ตอนที่แล้วบทที่ 254 - ด้วยความยินดี (5)[30-12-2019]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 256 - ด้วยความยินดี (7) [03-01-2020]

บทที่ 255 - ด้วยความยินดี (6) [01-01-2020]


บทที่ 255 - ด้วยความยินดี (6)”

[คุณได้รับค่าประสบการณ์เฮเรียน่า เลเวล 519]

[สกิลบันทึกได้เพิ่มเลเวลขึ้เป็น 56]

ยูอิลฮานได้เก็บร่างของเฮเรียน่ามาในทันทีที่เขาดึงหอกกลับมา และหันกลับไปมองที่สนามรบ

รอบตัวเขาในตอนนี้มีแต่ซากศพ ทั้งศพของทูตสวรรค์ เทวดาตกสวรรค์ รวมไปถึงศพของนาเทียกับเคลาทูคที่ตายอยู่ ทุกๆคนที่ตายนี้ต่างก็ตายไปจากฝีมือของเฮเรียน่า แต่ยังไงก็ตามในเมื่อเธอตายไปแล้วทำให้ศพพวกนี้ไร้เจ้าของแล้ว และยูอิลฮานก็ไม่คิดจะปฏิเสธที่จะรับศพพวกนี้ไป

"อิลฮาน"

"มันยังไม่จบหรอกนะ"

เลียร่าได้เข้ามาหายูอิลฮานอย่างเป็นกังวล แต่ว่ายูอิลฮานได้ตอบกลับไปเบาๆและหันไปรอบๆ ริมฝีปากของเขายังมีเลือดอยู่และในทันทีที่สกิลเทวะกำลังของเขาหายไป เขาจะต้องเจ็บปวดจากกล้ามเนื้อทั้งร่างที่ฉีกขาดอีกด้วย แถมในตอนนี้ยังไม่ใช่เวลามาให้เขาพักแน่

"เธอคิดว่าเมื่อสิ่งมีชีวิตคลาส 7 ถูกกำจัดไปจะทำให้พวกนั้นยอมแพ้งั้นหรอ? ฉันรับประกันได้เลยว่ามีมากกว่าสองฝ่ายแน่ที่จะส่งทัพใหม่มา"

แน่นอนว่าในคนที่มาใหม่จะไม่มีคลาส 7 อีกแล้ว คงไม่มีใครโง่มากพอที่จะเอาตัวเองมาในสนามรบที่มีคลาส 7 ตายแน่ แต่ยังไงก็ตามการส่งกลุ่มคลาส 6 มาก็ยังเป็นไปได้อยู่

"ในตอนนี้เราต้องให้โอกาสกับเด็กๆของเราเหมือนกัน ฉันจะไปหาพวกเขาก่อนนะ"

"แล้วหลังจากพาพวกเขามาแล้วนายจะทำยังไงต่อ? จะสู้ไปจนกว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมแพ้หรือตายไปงั้นหรอ?"

"ฉันมีสกิลจ้าวแห่งมิติอยู่นะ"

"...โอ้"

จ้าวแห่งมิติคือสกิลที่เขาได้รับมาในตอนได้คลาสรองนักท่องมิติ สกิลนี้จะทำให้เมื่อเขาอยู่ในมิติหนึ่งเป็นเวลานาน เขาจะสามารถป้องกันไม่ให้คนอื่นเข้ามาในมิตินั้นได้

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นสกิลที่สมบูรณ์แบบ แต่มันมีปัญหาในด้านเวลาอยู่ เขายังมีเวลาเหลืออยู่อีก 7 ถึง 8 ชั่วโมงถึงจะใช้สกิลนี้ได้

"นายกำลังคิดที่จะแย่งที่นี่...?"

"ฉันสัญญากับเอลฟ์ไว้แล้วว่าจะฟื้นฟูดาเรย์กลับมา นอกไปจากนี้ความแค้นของฟีเรียยังไม่ถูกสะสางเลย"

"...โอเค ฉันเข้าใจ"

เลียร่าได้รู้สึกอารมรณ์มากมายที่มีอยู่ภายในตาของยูอิลฮานทำให้เธอไม่มีอะไรออกมาอีก และเมื่อเธอถอยออกมาเธอก็ยกหอกขึ้นมาด้วย

"อย่างแรกฉันจะยื้อพวกมันเอาไว้ที่นี่แล้วกัน นายไปพาคนอื่นๆมาได้เลย คนอื่นก็มาร่วมมือกับฉันด้วยนะ"

"เข้าใจแล้ว"

"ได้เลย~"

[พ่อครับ เร็วเข้า!]

