DND.727 - การมาของจักรพรรดิโลหิต
เซี่ยจิงหยูมือสั่นเมื่อได้ยินคำพูดของซือหยู หยดสุราร่วงลงบนโต๊ะทิ้งรอยเอาไว้ราวกับคราบน้ำตา “ข้าดีใจจริงๆที่เจ้ายังคิดถึงข้าแม้ในตอนนี้” เซี่ยจิงหยูยิ้มเบาๆ รอยยิ้มนั้นเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งในเวลาต่อมา “แต่สายไปแล้ว ข้าเผาเซี่ยนเอ๋อจนเป็นธุลีไปแล้ว เจ้าช่วยนางไม่ได้แม้จะมีโอสถฟื...
