GGS:บทที่ 8 ทำไมสุนัขพันธุ์ทิเบตันถึงขี้อายนักล่ะ?

GGS:บทที่ 8 ทำไมสุนัขพันธุ์ทิเบตันถึงขี้อายนักล่ะ?

 

“สุนัขพื้นเมืองอย่างนั้นหรอ?สุนัขพื้นเมืองสามารถเอาชนะสุนัขพันธุ์ทิเบตันของฉันได้ยังไง!”

ชายชรารูปร่างผอมเพียวพูดขึ้นในขณะที่จ้องมอง

ชายหนุ่มรูปร่างสูงผอมกับหญิงสาวสวยอีกคนหนึ่งกำลังจ้องมอง ซูจิ้ง ด้วยสายตาโกรธแค้น

ในความเป็นจริงพวกเขารู้อยู่แล้วว่ามันเป็นสุนัขพื้นเมืองแต่พวกเขาไม่สามารถยอมรับความจริงได้

สุนัขพันธุ์ทิเบตันมาสทิฟส์ที่ยิ่งใหญ่กลับแพ้สุนัขพื้นเมืองธรรมดา?เป็นไปได้ยังไง?

ชายชราผอมแห้งคนนี้คือ เฉินฮง และเขามาพร้อมกับหลานสาวและหลานชายของเพื่อนเก่า โดยไม่คาดคิดสุนัขของพวกเขาถูกรถชนและส่งไปยังโรงพยาบาลสัตว์ที่ใกล้เคียง อย่างไรก็ตามเนื่องจากความประมาทเลินเล่อของโรงพยาบาลสัตว์ระดับ 3 ของหมู่บ้านทำให้สุนัขของเขาหายไปตอนกลางคืน

ในวันนี้พวกเขาโชคดีมากที่พบสุนัขของเขาที่บ้านเก่าทรุดโทรมหลังนี้โดยผ่านการดมกลิ่นของสุนัขพันธุ์ทิเบตัน

พวกเขารู้สึกมีความสุขมากเมื่อเห็นสุนัขคอลลี่ดูดีขึ้นมาก มันดูเหมือนใกล้จะตายเมื่อวานนี้สัตวแพทย์ยังกล่าวอีกว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อย 1 หรือ 2 เดือนในการรักษาตัว โดยไม่คาดคิดผ่านไปแค่วันเดียวมันกลับดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

แต่ก่อนที่พวกเขาจะได้ทันฉลองทันใดนั้นสุนัขพื้นเมืองก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านและเห่าใส่พวกเขา

ในสถานที่ของคนอื่น เฉิงฮง พร้อมที่จะถอย แต่เขาไม่สามารถทนเห็นสุนัขพื้นเมืองนี้กัดตัวเองหรือหลานสาวของเขาได้ ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้สุนัขพันธุ์ทิเบตันเพียงตัวเดียวจัดการ และคิดว่าตราบใดที่ถึงช่วงเวลาวิกฤตเขาจะไม่ให้สุนัขของเขากัดหมาพันธุ์ทางนี้ตายอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามพวกเขาต้องพบกับความประหลาดใจเมื่อสุนัขพันธุ์ทิเบตันของพวกเขาพ่ายแพ้ให้กับสุนัขพันธุ์พื้นเมือง

“สุนัขพื้นเมืองอะไร สุนัขพื้นเมืองเป็นที่รู้จักกันดีว่าเป็นสุนัขเฝ้าสวนของจีนมีหลายสายพันธุ์โดยธรรมชาติแล้วมันได้รับคัดสรรจากธรรมชาติให้อยู่รอดสืบต่อกันมาหลายพันปีหรือหลายหมื่นปี ว่ากันว่าสุนัขประเภทนี้จักรพรรดิฉินเป็นผู้นำมันมายังที่ราบตอนกลาง นี่คือสุนัขที่มีชื่อเสียงในโลก แต่เนื่องจากการเลือกปฏิบัติของคนทำให้พวกมันเป็นที่นิยมน้อยกว่าสุนัขต่างประเทศ”  ซูจิ้ง พูดด้วยความชอบธรรมอย่างยิ่งแต่เขาก็ยังต้องประหลาดใจเมื่อสุนัขพื้นเมืองเอาชนะสุนัขพันธุ์ทิเบตันได้หรือว่าเพราะมันกินเนื้อสัตว์วิเศษเข้าไปหลายชิ้น แต่นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้