"ขอบใจนะ"

ยูอิลฮานได้เปิดใช้งานสกิลข้ามมิติอย่างรวดเร็ว และข้ามมิติไปที่โลกของเขาได้เร็วยิ่งกว่าครั้งก่อนๆ

"อ่า ท่านจักรพรรดิ!"

"นายท่าน!"

"กัปตัน!"

"ท่านยูอิลฮาน ท่านปลอดภัย"

เหล่าคนที่เตรียมตัวต่อสู้ตามคำสั่งของยูอิลฮานได้มีปฏิกิรยิาขึ้นในทันที เมื่อเห็นแบบนี้ยูอิลฮานกระทั่งหัวเราะออกมา

"ดูนายขำสิ ดูเหมือนทุกๆอย่างจะไปได้ด้วยดิสินะ"

"นายพูดถูงแล้วคังฮาจิน ทุกๆอย่างกำลังไปด้วยดีแล้วก็..."

เขาไม่จำเปนต้องบอกทุกๆเรื่องที่เกิดขึ้น ต่อให้ในเวลาข้างหน้าจะมีการต่อสู้ร้ายแรงเกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีวันที่จะทำให้คนพวกนี้หวั่นไหวได้

"ทุกๆคนจะยังปลอดภัยอยู่ตอนนี้ ยังไงก็ตามสิ่งต่างๆจะยิ่งหนักหนาขึ้นไปอีกนับจากนี้... ทุกๆคนพร้อมแล้วใช่ไหม?"

"ครับท่าน"

"แน่นอนสิ"

"พร้อมเสมอ"

"ไปช่วยฮีโร่กันเถอะ"

ทั้งเอลฟ์ หมาป่าและกองทัพมังกรได้ตะโกนดังก้องตอบกลับมาด้วยสายตาเป็นประกาย ยูอิลฮานได้หยักหน้าและพูดต่อ

"งั้นไปกันเถอะ"

เมื่อยูอิลฮานได้กลับมาที่ดาเรย์พร้อมป้อมปราการทั้งสองและกองทัพของเขา สงครามก็ได้เริ่มไปแล้ว ตอนนี้มีเพียงแค่กองทัพสวรรค์เท่านั้นที่ถอดใจจากดาเรย์ ส่วนกองกำลังอีกสามฝ่ายต่างก็ส่งกองทัพคลาส 5 นับร้อยมาที่แห่งนี้!

"ยังน้อยไป! ฮ่าห์!"

"กรรรรร!"

"ท่านหญิงเรย์น่าาาาาา!"

เลียร่ากับยูมิลได้สู้กับศัตรูในแนวหน้า เอิลต้าได้สนับสนุนด้วยเวทย์จากด้านหลัง และนายูนาที่ได้รับการป้องกันจากทุกๆคนก็ได้มอบพรสนับสนุนกำลังให้กับทุกคนด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์ของเธอ แม้ว่านี่จะเป็นการรวมทีมที่สมบูรณ์ไร้ข้อพกพร่อง แต่ว่าการที่จะรับมือกับศัตรูจำนวนมากด้วยแค่พวกเขาก็ยังยากอยู่ดี

"ทุกๆคนเตรียมตัวสู้"

[นายท่าน มีบางอย่างที่ร้ายแรงอยู่ที่นี่ใช่ไหม? มานารอบๆพื้นที่นี้บิดเบี้ยวไปหมดเลย...]

"เรื่องร้ายแรงก็กำลังเกิดขึ้นอยู่นี่ไงล่ะ มิสทิค เธอรู้ดีว่าจะต้องทำอะไรใช่ไหม?"

[เปลื่ยนเรื่องอีกแล้ว... แต่แน่นอนว่าฉันรู้ดี!]

[ติดคริติคอล!]

ร้อยนัยน์ตาจากมิสทิคได้เป็นสัญญาณเริ่มการต่อสู้อีกครั้งหนึ่ง ถึงแม้ว่าสัญญาณเริ่มการต่อสู้นี้จะทรงมากจนทำลายกองกำลังส่วนใหญ่ของศัตรูไปก็ตาม!

