บทที่ 16 – เธอน่าจะไม่ใช่คนโง่
สำหรับเสียงเรียกของอาจารย์วูเข้าหูของหลินเสี่ยวและออกมาอีกด้านหนึ่ง เขายังคงหมกมุ่นอยู่กับการทดลองกับเอเลน่า
พลังของราชาปีศาจมีประโยชน์มากเกินไป!
“เอเลน่าพลังที่แท้จริงของข้าคืออะไร” หลินเซียวถามเมื่อเขาชี้ไปที่ตัวเขาเอง
“เจ้าเหรอ?” เอเลน่าเหลียวมองเขาอย่างรังเกียจ “ระดับสี่ขั้นกลางตามการจัดหมวดหมู่ของมนุษย์เจ้าควรเป็นนักเวทระดับกลาง”
พลังเวทย์มนตร์ระดับแรกเป็นที่รู้จักในนามนักเวทฝึกหัด ระดับที่สองและสาม นักเวทจูเนียร์; ระดับที่สี่และห้านักเวทระดับกลาง ระดับที่หกและเจ็ดนักเวทอาวุโส; ระดับที่แปดและเก้านักเวทยิ่งใหญ่ เหนือระดับที่ 9 ยังไม่มีคนรู้
“อืม…ข้ายกระดับอีกครั้ง? เห็นได้ชัดว่าข้าเพิ่งเริ่มต้นระดับที่สี่ในขณะที่กลับมา”หลังจากฟังคำพูดของเอเลน่า หลินเสี่ยวจีบหัวของเขาด้วยความเจ็บปวด “เมื่อเร็ว ๆ นี้ข้านอนมากเกินไป? เห้อ ~ พรสวรรค์ในการได้รับพลังเวทย์มนตร์ในขณะนอนหลับเป็นเรื่องลำบากจริง ๆ ข้าต้องระวังให้มากขึ้นในอนาคต”
“หืมมเป็นนักเวทระดับกลางทรงพลัง?” เอเลน่ายิ้มอย่างเยือกเย็นพร้อมกับสบประมาทที่หลินเสี่ยวพูดอย่างลึกซึ้ง “ถ้าข้าฟื้นพละกำลังของข้าข้าสามารถตบนักเวทย์กลางให้ตายได้อย่างง่ายดายด้วยอุ้งมือของข้า”
โชคดีที่เมื่อเอเลน่าพูดไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ มิฉะนั้นถ้ามีนักเรียนคนใดได้ยินพวกเขาอาจจะโกรธและระเบิดเส้นเลือดแล้วตายทันที
คำถามนักเวทย์กลางมีพลังมาก? แน่นอนคำตอบคือไม่พวกเขาไม่ทรงพลัง
หากเรามองไปที่ทั้งทวีปของไอลีนนักเวทระดับกลางไม่ได้แข็งแกร่งอะไร แม้ว่าคน ๆ นั้นจะเป็นแค่คนธรรมดาตราบใดที่เขายังคงนั่งสมาธิเป็นเวลาสิบปีเขาก็สามารถเป็นนักเวทระดับกลางได้
ปัญหาคือว่าหลินเสี่ยวเป็นเพียงน้องใหม่ของวิทยาลัยลอรันและอายุเพียง 15 ปีพลังเวทย์มนตร์ของเขาก็อยู่ในระดับกลางขั้นที่สี่ซึ่งมีพลังมาก! แม้ว่ามันจะเป็นอัจฉริยะซีซาร์ซึ่งเป็นอันดับที่หนึ่งของแผนกเวทย์มนตร์อยู่ในระดับเริ่มต้นที่สามเท่านั้น หลินเสี่ยวแข็งแกร่งยิ่งกว่าเขาในทุกระดับ!
ของขวัญชนิดนี้ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นเพียง "ยอดเยี่ยม" อีกต่อไปมันสามารถอธิบายได้ว่าเป็นการท้าทายธรรมชาติ
ความสามารถในการได้รับพลังเวทย์มนตร์ขณะหลับนั้นแข็งแกร่งเกินไป!
มันน่าเสียดายที่ความแข็งแกร่งของข้ายังคงอยู่ใกล้กับความแข็งแกร่งของแมวดำตาแดง ...
“เฮ้เอเลน่าเจ้าแข็งแกร่งที่สุดนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเจ้าถึงเป็นราชาปีศาจและข้าก็เป็นมนุษย์ที่ต่ำต้อยเจ้าสามารถเหวี่ยงข้าให้ตายได้อย่างง่ายดายด้วยกรงเล็บของเจ้า” หลินเสี่ยวพูดอย่างไร้ประโยชน์
“ฮืมมันเป็นเรื่องดีที่เจ้าเข้าใจ”
“ดูเหมือนว่าจะเป็นตาข้าแล้ว ถ้าข้าไม่ไปตอนนี้อาจารย์วูจะด่าข้า เจ้าอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟังนะ!”
“ก็ได้”
“ตอบอย่างถูกต้อง นอกจากนี้เอเลน่าเจ้าควรจะเรียกข้าว่าอะไร”
“...... นายท่าน.”
“ใช่ดีมาก!”
“ไอ้บ้าลามก” เอเลน่าสาปแช่งอย่างเงียบ ๆ
ในอีกด้านหนึ่งของสนาม ครู วูกำลังรออย่างอดทน
“หลินเสี่ยว? หลินเสี่ยว! เด็กคนนั้นไปอยู่ที่ไหนกัน?” เขาตะโกนอย่างโกรธเคือง
หลังจากตะโกนมาเป็นเวลานานยังไม่มีวี่แววของหลินเสี่ยวและนักเรียนในที่เกิดเหตุไม่สามารถช่วยได้แต่เริ่มนินทา
“เฮ้ เจ้าคิดว่าหลินเสี่ยวกลัวเกินกว่าจะมา?”
“ไร้สาระน่า ข้าบอกเจ้าแล้วเขาจะพัดทุกคนออกไปในการทดสอบนี้!”
"เจ้ารู้ได้อย่างไร? การแสดงของหลินเสี่ยวนั้นเป็นเรื่องธรรมดาเสมอ”
“เจ้าลืมไปแล้วเหรอ? เขาเป็นชนเผ่าตะวันออกเพียงคนเดียวในโรงเรียนของเรา ...”
ในขั้นต้นไม่กี่คนที่กังวลเกี่ยวกับการทดสอบของหลินเสี่ยว แต่วันนี้มันแตกต่างกัน แผนกเวทมนตร์ทั้งหมดได้ยินข่าว --- ซีซาร์อัจฉริยะท้าหลินเสี่ยวต้องสู้!
ใครจะเป็นผู้ชนะการต่อสู้? ทุกคนต่างก็อยากรู้อยากเห็นมาก
แม้ว่าวันนี้จะเป็นเพียงการสอบเจ้าสมบัติทั่วไปความแข็งแกร่งที่ทั้งสองจอแสดงผลจะเป็นข้อมูลอ้างอิงที่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย นักเรียนส่วนใหญ่เชื่อว่าซีซาร์จะต้องชนะอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามนักเรียนสองสามคนเชื่อว่าหลินเสี่ยวทำผลงานได้ดีตลอดเวลาเขามีความพยายามและสะสมประสบการณ์อย่างช้าๆ บางทีเขาอาจพบกลเม็ดเพื่อปรับปรุงพลังเวทย์มนตร์เมื่อไม่นานมานี้ มันไม่น่าเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะเอาชนะซีซาร์!
เพื่อที่จะดูว่าหลินเสี่ยวแข็งแกร่งแค่ไหนและคาดการณ์ผลลัพธ์ของการต่อสู้อย่างแม่นยำมากขึ้นนักเรียนที่อยู่รอบ ๆ สถานที่ทดสอบและจำนวนคนที่ดูการต่อสู้เกินจำนวนที่ดูการทดสอบของซีซาร์
"ข้ามาแล้วครับ!"
หลินเสี่ยววิ่งเข้ามาอย่างรีบเร่งและบีบตัวเข้าไปในฝูงชน
“ช้าเกินไป!” อาจารย์วูกล่าวอย่างไม่พอใจ “หลินเสี่ยวรีบยืนตรงนี้แล้วโจมตีหุ่นเชิดไม้ด้วยเวทมนตร์เร็ว”
“ครับ อาจารย์!”
“หลินเสี่ยว…” วูก็ก้มลงพูดกับหลินเสี่ยวในปริมาณที่นักเรียนโดยรอบไม่ได้ยิน “เธอเห็นการแสดงของซีซาร์ก่อนหน้านี้ใช่มั้ย”
“ครับ เกิดอะไรขึ้น?”
“หุ่นกระบอกไม้มีราคาถูกมากข้าไม่รังเกียจถ้ามันจะถูกทำลายอีกอัน”วูยิ้มอย่างมีนัยสำคัญ “นักเรียนคนอื่น ๆ ก็รอการแสดงของเธอเช่นกัน”
“โอ้…โอเค!” หลินเสี่ยวตกลง
เขาเข้าใจคำแนะนำของวูอย่างเป็นธรรมชาติ ถ้ามันเป็นตัวตนก่อนหน้าของเขาเขาจะเพิกเฉยต่อความพร้อมของครูอย่างแน่นอนและเพียงแค่โยนลูกไฟตัวเล็ก ๆ และขว้างหุ่นกระบอกให้ผ่านการทดสอบ
นั่นคือคำขวัญประจำของเขาใช้ชีวิตในคีย์ต่ำและปกปิดความแข็งแกร่งของเจ้า แต่ปัญหาคือว่าไม่ว่าเขาจะอ่อนแอแค่ไหนก็ตามมีข้อเท็จจริงที่จะไม่เปลี่ยนแปลง - หลังจากการฝึกฝนการต่อสู้ที่แท้จริงเขาต้องต่อสู้กับซีซาร์!
สำหรับซีซ่าร์หลินเสี่ยวไม่ได้ขัดเขาเลยเขากลับชื่นชมจริง ๆ
ซีซาร์เกิดมาเหนือกว่าคนอื่นและเขาสามารถเลือกที่จะสนุกกับชีวิตที่เงียบสงบของความมั่งคั่งและศักดิ์ศรี แต่เขาเลือกที่จะเข้าร่วมวิทยาลัยลอรันและเลือกถนนที่เต็มไปด้วยหนาม เขาเป็นเด็กที่มีความสามารถและมีความทะเยอทะยาน ในความเห็นของหลินเสี่ยวเขาเป็นผู้สมัครที่ดีที่สุดสำหรับฮีโร่คนต่อไป!
แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะซีซาร์นั้นง่ายที่จะหลอกลวงหรือเพราะเขาใจง่ายหรือไร้เดียงสา
สิ่งที่ทำให้หลินเสี่ยวปวดหัวก็คือซีซาร์ต้องการต่อสู้กับเขาไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาควรทำอย่างไร ไม่ว่าเขาจะชนะหรือแพ้การดวลครั้งนี้เป็นข้อเสียสำหรับหลินเสี่ยว
“ทั้งหมดเป็นเพราะความงี่เง่าของเอเลน่า อ่าาาา ข้าควรทำยังไงเพื่อออกจากการดวลครั้งนี้…” หลินเสี่ยวพูดด้วยตัวเองอย่างเศร้าโศก
“หลินเสี่ยว! มุ่งเน้นและหยุดพูดคุยรีบเข้าโจมตีหุ่นเชิด!” วูพูดกระตุ้น
“โอเคโอเค…” หลินเซียวฟื้นสมาธิและคิดว่าเขาควรจะโกรธแค้นกับหุ่น “บ้าแล้วข้าจะระเบิดหุ่นเชิด”
เขาถอนหายใจและเลียนแบบท่าทางของซีซาร์เขายกมือขวาขึ้นอย่างช้าๆ
ตอนนี้เขาอยู่ในระดับกลางระดับสี่และซีซาร์เป็นเพียงระดับเริ่มต้นที่สาม เพื่อไม่ให้เกิดความโกลาหลเขาจะต้องใช้พลังเวทย์มนตร์เพียงบางส่วนเท่านั้นซึ่งจะช่วยลดระดับเวทย์มนตร์ของเขาให้ใกล้เคียงกับของซีซาร์
ลองคิดถึงการดวลกันทีหลัง ... ก่อนอื่นข้าควรคิดถึงการสอบคัดเลือก
หลินเสี่ยวร่ายมนต์
"บอลไฟ!"
วงจรเวทย์มนตร์เสร็จสมบูรณ์
ดาวหกแฉกสีแดงที่ลุกเป็นไฟก็ปรากฏขึ้น
"ระเบิด!"
......
......
ทุ่งหลังต้นไม้ใหญ่
นักเรียนคนใดไม่ได้ยินเสียงกระซิบของหลินเสี่ยวและเอเลน่า แต่มีคนหนึ่งได้ยิน!
“โอ้พระเจ้าข้า…ข้าได้ยินอะไรเนี่ย !!” อาฟู่ดูงงงวยยืนเหมือนรูปปั้นที่อยู่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่
เขาไม่สามารถได้ยินการสนทนาจำนวนมากเนื่องจากการรบกวนของเสียง แต่มีประโยคหนึ่งที่เขาแน่ใจว่าเขาไม่ได้ฟังผิด!
「นักเวทย์ระดับกลางมีพลังมากจริง ๆ? ข้าสามารถฆ่าเวทย์มนตร์กลางได้ด้วยการสะบัดของอุ้งเท้าของข้า」
เขาจะไม่มีวันลืมรูปลักษณ์ของสาวใช้เมื่อเธอพูด - ดูถูกดูหมิ่นดูแคลนและภาคภูมิใจเล็กน้อย อารมณ์ของเธอช่างเป็นธรรมชาติและมีเหตุผลราวกับว่ามีคนบอกเจ้าว่าเขาสามารถบีบมดได้อย่างง่ายดาย
แน่นอนเจ้าจะไม่คิดว่าเธอโกหกและเขาจะไม่คิดว่าเธอจะโม้เพราะ“มันง่ายที่จะตบมดตาย” นั้นเป็นเรื่องจริง
ใช่คนรับใช้รับรู้ว่าเป็น“ความจริง” อย่างแน่นอน
“แต่…ใครคือรักเวทระดับกลาง หลินเสี่ยว? ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าระดับเวทย์มนตร์ของเด็กคนนั้นได้ผ่านระดับที่สี่ไปแล้ว! พระเจ้า เขาไม่ได้พึ่งเข้าร่วมวิทยาลัยลอรันเพียงครึ่งปี? เขาอายุเพียง 15 ปี!”
แม้ว่าหลินเสี่ยวนั้นมาจากชนเผ่าตะวันออกและมีเทคนิคที่เป็นความลับมันเป็นไปได้ไหมที่จะก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว? ถ้านั่นเป็นความจริงทุกคนในเผ่าตะวันออกจะไม่เป็นนักเวทระดับสูง?
อาฟู่รู้สึกเวียนหัว
“เดี๋ยวก่อน มันไม่ถูกต้องที่มุ่งเน้นไปที่สาวใช้ทีถูกเรียกว่าเอเลน่า…เธอแค่บอกว่าเธอสามารถตบนักเวทระดับกลางจนตายได้อย่างง่ายดายเธอมีพลังแค่ไหน!? เธอเป็นนักเวทอาวุโส? หรือทหารอาวุโส? นอกจากนี้ทำไมไม่ตีฆ่าแทง แต่…เป็นตบถึงตาย”
เจ้าตบคนหนึ่งจนตายได้อย่างไร?
เธอจะใช้มือเล็ก ๆ สีขาวที่อ่อนโยนของเธอเพื่อตีคนให้ตาย? หญิงสาวที่สวยงามและมีเสน่ห์เช่นนี้เธอจะตบใครให้ตายได้อย่างไร
“ไม่ว่าข้าจะมองยังไงดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถตบใครให้ตายได้”
ผิวที่เนียนและอ่อนนุ่มของฝ่ามือของเธอเป็นไปได้ที่จะตายอย่างมีความสุขถ้ามีใครตบเธอ
อาฟู่จ้องมองสาวสวยจากระยะไกลความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในหน้าอก
“หือ?” เอเลน่าซึ่งกำลังจ้องมองดูเหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่างและทันใดนั้นก็หันมา
“ชิท!” อาฟู่ถอนสายตาของเขาอย่างรวดเร็วและซ่อนอยู่หลังต้นไม้ แต่เอเลน่าเหลือบมองมาที่เขาอย่างน่าสงสัยจากนั้นก็หันหลังกลับไป
อาฟู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้สังเกตเห็นเขา อย่างไรก็ตามการรับรู้ที่เหนือกว่าของเอเลน่าได้ค้นพบการดำรงอยู่ของเขามานานแล้ว แต่เนื่องจากเขาไม่ได้เป็นศัตรูแม่บ้านที่มีความภาคภูมิใจจึงขี้เกียจเกินกว่าที่จะรบกวนเขา
“ต่อไป…” อาฟู่แยกข้อมูลปัจจุบันที่เขามี
หลินเสี่ยวไปทดสอบแล้ว หากเขาเป็นนักเวทระดับที่สี่จริงๆแล้วการทดสอบแบบนี้ควรจะแน่นอนสำหรับเขา
ภารกิจดักข้อมูลดำเนินไปอย่างราบรื่น แต่เขาจะไม่ได้รับข้อมูลอีกต่อไปแม้ว่าเขาจะอยู่และการทดสอบของคุณหนูโรซี่กำลังจะเริ่มขึ้น อาฟู่คิดถึงมันและตัดสินใจที่จะกลับไปหาคุณหนูและรายงานข้อมูลปัจจุบัน
แต่เขาจะรายงานได้อย่างไร? เขาควรจะพูดว่าเอเลน่าสามารถตบใครบางคนจนตายได้? —— หากเขาจัดการอย่างไม่เหมาะสมเขาจะได้รับการปฏิบัติเหมือนคนโง่และถูกดุอย่างรุนแรงโดยคุณหนูโรซี่
แอบออกมาอย่างลับ ๆ จากด้านหลังต้นไม้ อาฟู่จ้องมองหญิงสาวสวยที่มีผมสีเงินและนัยน์ตาสีแดงอย่างไม่อยากจากไป
“รูปร่างหน้าตาของหญิงสาวนี้ค่อนข้างดีและรูปร่างของเธอก็เช่นกัน แต่…. เธอเป็นคนโง่หรือเปล่า?”
เขาเชื่อว่าเอเลน่าจะต้องบ้าและนั่นคือเหตุผลที่เธอพูดคำเหล่านั้น
