ตอนที่แล้วบทที่ 234 - ฉันได้ยินเสียงเธอ (2) [20-11-2019]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 236 - ฉันได้ยินเสียงเธอ (4) [24-11-2019]

บทที่ 235 - ฉันได้ยินเสียงเธอ (3) [22-11-2019]


บทที่ 235 - ฉันได้ยินเสียงเธอ (3)”

[นายอยู่ที่นั่นสินะ โชคดีจัง...]

"หา? โอ้ววว?"

[อ๊า ฉันคิดว่ามันจะต้องใช้เวลามากกว่านี้อีกนิดนะเนี้ย แต่ว่านี่...]

"หาาาาา!?"

[ยูอิลฮาน เร็วๆนี้ ฉันนะ]

และเสียงก็ได้ถูกตัดเพียงเท่านี้ ยูอิลฮานได้ยืนนิ่งจับแก้มเขาอย่างสับสนจนมิสทิคต้องถามกลับมา

[นายท่านกำลังทำอะไรนะ?]

"เธอไม่ได้ยินเสียงนั่นสินะ"

[ได้ยินสิ เป็นเสียงของทูตสวรรค์ที่เคยอยู่กับนายท่านแน่นอน]

ถ้าเขาได้ยินคนเดียว เขาก็อาจจะคิดว่ามันเป็นเขาเบลอไปเองจากการที่ไม่ได้เจอกันนาน แต่นี่ดูเหมือนแม้แต่โอโรจิก็ได้ยินด้วยเหมือนกัน

[ทูตสวรรค์อีกคน!?]

"อ่า ใช่ นั่นแหละ"

ไม่ต้องสงสัยแล้ว น้ำเสียงที่ใจเย็นสงบนิ่งนั่นเป็นของเอิลต้าแน่นอน เขาไม่มีทางลืมเสียงนี้ อบอุ่น... ไม่สิไม่ใช่อบอุ่น แต่ว่าก็ยังรู้สึกดี - พันธมิตรคนนี้ได้อยู่กับเขามาตลอดนับตั้งแต่ที่เกิดมหาภัยพิบัติครั้งใหญ่ขึ้นจนกระทั่งไม่กี่ปีก่อน

แต่ปัญหาคือเสียงของเธอส่งมาให้ยูอิลฮานที่อยู่ภายในบาเรียที่สร้างจากนาฬิกาทรายแห่งกาลเวลาได้ยังไงกัน

"เป็นบันทึกงั้นหรอ?"

[เธอยังมีชีวิตอยู่]

โอโรจิได้ตอบกลับมาในทันที แต่ยังไงก็ตามยูอิลฮานก็ได้ทำหน้ามุ๋ยตอบกลับไป

"แต่ถ้าเธอไม่ได้อยู่ในบาเรียมันก็เป็นไปไม่ได้นี่ คนที่อยู่ภายนอกบาเรียจากนาฬิกาทรายแห่งการเวลาจะไม่มีวันรู้ถึงเวลาภายในนี้แน่ ไม่สิ จริงๆก็มีร่องรอยของเอิลต้าทิ้งไว้ในนาฬิกาทรายแห่งกาลเวลาอยู่ เธอใช้สิ่งนี้งั้นหรอ?"

[ถามข้าไปก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ]

ยูอิลฮานได้คิดแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้อะไร เขาไม่มีมางรู้เหตุผลที่เธอส่งเสียงมาให้เขาเลย แต่ว่าเมื่อไหร่ที่บาเรียหายไปและเขาออกไปข้างนอกบางทีเขาอาจจะรู้ก็ได้

"เยี่ยม รีบทำให้จบแล้วไปดูว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นกันดีกว่า"

[สุดท้ายทุกๆอย่างก็มาจบที่การทำงานสินะ]

ไม่ว่ายังไงการได้ยินเสียงของเอิลต้ามันก็ทำให้เขารู้สึกดีนิดๆ และดูเหมือนเธอก็กำลังทำบางอย่างอยู่ด้วย ในเมื่อเธอได้เจอยูอิลฮานก่อน อีกไม่นานเขาก็คงจะได้เธอแน่ ยูอิลฮานได้ยิ้มออกมาเมื่อคิดได้แบบนี้

[แล้วตอนนี้จะทำอะไรล่ะ?]

มิสทิคได้เต็มไปดวยคำราม แต่ก็ไม่มีใครตอบเธอเลย ยูอิลฮานทำเพียงแค่หยิบเอาหินพลังเวทย์คลาส 4 ออกมาเป็นสิบก้อน

"เยี่ยม ระหว่างปรับแต่งมันฉันก็น่าจะเพิ่มฟังก์ชั่นเข้าไปด้วย"

[ดีนี่ที่นายท่านสนุกกับชีวิตแบบนี้ ทั้งๆที่ใครบางคนต้องตายในทันทีที่ได้เกิดมา]

"ติดตั้งฟังก์ชั่นเตือนภัยเข้าไปในวงเวทย์..."

ระหว่างยูอิลฮานกำลังซึมซัมไปกับบางอย่างเวลาก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หินพลังเวทย์คลาส 4 ทั้ง 100 ก้อนได้หายไป 1000 ก้อนก็ยังหายไป และ 10000 ก้อนก็ยังหายไปอีก

ในเวลานี้วงเวทย์ได้เปลื่ยนไปจากแบบดั้งเดิมไปมากแล้ว

"พอบาเรียเปิดขึ้นมามันจะยิ่งกว่านี้อีก"

"ใช่แล้ว พวกเขาจะรู้ได้ในเวลานั้นเอง ตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะทำได้แล้ว พวกเอลฟ์โบราณมีศักยภาพมากทีเดียว"

"แต่นายกลับยิ่งกว่าอีกนี่"

"แน่นอนสิ"

ยูอิลฮานได้ตอบกลับไปเมื่อรู้สึกได้ว่าเลียร่าอยู่ข้างหลังเขา แต่แน่นอนว่าตอนนี้มือของเขาก็ยังคงจับพื้นดินกับมืออีกข้างก็ยังจับหินพลังเวทย์อยู่

"แล้วการฝึกต่อสู้เป็นยังไงบ้าง?"

"จบแล้วล่ะ ฉันปล่อยให้พวกเขาไปพักแล้ว พวกเขาทำได้ดีมากเลยล่ะโดยเฉพาะพวกเอลฟ์ เอลฟ์พวกนั้นมีสกิลที่ระดับสูงมากๆเลยล่ะ"

"นั่นมันก็เพราะพวกเขาได้ดิ้นรนเอาตัวรอดท่ามกลางมังกรมาตลอดเลยล่ะ แต่ว่าทำไมถึงหยุดฝึกล่ะ?"

เลียร่าได้เขกหัวยูอิลฮานเพราะเขาไม่ยอมหันมาคุยกันเธอเลยจนถึงตอนนี้

"มันเหลืออีกแค่วันก่อนที่บาเรียจะหายไปแล้วนะ ถ้าพวกเขาจะต่อสู้กับสิ่งชีวิตชั้นสูงพวกเขาก็จะต้องอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์เท่านั้น!"

"ถึงเวลานั้นแล้วสินะ?"

"นายนี่จริงๆเลย นายเป็นแบบนี้ตลอดเวลาเลยหรือไงนะ?"

"พูดจริงๆนะฉันไม่รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเลยสักนิด..."

ในที่สุดยูอิลฮานก็รู้ตัวว่าเขาเชื่อมต่อกับวงเวทย์มานานมากแล้ว ตอนนี้เขาได้ตรวจดูวงเวทย์และดูเหมือนว่าเขาจะทำเสร็จตามกำหนดการณ์

"โอเค ถ้างั้นเธอก็ไปพักเถอะเลียร่า ฉันจะทำมันให้เสร็จ"

"...ไม่ใช่ว่านายจะต้องพูดว่า 'เธออยากไปนอนกับฉันไหม' หรอกหรอ?"

"ขอโทษล่ะกันนะ"

แน่นอนว่าตราบใดที่ยูอิลฮานยังทำงานอยู่ เลียร่าก็ได้แต่ต้องยอมแพ้กับคืนอันแสนหวานก่อนการศึก นี่มันเป็นความผิดของเธอเองที่มาตกหลุมรักเขาทั้งๆที่รู้แบบนี้

ยังไงก็ตามเธอก็ไม่ได้เสียใจเลย เพราะว่าในมุมนี้ของเขาเธอก็คิดว่าเขาเท่มาก

"ฉันกำลังจะไปนอนแล้วนะ นายจะต้องเสียใจที่พลาดโอกาสนี้"

"โอ้ รอก่อนเลียร่า เอิลต้าส่งข้อความมาหาฉันในบาเรียนี่ด้วย นี่มันเป็นไปได้ด้วยหรอ?"

"เอิลต้างั้นหรอ?"

ยูอิลฮานได้เปลื่ยนหัวข้อสนทนาโดยไม่สนใจเลียร่าเลย หากเป็นปกติเธอก็คงจะโกรธ แต่หัวข้อนี้เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดเลย

"โลกนายได้เสียการเชื่อมต่อกับสวรรค์ไปแล้ว แต่ในตอนนี้นายได้ใช้นาฬิกาทรายแห่งกาลเวลาที่ดาเรย์นี่ บางทีนั่นอาจจะมีการส่งข่าวไปถึงเอิลต้า แต่ว่าถ้าเป็นในตอนที่นาฬิกาทรายแห่งกาลเวลาทำงานอยู่มันเป็นไปไม่ได้เลยจริงๆ... แต่"

"หืม?"

เลียร่าได้เข้ามากระซิบข้างหูของยูอิลฮาน

"เอิลต้าพูดอะไรกับนาย บอกฉันมาตรงๆนะ"

"ไม่มากหรอก เธอก็แค่บอกว่าโชคดีอะไรแบบนี้น่ะ บางทีอาจจะเพราะมีการจำกัดการส่งคำพูดมาก็ได้ แต่ไม่นานนักการเชื่อมต่อก็ถูกตัดไป"

"โชคดี โชคดีงั้นสินะที่เธอพูด ฟุฟุ อีกเดี๋ยวก็จะไม่ 'โชคดี' แล้ว"

เลียร่าได้ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้ายราวกับเธอได้วางแผนบางอย่างเอาไว้ รอยยิ้มนี้ไม่เหมือนกับรอยยิ้มตามปกติของเธอเลยสักนิดเดียว

"ฟุฟุฟุ ฉันตื่นเต้นรอดูเอิลต้าร้องไห้ไม่ไหวแล้ว"

"อย่าไปแกล้งธอสิ"

"นายนั่นแหละจะเป็นคนที่แกล้งเธอมากที่สุด"

"ทำไมเป็นฉันล่ะ?"

"หึหึหึ"

"ฉันไม่เห็นเข้าใจสิ่งที่เธอจะพูดเลยสักนิด"

สำหรับยูอิลฮานที่สมองทึบแล้วการจะได้รู้ความจริงนั้นเป็นไปไม่ได้เลย เลียร่าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาต่ออีก

และตัวเลียร่าเองก็อ่อนเพลียไม่ไหวแล้ว บางทีอาจจะเพราะเธอยังไม่ชินกับร่างสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำทำให้หลังจากอยู่ภายใต้การต่อสู้มาตลอดสองสัปดาห์ทำให้เธอต้องไปพัก จริงๆแล้วต่อให้ยูอิลฮานเข้ามาจู่โจมก่อน เธอก็อาจจะปฏิเสธก็ได้ แต่แน่นอนว่ายูอิลฮานไม่มีวันทำแบบนั้น...

"อิลฮาน"

"ว่าไงหรอ?"

ในที่สุดแล้วยูอิลฮานก็เงยหน้าขึ้นมามองเลียร่า เธอได้เข้ามาจูบริมฝีปากของเขาในทันทีจนทำให้เขาเบิกต้ากว้างขึ้นมา

"ตอนนี้ฉันรู้สึกถึงพลังแล้ว"

"ดีแล้ว"

ถึงแม้ว่ามันจะไม่โรแมนติกเหมือนอย่างที่เธอต้องการ แต่ว่านี่ก็ดีในแบบของมันเอง - เลียร่าได้ดีใจจากรอยยิ้มของยูอิลฮาน และตัดสินใจจะปล่อยเขาไปก่อน

ยูอิลฮานได้กลับไปทำงาน และเลียร่าก็ได้กลับเข้าไปในป้อมปราการลอยฟ้าพร้อมร่างกายที่เหนื่อยล้า

ในท้ายที่สุดก่อนที่รุ่งเช้าจะมาถึงยูอิลฮานก็ได้ปรับแต่งวงเวทย์สำเร็จ

เหลือเวลาอีกเพียงแค่ 18 นาทีเท่านั้นก่อนที่วงเวทย์จะหายไป

"ใกล้แล้ว"

"ถ้าฉันมีเวลามากกว่านี้นะ..."

"นายใส่ฟังก์ชั่นเข้าไปตั้งเยอะแล้ว นายยังจะใส่อะไรอีก!?"

