ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้น
「อ๊า !! ตายแน่ฉัน ไฮน์โดะช่วยรักษาฉันที 」
「ขอโทษทีทั้งไอเท็มและสกิลของฉันติดคูลดาวน์ เธอช่วยเหลือตัวเองไปก่อนนะ」
「เอ๊ะ !? อ๊า! ดาบฉัน 」เสียงของหญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจ
「โอ้…เธอตายแล้ว」เสียงของชายหนุ่มที่ชื่อ ไฮน์โดะร้องออกมา
HP ของยูมีร์เหลืออยู่ 0
เมื่อผมเห็นHPของยูมีร์หมดลง ผมค่อยๆถอยห่างจากมอนสเตอร์ที่มีลักษณะคล้ายกับก๊อบลิน
เมื่อไฮน์โดะถอยออกมาจากระยะของก๊อบลินมันก็ค่อยๆเดินจากไปเมื่อไม่เห็นศัตรูอยู่ในระยะ
นั่นเป็นเหตุผลที่ผมมักจะต้องคอยใช้ไอเทมเริ่มต้นการฟื้นฟูไร้ขัดจำกัด...
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่เธอก็มักเป็นแบบนี้เสมอ
ผมค่อยๆเดินเข้าใกล้ศพสีเทาที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นศพนั้นคือยูมีร์นั้นเอง ผมหยิบไอเทมเริ่มต้นการฟื้นฟูไร้ขัดจำกัดจากช่องเก็บของก่อนที่จะเทลงไปยังร่างของยูมีร์
ชื่อจริงของมันคือ「น้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งการเริ่มต้น」เป็นไอเทมที่ไม่สามารถใช้ได้ในระหว่างการต่อสู้
ชื่อไอเทมนี้มันอะไรกัน ยังกับเป็นของที่พระเจ้าสร้างมาเพื่อแหกทุกกฎเกณฑ์ของมนุษย์ 「ว่าไปนั้น」 หลังจากที่ผมเทน้ำศักดิ์สิทธิ์ลงไปที่ร่างของยูมีร์ไม่นานนักร่างของเธอค่อยๆเปร่งแสงออกมา
「ฉัน..ยัง..มี..ชีวิตงั้นหรอ」เสียงของยูมีร์กล่าวออกมาอย่างตะกุกตะกัก
「ใช่...ยินดีตอนรับกลับ」
ร่างกายของยูมีร์ค่อยๆมีสีกลับคืนมาพร้อมกับเรี่ยวแรงที่ฟื้นคืน
เห็นได้ชัดว่าหากเธอไม่ได้รับการฟื้นฟูภายใน 1 นาทีหลังจากการตาย เธอจะถูกส่งกลับไปยังเมืองล่าสุดที่ออกมา
ดังนั้นการเล่นโซโลจึงค่อนข้างอันตรายสำหรับเกมนี้
ผมสงสัยจริงๆว่าจะมีพวกไอเทมช่วยชีวิตแบบอัตโนมัติสำหรับผู้เล่นโซโลรึเปล่า
「มันเป็นไปไม่ได้หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมด เราควรไปเก็บเลเวลกันในป่าเริ่มต้น」ยูมีร์พูดขึ้นพร้อมกับปัดเศษดินที่ติดอยู่กับเสื้อผ้าของเธอ
「เธอพูดแบบนั้นเพราะฉันเป็นผู้เล่นใหม่ใช่มั้ย? ใช่มั้ย!?」
「ก็นายเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าพวกเราไม่ควรรีบจนเกินไป เพราะนี้พึ่งเริ่มเกมเป็นวันแรก 」
ใช่ มันเป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆ เพราะเกมที่พวกเขาทั้งคู่เล่นกันอยู่นั้นพึ่งเปิดตัวในวันนี้เมื่อตอนเวลา 10.00 น.นี้เอง
และตอนนี้เป็นเวลา 14.00 น.
อย่างไรก็ตามผมไม่คิดว่าพวกเราทั้งคู่สามารถเปรียบเทียบกับเหล่าผู้เล่นเกมเมอร์ที่ใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนเพื่อเล่นเกมตลอดเวลา ... แต่บางสิ่งก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกไป
แต่ในตอนนี้ผมไม่ต้องการเทน้ำศักดิ์สิทธิ์ลงบนศพของยูมีร์…ผมหมายถึงแรงจูงใจของเธออะนะ
อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดว่าจะเจอเมื่อมาเล่นเกมนี้ในวันแรกของการเปิดตัวเกม
ผมสงสัยว่ามีวิธีการหาพื้นที่ล่ามอนสเตอร์ที่เหมาะสมที่อื่นรึเปล่า
เพราะตอนนี้เราเป็นคนที่ถูกล่าแทนที่จะเป็นคนล่า
ผมคิดถึงเรื่องนั้นในขณะที่ใช้สกิลฟื้นฟูอย่างต่อเนื่องให้กับยูมิร์ที่พึ่งฟื้นขึ้นมา
「ฉันคิดว่าเราควรกลับเข้าเมืองเพื่อไปหาข้อมูลกันก่อน เช่นการหาจุดฟาร์มเลเวลที่เหมาะสมและความแตกต่างของเลเวลมอนสเตอร์หรือการแชร์ค่าประสบการณ์ที่ได้รับในปาร์ตี้」ยูมีร์พูดขึ้นขณะที่ไฮน์โดะกำลังใช้สกิลฟื้นฟูใส่เธอ
「หาข้อมูล? ข้อมูลพวกนั้นปล่อยให้คนอื่นหาไปเถอะ เราควรใช้สัญชาตญาณของเราเพื่อหาวิธีในการเกมนี้และฉันคิดว่ามันก็สนุกกว่าการไปนั่งหาข้อมูลพวกนั้นตั้งเยอะและอีกอย่างนะเธอลืมอะไรไปรึเปล่า เกมมันพึ่งเปืดให้พวกเราเล่นมาไม่กี่ชั่วโมงเองเธอคิดว่าจะสามารถหาข้อมูลพวกนั้นได้จากพวกผู้เล่นใหม่ในเมืองเริ่มต้นได้รึไงกัน」
หลังจากที่ผมพูดออกมาโดยที่ไม่ทันคิด ร่างของผมแข็งค้างทันทีและมองไปที่ยูมีร์พร้อมกับกระพริบตาด้วยความงุนงง
「ฉ…ฉันพูดอะไรแปลกๆออกไปงั้นหรอ」
「อ..โอ้...」ยูมีร์ยิ้มกว้าง
「อ..อะไรละ」
「เรื่องนั้นไม่เคยอยู่ความคิดของฉันเลย ... อย่างที่ฉันคิดไว้เลยถ้าฉันอยู่กับนายฉันคงได้สนุกสนานกับเกมนี้อย่างแน่นอน ฉันดีใจที่ฉันพานายเข้าเล่นเกมนี้ด้วยกัน」
「...」
ที่จริงแล้วด้วยความที่ยูมีร์เป็นคนที่พูดอะไรตรงๆเธอมักจะพูดออกมาจากความรู้สึกจริงๆของเธอ ... ผมพบว่ามันยากที่จะปฎิเสธคำพูดเหล่านั้นของเธอและมันก็ทำให้ผม...
ด้วยเหตุผลบางอย่างผมไม่ต้องการให้เธอเห็นใบหน้าของผม ผมเลยรีบหันหลังให้เธอแล้วเริ่มเดิน
「เอาล่ะ เราจะย้อนกลับไป ที่ป่าDondery …ใช่ไหม? เราจะฟาร์มเลเวลจนกว่าเลเวลของพวกเราจะสูงพอที่เราจะไม่จำเป็นที่จะต้องใช้อาวุธเริ่มต้นอีกต่อไป」
"จริงๆนะ!? งั้นไปกันเถอะ! 」
พวกเราทั้งคู่เริ่มเดินทางกลับไปยังป่าDondery
ระหว่างเดินทางกลับพวกเราผ่านกลุ่มปาร์ตี้ที่เต็มไปด้วยผู้ชาย
ผมรู้สึกว่าอาจจะเกิดเรื่องบางอย่าง .. เลยลองพยายามเดินห่างจากยูมีร์และผ่านพวกเขาไป
แต่เมื่อเดินผ่านพวกเขาไปผมก็ได้ยินเสียงที่พวกเขาคุยกัน
「โอ้เธอค่อนข้างสวนเลยนะ 」
「เฮ้ ลองทักเธอดูสิ และลองชวนเทอมาถ่ายรูปกับพวกเรา」
「ฮิฮิ แค่การทักทายผู็หญฺิงสวยๆแบบนั้น มันไม่ได้เป็นอุปสรรค์สำหรับคนแบบฉันเลย…」
เห้อ อย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิดยูมีร์กำลังถูกพวกนั้นจ้องมอง
…แต่เดี๋ยวนะ…เมื่อกี้เหมือนผมจะได้ยินเสียงหัวเราะแบบที่พวกโอตาคุชอบหัวเราะเมื่อเจอกับพวกผู้หญิงในจินตนาการเลย ผมคงไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม
แต่ยังไงก็ชั่งเถอะ…ผมต้องพยายามทำตัวเหมือนตนไม่รู้จักเธอ…มันเกิดขึ้นทุกครั้งที่ผมเดินข้างๆเธอ
นี้ถือเป็นสกิลการหลีกเลี่ยงที่จะหนีจากเพื่อนในวัยเด็กของผมที่มีใบหน้าที่ไร้ที่ติ(สวยและน่ารักสุดๆ)
ในเกมนี้ใบหน้าของผมไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก ... และตัวผมเองก็ไม่ได้ต้องการให้รูปร่างดูดีขึ้นไปกว่านี้
แน่นอนว่ายูมีร์จะต้องพบเจอปัญหาแบบนี้ด้วยรูปร่างและหน้าตาที่ดึงดูดของเธอ ถึงแม้มันจะดูน่าลำคานไปบ้างแต่ผมก็มีแผนช่วยเหลือเธออยู่แล้วและแน่นอนไม่ใช่ในฐานะแฟนของเธอ
ยิ่งกว่านั้นมันจะช่วยให้ผมไม่ต้องเจอกับเรื่องที่ลำบาคและยังสามารถจัดการปัญหาเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย
' สมบูรณ์แบบ…การพรางตัวของผมสมบูรณ์แบบ! '
「ทำไมอยู่ๆ นายถึงทำให้ตัวเองห่างเหินจากฉันละไฮน์โดะ นั่นทำให้ฉันเหงา ～ 」เสียงของยูมีร์ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังก็รู้ว่าเธอน้อยใจ
「ม่ายยย ～ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน !! 」
' การลายพรางล้มเหลว '
ทันใดนั้นออร่าความอิจฉาจากกลุ่มปาร์ตี้ชายล้วนก็รุนแรงขึ้นอย่างชัดเจน พวกเขาก็จ้องมองมาที่ผมอย่างรวดเร็ว
แต่ทุกคนคงสงสัยสินะว่าผมเริ่มเล่นเกมนี้ได้ยังไง สำหรับเหตุผลที่ผมเริ่มเล่นเกมนี้เราจะต้องย้อนเวลากลับไป 2 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
วันนี้เป็นวันอาทิตย์มันเป็นวันหยุดงานพาร์ทไทม์ของผม ดังนั้นผมจึงนอนพักอยู่ในบ้านของตัวเองอย่างมีความสุข แต่ ...
แต่ในขณะที่ผมกำลังนอนอย่างมีความสุขอยู่นั้น เบื้องหน้าของผมปรากฎเงาของหญิงสาว เปลือกตาของผมค่อยๆเปิดออกก่อนที่จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีหญิงสาวกำลังนอนทับร่างของผมอยู่เธอคือเพื่อนในวัยเด็กและเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมอีกด้วย
ผมสีดำยาวของเธอกระจายอยู่ทั่วทั้งเตียงและบนตัวผม
แวบแรกผมค่อนข้างตกใจเลยทีเดียว ... ทำไมเธอถึงมานอนทับร่างของผมได้
「วาตารุ นายกับฉัน ... มาเล่นเกม VR กัน มันเป็นเกมออน์ไลน์เสมือนจริง! 」
「เดี๋ยวก่อนยูมิ แล้วทำไมเธอถึงมานอนทับฉันแบบนี้…นี้คือสิ่งที่ผู้หญฺงชอบทำตอนที่จะขออะไรผู้ชายรึไงกัน และเรื่องเล่นเกมฉันไม่มีหรอกนะเครื่อง VR นั้นหน่ะ 」
ทันทีที่ผมตอบเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้ยินผมตอบโดยที่เธอไม่ได้ฟังคำตอบของผมเลย ต้องเข้าใจก่อนว่ายูมีร์เธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างคิดไปทางด้านบวก(ด้านที่เธอคิดไปเองคนเดียว) เธอเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มและแววตาที่เป็นประกาย
ผมที่รู้สึกแปลกๆทันทีที่เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ มือของผมค่อยๆจับไปที่ไหล่ของเธอก่อนที่จะดันเธอลุกออกจากร่างของผม แต่ด้วยความซวยอะไรสักอย่างที่ผมรู้สึกตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว ร่างของยูมิที่ผมดันออกไปดันลื่นหลุดออกจากมือที่ผมจับอยู่ก่อนที่หัวของเธอจะพุ่งลงมากระแทกกับใบหน้าของผมเต็มๆ
ด้วยการที่ใบหน้าของผมและเธออยู่ใกล้กันมากมันทำให้ผมได้กลิ่นน้ำหอมจางๆจากยูมีร์ ซึ่งต้องยอมรับเลยว่ามันรู้สึกหอมมากจริงๆ
「จริงหรอ! จริงๆนะ! แต่นายยุ่งทุกวันเลยไม่ใช่หรอ」ยูมิถามขึ้นด้วยความดีใจ ซึ่งเธอคงไม่ได้ยินสิ่งที่วาตารุพูดอย่างแน่นอน
「ตราบใดที่มันใช้เวลามันกี่ชั่วโมงต่อวันฉันก็ไม่มีปัญหาหรอก นอกจากนี้ฉันเองก็ไม่ได้ทำงานทุกวันและฉันก็เลิกงานตอน 22.00 น. ด้วย แต่ถึงแบบนั้นเธอก็รู้ว่าฉันไม่มีเงินพอที่จะซื้อเครื่อง VR ได้อยู่ดี」
ด้วยฐานะครอบครัวของผมที่ค่อนข้างลำบาครวมถึงพ่อเองก็ไม่อยู่แล้วด้วย
แม่ของผมทำงานทุกวันจนดึกและเงินที่ผมได้รับจากการทำงานพิเศษมันก็ยังไม่เพียงพอกับภาระค่าใช้จ่ายในบ้าน
ถ้าหากเป็นเกมธรรมดาทั่วไปผมคงสามารถซื้อได้ แต่ผมไม่สามารถที่จะใช้เงินมากมายขนาดนั้นไปซื้อเครื่องเล่น VR ได้อย่างแน่นอนในปัจจุบัน
หากเป็นเกมเก่าที่รองรับเครื่องรุ่นเก่าอาจเป็นไปได้ แต่มันต้องไม่ใช่เกมในเครื่อง VR ที่ยูมิชวนผมเล่นอย่างแน่นอน
เกมที่เธอชวนผมเล่นนั้นเป็นเกมล่าสุดที่พึ่งเปิดตัว
「 หึหึหึ …ฉันคิดไว้อยู่แล้วว่านายจะต้องพูดอย่างงี้」ยูมิพูดขึ้นอย่างรู้ทัน
「หะ?」
ยูมิที่ลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้มก่อนที่จะก้มลงไปหยิบกระเป๋าของเธอจากข้างเตียง
ก่อนที่เธอจะค่อยๆหยิบบางอย่างออกมาจากระเป๋าของเธออย่างช้าๆ ...
「 ท๊าดา! มันเป็นเครื่องเล่น VR รุ่นล่าสุด VRX3500 และที่สำคัญฉันมีอยู๋สองเครื่อง 」เธอหยิบเครื่อง VR ออกมาโชว์อย่างถาคภูมิใจ
เครื่อง VR นั้นเป็นเหมือนแว่นตาดำคู่หนึ่งที่มีการออกแบบที่มีสไตล์ ถ้าผมจำไม่ผิดเครื่องนี้เหมือนจะพึ่งโฆษณาผ่านทีวีไปเมื่อเช้า
ยูมิส่งกล่องเครื่อง VR มาในมือผมกล่องนึงก่อนที่อีกกล่องเธอจะเอามันไปกอดไว้อย่างอารมณ์ดี
ในขณะที่ยูมิกำลังกดรัดฟัดเหวี่ยงกับกล่อง VR ของเธออยู่นั้นผมก็พูดแซกขึ้นมา
「 เดี๋ยวก่อนนะยูมื ถ้าฉันจำไม่ผิด ในข่าวบอกว่าเพื่อป้องกันการขายเครื่อง VR พวกเขาได้ออกกฎว่าให้สามารถซื้อได้ 1 คน ต่อ 1 เครื่องไม่ใช่หรอ」
「แปลกแหะ! ฉันคิดว่านายไม่ค่อยดูข่าวซะอีก」ยูมืพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
ใช่แล้ว ปกติผมก็ไม่ค่อยได้ดูข่าวหรอก
ทุกคนต่างก็สนใจเทคโนโลยี VR ที่ให้มนุษย์เราสามารถเข้าไปอยู่ในโลกเสมือนจริงเต็มรูปแบบที่ที่เธอถืออยู่ทั้งนั้นแหละ แม้กระทั้งตัวของผมเอง
ด้วยการเปิดตัวเครื่อง VR นี้ ได้มีเกมมากมายที่สร้างขึ้นมาเพื่อลงเล่นในเครื่อง VR นี้ เช่น FPS, MMORPG, และอื่นๆอีกมากมาย...
และยังได้ยินข่าวลือมาว่า รุ่น VRX3500 นั้นมีที่มาจากเครื่องต้นแบบ VR ทั้งหมด 3500 เครื่อง
เมื่อวางเป็นวันแรกที่เริ่มจักจำหน่ายเครื่อง VR และมรระหว่างทางกลับบ้านจากที่ทำงานผมรู้สึกประหลาดใจที่คิวยาวเหยียดจนล้นออกมาจากนอกร้านที่จัดจำหน่ายเครื่อง VR
การซื้อเครื่อง VR นั้นจำเป็นต้องใช่ ID ส่วนบุคลในการซื้อและถือเป็นการยืนยันตัวตน
ในทำให้ใครก็ตามที่ซื้อเครื่อง VR ไปเครื่องนึงแล้วก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสามารถซื้อเครื่องที่ 2 ...
「ฉันจะบอกความจริงกับนายก็ได้ ที่จริงแล้วใช้ชวนพ่อไปซื้อด้วยหน่ะ」
「ห้ะ…เธอให้ลุงอาคิฟุมิไปซื้อกับเธอด้วยหรอ 」
ผมไม่อยากจะนึกภาพเลยจริงๆ ลุงอากิฟุมิที่ทำงานมาทั้งวันด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานแล้วยังต้องมาต่อแถวซื้อเครื่องเล่น VR ที่แถวก็โครตจะยาว.... ลุงจะหน้าสงสารเกินไปแล้วนะครับ
「คุณพ่อต้องเอาบัตร ID ไปทำงานในตอนเข้าฉันก็เลยให้คุณพ่อตามมาตอนเลิกงาน...แต่ นายไม่รู้หรอกฉันต้องอดทนขนาดไหนกว่าจะได้เครื่องนี้มา ฉันต้องต่อคิวตั้งแต่เช้าจนถึงตอนเย็นเลยนะ ในท้ายที่สุดเพราะว่าฉันไปไม่ทันงานเลี้ยงวันเกิดขอนายได้ทันเวลา ... เพราะกว่าฉันจะได้ซื้อเครื่อง VR มันก็เลย4ทุ่มไปแล้ว หลังจากนั้นฉันก็รีบมาที่บ้านของนายแต่ไม่ว่าฉันจะกดกริ่งกี่ครั้งก็ไม่มีใครออกมา ... ฉันเหงามากจนฉันร้องไห้ นายรู้บ้างไหม!!」
「อ่าว นั้นเธอเองหรอ เธอเล่นมาดึกซะขนาดนั้นฉันก็ไม่ได้ลงไปเปิดนะซิ แล้วทำไมเธอถึงไม่ใช่โทรศัพท์ของเธอโทรมาหาฉันละ 」
「อ้า…ฉันลืมไปเลย ฉันแค่อยากทำให้นายประหลาดใจเท่านั้น…ฉันเลยลืมเรื่องโทรศัพท์ไปซะสนิทเลย…… 」ยูมิกล่าวพร้อมร้อยยิ้มแห้งๆ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่จนผมพูดขึ้น
「เธอเนี่ยน้า ... แล้วอยู่คนเดียวข้างนอกตอนกลางคืนมันอันตรายเธอไม่รู้รึไง」วาตารุกล่าวขึ้นอย่างเป็นห่วง
「ใครบอกนายฉันอยู่คนเดียว ฉันอยู่กับคุณพ่อตั้งหาก」
「ว่าไงนะ ลุงอาคิฟุมิก็อยู่กับเธอตลอดทั้งคืนเลยหรอ 」วาตารุตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
「นายก็เห็นอยู่ว่ามีแค่ชั้นที่เข้ามาในบ้านของนาย คุณพ่อเขากลับไปนอนที่บ้านแล้ว 」
เป็นคุณพ่อที่น่าสงสารที่สุด ... นอกจากต้องทำงานจนถึงวันเสาร์แล้วยังจะต้องมาทำอะไรแบบนี้อีก
ชั่งเป็นคุณพ่อที่ยอกเยี่ยมที่สุด้ท่าที่เคยเจอมาเลย ผมขอคารวะเลยครับลุงอาคิฟุมิ ...
อย่างที่ยูมิบอก เมื่อวานนี้เป็นวันเกิดปีที่ 17 ของผมเอง
ผมวางแผนที่จะมีการเฉลิมฉลองเล็กน้อยกับแม่และน้องสาวของผมและรวมถึงยูมิด้วย แต่ ...
เพราะเธอไม่ได้มาในตอนท้ายเค้กที่ผมทำด้วยตัวเองจึงอยู่ในตู้เย็น
「อะ..ขอโทษทีนะที่ช้า แต่ก็…สุขสันต์วันเกิดนะวาตารุ」
ยูมิยื่นกล่องของขวัญชิ้นใหญ่ให้ผมด้วยรอยยิ้มพร้อมกับแก้มที่อมชมพูของเธอ
ผมรับของขวัญของเธอด้วยความยินดี
ตัวผมเองไม่ได้เล่นเกมมานานมากแล้ว แต่ผมก็เต็มใจที่จะเล่นตามคำเชิญของยูมิ
「ขอบคุณ แต่เธอแน่ใจนะ เพราะเครื่อง VR นี้มันมีราคาที่ค่อนข้างแพง」
「อืม ไม่เป็นไรหรอก สิ่งที่ฉันต้องการคือให้นายมาเล่นเกมนี้กับฉันแค่นั้นแหละ 」
「ตามใจเธอแล้วกัน แล้วเธอวางแผนที่จะเล่นเกมอะไร 」
ตราบใดที่ผมมีเครื่องเล่น VR ผมก็สามารถดาวน์โหลดเกมได้จากเน็ต
ผมทำการเชื่อมต่อเครื่อง VR กับ PC จากนั้นผมก็ลงทะเบียนเครื่อง VR และทำตามขั้นตอนต่าง ๆ เช่นการลงทะเบียนข้อมูลส่วนบุคคล
เอ๊ะวิธีรับ ... ของขวัญ
ดูเหมือนว่าผมต้องกรอกข้อมูลส่วนตัวของผู้ซื้อด้วย
ดูเหมือนว่าพวกเขาทำแบบนี้เพื่อป้องกันการขายต่อ
หลังจากเสร็จสิ้นการลงทะเบียน ผมและยูมิก็ทำการชาร์จพลังงานสำหรับเครื่อง VR ก่อนที่ยูมิจะเริ่มอธิบายศัพท์และเทคนิคมากมายที่ผมไม่เข้าใจจริงๆ
ถ้าผมจำไม่ผิดครั้งสุดท้ายที่ผมเล่นเกมคงเป็นช่วงตอนประถม
ผมมีความรู้พื้นฐานเรื่องเกมอยู่ไม่เยอะดังนั้น ผมคิดว่าผมพอที่จะสามารถติดตามเธอได้ในระดับนึง
ในขณะที่ยูมิกำลังแนะนำผมอยู่นั้น ผมก็เลื่อนดูข้อมูลเกมที่มิยูชวนผมมาเล่น
「นี้มัน 「Trailblazer」」
「เส้นทาง…ผู้บุกเบิก」
ดูเหมือนว่านี้จะเป็นโฆษณาเกม Trailblazer ถ้าให้เรียกง่ายๆเลยคือ TB
แม้ว่าจะไม่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของโลกเสมือนหรือข้อมูลเกมมากนัก แต่ที่หน้าแรกก็มีคำพูดกำกับไว่ว่า「ค้นหาด้วยตาของคุณเอง! และ「คุณเป็นผู้บุกเบิก! 」
ผมคิดว่ามันน่าสนใจไม่น้อยเลย
ดูเหมือนว่าจะเป็นเกม MMO ที่มีการใช้อาวุธและเวทมนตร์ในการต่อสู้และเห็นได้ชัดว่า NPCs ได้รับการติดตั้ง AI ล่าสุด
จากลักษณะของมัน NPCs จะให้เควสด้วยตัวเองภายใต้สถานการณ์บางอย่าง
การกระทำของผู้เล่นจะส่งผลต่อสิ่งต่าง ๆ เช่นเศรษฐกิจของเกมและเส้นทางการไหลเวียนของสินค้า ความสมดุลระหว่างเมืองก็สามารถได้รับผลกระทบต่างจากการกระทำของผู้เล่น
ในขณะนั้นสัญญาณเสียงอิเล็กทรอนิกส์ก็ดังขึ้น * ปิ๊ด ปิ๊ด * มันเป็นเสียงที่เตือนเมื่อเครื่อง VR ทำการชาร์จพลังเต็มแล้ว
ผมมองไปที่เครื่อง VR ที่ยืนยันว่าเครื่องได้ชาร์จเสร็จแล้วเกมก็ดาวน์โหลดเสร็จในเวลาเดียวกัน
ยูมิที่กำลังแนะนำผมอยู่นั้น ทันทีที่เธอเห็นว่าเครื่องพร้อมเล่นแล้ว เธอก็รีบลากผมเข้าเล่นเกมทันที
「ลุยกันเลย」
「เดี๋ยวก่อนยูมิ อย่างน้อยให้ฉันไปห้อง.. 」วาตารุที่ยังพูดไม่จบก็ถูกยูมิขัดอย่างรวดเร็ว
「ค่อยไปที่หลัง หลังจากที่เล่นเกมเสร็จ 」
「อย่างน้อยให้ฉันเอาน้ำและอาหารมาเตรียมไว้ก่อน เพราะเราอาจจะเล่นอีกนาน」
「ฉันก็ว่างั้น อย่าลืมเอามาน้ำมาให้ฉันด้วยละ」
「เข้าใจแล้ว รอหน่อยนะ」วาตารุพยักหน้า
หลังจากเตรียมการ พวกเราทั้งคู่ก็นอนลง
มันไม่ใช่ว่าเรากำลังจะนอนดังนั้นมันจึงรู้สึกแปลก ๆ
ผมให้ยูมิใช้เตียงในขณะที่ผมใช้เบาะและนอนบนพรม
มันค่อนข้างลำบาคร่างกายของผมอาจจะเจ็บปวดไปหมดหลังจากนี้ แต่มันก็ช่วยไม่ได้
ดูเหมือนว่าในขณะที่กำลังเล่นส่วนหนึ่งของสมองของผมจะถูกแยกออกและใช้ในการย้ายร่างกายเทียมในเกม
เห็นได้ชัดว่าร่างกายของผมยังคงหายใจและทำสิ่งที่จำเป็นต่อการมีชีวิตอยู่ต่อไป
จากนั้นผมก็ส่วมเครื่อง VR …อ้า ในที่สุดผมก็ส่วมเครื่อง VR จนด้
มันน่ากลัวจริง ๆ มันปลอดภัยไหม? ผมเริ่มกังวลเล็กน้อย
ผมอยากจะเชื่อว่าจะไม่มีปัญหาเพราะการส่วม VR นี้ในการเล่นเกมหรอกนะ
「เฮ้ ยูมิ ฉันใส่มันลงบนหั...」
「zzzz ... .zzZZ.」
「เห้อ…เธอหลับเร็วเกินไปแล้ว」
เป็นแบบนี้ตลอด ยูมิเธอมักเป็นคนที่ตัดสินใจอะรแล้วมักจะลงมือทำทันที
ร่างของยูมินอนอยู่บนเตียงในขณะที่ผมมองไปที่เธอร่างกายของเธอที่ได้รับการพัฒนาอย่างดี หน้าอกของเธอขึ้นและลงอย่างสม่ำเสมอ แต่พวกคุณอย่าพึ่งคิดไปไกลผมแค่เป็นห่วงเธอ
เธอมักจะทำให้ผมเป็นห่วงตลอด..เช่นเดียวกับสถานะการณ์ในตอนนี้
ผมเดินเข้าไปหายูมิก่อนที่จะก้มลงไปหาเธอ..พร้อมกับดึงผ้าห่มมาห่มให้กับเธอเพื่อป้องกันไม่ให้เธอป่วยจากอากาศที่หนาวเย็น
ก่อนที่ผมจะลุกออกมาและก็ไปตรวจสอบว่าประตูทุกบานถูกล็อคอย่างแน่นหน่า
ระบบการป้องกันอาชญากรรมยังใช้งานได้
เมื่อตรวจสอบทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว…ถ้าอย่างนั้นผมก็ควรเริ่มเล่นเกมได้แล้ว
ผมมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องของผมและสวมเครื่อง VR และกดปุ่มเปิดที่ด้านข้างของเครื่อง
หลังจากได้ยินข้อความอิเล็กทรอนิกส์จิตสำนึกของผมก็มืดลงก่อนที่จะเริ่มเดินทางผ่านโลกดิจิตอล