"อิลฮานมาแล้ว!"

"เราชนะแล้วล่ะ"

"พ่อ"

หลังจากทั้งสี่คนที่ยื้อเอาไว้อยู่ได้รู้ว่ายูอิลฮานมาแล้วก็ยินดีกันขึ้นมา กองทัพของยูอิลฮานได้พุ่งตัวออกไปต่อต้านกับคลาส 5 โดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว

"โอ้ววววววววววว!"

"ฮีโร่ พวกเรามาแล้ว"

"บุก! นี่ถึงเวลาทวงคืนศักดิ์ศรีเผ่าพันธ์หมาป่าเราแล้ว!"

"ไปกันเลย ไปทวงคืน... ดินแดนแห่งเอลฟ์เรากัน!"

แม้ว่ายูอิลฮานจะอยากลดความสูญเสียให้น้อยที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่ว่าร่างกายของเขาก็ล้ามากๆจากการต่อสู้นับไม่ถ้วนและการใช้งานเทวะกำลังแล้ว ถ้าหากว่าเขาฝืนเอาตัวเองไปสู้กับคลาส 5 อีก เขาก็อาจจะตายได้เลยหากมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้เขากำลังใช้การฟื้นฟูเหนือมนุษย์ทำให้อวัยวะภายในของเขากลับมาเป็นปกติในระหว่างที่เข้าไปในคฤหาสน์

[นายท่าน ท่านบาดเจ็บ?]

"นิดหน่อย แต่ว่าถ้าเป็นการควบคุมฉันทำได้อยู่"

[ข้าคิดว่าข้ารู้แล้วว่าทำไมนายท่านถึงแกร่งแบบนี้]

"นายมองคนเก่งนี่"

ยูอิลฮานได้ตอบโอโรจิกลับไปอย่างเท่ๆ และรีบก้าวเท้าต่อไป จากการที่ยูอิลฮานสร้างป้อมปราการทั้งสองขึ้นมาทำให้ไม่เพียงแต่เขาจะควบคุมป้อมปราการลอยฟ้าได้เท่านั้น เขายังควบคุมระบบของป้อมปราการผู้พิทักษ์ได้ด้วยเช่นกัน

[ยังไม่มีใครตาย]

"ฉันไม่ได้หวังว่าทุกคนจะรอดหรอกนะ"

ยูอิลฮานได้นั่งลงบนเก้าอี้และตรวจดูลูกน้องของเขาในสนามรบผ่านทางจอภาพและถอนหายใจตอบกลับไปสั้นๆ

"แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็จะช่วยสนับสุนให้พวกเขาใช้ความสามารถของตัวเองออกมาให้ได้มากที่สุด มิสทิคช่วยพวกเขา"

[ได้เลย]

ตอนนี้การเคลื่อนที่ของป้อมปราการทั้งสองได้กลายมาเป็นคล่องแคล่วมากยิ่งขึ้น

สมาชิกในกองทัพยูอิลฮานที่บินไม่ได้ก็ยังต้องพึ่งการเคลื่อนไหวจากป้อมปราการทั้งสอง และเนื่องจากว่าป้อมปราการทั้งสองคล่องแคล่วปราดเปรียวขึ้นทำให้ขีดความสามารถของคนในกองทัพเขาเพิ่มขึ้นในทันทีเช่นกัน

"นี่คือพลังของหมาป่า! โอ้วววววว!"

[กรรรรรรรรรร!]

[ก๊าซซซซซซ!]

หมาป่าที่มีร่างกายปราดเปรียวได้ใช้แผ่นกระโดดภายในป้อมปราการผู้พิทักษ์เพื่อเร่งความเร็วให้ทันกับสิ่งมีชีวิตชั้นสูง เพราะอาร์ติแฟคของยูอิลฮานนี้เองทำให้ค่าสเตตัสของพวกลูกน้องเขากับสิ่งมีชีวิตชั้นสูงไม่ได้ต่างกันมากนะ บวกกับด้วยจำนวนที่มากกว่าด้วยทำให้ไม่มีทางที่ลูกน้องของยูอิลฮานจะเสียเปรียบเลย

เอลฟ์ก็ได้อยู่กันรอบๆตัวพีทที่ควบคุมอันเดทที่เป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงอยู่ ส่วนกองทัพมังกรก็ครอบครองในมานาที่ไม่สมกับขนาดตัวเองก็ได้ทำการต่อสู้อย่างสุดกำลัง

"บุก กัด แล้วก็แกร่งขึ้น!"

"เล็งยิง!"

"พวกเราก็แค่ทำตามที่ฮีโร่สอนเรามา!"

"รวมพลังเข้าด้วยกัน รวมพลัง!"

[กรรรรรรร!]

นายูนาก็ได้กลับเข้ามาในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เพื่อเสริมพลังให้กับทุกๆคน ส่วนเอิลต้า เลียร่าและยูมิลก็ได้รับการโจมตีทั้งหมดจากแนวหน้าในระหว่างที่ต่อสู้ไปด้วย ทุกๆคนต่างก็รวมพลังเพื่อเป้าหมายเดียวกันนั้นก็คือการต่อต้านศัตรูที่บุกรุกเข้ามาในดาเรย์

[กรรรรรรร!]

"มิลทำได้ดีมาก"

"ถอยทัพเดี๋ยวนี้!"

เสียงของพรรคพวกของเขาที่เต็มไปทั่วสนามรบได้ทำให้ยูอิลฮานฮึกเฮิมไปด้วย เขาได้ทนไม่ให้ตัวเองผลีผลามเข้าไปสนามรบเอาไว้และจากนั้นก็ตั้งสติไปกับการควบคุมอีกครั้ง

"เยี่ยมเลย งั้นมาลองแบบนี้ดูกัน"

[นายท่าน เหงื่อท่านออกเยอะเลยนะ ท่านไม่เป็นไรแน่หรอ?]

"ฉันชินกับพวกความเจ็บปวดไปแล้ว"

เพื่อที่จะเปิดใช้งานสกิลฟื้นฟูเหนือมนุษย์ทำให้เขาได้ดื่มเอาเครื่องดื่มลมหายใจทั้งหมดที่มีลงไป ในเมื่อตอนนี้เขามีซากศพมังกรเป็นพันๆตัวแล้วทำให้เขาไม่ต้องเก็บเครื่องดื่มลมหายใจไว้อีกแล้ว

ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่ 6 ชั่วโมงเท่านั้นที่เขาจะใช้สกิลจ้าวแห่งมิติได้ ยูอิลฮานได้ดูสภาพร่างกายของตัวเอง กำลังใจของพรรคพวกของเขาและต้องกัดฟันแน่นไว้ ในที่สุดเขาก็จะได้เห็นจุดจบของสงครามที่เน่าเฟยและน่ารำคษยนี้แล้ว ตอนนี้เขาได้ทำทุกๆอย่างๆที่เขาทำได้ไปแล้ว!

***

[ปะ เป็นแค่สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ!]

[ท่านเคลาทูคอยู่ไหนกัน? เจ้ากิ้งก่าสารเลวนี่]

[ไม่มีทาง เธอเคยเป็นทูตสวรรค์นี่]

"ย่าาาาห์ หุบปากไปได้แล้ว"

เอิลต้าได้ใช้เวทย์ของเธอหยุดศัตรูเอาไว้ และเลียร่าได้ใช้หอกของเธอสร้างระเบิดคลื่นกระแทกขึ้นกลางอากาศ ส่วนยูมิลก็ได้ใช้เวทย์ลมช่วยเสริมพลังคลื่นกระแทกนี้จนทำให้มีเทวดาตกสวรรค์ถึงสามคนตายไปในทีเดียว

[ถึงจะตกมาเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำแต่เธอก็ยังแกร่งอยู่ ไม่อยากจะเชื่อ...!]

"ฮ่าห์"

[อ๊ากกก!?]

เอริเซียได้ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังของสิ่งมีชีวิตชั้นสูงที่กำลังสนใจเลียร่ากับเอิลต้าอยู่และแทงมีดสั้นเข้าไปในหัวของมัน เพราะแบบนี้ทำให้มีสิ่งมีชีวิตชั้นสูงได้ตายลงไป

"ฟู่"

เมื่อเอริเซียฆ่าศัตรูได้แล้วเธอก็หันไปมองที่สนามรบและตะโกนออกมา

"ศัตรูตายแล้ว!"

"โอ้ววววววววว"

หลังจากที่ได้เห็นสิ่งที่องค์หญิงของพวกเขาทำ เหล่าหมาป่าได้โห่ร้องขึ้นมาอย่างยินดี เลียร่าที่ได้เห็นว่าไม่มีสิ่งมีชีวิตชั้นสูงเหลืออยู่อีกแล้วได้หยักไหล่ออกมา

"เธอแย่งฉันปิดฉากนะ"

"พวกเขากล้าหาญกันจริงๆ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าพวกเขาจะสู้กับสิ่งมีชีวิตชั้นสูงได้ดีจนไม่มีการตัวสั่นให้เห็นเลย"

"ฮึ่ม พวกเขาก็แค่มั่นใจมากเกินไปเท่านั้นแหละ... แต่ว่าฉันก็ดีใจนะที่พวกเขาไม่ได้ตายกันไปเยอะ"

แม้ว่าภายนอกของยูอิลฮานจะดูเหมือนเขาไม่คิดอะไรมาก แต่ว่าภายในใจของเขาจะเจ็บปวดมากๆหากมีคนใลก้ชิดบาดเจ็บหรือตายไป ถ้าหากว่าฟีเรียไม่ได้ตาย บางทีเขาอาจจะไม่ทำถึงขนาดนี้ก็ได้

[ผมคิดว่าพ่อกำลังเคลื่อนไหวแล้ว]

ยูมิลได้ตะโกนขึ้นมาเมื่อเห็นว่าสิ่งมีชีวิตชั้นสูงคนสุดท้ายได้ตายไปแล้ว

[ดูเหมือนจะถึงเวลาแล้วสินะ!]

ทุกๆคนได้มองไปที่ป้อมปราการลอยฟ้า ตอนนี้พวกเขารู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่บีบรัดหัวใจของพวกเขาจากป้อมปราการลอยฟ้าในทันที

เมื่อพลังงานได้กระจายออกไปทั่วโลกและเต็มทั้งท้องฟ้า ทั้งโลกใบนี้ก็ส่องสว่างขึ้น

"โอ้วววว"

"นี่มันเป็นสกิลของคลาสรองได้ยังไงกันเนี้ย...?"

[พ่อน่าทึ่งมาก น่าทึ่งไปแล้ว]

พวกเขารู้สึกได้เลยว่ามานานี้มันมหาศาลเกินไปแล้ว สกิลจ้าวแห่งมิติได้ทำงานสำเร็จแล้ว และหากไม่ใช่หัวหน้าของแต่ล่ะกองกำลังมาเองก็จะไม่มีใครที่เข้ามาในดาเรย์ได้อีกในตอนนี้

และถ้าหากต้องให้หัวหน้ากองกำลังเคลื่อนไหว ถ้างั้นพวกกองกำลังต่างๆก็คงเลือกที่จะถอดใจจากดาเรย์ไปดีกว่า

ใชแล้ว นี่มันหมายความว่าพวกเขาได้รับชัยชนะมาแล้ว วกเขาป้องกันดาเรย์จากสิ่งมีชีวิตชั้นสูงได้สำเร็จ

เลียร่าที่ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องนี้ได้เกิดขึ้นมาจริงๆได้เหม่อออกมา

"...จ้าวแห่งมิติ? สมกับชื่อมันจริงๆ"

"ฉันก็บอกแล้วไงเลียร่า?"

ประตูของคฤหาสน์บนป้อมปราการลอยฟ้าได้เปิดขึ้นและยูอิลฮานก็เดินออกมาด้วยสีหน้าดูเหนื่อยล้ามากๆ เอิลต้าได้กระซิบกับตัวเองเบาๆ

"ฉันจะทำให้เขาเป็นเทพเจ้า"

"อย่ามาล้อเล่นนะเอิลต้า"

เลียร่าได้บ่นออกมาพร้อมทั้งเปิดใช้งานออฟชั่นของชุดเดรสของเธอลอยขึ้นไปบนฟ้า เป้าหมายของเธอคือภายในอ้อมแขนของยูอิลฮาน

"ถึงอิลฮานจะไม่มีเธอ เขาก็จะเป็นเทพได้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว"

และสงครามก็ได้จบลงไปในรูปแบบนี้

สงครามที่มีทั้งการสูญเสียและกำไรในเวลาเดียวกัน

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด