GGS:บทที่ 9 สมบัติในขยะ

GGS:บทที่ 9 สมบัติในขยะ

 

เฉินฮง รู้สึกว่าหน้าของเขาตอนนี้ดูไม่ดีนัก เขาไม่สนใจสุนัขพันธุ์ทิเบต มาสทิฟฟ์และมองไปที่ชายหนุ่มร่างสูง เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับชายคนนี้ แม้ว่าสุนัขพืิ้นบ้านและแมวนั้นดุร้ายเกินไป สุนัขพันธุ์ทิเบตนั้นไม่ควรขี้ขลาด

 

เฉินฮง เหลือบมองแมวสี่ตัวนั้นอีกครั้งและในทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ลุกวาวขึ้น เขาพูดว่า:“นี่คือแมวเบงกอลใช่ไหม”

ซูจิงกล่าวว่า“แมวเบงกอลคืออะไร นี่คือ แมวพันธุ์ดราก้อนหลี่” ลูกแมวสามตัวนี้กินเนื้อสัตว์มหัศจรรย์ไป ขนของพวกมันเปลี่ยนไป สวยงามกว่าเมื่อก่อนมาก แต่นั่นก็ยังไม่จัดอยู่ในประเภทแมวเบงกอล

 

เฉินฮง ดูเหลือเชื่อและพูดว่า“มันจะเป็น แมวพันธุ์ดราก้อนหลี่ ได้อย่างไร? แมวพันธุ์ดราก้อนหลี่ จะมีลักษณะเช่นนี้ได้หรอ แต่เมื่อดูดีๆดูเหมือนว่าพวกมันไม่ใช่แมวเบงกอล มันเป็นลูกผสมของแมวดาวและแมวบ้านใช่ไหม”

 

ในความเป็นจริงแมวเบงกอลไม่ใช่แมวดาว แต่เป็นลูกผสมของแมวลายเสือดาวป่าในเอเชียและแมวบ้าน มันมีทั้งลวดลายที่สวยงามของแมวลายดาวในเอเชียและบุคลิกภาพที่อ่อนโยนของแมวบ้าน

 

อย่างไรก็ตามลูกแมวนั้นเป็นถิ่นกำเนิดของแมวเบงกอลส่วนใหญ่ ในแวบแรกมันดูเหมือนดาวลายเมฆมาก แต่บุคลิกของมันค่อนข้างแตกต่างจากดาวลายเมฆและแมวดาว

 

ทันใดนั้น เฉินฮง ก็เกิดความคิดที่จะซื้อสุนัขและแมวพื้นเมือง

 

อย่างไรก็ตามเขาตัดสินใจที่จะทำช้าๆ กลัวว่าเขาจะถูกปฏิเสธ

 

หลังจากเข้ามาในห้องซูจิ้งก็รินชาให้พวกเขาและจงใจข้ามถ้วยของชายหนุ่มร่างสูงที่พูดไม่ดีกับสุนัขและบ้านเก่าของเขาและชอบดูถูกคนอื่น มันจะดีเกินไปถ้าเขาเทน้ำชาให้ชายคนนั้นโดยไม่ทำอะไรเลย

 

เฉินฮง อยากรู้ว่าซูจิ้งฝึกแมวและสุนัขอย่างไร หลังจากนั่งลงเขาก็ไม่ลืมที่จะมองไปรอบ ๆ หวังว่าจะได้เห็นอะไรบางอย่าง เมื่อเขาเห็นหินที่แตกเครื่องลายครามและไม้ซ้อนอยู่ในมุมเขาก็ตกใจ

 

ซูจิ้งถามว่า:“มีอะไรผิดปกติอย่างนั้นเหรอ”

 

เฉินฮง ชี้ไปที่ชิ้นส่วนและกล่าวว่า“ฉันคิดว่าวัสดุของชิ้นส่วนนั้นดีมาก มันไม่เหมือนกับเครื่องลายครามธรรมดา”

 

ซูจิ้งพูดอย่างเงียบ ๆ “ท่านอาจารย์เฉิน ท่านมีความรู้ในเรื่องนี้ไหม”

 

เฉินฮง ยิ้มด้วยความภาคภูมิใจในน้ำเสียงของเขา:“ฉันรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับการดูของโบราณโดยเฉพาะเครื่องลายคราม”

 

หัวใจของซูจิ้งเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาหยิบเศษของเครื่องลายครามและไม้เข้าไปในบ้านและศึกษามันอยู่พักหนึ่ง แต่เขามองไม่เห็นค่าของใดๆในเหล่านั้น มันไม่สามารถเข้าใจได้ในเวลาสั้นๆ หากจะเมินของเหล่านี้ได้ของมีความเป็นมืออาชีพ เขาเข้าใจแบบนั้น

 

ซูจิ้งกล่าวว่า“ท่านเฉินจะช่วยผมดูเศษหินที่แตกและเครื่องลายครามชิ้นนี้อาจจะมีค่าและเป็นของโบราณหรือไม่? ผมได้เห็นว่ามันแตกแล้วจึงติดกาวเข้าด้วยกัน แม้ว่ามันจะไม่ดีเท่าที่มันจะควร แต่มันก็ยังเป็นของมีค่า”

 

ชายร่างสูงยิ้มกว้าง:“เศษก้อนหินและเครื่องลายครามมีมูลค่าเท่าไหร่” มันเตือนฉันว่าคนชนบทบางคนมักจะชอบใช้โถปัสสาวะและเหยือกดองที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของพวกเขาเป็นของโบราณซึ่งไร้สาระ

 

เฉินฮง จ้องที่ชายหนุ่มร่างสูง “เสี่ยวจุนอย่าหยาบคาย”

 

เฉินฮง เดินไปหยิบของเครื่องลายครามที่แตกแล้วมาดูอย่างระมัดระวัง หลังจากดูมากกว่าหนึ่งโหลในที่สุดเขาก็ส่ายหัวและหยุด

 

“เป็นอย่างไรบ้างครับ” ซูจิ้งเห็นการแสดงออกของ เฉินฮง และเดาผลลัพธ์แล้ว แต่ก็ยังถามอย่างไม่เต็มใจ

 

“เอาหล่ะๆ อย่างแรกของเหล่านี้ไม่ใช่ของโบราณ ลวดลายสลักเหล่านี้ไม่สอดคล้องกับราชวงศ์ใด ๆเลย มันยังใหม่มาก มันน่าจะเป็นของสมัยนี้ แต่ฉันไม่สามารถบอกได้ถ้าไม่ใช้คาร์บอนกัมมันตรังสีในการหาอายุ” เฉินฮง กล่าว

 

“ท่านอาจารย์เฉิน คุณไม่จำเป็นต้องทดสอบ” ซูจิ้งคิดในใจ รูปแบบการแกะสลักเหล่านี้มาจากโลกPanlong แน่นอนว่าไม่มีราชวงศ์ในโลกแกะสลักแบบนี้แน่นอน สำหรับการทดสอบคาร์บอนซูจิ้งกล้าทำยังไง? หากตรวจพบว่าไม่ใช่วัตถุของโลกเขาจะอธิบายได้อย่างไร ในเวลานั้นไม่เพียงแต่จะไม่สามารถรับเงินได้ แต่ยังจะทำให้เกิดปัญหาอีกด้วย

 

“แล้วก็” เฉินฮง หยุดและพูดต่อ“รูปแบบประติมากรรมเหล่านี้หยาบและด้อยกว่ามาก พวกมันไม่ใช่งานฝีมือที่ทันสมัย พวกเมันเพียงทำจากวัสดุที่ดีเท่านั้น แม้ว่ามันจะสมบูรณ์แบบและไม่ถูกทำลาย พวกมันส่วนใหญ่มีราคาแพงกว่าชามปกติเล็กน้อย หากมันถูกทำลายมันก็ไร้ค่า โดยทั่วไปแล้วหนุ่มน้อย ฉันเห็นว่าคุณเป็นมือสมัครเล่นที่ดี ดังนั้นแม้ว่ามันจะไม่มีคุณค่าใด ๆ ที่คุณยังสามารถเรียนรู้จากมันได้”

 

“ขอบคุณท่านอาจารย์เฉิน สำหรับคำแนะนำของคุณ” ซูจิ้งค่อนข้างผิดหวัง แต่เขาก็สุภาพมากกว่าเฉินฮงเป็นอย่างมาก

 

“คุณจะมีโอกาศอีกในอนาคต อย่ากระโดดข้ามอะไรเลยถ้าคุณไม่แน่ใจ…” เฉินฮง ยกประเด็นของ ซูจิ้ง ในฐานะผู้อาวุโส แต่ผ่านไปครึ่งทางเสียงของเขาก็หยุดกระทันหัน ทันใดนั้นดวงตาของเขาจับจ้องที่ชิ้นไม้แลคเกอร์สีดำที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางมากกว่าสิบเซนติเมตรข้างกองเศษเล็กเศษน้อย

 

ซูจิ้งมองไปตามสายตาของเฉินฮง เป็นเรื่องแปลกที่ไม้ชนิดนี้อาจถูกมองว่าเป็นไม้แกะสลัก แต่ระดับของการแกะสลักนั้นเป็นระดับที่สาม คาดว่าความตั้งใจดั้งเดิมคือการแกะสลักบุคคล แต่มันก็แบบเป็นเป็นร่างของเด็ก มันไร้ค่า

 

“โอ้รูปปั้นนี้น่าสนใจมาก” เฉินฮงมองกลับมาเกิดแสงระยิบระยับในตาของเขา เขาหยิบไม้ขึ้นมาอย่างสุ่มๆและพูดว่า "ถ้าหลานชายของฉันเห็นมัน เขาอาจจะชอบมัน . คุณมอบให้ฉันได้ไหม”

 

ซูจิ้งกะพริบตาปริบๆเนื่องจากการแกะสลักค่อนข้างเหมือนเด็ก เขาหลอกลวงฉันเพราะเขาต้องการไม้ไม่ใช่งานแกะสลักอย่างนั้นหรือ?

 

ซูจิ้งที่เคารพชายชราได้หายไป หากเขาไม่ได้พลาดการดูแสงที่เปล่งประกายในสายตาของสุนัขจิ้งจอกเฒ่า ไม้นี้ก็คงมีค่า ระดับของการแกะสลักนี้ไร้ค่าอย่างยิ่งดังนั้นค่าควรอยู่ในตัวไม้

 

อย่างไรก็ตามมูลค่าของไม้เน่าชิ้นนี้มันเท่าไหร่กันนะ? มันอาจจะเป็น…

“ท่านอาจารย์เฉินคุณรู้จักไม้จันทน์หรือไม่” ซูจิงถามอย่างไม่แน่นอน

 

“ไม้จันทร์? ฉันรู็เรื่องนี้อยู่แล้ว” เฉินฮง อดไม่ได้ที่จะหลบตาและถามว่า“คุณหมายความว่านี่เป็นไม้จันทน์งั้นหรอ”

 

ชายชราขมวดคิ้วและชื่นชมความงามอันน่าหลงใหลได้จ้องมองไปที่ไม้ด้วยความสนใจ

 

“คุณน่าจะได้เห็นมันเมื่อนานแล้ว ทำไมเราไม่ลองสังเกตุมันดูดีๆ?” ซูจิ้งหัวเราะแล้วพูดขึ้น เขามีความสุขมาก มันกลายเป็นไม้จันทน์ คิดแล้วก็ควรระวังไว้ ไม้จันทน์นั้นมีค่ามากบนโลกนี้ อย่างไรก็ตามใน Panlong คือโลกของต้นไม้และป่า พวกเขาจะตัดมันทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ตามต้องการ

 

“ฮ่าฮ่า…มันอยู่ไหนน่ะ? ฉันแค่เดินไปรอบ ๆ” เฉินฮง เป็นคนที่มีผิวหนา เขาหัวเราะกลบเกลือนไป จากนั้นเขาก็มองซูจิงด้วยสีหน้าจริงจังและพูดว่า“ตัวแกะสลักอยู่ที่ไหน?”

 

“ผมไม่รู้ เมื่อผมได้มันมาแล้วมันก็เป็นอย่างนั้น” ซูจิ้งกล่าว

 

“มันเป็นเรื่องน่าเสียดาย ถ้าฉันรู้ว่าใครทำและฉันจะไม่ให้อภัยเขา”เฉินฮง ปัดเคราแล้วจ้อง สิ่งที่ยกโทษให้ไม่ได้นั้นคือการที่แกะสลักบนไม้จันทร์สีม่วง

 

“ หนุ่มน้อย ฉันที่จะบอกความจริงกับนาย ว่าไม้จันทน์นี้มีค่ามากกว่าไม้ธรรมดาทั่วไป น่าเสียดายที่ช่างแกะสลักนั่นทำลายมัน มันไม่มีประโยชน์กับคุณหรอก แล้วถ้าขาย 2,000 หยวนล่ะ? เฉินฮง มองไปที่ ซูจิ้ง และพูดออกมา