ตอนที่ 135 : ชิดซ้ายไปเลย(อ่านฟรี)

กว่าจะพบร้านหนังสือเล็กๆ แห่งนี้วันยูก็พบว่าที่นี่อยู่ในห่างไกลและในตอนนี้มันก็มืดเสียแล้ว หลังจากที่ค้นหาหนังสือเกือบตลอดทั้งวัน เธอเห็นผู้คนจำนวนมากยืนรออยู่หน้าร้าน

 

โดยปกติแล้วหากบ้านหรือร้านมีทำเลที่ตั้งใกล้กับตัวเมืองจิวหัวมากเท่าไรก็ยิ่งปลอดภัย เห็นได้ชัดว่าบริเวณนี้ดูดีกว่าที่ตั้งคาเฟ่ของฟางฉี

 

แน่นอนว่าจางวันยูคงไม่ยืนเข้าแถวเหมือนกับคนอื่นๆ เธอเลือกที่จะเดินไปด้านหน้าแถวและทักถาม “ที่นี่ขายนวนิยายเรื่อง Diablo หรือไม่?”

 

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังรับค่าหนังสือด้วยสีหน้าที่มีความสุขหยูซีเว่ย เงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอและพูดอย่างสุภาพ “ฉันขอโทษ หนังสือขายหมดแล้ว”

 

“หมดแล้ว?..” จางวันยูยืนนิ่ง “นี่เราเพิ่งมาถึงหนังสือก็ขายหมดแล้ว!?”

 

ชายหนุ่มมองท่าทางของจางวันยูอยู่ห่างๆ เขาสังเกตจากการแต่งตัวที่ดูหรูหราของเธอ “เฮ้ คุณผู้หญิง! หากคุณต้องการหนังสือฉันขายต่อให้คุณได้นะ”

 

“ขอบคุณ! เท่าไร?” จางวันยูถาม

 

“คริสตัสเดียว”

 

“อะไรนะ!?” จางวันหยูถามย้ำ

 

หนึ่งคริสตัล นี่มันมากพอที่จะซื้อหนังสือนักรบแห่งสวรรค์เกือบทุกภาคเลยนะ!!

 

“ไม่หรอ?” ชายหนุ่มเห็นท่าทางของเธอเขาจึงชิงพูดขึ้น “งั้นไม่เป็นไรชั่งมันเถอะ”

 

จางวันยูคิดอย่างใจเย็นว่า เธอต้องโง่มากแน่ หากเสียค่าหนังสือจำนวนมากขนาดนี้!

 

เธอเดินกลับไปหาหยูซีเว่ย “คุณ หนังสือจะมาใหม่เมื่อไร?”

 

หยูซีเว่ยกล่าว “ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆ หนังสือไม่ทำการตีพิมพ์ซ้ำ” เธอชี้นิ้วไปที่ป้ายข้างประตู [ขายเพียง 1000 เล่ม]

 

“ฮะ!?”

 

นอกจากจวงวันยูที่ยืนงงแล้วคนในแถวก็เช่นกัน เพียง 1000 เล่ม? ไม่มีการตีพิมพ์ซ้ำ? ขายดีขนาดนี้คนเขียนโง่หรือเปล่า!?

 

หลังจากที่ตงชิงลี่ทำงานร่วมกับกองกำลังทางการของเมืองจิวหัว และเวลาแบบนี้เป็นเวลาจำเป็นต่อธุรกิจของร้านศาลาลมและพระจันทร์อย่างมาก เพราะที่ร้านกำลังสูญเสียลูกค้า เพียงหนึ่งคริสตัลแลกกับผลกำไรในอนาคต

 

ในที่สุดหล่อนก็เลือกกัดฟันและตะโกนออกไป “หยุด! ฉันต้องการมันแลกกับหนึ่งคริสตัล”

 

“ฮะ!?”

 

ผู้คนรอบๆ ต่างงงตาแตก

 

“หนึ่งคริสตัลสำหรับหนึ่งสือหนึ่งเล่ม!?”

 

“เธอบ้าหรือเปล่า!?”

 

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่”

 

“เธอรวยแน่ๆ”

 

แม้แต่หยูซีเว่ยเองที่นั่งอยู่ในร้านยังรู้สึกอึ้งกับเหตุการณ์นี้

 

แต่ถึงอย่างนั้น Diablo? จางวันยูทวนชื่อและพบว่าชื่อนี้ค่อนข้างคุ้นหู

 

“เกม!?” ทันใดนั้นเธอจำได้ทันทีว่าลูกค้าในร้านอาหารเคยพูดถึงชื่อนี้!

 

…

 

ในคืนอันเงียบสงบดั่งทุกวัน แต่วันนี้มูฮงจูได้เดินทางมายังคาเฟ่อินเตอร์เน็ต

 

เมื่อถึงที่หมายเธอเดินเข้าไปในร้านด้วยท่าทางที่ปกติ เธอพบว่าร้านต้นกำเนิดคาเฟ่อินเตอร์เน็ตไม่ได้ดูเหมือนสถานที่ชั่วร้ายอย่างที่เธอจินตนาการเอาไว้เลยสักนิด

 

ในใจของเธอที่คาดการณ์ก่อนหน้านี้ คือภาพของลักษะร้านที่คล้ายคลึงกับคาสิโนพร้อมชายร่างผอทบางยืนเฝ้าประตู!

 

แต่เมื่อย่างกายเข้าไปในร้านกับไม่พบสิ่งที่คาดคิดไว้แม้แต่นิดเดียว! ในร้านดูสะอาดเรียบร้อย พร้อมโลลิตัวน้อยหน้าตาน่ารักนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์

 

นี่มันอะไรกัน เธอรู้สึกสับสน “นี่พวกเขาทำอะไรกัน?”

 

การต่อสู้ระหว่างอาจารย์ ณ​วังหลิวหยุนและหัวหน้ากลุ่มโอเชียนได้สิ้นสุดลงแล้ว เหลือเพียงผู้เล่นไม่กี่คนเท่านั้น

 

ก่อนที่มูฮงจูจะมาที่นี่ เธอได้พูดคุยกับนาหลันหมิงสื่อและได้ทราบข้อมูลเกี่ยวกับเกมที่สาวกส่วนมากให้ความสนใจ

 

“มันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ..” มูฮงจูคิด

 

เธอไม่รู้เลยว่านาหลันหมิงสื่อได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว

 

“หมายเลขช่อง ..” ตามคำแนะนำของนาหลันยหมิงสื่อ เธอเปิดใช้งานเกมสร้างตัวละครของเธอพร้อมหมายเลขช่อง เมื่อกดเข้าเกม เธอรู้สึกว่าบางอย่างไม่ปกติ นี่มันเป็นภาพลวงตาใช่มั้ย? ทำไมมันเหมือนจริงขนาดนี้?

 

เมื่อค้นหาประตูวาปสีน้ำเงินเพื่อพาเธอเดินทางไปยังในเกมแล้ว ขั้นตอนบางอย่างทำให้เธอแลปกใจแม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกได้ว่ามันน่าอัศจรรย์ไม่น้อย

 

[หลันยันส่งคำขอเชิญคุณเข้าร่วมทีมของเธอ คุณจะยอมรับหรือไม่?]

 

มูฮงจูรู้สึกประหล่ดใจ เด็กคนนี้อยู่ที่นจริงหรอ?

 

เธอเลือก [ยอมรับ] ทันทีที่เห็นสัตว์ประหลาดกำลังวิ่งมาด้วยสัญญาตญาณเธอตะโกนขึ้น “ระวัง!” ในฐานะนักรบระดับสูงเธอมีการป้องกันตัวที่ว่องไว

 

“อาจารย์ คุณเล่นเกมนี้ด้วยหรอ? ไปกันเถอะ!”

 

“...” มูฮงจู

 

“กลับไปกลับฉัน” มูฮงจูเอ่ยเสียงต่ำ

 

“หลักจากเล่นเกมสักแปป” มูฮงจูถูกสาวกลากตัวออกไป

 

สิบนาทีต่อมามูฮงจูเริ่มเข้าใจเกมหลังจากได้ฆ่าสัตว์ประหลาดมากมายส่งผลให้ระดับของเธอเพิ่มขึ้น

 

“ในขณะที่ฉันต่อสู้กับสัตว์ประหลาดมากมาย ความแข็งแกร่งจากการฝึกฝนของฉันเพิ่มขึ้น” มูฮงจูพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ “ฉันสามารถพัฒนาฝีมือได้อย่างรวดเร็ว!”

 

แม้จะเล่นเกมเพียงแค่สิบนาทีเท่านั้นแต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงพละกำลังของเธอที่เพิ่มขึ้น

 

“แน่นอน” หลันยันแทรก “เราถึงเลือกมาที่นี่ทุกวันไง”

 

“ฉันเข้าใจแล้ว .. มูฮงจูพยักหน้า เธอเคยได้ยินว่ามีการบ่มเพาะเกิดขึ้นที่นี่ แต่เธอไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไรนัก แถมสำนักดันประกาศว่าที่นี่เป็นที่ต้องห้ามอีก เธอจึงจำเป็นต้องทำตามหน้าที่

 

ตอนนี้เธอสัมผัสได้ว่ากำลังภายในของเธอเพิ่มขึ้นและมันบริสุทธิ์มาก มันไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายอย่างที่สำนักกล่าวเลย มันไม่มีผลข้างเคียงใดๆ แถมยังเพิ่มความสามารถในการเพาะปลูกของเธอให้เพิ่มขึ้นอีกด้วย

 

หนึ่งชั่วโมงต่อมา .. เธอพบว่าภาพล่วงตาข้างหน้านี้ไม่เพียงแต่จะเพิ่มความแข็งแกร่งในการเพาะปลูก แต่มันยังสอนให้เธอได้เรียนรู้ทักษะและเทคนิคจากตัวละคร ตอนนี้เธอเองยังได้รับแรงบันดสลใจจากประสบการณ์ของตัวละครอีกด้วย

 

หากใครได้มาลองเล่นเกมแล้ว .. บอกได้เลยว่าหอศิลปะการต่อสู้หลิงหยวนชิดซ้ายไปเลย

 

ในตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมฉินบิงพยายามอย่างมากที่จะระงับคาเฟ่แห่งนี้ แน่นอนตอนนี้เธอรู้สึกลืมทุกสิ่งและกำลังสนุกกับเกมมาก

 

ก่อนที่จะรู้สึกตัว .. มูฮงจูก็ถูกเกมดูดกลืนเข้าไปแล้ว