“เด็กน้อยอย่าพูดจามีภูมิปัญญาต่อหน้าฉัน มันไม่เหมาะสมกับนาย สุนัขพันธุ์ทิเบตันตัวโปรดของฉันยังคงเป็นสุนัขจีน”  เฉิงฮง ตกใจเมื่อได้ยินคำกล่าวปราศรัยของ ซูจิ้ง และรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“ยิ่งกว่านั้นพูดตามความจริงสุนัขพันธุ์พื้นเมืองของนายก็ไม่ได้ตัวใหญ่มากพอที่จะต่อสู้กับสุนัขพันธุ์ทิเบตันได้ นายฝึกมันยังไง”

“คุณปู่เฉิน สุนัขตัวนี้มันบ้าและเขาใช้ประโยชน์จากการที่ นายพลของเรายังไม่ทันเตรียมตัวถ้าสุนัขของเราเตรียมพร้อมจะไม่เป็นอย่างนี้อย่างแน่นอน เขาเพียงแค่ประสบความสำเร็จเพียงครั้งเดียวกับคุยโม้” เกาต้าชิง พยายามอธิบายว่าสุนัขพันธุ์ทิเบตันของเขาที่มีชื่อว่า นายพล  ที่ได้รับมอบมาจาก เฉิงฮง เมื่อปีก่อนซึ่งมันเป็นสุนัขตัวโปรดของ เฉิงฮง มันจะพ่ายแพ้ได้ยังไง?

“หุบปาก!” เฉิงฮง โบกมือเพื่อหยุดไม่ให้ชายร่างสูงพูดต่อไปและจ้องมองไปที่ ซูจิ้ง

“ จะให้อาหารอะไร การฝึกแบบไหน?คนในหมู่บ้านของเราไม่พิถีพิถันเรื่องนี้เท่ากับคนในเมืองอย่างคุณ สุนัขต่างกินของเหลือและไม่ได้รับการฝึกใดๆ  ซูจิ้ง ยักไหล่

“นี่เป็นไปไม่ได้!” เฉิงฮง ไม่เชื่อ

“เชื่อหรือไม่เชื่อก็ไม่ใช่ปัญหาของผม แต่คุณยังไม่ได้ตอบผมมาเลยว่ามาทำอะไรอยู่ที่ประตูหน้าบ้านของผม”  ซูจิ้ง ซ่อนรอยยิ้มของเขาในขณะที่เขาอยากจะบอกคนเหล่านี้ว่าสุนัขเหล่านี้เป็นสุนัขเร่ร่อนเมื่อวานนี้ อาหารที่มันกินมาจากขยะ คุณเชื่อหรือไม่?

“นี่คือสุนัขของหลานสาวของฉัน เรากำลังตามหามัน คุณคงเป็นคนดูแลมันขอบคุณมาก” เฉิงฮง ชี้ไปที่ สุนัขคอลลี่ที่ยืนอยู่ข้างๆผู้หญิงอีกคน

“โอ้ กลายเป็นว่ามันคือสุนัขของคุณนั่นเอง” ซูจิ้ง รู้อยู่แล้วว่าสุนัขตัวนี้ควรมีเจ้าของ เพราะอันดับแรกมันมีปลอกคอ ประกาศที่ 2 มันดูเหมือนได้รับการฝึกมาอย่างดี เวลาที่มันปวดปัสสาวะมันจะออกไปด้านนอก อย่างไรก็ตาม ซูจิ้ง ไม่ได้สนใจในเมื่อมันได้รับบาดเจ็บ เขาไม่สามารถทนดูมันตายได้

“คุณดูแลสุนัขของฉันได้อย่างไรมันฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว?”ผู้หญิงสาวสวยที่เพียบพร้อมไปด้วยร่างที่เซ็กซี่ของเธอกำลังจ้องมอง ซูจิ้ง พร้อมกับตรวจสอบอย่างละเอียด แม้น้ำเสียงของเธอจะสุภาพแต่ก็ทำให้รู้สึกถึงจุดประสงค์อย่างชัดเจน

“ผมเลี้ยงด้วยหมูและข้าว ผมไม่ได้ดูแลมันอาจเป็นไปได้ว่ามันมีพลังชีวิตมาก”  ซูจิ้ง ไม่ได้บอกความจริงเขาตัดสินใจแล้วว่าไม่ควรให้ใครรู้เรื่องเกี่ยวกับเนื้อสัตว์วิเศษ

“โอ้?”หญิงสาวผู้สง่างามจ้องมอง ซูจิ้ง อย่างเฉยเมยและไม่ถามอะไรอีก

“อาจิ้ง เพราะสุนัขตัวนี้มันนับว่าเป็นโชคชะตาที่นำพาคนเหล่านี้มา ชวนพวกเขาเข้ามาดื่มชาก่อนสิ” จ้างเหมิงเซียง ที่ไม่เคยพูดจาสิ่งใดกล่าวขึ้นมาทันที ชาวบ้านมักเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีและซื่อสัตย์ พวกเขามักจะเชิญคนที่มาเยี่ยมเยียนพวกเขาดื่มชาที่บ้านเป็นการตอบแทน

“พี่สะใภ้แต่บ้านของผมเหมือนซากประหลักหักพังจะให้ผมทำชาที่ไหน?” ซูจิ้ง ยิ้มอย่างขมขืนเพียงแค่คนสามคนนี้เห็นสุนัขเพียง 2 ตัว ซูจิ้ง ก็ถูกเฝ้ามองอยู่แล้วดังนั้นเขาไม่ต้องการให้คนเหล่านี้เห็นอะไรอีกไม่อย่างนั้นคงไม่ดีถ้าพวกเขารู้ว่า ซูจิ้ง กำลังทำอะไร

“ไม่ต้องกังวลเรื่องชาแต่ผมกระหายน้ำนิดหน่อย”  เฉิงฮง ยิ้มและเดินนำหน้า ซูจิ้ง เข้าไปในบ้านพร้อมกับหัวเราะ

“ถึงแม้มันจะดูค่อนข้างเก่าแต่ก็ไม่เลวเลย”

“คุณเป็นคนแก่ที่หน้าหนาใช่ไหม? ผมพูดว่าจะเชิญคุณมาดื่มชาตั้งแต่ตอนไหน?” ซูจิ้ง สาปแช่งในใจของเขาเขาแทบพูดไม่ออก แต่เขาไม่สามารถกำจัดคนเหล่านี้ออกไปได้โดยตรง อีกอย่างอีกฝ่ายก็เป็นชายชรา

“ปู่เฉิน เราออกไปกันเถอะ ผมไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้จะพังลงมาเมื่อไหร่?”ชายร่างสูงขมวดคิ้ว

“ศูนย์กลางของแรงโน้มถ่วงของบ้านอยู่ด้านล่างมันจะไม่ถล่มลงอย่างง่ายๆ ถึงแม้กระเบื้องส่วนใหญ่จะตกลงมาแต่มันก็ไม่สามารถฆ่าใครได้”  เฉิงฮง ยังคงเดินเอามือไขว้หลังแล้วมองไปรอบๆ ในขณะที่หญิงสาวสวยเดินตามมาแต่ไม่พูดอะไร

ซูจิ้ง ไม่ได้สนใจชายร่างสูง แต่เขาไม่ชอบที่คนเหล่านี้เข้ามาในบ้านของเขาโดยพละการ

ซูจิ้ง พา ซูหยาน และ จ้างเหมิงเซียง เข้ามาในบ้าน  ซูหยาน เอื้อมมือไปสัมผัสกับสุนัขพื้นเมือง สุนัขพื้นเมืองยังคงเป็นมิตรกับมนุษย์แม้ว่ามันจะดุร้ายกับ เฉิงฮง และคนอื่นๆแต่มันฉลาดมากเมื่ออยู่ต่อหน้า ซูหยาน มันปล่อยให้ ซูหยาน ลูกบหัวของมันอย่างสนุกสนาน

