ตอนที่แล้ว90 ซุปเห็ดหลินจือหนึ่งถ้วย
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป92 ผู้รอดชีวิตที่น่าเป็นห่วง

91 ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่


91 ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่

 

หวังเย้าพักอยู่ที่บ้านสักครู่ หลังจากที่เขากลับมาจากบ้านตายาย แล้วเขาก็กลับขึ้นไปบนเนินเขาหนานชานและพบเข้ากับหวังหมิงเปา

 

“อ้าว นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ?” หวังเย้าถาม

 

“ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายสักหน่อยน่ะ” หวังหมิงเปาพูด

 

“เรื่องอะไรเหรอ?”

 

“ปู่ของฉันเป็นหวัด เขาไอแล้วก็มีไข้ และตอนกลางคืนเขาก็นอนหลับไม่ค่อยสนิท นายช่วยออกใบสั่งยาให้ฉันหน่อยได้ไหม? คราวที่แล้วนายเคยบอกฉันว่านายออกใบสั่งยาเป็นนี่” หวังหมิงเปาพูด

 

หวังเย้าไม่ได้ปิดบังเรื่องที่เขาสามารถออกใบสั่งยากับเพื่อสนิทของเขา

 

“ปู่ของนายได้กินยาไปบ้างรึยัง?” หวังเย้าถาม

 

“กินแล้ว แต่ก็แทบจะไม่ช่วยอะไรเลย ไข้ของเขากลับมา ฉันเลยมาหานายที่นี่เผื่อว่านายจะพอช่วยได้” หวังหมิงเปาพูด

 

“เขาไอแบบมีเสมหะหรือว่าไอแห้ง?” หวังเย้าถาม

 

“ไอแบบมีเสมหะ” หวังหมิงเปาพูด

 

“โอเค รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะลองดูว่าพอจะทำอะไรได้บ้าง” หวังเย้าพูด

 

หวังเย้าใช้เวลาไม่นานในการหาสูตรยาที่เหมาะจะใช้กับปู่ของหวังหมิงเปา แต่ผลของยานั้นไม่ถือว่าดีที่สุด

 

หรือฉันควรจะเพิ่มบางอย่างลงไปดี? หวังเย้าคิด เขานอนหลับไม่สนิทในเวลากลางคืน...ใช่แล้ว!

 

เขายังเหลือสมุนไพรดอกแสงจันทร์อยู่ ซึ่งมันได้ดูดซับแสงจันทร์เอาไว้ มันสามารถช่วยสงบจิตใจเพื่อให้นอนหลับได้ดียิ่งขึ้น หวังเย้าจึงตัดสินใจเพิ่มสมุนไพรดอกแสงจันทร์ลงไปในตัวยาด้วย

 

“เดี๋ยวฉันจะไปต้มยาให้ปู่ของนาย มันอาจจะใช้เวลาสักหน่อย นายจะอยู่รอหรือค่อยกลับมาเอาทีหลังดี?” หวังเย้าถาม

 

“ถ้าอย่างนั้นนายค่อยแวะเอามาให้ฉัน ตอนที่นายกำลังจะกลับบ้านในตอนเย็นได้ไหม?” หวังหมิงเปาเสนอ

 

“เอ่อ มันเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าสักเท่าไหร่ กับการที่เราเอายาหรือแม้แต่สมุนไพรไปให้คนอื่นในช่วงเวลาปีใหม่แบบนี้ ถึงมันจะเป็นแค่เรื่องความเชื่อและนายก็อาจจะไม่คิดอะไรมาก แต่กับคนแก่นั้น พวกเขาถือมากนะ” หวังเย้าพูด

 

“โอเค แล้วนายต้องใช้เวลาเท่าไหร่เหรอ?” หวังหมิงเปาถาม

 

“แค่ชั่วโมงเดียว”

 

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นฉันจะรออยู่ที่นี่”

 

“นายแน่ใจนะ?”

 

“อืม”

 

“โอเค นั่งก่อนสิ เดี๋ยวฉันจะชงชาให้” หวังเย้าชงชาไว้ให้หวังหมิงเปาแล้วจึงเริ่มต้มยาสมุนไพร

 

สิบนาทีผ่านไป และหวังหมิงเปาก็เริ่มเสียใจกับความคิดของตนเอง มันน่าเบื่อมากที่ต้องมานั่งดูเพื่อนของเขาทุ่มเทจิตใจและวิญญาณให้กับการต้มยาสมุนไพรแบบนี้ แต่หวังหมิงเปาก็รู้สึกนับเพื่อนของเขาด้วยเช่นกัน เขาค่อยๆเข้าไปใกล้กับเตาไฟ ไม่ใช่เพราะเขาสงสัย แต่เป็นเพราะเขาต้องการความอบอุ่นจากมัน

 

ในเวลาไม่นานกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของสมุนไพรก็ลอยออกมาจากหม้อต้ม

 

“เสร็จแล้วเหรอ?” หวังหมิงเปาถามหลังจากที่เขาได้กลิ่นของสมุนไพร นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ดูการต้มยาของหวังเย้า มันดูต่างไปจากที่ย่าของเขาเคยทำที่บ้าน

 

“ยัง ต้องอีกสักพัก” หวังเย้าพูด

 

กลิ่นของสมุนไพรที่ลอยออกมานั้น เป็นเพียงการบอกให้รู้ว่าสมุนไพรได้เริ่มหลอมรวมเข้ากับน้ำแร่โบราณแล้วเท่านั้น

 

ยานั้นกำลังเดือดอยู่ภายในหม้อต้มยา หวังเย้านั่งนิ่งอยู่หน้าเตาราวกับพระ เขาแค่เพิ่มฟืนเข้าไปในบางครั้งเท่านั้น

 

ยาสมุนไพรใกล้เสร็จแล้ว

 

“แค่ใส่สมุนไพรลงไปอีกตัวเดียวเท่านั้น” หวังเย้าพูด

 

เขาใส่ใบของสมุนไพรดอกแสงจันทร์ลงไปในหม้อ ใบสีเขียวของมันละลายในทันทีและหวังเย้าก็นำหม้อออกจากเตา

 

เรียบร้อย!

 

หวังเย้าเทยาใส่ลงไปในขวดกระเบื้องเคลือบ

 

“นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้มาเห็นนายต้มยา นายเป็นเหมือนกับศิลปินคนหนึ่งเลยล่ะ!” หวังหมิงเปาชื่นชม

 

“ฮาฮา เอามันให้กับปู่ของนาย บอกปู่ของนายให้ดื่มตอนอุ่น วันละสามครั้ง” หวังเย้าพูด

 

“โอเค นายสนใจไปทานมื้อเย็นที่บ้านปู่ของฉันไหม?” หวังหมิงเปาเสนอ

 

“ไม่ล่ะ ขอบใจ ฉันต้องกลับบ้านเพราะพ่อกับแม่รออยู่” หวังเย้าพูด

 

“โอเค ขอบคุณสำหรับยาสมุนไพรนะ!” หวังหมิงเปาพูดและลงจากเขาไป

 

หวังเย้าก็ลงจากเขาไปในตอนกลางวัน

 

เช้าของอีกวัน หวังเย้าก็ได้ยินเสียงจากระบบ ในตอนที่เขากำลังทำงานอยู่ภายในแปลงสมุนไพร

 

‘ภารกิจ : ทำให้คนอื่นจดจำได้สิบคนภายในสิบวัน (ผู้ผ่วยและคนในครอบครัว) ห้ามไปเยี่ยม ห้ามใช้สูตรยาซ้ำกัน

 

สถานะภารกิจ : สำเร็จ’

 

สำเร็จ? จริงเหรอเนี้ย?!

 

หวังเย้ารู้สึกตกใจเมื่อได้ยินเสียงจากระบบ เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะความยินดี แต่เป็นเพราะตกใจมากกว่า เขาไม่คิดว่าอยู่ดีดีภารกิจจะมาสำเร็จเอาตอนนี้

 

ไม่ใช่ว่าฉันต้องทำให้คนจดจำได้สิบคนเหรอ?

 

หวังเย้าเริ่มนับจำนวนคนที่อาจจะจำว่าเขานั้นมีความสามารถในการทำยาสมุนไพรได้—ลุงของเขาและภรรยา, เพื่อนของเทียนหยวนถู(ไม่แน่ใจว่ามีกี่คน), และปู่ของหวังหมิงเปา มันควรจะมีคนอยู่ประมาณเจ็ดถึงแปดคน แล้วภารกิจมันสำเร็จได้ยังไงกัน?

 

หวังเย้าใจเย็นในไม่ช้า ถึงยังไงก็ถือเป็นเรื่องที่ดีที่สามารถทำภารกิจได้สำเร็จ แต่รางวัลนั้นกลับทำให้หวังเย้ารู้สึกผิดหวัง มันไม่มีเมล็ดสมุนไพรและสูตรยา เขาได้มาแค่ค่าประสบการณ์เท่านั้น

 

ดูเหมือนว่าค่าประสบการณ์ของเขาจะเพิ่มขึ้นมาก หวังว่าฉันจะอัพเกรดได้เร็วๆ

 

หวังเย้าสบายใจขึ้นเมื่อเขาทำภารกิจนี้ได้สำเร็จ เพราะเขานั้นกังวลมากว่าจะมาสามารถทำภารกิจให้สำเร็จได้ทันเวลา

 

สองวันต่อมา เขาได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเยี่ยมญาติๆของเขา และก็ได้ไปรับพี่สาวของเขากลับมาจากในเมืองด้วย แล้วบ้านก็กลายเป็นมีชีวิตชีวามากขึ้น

 

แล้ว วันก่อนปีใหม่ก็มาถึง

 

ชาวบ้านต่างพากันวุ่นวายกับการติดตัวอักษรจีน 福 และกลอนคู่ไว้ที่ประตูบ้านเพื่อต้อนรับปีใหม่จีน

 

หวังเย้ากลับขึ้นไปบนเนินเขาหนานชาน หลังจากที่เขาได้ช่วยพ่อกับแม่เตรียมของสำหรับปีใหม่เรียบร้อยแล้ว เขายังได้ติดตัวอักษร福 เอาไว้ที่ประตูกระท่อมและใส่อาหารเอาไว้ให้ซานเซียนกับต้าเซี่ยด้วย

 

“คืนนี้ฉันจะไม่กลับมานอนที่นี่นะ ดูแลแปลงสมุนไพรให้ด้วยล่ะ” เขาพูดกับซานเซียนและต้าเซี่ย

 

โฮ่ง!โฮ่ง!โฮ่ง! ซานเซียนตอบรับเสียงดัง ราวกับจะบอกว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ปล่อยให้เป็นหน้าที่พวกเราเอง”

 

อินทรีย์ก็ได้ส่งเสียงดังตอบกลับมาเช่นกัน

 

“ขอบคุณพวกนายมากนะ” หวังเย้าลูบหัวของซานเซียนและขนของต้าเซี่ยเบาๆ “ฉันขอให้พวกนายทั้งสองมีความสุขในวันปีใหม่นะ”

 

หวังเย้าเดินดูรอบๆแปลงสมุนไพรแล้วจึงตรงกลับไปที่บ้าน เขาได้ยินเสียงจุดประทัดดังตลอดทั้งวันจนถึงตอนเย็น เขาอยู่พร้อมหน้ากับครอบครัว ทานอาหารด้วยกัน พูดคุยและนั่งดูรายการต้อนรับปีใหม่ในทีวีด้วยกัน

 

ถึงแม้ว่ารายการต้อนรับปีใหม่จะเริ่มน่าเบื่อขึ้นในทุกๆปี แต่คนส่วนใหญ่ก็ยังเลือกที่จะดูมัน คล้ายกับว่าการดูรายการนี้ได้กลายเป็นธรรมเนียมสำหรับวันต้อนรับปีใหม่ไปแล้ว

 

หลายคนได้โทรหากันเพื่อกล่าวตอนรับปีใหม่ หวังเย้าคิดไม่ถึงว่าเขาจะได้รับสายจากถงเวย เธอได้โทรหาหวังเย้าโดยเฉพาะ เพื่อกล่าวคำอวยพรต้อนรับปีใหม่กับเขาและครอบครัวของเขา มันทำให้หวังเย้ารู้สึกประหลาดใจมาก

 

“ใช่ถงเวย เด็กสาวที่เราเจอที่โรงพยาบาลรึเปล่า?” หวังเฟิงฮวาถามหลังจากที่หวังเย้าวางสายแล้ว

 

“ใช่ครับ” หวังเย้าพูด

 

“พ่อคิดว่าเด็กคนนี้ใช้ได้เลยนะ เธอยังโสดอยู่รึเปล่า?” หวังเฟิงฮวาถาม

 

“เอ่อ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” หวังเย้าพูด

 

“เธอต้องโสดอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่โทรหานายหรอก” หวังรุ่ยพูด “ถ้านายสนใจเธอจริงๆก็รีบลงมือทำอะไรสักอย่างได้แล้ว!”

 

“พี่ พี่ไม่ต้องโทรหาเพื่อนร่วมงานกับหัวหน้าของพี่เหรอ? อย่ามายุ่งเรื่องของผมเลย” หวังเย้าพูด

 

“เด็กสาวคนนั้นน่ารักมากนะ พี่สาวของลูกเขาก็พูดถูก ลูกควรจะรีบทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะโดนคนอื่นมาแย่งไปนะ” หวังเฟิงฮวาพูด

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด