หมื่นสวรรค์สิ้นโลกา Online Ep.43 - ความโลภ
หมื่นสวรรค์สิ้นโลกา Online Ep.43 - ความโล�
กู่ฉิงซานมองไปรอบๆ ดูโครงสร้างของหอธนู
มี 20 ช่องเป็นทางยาวถูกจัดแบ่งเรียงรายเอาไว้อย่างสมบูรณ์ และบางช่องก็มีคนยืนอยู่ ดูเหมือนพวกเขากำลังฝึกเล็งธนู
ขณะที่บางคนยืนอยู่ข้างๆโค้ช คอยรับฟังคำแนะนำ และทำท่วงท่าให้ถูกต้อง
พนักงานสังเกตเห็นสายตาของเขาที่จ้องมองไปโดยรอบ จึงเอ่ยถามว่า “ท่านต้องการรับคำปรึกษาหรือไม่ ทางเรามีโค้ชที่เป็นมืออาชีพมากมาย ..”
“ไม่ล่ะ”
“ถ้าเช่นนั้นท่านจะใช้ธนูของท่าน หรือของพวกเราดี?”
“ฉันจะใช้ธนูของตัวเอง”
กล่าวจบ กู่ฉิงซานก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าธนูที่สะพายไว้ข้างหลังและหยิบธนูเย่หยูออกมา
“ขอฉันลองดูหน่อย”
“เชิญครับ”
เขาไม่กล้าถึงขั้นใช้พลังวิญญาณแม้เพียงเล็กน้อย เพียงแค่แนบลูกศรลงกับคันธนูและยิงมันออกไป
ตูม!
เป้าธนูทรงกลมที่อยู่ห่างออกไปกว่า 50 เมตรถูกยิงทะลุจนแยกออกจากกัน พร้อมกับรูเล็กๆที่ปรากฏขึ้นบนผนังเบื้องหลังของเป้า
ทั้งหอธนูพลันตกอยู่ในความเงียบ
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ระเบิดหรอ?”
“ไม่หรอก มันดูเหมือนว่าจะเกิดปัญหาบางอย่างขึ้นกับเป้าธนูมากกว่า”
เกือบทุกสายตาจ้องมองไปยังผู้มาใหม่ที่ไม่มีใครรู้จักและกระซิบกระซาบ
ทว่าพวกเขาทุกคนล้วนเป็นชนชั้นสูงที่มีชื่อเสียง นั่นทำให้แม้ว่าจะเกิดการอุบัติเหตุขึ้นอย่างฉับพลัน ทั้งหมดก็ไม่ได้เกิดความหวาดกลัวขึ้น
สองพนักงานที่ยืนอยู่ข้างๆกู่ฉิงซานเผยสีหน้าโง่งม
“ฮ่าฮ่า ขอโทษที ฉันว่า ฉันใช้ธนูของทางคลับจะดีกว่า” กู่ฉิงซานรีบกล่าว
นี่เป็นถึงใต้เท้าผู้ทรงเกียรติ แน่นอนว่าย่อมแตกต่างจากคนปกติทั่วไป พนักงานคนหนึ่งโน้มตัวลงและกล่าวชักชวนเขา “ฝีมือธนูสมบูรณ์แบบมากครับท่าน ถ้าเช่นนั้นโปรดบอกความต้องการของท่านมาว่าจะใช้ธนูแบบเดียวกันกับผู้ใช้คนอื่นๆ หรือแบบพิเศษดี? ตัวผมขออนุญาติแนะนำว่าธนูแบบพิเศษก็นับว่าเป็นตัวเลือกที่ดีทีเดียว”
“ธนูแบบพิเศษก็แล้วกัน” กู่ฉิงซานคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ย
พนักงานกล่าว “เช่นนั้น ค่าเช่าแรกเข้า ธนูสาธารณะมีค่าใช้จ่าย 800 แต้มเครดิต ส่วนธนูแบบพิเศษจะมีค่าใช้จ่ายเป็นรายชั่วโมง ชั่วโมงละ 1000 แต้มเครดิต”
“…. ตกลง”
พอพนักงานสองคนถอยฉากออกไป กู่ฉิงซานก็ผ่อนคลายลง
ธนูเย่หยูนั้นทรงพลังเกินไป แล้วด้วยพลังวิญญาณของมันทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้โดยอัตโนมัติ นอกจากนี้ยังช่วยลบล้างกลิ่นอายทั้งหมดของผู้ใช้อีกด้วย
ในกรณีนี้ กู่ฉิงซานได้ทดลองใช้มันเพื่อหลีกเลี่ยงการดึงดูดความสนใจ อันที่จริงเขาใช้ออกด้วยพลังไม่ถึงสามส่วนด้วยซ้ำ
ทว่าผลลัพธ์ที่ได้กลับกลายเป็นยิงทะลุเป้าธนู และตกเป็นเป้าสายตาซะนี่
หลังจากเก็บธนูเย่หยู กู่ฉิงซานก็เลือกช่องยิงฝึกยิงธนูที่อยู่ไกลออกไป และเฝ้ารอให้พนักงานจัดเตรียมของ
ไม่นานนัก พนักงานก็กลับมาพร้อมกับคันธนู 3 อัน
“โปรดทดสอบดู”
กู่ฉิงซานใช้มือคว้าลงบนธนู ก่อนที่จะลูบไล้ไปทีละอัน และเลือกอันที่หนักที่สุดขึ้นมา
“ฉันเอาอันนี้แหละ” เขาชี้นิ้วลง
“ทราบแล้ว หวังว่าท่านจะใช้งานมันอย่างมีความสุข” พนักงานกล่าวอย่างสุภาพ ขณะเดียวกันก็ค่อยๆถอยฉากออกไป
ดีล่ะ ทีนี้ก็จะได้เริ่มฝึกฝนเสียที
สิ่งเดียวที่ต้องให้ความสนใจในเวลานี้คือความแข็งแกร่ง!
กู่ฉิงซานหยิบลูกศรที่ใช้ฝึกฝนขึ้นมา การที่จะดึงสายด้วยพลังเพียง หนึ่งในสิบส่วนและผละมือออกจากมัน
เสร็จกัน!
ทันทีที่ศรบินออกไป กู่ฉิงซานก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา
ระหว่างที่แผลงศร เขาเผลอใช้ออกด้วยระบำผันผวนโดยไม่รู้ตัว ลูกศรเลื้อยไปในอากาศ ก่อนจะโค้งไปทางประตู
ทว่ามันกลับไม่ได้พุ่งออกไป
ลูกศรบิดเป็นเกลียวกลางอากาศ ก่อนจะโค้งเป็นคลื่นที่ดูประหลาดตา และปักลงบนเป้าธนูอย่างแม่นยำ
เสียงกรีดร้องดังขึ้น
“ดูศรของชายคนนั้นสิ! มันสามารถโค้งเปลี่ยนทิศทางได้!” นักศึกษาสาวคนหนึ่งที่นั่งอยูู่ข้างสนามตะโกนเสียงดัง
“นั่นเป็นไปไม่ได้หรอก”
“ตาเธอฝาดแล้ว เธอคงจะมองผิดไป”
สีหน้าของหลายคนเต็มไปด้วยคำถาม
ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงที่ทุกคนกำลังมุ่งความสนใจไปกับการฝึกฝน เลยไม่มีใครพบเห็นฉากนี้
กู่ฉิงซานเช็ดเหงื่อเย็นที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผาก
ถ้าหากคุณไม่ต้องการดึงดูดความสนใจ คุณก็ไม่สมควรเผยฝีมือออกมาให้มากเกินความจำเป็น
เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และหยิบลูกศรขึ้นมา ก่อนจะเล็งมันอย่างจริงจัง และแผลงออกไป
คราวนี้ทุกคนในช่องยิงธนูช่องอื่นๆต่างพากันหยุดเคลื่อนไหว และหันหน้ามามองเขา
มือของกู่ฉิงซานผละจากสาย และลูกศรก็บินออกไป
ศรดอกนี้ดูธรรมดายิ่ง ทำให้ผู้คนในฉากที่กำลังเฝ้ามองรู้สึกผิดหวัง
กู่ฉิงซานรู้สึกโล่งใจลงเล็กน้อย และยังคงดึงสายธนูและยิงมันต่อไป
ในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา กู่ฉิงซานยิงศรจนหมดไปสองตะกร้า ก็ยังไม่เกิดความผิดปกติใดๆ
และเป็นไปตามธรรมชาติ ผู้คนค่อยๆถอนสายตากลับ
นักศึกษาสาวคนนั้นกล่าวเสียงอ่อน “หรือว่าฉันจะตาฝาดไป?”
เธอยังคงจับตามองกู่ฉิงซานอยู่อีกครู่หนึ่ง ทว่าอีกฝ่ายกลับยังคงรักษาท่วงท่าเดิมๆอยู่ตลอดเวลา และศรทุกดอกที่ยิงออกไปก็เป็นเพียงศรธรรมดา เธอจึงหมดความสนใจไป แต่ก็ยังไม่วายก่นด่ากู่ฉิงซานอีกเล็กน้อย
กู่ฉิงซานถอนหายใจโล่งอก แอบงึมงำว่าโชคดีจริงๆอย่างลับๆ
เขาวางธนูฝึกซ้อมลง การจะลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงหยิบธนูเย่หยูขึ้นมา
ธนูสาธารณะที่ใช้ในการฝึกซ้อมมันธรรมดาเกินไป กู่ฉิงซานจึงไม่สนใจที่จะใช้มันฝึกฝนมากนัก
มันคงจะดีกว่าหากเขาใช้ธนูเย่หยู ดังนั้นไม่เพียงแต่มันจะช่วยฝึกฝนเทคนิค แต่มันยังทำให้ตัวเขาสามารถเข้าใจถึงตัวธนูเย่หยูได้อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้นอีกด้วย
สิ่งสำคัญในตอนนี้คือห้ามใช้ออกด้วยพลังวิญญาณ และต้องประคับประคองพลังเข้าไว้
ภาพในอดีตเมื่อครู่ปรากฏสู่สายตาของทุกคนแล้ว ดังนั้นการฝึกฝนของเขาจึงไม่ดึงดูดสายตาผู้ใดอีก
กู่ฉิงซานหยิบธนูเย่หยูขึ้นมา เขายืนอยู่ตรงกลางเส้นบนช่องยิงธนู ก่อนจะยกธนูขึ้นและยิงออกไป
ฝึกฝนอยู่เช่นนี้ทั้งชั่วโมง
ร่างของกู่ฉิงซานชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทว่าเขาดูเหมือนจะคุ้นเคยกับธนูเย่หยูขึ้นไปอีกหนึ่งส่วน
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ใช้สกิลใดๆ แต่การฝึกฝนนี้ช่วยให้เขาสามารถสะสมเทคนิคการยิงธนูเพิ่มขึ้น และช่วยให้เขาเรียกเหงื่อออกมาได้มากเป็นพิเศษ
กู่ฉิงซานฝึกซ้อมจนลืมสังเกตุรอบตัว เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังมีใครบางคนจ้องมองเขาอยู่ จากนั้นสายตาของอีกฝ่ายก็ค่อยๆเพ่งความสนใจไปยังธนูเย่หยู
“สวัสดี”
เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากเบื้องหลัง
กู่ฉิงซานเหลียวกลับไปมอง เขาก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ในช่องยิงธนูข้างๆ สายตาของอีกฝ่ายจ้องมองเขาอย่างจริงจัง
“มีอะไรงั้นหรอ” กู่ฉิงซานลดธนูลงและเอ่ยปากถาม
“ธนูของคุณ ขายรึเปล่า?”
“ขอโทษนะ มันไม่ได้มีไว้ขาย” กู่ฉิงซานกล่าว
ชายคนนั้นมองลงไปยังธนูเย่หยู และตะโกน “เสนอราคามา สำหรับฮุ่ยเฉาของพวกเรา เรื่องเงินน่ะไม่ใช่ปัญหา”
“ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะขายมัน” กู่ฉิงซานเอ่ยซ้ำ
ผู้ชายคนนั้นส่ายหัว และหันไปทางช่องยิงธนูช่องอื่น
เขาเดินเข้าไปในกลุ่มวัยรุ่นและกระซิบกล่าวคำพูดของกู่ฉิงซานกับคนๆหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า
คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าได้ยิน จึงเอ่ยพูดบางอย่างด้วยรอยยิ้ม
หลังจากนั้นไม่นาน ฝูงชนทั้งหมดก็เดินมาถึงช่องยิงธนูของกู่ฉิงซาน
ทว่ากู่ฉิงซานก็ยังทำเป็นไม่สนใจและหยิบลูกศรขึ้นแนบกับคันธนูและแผลงมันออกไป
“ธนูของนายดูดีมาก”
คนที่ดูเป็นหัวหน้าจับจ้องไปยังธนูเย่หยู ประกายความโลภวาบผ่านเข้ามาในดวงตาของเขา
“ก็มันเป็นของดี” กู่ฉิงซานกล่าว
“ฉันต้องการซื้อธนูของนาย” ชายคนนั้นเอ่ยต่อ
“ไม่ขาย” กู่ฉิงซานกล่าว
“ไม่เอาหน่า ขายมันให้ฉัน แล้วฉันจะยอมให้นายมาอยู่กับกลุ่มของฉัน”
“ไม่ขายโว้ย”
ชายคนนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงกล่าว “ถ้าอย่างงั้นเรามาเดิมพันกันไหม เอาเป็นซัก 100000 แต้มเครดิตเป็นไง?”
กีฬายิงธนูเหมาะสมเป็นอย่างยิ่งสำหรับการเล่นเกมและการเก็งกำไร มันไม่ใช่เพียงแต่ชนชั้นสูงที่สนใจ แต่พลเมืองที่ร่ำรวยก็ยังสนใจมันอีกด้วย พวกเขามักจะใช้มันในการเดิมพันเพื่อความสนุกสนาน
กู่ฉิงซานที่เดิมกระเป๋าแห้งอยู่แล้ว และกำลังหาวิธีทำเงินก็พลันชะงักไป ก่อนจะกล่าว “ก็ได้ แต่ฉันมีเงื่อนไข”
“โอ้ว นายนี่มันใจถึงไม่เลวเลย ถึงกับกล้าที่จะยื่นเงื่อนไขกับฮุ่ยเฉา!” ชายหนุ่มคนที่เข้ามาคุยกับกู่ฉิงซานก่อนหน้านี้ตะโกนออกมา
“อย่าเอ็ดไป ปล่อยให้เขาว่าเงื่อนไขออกมาเสียก่อน”
มือซ้ายของฮุ่ยเฉายกขึ้นมาขวางคนที่ตะโกน และบิดคอจนเกิดเสียงแกร่กขึ้นเบาๆ
เมื่อใดก็ตามที่ปลากำลังจะกินเบ็ด เขามักจะเผลอบิดคอโดยไม่รู้ตัว เพื่อปกปิดอารมณ์และความรู้สึกของเขา
นอกจากนี้ ฮุ่ยเฉานั้นยังมีอีกความลับซ่อนอยู่ นั่นคือตัวเขาเป็นเทียนซวน(สวรรค์แต่งตั้ง) ซึ่งมันจะทำให้เขาสามารถมองเห็นถึงปรากฏการณ์แปลกๆจากสิ่งของได้ --- และไม่มีใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้
ในธนูนั่น เขาได้พบเจอกับผู้คนหนึ่งที่สวมชุดคลุมโบราณ กำลังใช้มันฝึกยิงธนูอยู่
เป็นผู้หญิงที่งดงามจนเกินบรรยาย
และนอกจากนี้เขายังได้รู้มาอีกว่าธนูคันนี้เป็นธนูที่มีชื่อเสียง!
ไม่เพียงเท่านั้น ฮุ่ยเฉายังคลั่งไคล้ในธนูเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว สิบปีที่ผ่านมาเขาประสบความสำเร็จมากมายบนถนนสายนี้ และเขาก็สามารถมองเห็นความลับของธนูคันนี้ได้อีกด้วย!
มันเป็นธนูที่มีเอกลักษณ์และทรงพลังเช่นเดียวกันกับเจ้าของ(ตรงนี้ไม่ได้หมายถึงกู่ฉิงซาน)
สำหรับเรื่องนี้ ตราบใดที่อีกฝ่ายให้คำมั่นว่าจะเดิมพันกับเขา ฮุ่ยเฉาก็มั่นใจว่าตนเองจะชนะ
มันไม่มีอะไรมาก ก็แค่การยั่วยุเล็กๆน้อยๆแต่ผลลัพธ์คืออีกฝ่ายกลับตกลงอย่างไม่คาดคิด
“เชิญระบุเงื่อนไขของนายมา” ฮุ่ยเฉากล่าว
“เงื่อนไขมันก็ง่ายๆ” กู่ฉิงซานกล่าว “100000 แต้มเครดิตวางเอาไว้ที่นี่ หากฉันชนะ เงินนั่นเป็นของฉัน ถ้านายชนะ เอาธนูเล่มนี้ไป”
