อไว้ ยื้อไว้"

อารยธรรมที่นี่ใกล้เคียงกับยุคกลางและใช้ระบบการปกครองแบบมีปราสาทสาทและเมืองต่างๆ มอนสเตอร์ส่วนใหญ่ต่างถูกจับอยู่ในดันเจี้ยนโดยที่ไม่อาจจะหนีออกมาได้ และมีนักผจญภัยและทหารรับจ้างไม่กี่คนเท่านั้นที่ไปกวาดล้างดันเจี้ยน - นี่คือโลกที่สงบสุขอย่างแท้จริง เมื่อได้เห็นโลกแบบนี้เลียร่ารู้สึกประทับใจกับมันมาก

"ใช่เลย นี่แหละคือโลกที่ฉันฝันถึง ฉันอยากจะให้โลกของนายไปแบบนี้เหมือนกัน กองทัพสวรรค์ก็น่าจะต้องการแบบนี้แหละ!"

"หลังจากเห็นที่นี่ โลกฉันเหมือนกับสลัมไปเลยล่ะ"

เลียร่าหดหู่ใจขึ้นมาเมื่อเธอคิดย้อนกลับไปถึงในตอนเธอเป็นทูตสวรรค์ จริงๆแล้วสิ่งที่เธอได้เจอหลังจากการมาเป็นทูตสวรรค์มันไม่ได้บริสุทธิ์สวยงามเลย การต่อสู้กับกองกำลังสิ่งมีชีวิตชั้นสูงอื่นๆเป็นเรื่องยากลำบากและน่ารำคาญมากๆ... แต่ถึงแบบนั้นกองทัพสวรรค์ที่เธอฝันถึงคือองค์กรที่สู้เพื่อสร้างโลกแบบนี้นี่แหละ

"พระเจ้ามีอยู่จริงไหมนะ? แล้วพระเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่กัน?... เขาไม่สนเลยสักนิดงั้นหรอว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับมนุษย์?... ฉันเป็นคนที่ได้เลือกคำตอบออกมาในขณะที่คนอื่นๆในกองทัพสวรรค์ไม่ได้สนใจคำตอบกันใช่ไหม?"

"..."

ยูอิลฮานได้จับมือของเลียร่าเอาไว้ เลียร่าคือคนที่มีความสำคัญกับเขามากกว่าใครทำให้เขาเลือกอยู่ข้างๆเธอเงียบๆ

เลียร่าก็ได้บีบมือเขาแน่ด้วยความเข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ทั้งสองคนได้อยู่แบบนี้เฝ้ามองดูมนุษย์ร่วมมือกันฆ่าโทรลไปสักพักหนึ่ง

ยูอิลฮานได้เฝ้ามองดูปาร์ตี้ที่ล่าโทรลได้สำเร็จและเอาซากโทรลกลับมา ก่อนที่เขาจะเริ่มไปค้นหาบันทึกของแม่เขาต่อ และเขาก็ได้เจอกับบันทึกของแม่เขาอย่างง่ายดาย

"โอ้ แม่อยู่ที่นี่จนกระทั่งเมื่อสามปีก่อน"

"นายบอกว่า 3 ปีก่อนสินะ"

"ใช่แล้ว"

นั่นคือช่วงเวลาที่โลกของเขาได้ขับไล่มนุษย์ทุกๆคน

"แล้วเธอรู้ไหมว่ามีอะไรที่น่าสนใจยิ่งกว่านี้อีก?"

"เมื่อไหร่ที่นายพูดคำว่า 'น่าสนใจ' มักจะมีเรื่องน่าปวดัวตามมาเสมอเลย... ยังไงก็ตามมันคืออะไรล่ะ?"

"ในตอนแรกที่แม่มาที่โลกใบนี้ แม่ไม่ได้มาจากโลกของฉันนะ แต่ว่าแม่มาจากโลกใบอื่น"

"แม่ของนายเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงงั้นหรอ?"

"ไม่หรอก แม่น่ะเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำนั่นแหละ อย่างน้อยที่สุดก็เป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำจนกระทั่งเมื่อ 3 ปีก่อนล่ะนะ"

ยูอิลฮานเข้าใจว่าเลียร่าอยากจะถามอะไร ยังไงก็ตามเรื่องน่าสนใจของเขาจะยังไม่หมดลง

"ดูเหมือนว่าแม่จะมาที่นี่ด้วยอาร์ติแฟค และดูเหมือนอาร์ติแฟคนั่นจะเป็นของพวกสวนอาทิตย์อัสดงด้วยนะ"

"ด้วยอาร์ติแฟคสินะ?"

"ใช่แล้ว"

ยูอิลฮานได้หยิบเอาเครื่องรับส่งสัญญาณที่เลอซิดน่าได้ทิ้งเอาไว้ออกมาและยิ้มขึ้น

"ดูเหมือนจะเป็นไอเทมที่เหมือนกับเจ้านี่ล่ะ"

"..."

ตอนนี้ยูอิลฮานกำลังยิ้มขึ้นมา เขากำลังคิดอะไรในหัวกันนะ - เลียร่าอดไม่ได้ที่จะเป็นหัวเขาและถามออกมา

"นายกำลังจะทำอะไร?"

"ฉันก็กำลังหาแม่ไง ไปหาแม่แล้วก็ถามเธอ"

"ถามคุณพ่อ... แล้วจากนั้นล่ะ?"

"...เฮ้อ มันคงจะเจ็บปวดน่าดูหากว่าแม่ร่วมมือกับสวนอาทิตย์อัสดงจริงๆ"

สวนอาทิตย์อัสดงคือกลุ่มที่น่ารำคาญจริงๆ เขาไม่รู้ว่าพวกนั้นกำลังจะทำอะไร ไม่รู้ว่าพวกนั้นวางแผนที่จะทำอะไรด้วย เขาไม่เคยคิดเลยว่าแม่ของเขาจะเกี่ยวข้องกับกองกำลังสิ่งมีชีวิตชั้นสูง และนี่คือสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด

"อิลฮาน แค่เพราะอยู่ในกองกำลังนั้นไม่ได้หมายความว่าทุกๆคนจะมีความคิดเหมือนกันหรอกนะ ดูฉันกับเอิลต้าเป็นตัวอย่างสิ พวกเราทั้งคู่มาจากกองทัพสวรรค์ บางทีสมาชิกของสวนอาทิตย์อัสดงที่แม่นายเจออาจจะเป็นคนดีก็ได้"

"ฉันก็หวังแบบนั้นนะ... ยังไงก็ตามฉันหวังว่าแม่จะปลอดภัย"

ยูอิลฮานได้มองดูสิ่งมีชีวิตทั้งหมดและบันทึกทั้งหมดบนโลกยาอุมิน แต่ว่าเขาก็ไม่อาจจะหาร่องรอยอื่นๆของสวนอาทิตย์อัสดงได้อีกเลย ถึงแบบนั้นเขาก็ได้บันทึกบางอย่างมาอยู่นั่นก็คือสมาชิกสวนอาทิตย์อัสดงที่พาคิมเยซอลมาที่โลกใบนี้ไม่ได้ทำอะไรเลย เขาคนนั้นแค่จากไปเฉยๆ มันดูเหมือนว่าเป้าหมายของคนๆนั้นมีแค่พาแม่เขามาที่นี่

"โอเค ถ้างั้นก็ไปโลกที่สองกัน"

"โอเค"

ยูอิลฮานได้ตั้งสติกลับมาและเปิดใช้งานสกิลข้ามมิติอีกครั้งหนึ่ง สกิลนี้ได้ถูกเปิดใช้งานสำเร็จและนำเขาไปที่โลกใบใหม่

ที่นี่ในโลกนี้คือ 'ความโกลาหล'

[มีคนเร่ร่อนมาใหม่ล่ะ]

[โอ้ จริงด้วย เจ้าพวกนี้หลงทางอยู่เหมือนกันสินะ]

[เดี๋ยวสิ ฉันรู้สึกได้ถึงออร่าคุ้นๆจากเด็กนี่]

โลกใบนี้ไม่มีความแตกต่างอะไรเลยระหว่าท้องฟ้ากับพื้นดิน ทะเลกับผืนดิน และระหว่างชีวิตและความตาย

นี่คือโลกที่ไม่มีความก้าวหน้าและไม่มีความถดถอย ที่นี่เป็นแค่โลกที่หมุนวนไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จบเท่านั้น

[นายมาจากไหนกันนะ?]

[มาจากไหนหรอๆ?]

พวกนี้คือสิ่งที่มีร่างกายกึ่งโปร่งแสงที่เรืองแสงออกมาออกมา ตามมาตราฐานของชาวโลกแล้วสิ่งพวกนี้จะถูกเรียกว่า 'จิตวิญญาณ' หรือ 'ภูติ' - เจ้าพวกนี้ได้บินวนไปมาพร้อมถามยูอิลฮานขึ้น

ยูอิลฮานได้แต่มองไปที่โลกที่มีแสงสีนับไม่ถ้วนและพูดออกมาเบาๆ

"ฉันยูอิลฮาน ฉันมาจากโลก ที่นี่มีคนชื่อ 'คิมเยซอล' ไหม?"

[แบบนี้นี่เอง เขาคือลูกของเยซอลล่ะ]

[เขาเต็มไปด้วยความวุ่นวาย โอ้ เขามีเลือดของสวนอาทิตย์อัสดงบนตัวเขาด้วยล่ะ]

[นอกไปจากนี้เขายังเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำด้วยนะ]

[น่าสนใจจังเลย ฉันจะตอบนายนะ เยซอลอยู่ที่นี่แหละ]

ได้มีภูติจำนวนมากขึ้นบินมาวนรอบตัวยูอิลฮานกับเลียร่า อย่างแรกยูอิลฮานได้เปิดใช้งานบันทึกดูดเอาข้อมูลทั้งหมดจากสิ่งรอบตัวเขาเข้ามา และเนื่องจากว่าทุกๆอย่างรอบตัวในตอนนี้คือสิ่งใหม่ๆทั้งนั้นทำให้เลเวลของสกิลบันทึกของเขาเพิ่มขึ้น 5 เลเวลในทันที

[เขากำลังอ่านพวกเราล่ะ]

[เขาคือคนที่ 5]

[เขาคือคนที่น่าจะกลายเป็นเทพองค์ที่ 5]

ยูอิลฮานอดไม่ได้แล้วที่จะถามออกมา

"ฉันคิดว่าพวกนายกำลังจะบอกว่าฉันจะสร้างกองกำลังสิ่งมีชีวิตชั้นสูงกองกำลังที่ 5 สินะ แต่ว่าทำไมพวกนายถึงคิดแบบนั้นล่ะ?"

[ซัคคิวบัสนั่นไง ถ้านายถามเธอ เธอก็น่าจะใจดีตอบนายนะ]

"อะไรนะ!? โอ้ พวกนายมีจิตวิญญาณของเธองั้นหรอ!"

"อ่า จริงด้วย ฉันเข้าใจแล้ว แต่ว่านะ..."

ความจริงคือยูอิลฮานมีจิตวิญญาณของซัคคิวบัสอยู่ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเขาเชี่ยวชาญสกิลผู้สะสมความตายแล้วทำให้เขามีสัดส่วนได้รับจิตวิญญาณมาค่อนข้างมาก ยังไงก็ตามเขาได้เก็บจิตวิญญาณของเธอไว้ในส่วนลึกในใจเขาเพราะเขาไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเธอ

[สวนอาทิตย์อัสดง กองทัพสวรรค์ กองทัพจรัสแสง กองทัพปีศาจวิบัติ]

[ทั้งสี่กองกำลังนี้ได้สร้างสมดุลขึ้นมา แต่ว่านายจะกลายเป็นคนที่ห้า]

[นายคือคนที่จะเติมเต็มทุกๆเงื่อนไข]

[สมดุลจะพังทลายลง และเกิดสงครามครั้งใหญ่ขึ้น]

"ฉันอยากจะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงนะ แต่ว่า... สงครามที่พวกนายพูดถึงนี่"

ยูอิลฮานได้หยักไหล่ออกมา เขาแค่อยากที่จะมีชีวิตสงบก็เท่านั้นแหละ ในก่อนหน้านี้เขาพอใจกับการใช้ชีวิตคนเดียวอย่างสงบสุข แต่ในตอนนี้เขามีคนจำนวนเพิ่มมากขึ้นที่มาอยู่ในรั้วบ้านของเขา

"นั่นมันไม่ได้หมายความว่ามีการรับประกันมากๆเลยหรอว่ายูอิลฮานจะได้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูง? ตอนนี้มั่นใจขึ้นมาอีกนิดแล้ว"

"เยี่ยม เลียร่า ฉันจะเรียนรู้ความคิดแง่บวกจากเธอนะ แล้วก็นับจากนี้จะปล่อยความกังวลทิ้งไป"

เขาไม่ใช่คนที่จะลังเลที่จะก้าวต่อเพราะแค่กลัวอุปสรรค ไม่ว่ามันจะเป็นสงครามห้าฝ่ายหรืออะไรก็ตาม เขาไว้ค่อยคิดถึงมันเมื่อถึงเวลาก็พอแล้ว ยูอิลฮานได้ตัดสินใจที่จะหยุดคิดเอาไว้แค่นี้

ในตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการไปหาแม่ของเขา

[สกิลบันทึกได้กลายเป็นเลเวล 62]

"เจอแล้ว ไปกันเถอะ"

"อ่า โอเค"

[ขอให้พรแห่งความโกลาหลอยู่กับนาย]

[เยซอลได้หยุดอยู่กับโลกใบนี้ ช่วยพาเธอไปกับนายด้วยนะ]

ภูติไม่ได้ตามเขามา พวกภูติเอาแต่โยนคำพูดที่ดูเหมือนจะเป็นทั้งคำอวยพรและคำสาปออกมา ยูอิลฮานได้รีบไปตามทางของเขาโดยที่ไม่สนใจตอบกลับไป

ขนาดของโลกใบนี้ยากที่จะทำความเข้าใจมาก และที่นี่ก็ยังยากที่จะแยกแยะความต่างของระยะทาง ทั้งคู่ได้เดินผ่านท้องฟ้าเหมือนกับเดินบนพื้นและเมื่อตามรอยมาเรื่อยๆ พวกเขาก็ได้มาถึงสถานที่ที่มีความแตกต่างระหว่างรูปธรรมกับนามธรรมอยู่

"อ่า ที่นี่แหละ"

แม่ของยูอิลฮาน คิมเยซอลได้นั่งอยู่บนก้อนหินมองลงไปที่ผิวน้ำในระหว่างที่เธอควบคุมมานาอยู่ ได้มีฟองน้ำลอยขึ้นมาจากผิวน้ำตามมานาของเธอด้วยความเร็วที่ต่างกัน

"โอ้"

ยังไงก็ตามเมื่อคิมเยซอลรู้ถึงการมาของยูอิลฮานกับเลียร่า ฟองน้ำก็ได้หมดแรงและหล่นลงไปบนผิวน้ำ

"ถูกเจอตัวแล้วสิ"

"ผมดีใจนะครับที่แม่ปลอดภัย"

ยูอิลฮานได้ยิ้มออกมาแห้งๆเมื่อเขาได้เห็นแม่ของเขาดูเด็กกว่าเดิมประมาณ 5 ปีหรือมากกว่านั้น ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าแม่ของเขายังไม่ถึงคลาส 4 แต่ว่าเมื่อเห็นสิ่งต่างๆในตอนนี้เขาคิดว่าความคิดนั่นเหลวไหลมาก

"ลูกแม่ ลูกแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้วนะ"

"แม่อยู่ในสภาพแบบนี้ตลอดเวลาเลยหรอครับ?"

"อืมม ชัดเจนว่า... การเจริญเติบโตของแม่ได้หยุดลงไปนานแล้ว หลังจากนั้นแม่ก็ได้อยู่ในสภาพวนลูปไม่รู้จบแบบนี้"

คิมเยซอลได้ยิ้มขึ้นมาอย่างกระอักกระอ่วนและหยักไหล่ขึ้นมา ยูอิลฮานก็ทำได้แต่ยิ้มกลับคืนไป

เธอในตอนนี้คือคลาส 4 ที่มี่เลเวลอยู่ที่ 299

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด