ตอนที่ 2 วิถีชีวิตของนักเรียนอัจฉริยะไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย
ตอนที่ 2 วิถีชีวิตของนักเรียนอัจฉริยะไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย
"ลู่โจว ตื่น!"
ด้วยการเขย่าไหล่อย่างแรงอีกครั้ง ในที่สุดลู่โจวก็เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆแล้วเห็นสีหน้าอ้วนๆของอู๋ต้าไห่
"เชี่ย! ในที่สุดนายก็ตื่น" อู๋ต้าไห่กล่าวพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะปล่อยมือจากไหล่ลู่โจว จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมาเป็นเชิงขอโทษ "หวังว่านายจะไม่สนใจนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนการพักผ่อนของนาย ฉันเห็นว่านายกำลังกรน ฉันเลยคิดว่านายไม่เป็นไรแล้ว"
ลู่โจวมองกำแพงสีขาวที่อยู่รอบๆแล้วก้มมองผ้าปูที่นอนที่คลุมเตียงเอาไว้ "ฉันอยู่ที่ไหน?"
"นายจำไม่ได้เหรอ? นายเป็นลมแดดหน้าศูนย์ไชน่ายูนิคอม" อู๋ต้าไห่กล่าวขณะนั่งลงบนเก้าอี้ เขาถอนหายใจและตบขาอ้วนๆของตนเองก่อนจะกล่าว "อ่า ฉันบอกนายแล้วว่าอย่าดื้อ แต่นายไม่ฟัง เราแค่ทำงานพาร์ทไทม์เท่านั้น เราไม่ใช่มืออาชีพ เราจะฝืนตัวเองไปทำไม? ดูนายสิ นายกำลังแลกกับสุขภาพ มันคุ้มเหรอ?"
ลู่โจวยิ้มอย่างไม่เต็มใจ "หมอบอกว่าไงบ้าง?"
"ไม่มีอะไรมาก แค่ขาดน้ำนิดหน่อย" อู๋ต้าไห่กล่าว จากบุ้ยปากไปทางโต๊ะข้างเตียง "ฉันเทน้ำใส่แก้วให้แล้ว อย่าลืมดื่มน้ำซะล่ะ"
ลู่โจวกระแอมแล้วกล่าวอย่างจริงใจ "ขอบคุณ"
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก นายถือเป็นนักศึกษารุ่นน้อง ในฐานะรุ่นพี่ การดูแลนายเป็นหน้าที่ฉัน" อู๋ต้าไห่กล่าว จากนั้นเขาก็โบกมือแล้วกล่าวเสริม "นายควรพักผ่อนให้ดี รอนายหายดีเมื่อไหร่ค่อยกลับมหาลัย ฉันโอนค่าจ้างให้นายแล้ว นายเช็คด้วยนะว่าได้ยัง นอกจากนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องค่ารักษา มันไม่มากเท่าไหร่ ฉันจัดการเรียบร้อย"
"ฉันจะยอมรับได้ไง..."
"เอาน่า ไม่ต้องมาซาบซึ้ง ฉันหางานนี้ให้นาย เมื่อเกิดอะไรขึ้นกับนายมันก็ต้องเป็นความรับผิดชอบของฉัน" อู๋ต้าไห่กล่าว จากนั้นเขาก็ลุกจากเก้าอี้ "ช่างเรื่องนั้นก่อน นายควรพักผ่อนสักสองสามวัน อย่ารีบกลับไปทำงาน"
ลู่โจวอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่เขานึกคำพูดไม่ออก สุดท้ายเขาแค่พยักหน้าแล้วกล่าวขอบคุณ
อู๋ต้าไห่โบกมือบอกกลายๆว่า'ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ'แล้วก็จากไป
ลู่โจวนอนอยู่บนเตียงแล้วถอนหายใจใส่เพดาน
"ดูเหมือนฉันต้องหางานพาร์ทไทม์ใหม่..."
ด้วยปัญหาใหญ่แบบนี้ บางทีอู๋ต้าไห่อาจไม่อยากให้เขากลับไปทำ ยิ่งกว่านั้นเขายังผิดหวังในตนเอง เขาสร้างปัญหาให้คนอื่นอย่างมาก เขาย่อมไม่อาจขอความช่วยเหลืออะไรเพิ่มได้อีก
เขานอนพลิกไปพลิกมาแล้วนึกถึงความฝันที่พึ่งฝันไป เขาหลับตาแล้วกระซิบเสียงเบา "ระบบ"
ไม่มีการตอบสนอง
"ระบบไฮเทค"
ไม่มีการตอบสนองเหมือนเคย
แก้มของลู่โจวเป็นสีแดงเล็กน้อย
ให้ตายเถอะ!
สุดท้ายมันก็เป็นแค่ฝัน...
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาลืมตา เขาก็ตกใจกับสิ่งที่เห็น
สภาพแวดล้อมรอบตัวถูกปกคลุมด้วยสีขาวบริสุทธิ์ มีหน้าจอโฮโลแกรมกึ่งโปร่งใสพร้อมกับแผงคุณสบบัติที่เต็มไปด้วยเลขศูนย์ ทุกอย่างมันรู้สึกเหมือนจริงมาก
ลู่โจวประหลาดใจชั่วครู่ก่อนจะกำหมัดแน่นอย่างมีความสุข
ฮ่าๆ!
นี่เป็นเรื่องจริง! มันไม่ใช่ความฝัน!
ทันใดนั้นก็มีข้อความแจ้งเตือนปรากฏบนแผงคุณสบบัติกึ่งโปร่งใส
[โฮสต์ โปรดเลือกภารกิจ]
ลู่โจวพยายามเก็บอาการตื่นเต้นแล้วเดินก้าวไปที่หน้าจอและสัมผัสกับไอคอน[ภารกิจ]
ทันใดนั้นแผงช่องแชทก็ปรากฏกึ่งโปร่งใสก็ปรากฏตรงหน้า
[
ภารกิจ 1 : เสริมสร้างสมรรถภาพทางร่างกาย
คำอธิบาย : ก่อนอื่น ถ้าหากท่านอยากเป็นผู้เชี่ยวชาญในการทำงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ ท่านจำเป็นต้องมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง ท่านต้องวิ่งไวกว่านักข่าว ต่อสู้กับซอมบี้ และทำงาน 72 ชั่วโมงอย่างต่อเนื่อง การฝึกฝนร่างกายไม่ได้สำเร็จได้ง่าย โฮสต์ โปรดเริ่มต้นเดี๋ยวนี้
สิ่งที่ต้องทำ : วิ่งจ๊อกกิ้งห้ากิโลในหนึ่งชั่วโมง นึกถึงภารกิจเพื่อเริ่มจับเวลา (ทำซ้ำได้หากล้มเหลว)
รางวัล : 20 แต้มประสบการณ์อิสระ ตั๋วเสี่ยงโชคหนึ่งใบ (ขยะ 100%)
]
[
ภารกิจ 2 : พัฒนาความสัมพันธ์
คำอธิบาย : ถ้าหากท่านอยากทำงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์ ไม่ใช่การเลี้ยงอาหารค่ำให้ผู้อื่น ท่านต้องเรียนรู้การบริหารจัดการความสัมพันธ์
สิ่งที่ต้องทำ : พัฒนาความสัมพันธ์กับศาสตราจารย์หลู่ฟ่างผิง หัวหน้าภาควิชาคณิตศาสตร์ของมหาลัยจินหลิง (คะแนนความสัมพันธ์ขั้นต่ำ 30 ค่าความสัมพันธ์จะปรากฏหลังเริ่มภารกิจ)
รางวัล : 100 แต้มประสบการณ์คณิตศาสตร์ 400 แต้มทั่วไป ตั๋วเสี่ยงโชคหนึ่งใบ (ขยะ 97% ตัวอย่างเทคโนโลยีขั้นสูง 3%)
]
[
ภารกิจ 3 : วิถีชีวิตของอัจฉริยะไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย
สิ่งที่ต้องทำ : เรียนที่ห้องสมุดเป็นเวลา 24 ชั่วโมง นึกถึงภารกิจเพื่อเริ่ม
รางวัล : แต้มประสบการณ์ที่ได้รับของแต่ละวิชาจะขึ้นอยู่กับประเภทหนังสือที่อ่านและคะแนนคุณค่าของหนังสือ 100 แต้มทั่วไป ตั๋วเสี่ยงโชคหนึ่งใบ (ขยะ 90% ตัวอย่างเทคโนโลยีขั้นสูง 9% พิมพ์เขียว 1%)
]
ระบบนี้จริงใจไม่เบา มันให้กระทั่งเปอร์เซ็นต์สุ่มของ
แต่ภารกิจวิ่งนี่มันบ้าอะไรเนี่ย? ได้ขยะ 100%?! แม่งโคตรหลอกลวง!
นอกจากนี้พัฒนาความสัมพันธ์กับศาสตราจารย์อะไรกัน? พาเขาไปเลี้ยงอาหารค่ำ? มอบของขวัญให้? ไม่ว่าจะวิธีไหน มันก็จะทำให้เขาเสียเงินจำนวนมาก
มีเพียงภารกิจสุดท้ายเท่านั้นที่ดูปกติหน่อย แม้ว่ามันจะไม่ได้บอกว่าจะให้แต้มประสบการณ์มากเท่าไหร่ แต่โอกาสการได้ขยะนั้นมีน้อยที่สุด! ถ้ามองจากมุมมองเกมออนไลน์ ภารกิจนี้ควรเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดใช่ไหม?
ไม่ต้องพูดถึงการเรียนในห้องสมุดยี่สิบสี่ชั่วโมงดูเหมือนจะทำสำเร็จได้ค่อนข้างง่าย
หลังจากพิจารณาทุกอย่าง ลู่โจวก็ไม่ลังเลอีก เขาเลือกภาคกิจที่สามทันที
วิถีชีวิตของนักเรียนอัจฉริยะไม่จำเป็นต้องมีคำอธิบาย!
[ท่านไม่สามารถเปลี่ยนแปลงภารกิจได้หลังจากการเลือก ภารกิจไม่มีเวลาจำกัด ถ้าหากท่านยกเลิกภารกิจ ท่านจะถูกลงโทษโดยการหักแต้มทั่วไปสองร้อยแต้ม ปัจจุบันโฮสต์มีแต้มทั่วไป 0 ท่านยืนยันการเลือกหรือไม่? (แจ้งเตือนครั้งแรก)]
ลู่โจวกล่าวโดยไม่ลังเล "ยืนยัน!"
[การเลือกภารกิจสมบูรณ์ ขอให้ท่านโชคดี]
มีแสงสีขาวกระพริบว้าบ ในส่วน[ภารกิจ]ของแผงคุณสมบัติก็เปลี่ยนจาก'ไม่มี'กลายเป็น'ภารกิจที่สาม'
ลู่โจวหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาเอ่ยเสียงเบาว่าออกจากระบบ เมื่อเขาลืมตาอีกครั้ง เขาก็เห็นว่าเขากลับมาอยู่ในห้องโรงพยาบาลแล้ว
เขานอนอยู่บนเตียงชั่วครู่และใช้เวลาสองสามนาทีในการย่อยข้อมูลในสมอง
เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่ดูเหมือนเขาจะกลายเป็นผู้ใช้ระบบไฮเทคไปแล้ว
เขาคิดย้อนกลับไปเมื่ออู๋ต้าไห่ปลุกเขา มิติของระบบควรอยู่ลึกลงไปในจิตใต้สำนึก มันเป็นอิสระจากโลกแห่งความจริง นอกจากนี้เวลาในมิติของระบบกับโลกภายนอกน่าจะไหลไปพร้อมกัน
กล่าวตามตรง ลู่โจวไม่ได้รู้สึกเลยว่าระบบมีตัวตนอยู่จริง
อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้มันก็ไม่สำคัญ
มันอาจเป็นอุบายของมนุษย์ต่างดาว มุขตลกวันเมษาคนโง่ หรืออาจจะแค่มีอะไรผิดปกติกับสมอง แต่เขายอมรับภารกิจไปแล้ว ดังนั้นรอจนกว่าเขาจะทำภารกิจสำเร็จ เดี๋ยวเขาก็รู้เอง
ลู่โจวหยิบแก้วน้ำจากโต๊ะข้างเตียงแล้วยกดื่มหมดแก้ว จากนั้นเขาก็ลุกออกจากเตียง
หลังจากพยาบาลวัดอุณหภูมิแล้วยืนยันว่าเขาไม่เป็นไรแล้ว เขาก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วเดินไปป้ายรถเมลล์ใกล้ๆเพื่อที่จะกลับมหาลัย
เมื่อเขากลับมาถึงหอพัก เขาก็เห็นหลิวรุ่ยคนเดียวที่อยู่ในห้อง ส่วนเพื่อนร่วมหออีกสองคนต้องไปร้านอินเตอร์เน็ตแน่เลย
หลิวรุ่ยเห็นว่าลู่โจวกลับมาแล้ว เขาจึงวางหนังสือลง เขาดันกรอบแว่นตาแล้วถาม "ลู่โจว ฉันได้ยินว่านายเป็นลมแดดงั้นเหรอ?"
"ใช่...แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก" ลู่โจวฝืนยิ้ม จากนั้นเขาก็เดินไปที่เตียง
สำหรับหอพักสี่คนแบบนี้ ด้านบนจะเป็นเตียง ส่วนด้านล่างจะเป็นโต๊ะทำงานกับตู้เก็บของ ลู่โจวเก็บบัตรทุกอย่างไว้ในลิ้นชักตู้
หลังจากค้นหาในลิ้นชักสักแปป ในที่สุดลู่โจวก็พบบัตรห้องสมุด จากนั้นเขาก็ออกหอพักพร้อมกับกระเป๋าสะพาย
ลมหนาวยามค่ำคืนพัดผ่านต้นหวู่ถงจนเกิดเสียงซ่อกแซ่กไปมา
ท้องถนนส่องสว่างไปด้วยแสงไฟ มีนักศึกษาและบรรดาครูกำลังเดินผ่านไปมาพร้อมตำราเรียนบนมือ บนสนามกีฬาบางคนก็กำลังจับมือถือแขนกัน บางคนก็กำลังวิ่งไปพร้อมกับคู่รัก ดูเหมือนกับว่ามหาลัยนี้จะมีชีวิตชีวาและเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอยู่เสมอ
ตอนนี้ก็สองทุ่มแล้ว ลู่โจวมองไปยังห้องสมุดที่มีแสงไฟส่องสว่างแล้วรู็สึกถึงความไม่คุ้นเคยและความคิดถึง
นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้มาห้องสมุด?
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องสมุดด้วยหัวใจที่ไม่ค่อยสงบ