ชายหนุ่มร่างสูงยืนนิ่งพร้อมกลับไปหน้ามืดครึ้มเมื่อเห็นว่าไม่มีใครใส่ใจหรือสนใจเขาเลย

“โฮ่ง”สุนัขพันธุ์ทิเบตันส่งเสียงคำรามต่ำเพราะเห็นแมว 4 ตัวเดินออกมาจากมุมหนึ่งของลานบ้านแมวเดินผ่านพวกมันจึงทำให้สุนัขทิเบตันที่เพิ่งพ่ายแพ้ให้กับสุนัขพื้นเมืองโกรธและต้องการที่จะทวงศักดิ์ศรีของมันคืนมา

แม่แมวร้อง “เหมียว”และจู่โจมเหมือนสายฟ้าทำให้เกิดรอยเลือดบนใบหน้าของสุนัขพันธุ์ทิเบตัน เป็นรอยเล็บยาวจากจมูกจนถึงมุมตาซ้าย ถ้าขยับไปอีกเพียงครึ่งเซนติเมตร ตาซ้ายของสุนัขพันธุ์ทิเบตันคงตาบอด แม่แมวดุร้ายมากตั้งแต่ที่มันเริ่มโจมตี ซูจิ้ง  และหลังจากกินเนื้อสัตว์วิเศษเข้าไปมันยิ่งแย่ลงไปอีก

สุนัขพันธุ์ทิเบตันที่ถูกโจมตีถอยกลับมาด้วยความเจ็บปวด ใครจะรู้ว่าการถอยออกมาครั้งนี้ทำให้มันชนกับสุนัขพื้นเมืองที่อยู่ด้านหลัง สุนัขพื้นเมืองคำรามออกมาทำให้สุนัขพันธุ์ทิเบตันถอยออกมาอย่างหวาดกลัว ในขณะเดียวกันมันก็เห็นว่าแม่แมวและสุนัขพื้นเมืองกำลังกล่าวมาหามันอย่างช้าๆ มันร้องครวญคราง 2 ครั้งก่อนจะถอยหลบอยู่ที่มุมกำแพง สุนัขพันธุ์ทิเบตันเป็นที่รู้จักในนามสุนัขนักสู้ แต่ไม่ใช่ทุกตัวที่จะกล้าหาญถึงแม้ว่าพวกมันจะแข็งแกร่งแต่บางทีเลือดของมันอาจไม่บริสุทธิ์

เมื่อมองเห็นสุนัขพันธุ์ทิเบตันของตัวเองหลบอยู่ที่มุม ใบหน้าของ เฉิงฮง เปลี่ยนเป็นสีแดง เขาให้สุนัขตัวนี้กับเด็กหนุ่มเมื่อปีก่อน การมอบสุนัขพันธุ์ทิเบตันให้กับเด็กหนุ่มเพื่อแสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญผู้ที่สามารถสู้ได้แม้กระทั่งหมาป่า แต่ตอนนี้มันกลับพ่ายแพ้ให้กับสุนัขพันธุ์พื้นเมืองและแมวอย่างนั้นหรอ?

“คุณปู่สุนัขตัวนี้เป็นพันธุ์ไหนอย่างนั้นหรอ?” ซูหยาน ถามอย่างอ่อนโยน

“มันเรียกว่าทิเบตัน มาสทิฟฟ์”เฉิงฮง รู้สึกหดหู่แต่เขาพยายามทำใจให้สงบและตอบกลับเด็กหญิงตัวเล็กๆ

“สุนัขพันธุ์ทิเบตันมันขี้อายอย่างนั้นหรอ?” ซูหยาน มองไปที่ เฉิงฮง และ ถาม ขึ้นอย่างไร้เดียงสา

“...” เฉิงฮง แทบจะกระอักเลือดเมื่อได้ยินคำพูดของ ซูหยาน  เขาปิดปากแน่นและไม่พูดอะไรออกมา

-----------------------------------