เอลฟ์โบราณได้ติดตั้งวงเวทย์ที่พบเห็นได้ยากมากๆในโลกต่างๆขึ้นมา และในเวลานี้วงเวทย์นั้นที่เป็นประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้ก็ได้ถูกเสริมพลังขึ้นไปอีก

ยังไงก้ตามสำหรับวงเวทย์ก่อนการปรับแต่งจากยูอิลฮาน กับหลังการปรับแต่งมันต่างกันอย่างมาก มันก็เหมือนกับยูอิลฮานที่อยู่ในคล้าย 3 กับยูอิลฮานที่อยู่ในคลาส 4 นั่นเอง!

อย่างแรกเลยการเปิดใช้งานวงเวทย์ที่เร็วอยู่แล้วได้ลดสั้นลงไปอีก และมานาที่ใช้ในการเปิดใช้งานก็ยังลดลงไปในขณะที่ประสิทธิภาพและร่องรอยการใช้วงเวทย์มิดชิดขึ้นกว่าเดิม และหากวงเวทย์สัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตใดๆที่ไม่ใช่พรรคพวกของยูอิลฮานก็จะส่งข้อความมาบอกเขาและสถานที่มาอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นเขายังใส่ดีบัพที่จะจำกัดการใช้สกิลประเภทการเคลื่อนไหวกับพลังเวทย์ไว้อีกด้วย

โดยสรุปแล้วก็จะเหมือนกับกองทัพสวรรค์หรือกองทัพปีศาจแห่งการทำลายที่จะแข็งแกร่งมากๆในอาณาเขตของตนแและสามารถจัดการศัตรูได้อย่างง่ายดายๆ ในตอนนี้ยูอิลฮานแทบจะควบคุมทั้งดาเรย์ได้เกือบสมบูรณ์แล้ว

"ถึงมันจะขาดบางอยางไปมา... แต่อย่างน้อยสำหรับตอนนี้ฉันก็พอใจแล้ว"

"นายยังไม่คิดจะหยุดจริงๆสินะ"

"อย่าเอาแต่บ่นสิ ตั้งสมาธิควบคุมหน่อย"

"มันไม่ง่ายเหมือนพูดนี่นา!"

นายูนาที่ในตอนนี้ต้องควบคุมดินแดนศักดิ์สิทธิ์สองแห่งหลังจากที่ป้อมปราการผู้พิทักษ์ถูกสรางขึ้นมา เธอยิ่งต้องใช้สมาธิมากยิ่งขึ้น ถึงแม้ว่าเธอจะถูกเลียร่าจ้องอยู่แต่ว่าเธอก็ยังไม่ยอมปล่อยมือยูอิลฮาน

"ท่านจักรพรรดิ ตอนนี้ทุกอย่างจบแล้วหรอ?"

"การเตรียมตัวจบลงนับจากนี้แล้ว"

ยูอิลฮานได้ตอบพีทกลับไปก่อนที่จะมองไปรอบๆที่ทุกคน เขาได้หยักน้าเบาๆ

"นับจากนี้เป็นเวทีของเราแล้ว มันจะเป็นเวทีของเขาไปจนกว่าจะจบลง"

"เข้าใจแล้วครับ"

"เราจะทำให้ดีที่สุด"

แม้ว่าจะเป็นเวลาสั้นๆแต่พวกเขาก็ได้รับการฝึกที่บีบคั้นจนถึงขีดสุดกันแล้ว ตอนนี้แค่แรงกดดันของพวกเขาก็มากพอที่จะกำจัดสิ่งมีชีวิตชั้นสูงได้แล้ว ยูอิลฮานได้หัวเราะออกมาก่อนจะหันหน้าไปสูดหายใจสั้นๆ

ในตอนนี้พวกเอลฟ์กับหมาป่าจะต้องฆ่าสิ่งมีชีวิตชั้นสูงได้จริงๆ ยูอิลฮานเชื่อมั่นแบบนี้

"เธอก็ไม่เป็นไรนะยูนา?"

"ชิ มันก็ช่วยไม่ได้นี่ในเมื่อไม่มีเวลาเหลือแล้ว"

และเวลาก็ได้เริ่มขยับอีกครั้งหนึ่ง

"...?"

"ท่านจักรพรรดิ?"

เอลฟ์ที่กำลังเฝ้าคอยอย่างหวาดกลัวได้หันมามองเขา

"ทำไมถึงไม่มีอะไรเปลื่ยนเลยล่ะ"

"ฉันคิดว่าพวกนั้นทั้งหมดจะโจมตีพวกเรา ไม่ว่าจะเป็นกองทัพปีศาจแห่งการทำลายหรือสวนอาทิตย์อัสดง"

"นายกำลังพูดเรื่องไร้สาระอยู่นะ"

ยูอิลฮานได้ตอบกลับไปในระหว่างที่ค้นหาพื้นที่ที่มีจำนวนของสิ่งมีชีวิตชั้นสูงน้อยที่สุดไปด้วย

"การซ่อนตัวได้ถูกร่ายที่พวกนายทุกคนแล้ว ต่อให้เป็นท่านปู่ทวดของสิ่งมีชีวิตชั้นสูงก็หาพวกนายไม่เจอ นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกสิ่งมีชีวิตชั้นสูงเลย"

"..."

"ฉันบอกว่าตอนนี้เป็นเวทีของเขาแล้วใช่ไหมล่ะ? พวกนายจะเอาแต่หลบกลัวไปจนถึงเมื่อไหร่กัน? ในตอนนี้เป็นเวลาที่เราจะเป็นฝ่ายบุกเข้าไปอัดพวกมันแล้วเข้าใจไหม?"

"ขะ เข้าใจแล้วครับ"

ถึงยูอิลฮานจะไม่ค่อยพอใจการฝึกฝนจิตใจแต่ว่าก็ช่วยอะไรไม่ได้ล้ว สักวันหนึ่งเดี๋ยวพวกนี้ก็จะทำใจให้ชินได้เอง ดังนั้นเขาก็เลย...

"หืม"

ยังไงก็ตามอยู่ๆยูอิลฮานก็หยุดการเปิดใช้งานวงเวทย์ ถึงแม้ว่ามันจะไกลมากๆ แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่กำลังพุ่งตรงมาทางพวกเขา

ในเมื่อยูอิลฮานบอกว่าพวกเขากำลังซ่อนตัวอยู่ ดังนั้นไม่น่าจะมีใครหาที่อยู่พวกเขาเจอ ... ถ้าจะมีคนหาเจอก็คือ...

เอิลต้า

เขาได้หันไปมองเลียร่า แต่ในตอนนี้เธอไม่ได้เป็นทูตสวรรค์อีกแล้วทำให้ดูแล้วเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ยูอิลฮานได้คิดว่าจะทำอะไรดีในตอนที่เจอกัน แต่แล้วเขาก็ตัดสินใจที่จะรอ

เขาไม่ต้องรอนานนักเลย ดาเรย์ที่เขาอยู่นี้ได้เข้าสู่โลกระดับสูงแล้วดังนั้นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงทุกๆคนก็สามารถจะใช้พลังได้เต็มที่โดยไม่ต้องเก็บไว้เลย

"หืม"

ไม่นานนักเลียร่าก็รู้ตัวและส่งเสียงออกมา ใบหน้าของเธอได้เต็มไปด้วยความสับสน

"ชูววว ทำไมเธอถึงรีบแบบนั้นล่ะ!?"

"บางทีกองทัพสวรรค์ก็อาจจะมาอยู่ที่ดาเรย์นี่แล้ว ที่เขาเห็นอาจจะเป็นแค่ยอดปลายภูเขาน้ำแข็งก็ได้"

ไม่นานนักเอิลต้าก็เผยตัวออกมาให้เห็น เธอได้บินมาที่นี่เพียงลำพังโดยไม่มีทูตสวรรค์คนไหนมากับเธอเลย

[เลียร่า!]

เอิลต้าได้ตะโกนออกมา สีหน้าของเธอได้บิดเบี้ยวเหมือนกับกินอาหารบูดลงไป

[ฉันจะฆ่าเธอ!]

"ให้ตายสิ เธอเป็นศัตรูงั้นหรอ?"

เขาไม่อยากจะให้เอิลต้าเป็นศัตรูเลยสักนิดเดียว! ยูอิลฮานได้ขบริมฝีปากและพอเขากำลังจะหยิบหอกออกมา เลียร่าก็ส่ายหน้า

"ไม่หรอก เธออยู่ฝั่งเดียวกับเรา"

"...หา? แต่เอิลต้าเพิ่งบอกว่า 'ฉันจะฆ่าเธอ' ไม่ใช่หรอ?"

[เลียร่าาาาาาาาาาาา!]

"...นั่นมันเรื่องอื่นน่ะ"

ความโกรธของเอิลต้าดูเหมือนจะทำให้โลกใบนี้เต็มไปด้วยความโกรธ และรอยยิ้มแห้งๆของเลียร่า

ยูอิลฮานได้ขยับหัวไปมาอย่างสับสน

5 1 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด