หมื่นสวรรค์สิ้นโลกา Online Ep.1 - บ่อกักศพ
หมื่นสวรรค์สิ้นโลกา Online Ep.1 - บ่อกักศพ
ท่ามกลางพายุฝนที่โหมกระหน่ำตลอดทั้งวันคืน มือข้างหนึ่งค่อยๆตะกายโผล่ขึ้นมาจากบ่อกักศพ
เมื่อเห็นฉากนี้ ทหารลาดตระเวณก็เหลียวหลังกลับ ห้อตะบึงด้วยความหวาดกลัว มุ่งตรงกลับไปยังค่ายทหาร
หลังจากได้รับรายงานดังกล่าว สิบโทก็กล่าวว่าเขาจะเป็นคนไปดูเอง ก่อนที่จะคว้าดาบยาวกับตะเกียงไฟ แล้วเดินออกจากค่ายไป
ไกลออกไปจนสุดสายตา สิบโทก็เห็นร่างๆหนึ่งกำลังนั่งอยู่ข้างบ่อกักศพ
สิบโทยื่นตะเกียงไฟไปเบื้องหน้า
แสงตะเกียงไฟที่วูบไหว เผยให้เห็นถึงเกราะหนังของกองทัพรุ่นมาตรฐานที่ขาดวิ่น ขณะเดียวกัน อีกฝ่ายก็เหลียวหลังมาทางแสงไฟเช่นกัน
ดาบยาวในมืออีกข้างของสิบโทกำแน่นขึ้นโดยสัญชาติญาณ และเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ใครอยู่ตรงนั้น?”
ท่ามกลางเสียงสายฝนโถมกระหน่ำ ทำให้เสียงที่ตอบกลับมาค่อนข้างคลุมเครือ “ทหารกองหน้าคนนี้ยังไม่ตาย(คือคนเดียวกับที่ยื่นมือขึ้นมาจากบ่อกักศพ) แต่เขาบาดเจ็บสาหัส และไม่อาจเขยับร่างกายได้”
ไม่อาจขยับร่างกายได้ ..?
สิบโทเพ่งพินิจชายปริศนาที่อยู่เบื้องหน้าอย่างช้าๆ ดาบในมือยื่นออกไปพลางกล่าวว่า “เดิมทีกองพันแนวหน้ากับกองพันของเราก็เหมือนพี่น้องกัน มาเถอะ ขอฉันดูอาการของเขาหน่อย”
“ขอบคุณ”
“ด้วยความยินดี … ไปลงนรกซะ!”
ดาบยาวกวาดผ่านสายฝน เหล็กบนใบมีดสาดประกายเย็นเยียบ หวดไปตรงคอของชายปริศนา
ดาบของสิบโทช่างดุดันและรุนแรง มันวูบผ่านคอของชายปริศนา จนอีกฝ่ายร่วงตกลงไปในบ่อกักศพ
สังหารในดาบเดียว!
มุมปากของสิบโทยกสูงขึ้น เขาทำท่าสะบัดเลือดที่ติดอยู่ตรงคมดาบ โดยไม่รอให้น้ำฝนชะล้าง และเตรียมเก็บมันกลับเข้าฝัก แต่ในตอนนั้นเอง มือของเขาก็พลันชะงักงัน นั่นก็เพราะคมดาบที่ควรจะได้สูบเลือดของอีกฝ่ายกลับว่างเปล่า!
เมื่อเห็นฉากตรงหน้า สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป “อะไร--”
ไม่ทันจะหายสงสัย ร่างที่เดิมถูกลอบฟันจนร่วงตกลงไป จู่ๆก็พุ่งพรวดขึ้นมา และกวัดแกว่งบางสิ่งที่สาดประกายเย็นเยียบในมือของเขา สับลงไปยังแขนข้างที่ถืออาวุธของสิบโท!
ทั้งแขนทั้งอาวุธ ถูกตัดจนแยกออกจากลำตัว ลอยเคว้งขึ้นไปบนอากาศ หมอกโลหิตที่สาดกระจายไปทั่ว แต่มันก็ถูกสายฝนในยามค่ำคืนกลืนหายไปในพริบตา
ความเจ็บปวดเริ่มแผ่ซ่าน สีหน้าของสิบโทเผยให้เห็นถึงความไม่อยากจะเชื่อ สายตาของเขาสะท้อนกับร่างที่กระโจนขึ้นมาตรงหน้า
และก็เป็นวินาทีเดียวกันกับที่มีดสั้นถูกขว้างพุ่งตรงเข้าทะลุเบ้าตาของเขา
ความเจ็บแปลบเกิดขึ้นแค่เพียงชั่วพริบตา จากนั้นทุกอย่างก็จมลงสู่ความมืด
ไม่กี่ลมหายใจต่อมา
ชายปริศนาก็ดึงมีดสั้นของตนออกมาจากเบ้าตาของอีกฝ่ายพร้อมกับเอี้ยวตัวหลบออกไปทางด้านข้าง
และปล่อยให้เดชไอ้ด้วนที่บัดนี้ดูราวกับร่างไร้กระดูกมิอาจควบคุมแข้งขาให้ยืนไหว ร่วงตกลงไปในบ่อกักศพที่เต็มไปด้วยโคลนตม
ชายปริศนาถือมีดสั้นเอาไว้และยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ
สายฝนยามค่ำคืนที่โถมกระหน่ำลงมาจากฟากฟ้าค่อยๆชะล้างโคลนที่ปกปิดใบหน้าของชายปริศนาออก เผยให้เห็นถึงใบหน้าที่อ่อนเยาว์ และคู่ดวงตาที่ใสกระจ่าง
แต่พริบตาเดียว ดวงตาใสกระจ่างนั้นก็พลันเปลี่ยนเป็นคมกริบ
ร่างที่พึ่งร่วงลง ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงเมื่อครู่ จู่ๆก็เริ่มโป่งพองขึ้น พร้อมกับเสียงแปลกๆดังกุกกักในท้องของเขา
ชายหนุ่มสูดหายใจลึกพลางกระชับมีดในมือแน่น จากนั้นก็ยกมันขึ้นเหนือหัว …จ้วง! จ้วงแทงลงไปยังท้องของสิบโทเต็มกำลังแบบไม่ยั้ง!
พริบตานั้น เสียงกรีดร้องหวีดแหลมอันน่าหวาดหวั่นที่มิใช่เสียงของมนุษย์ดังลอดออกมา พร้อมๆกับเลือดที่พุ่งออกมาตามรูที่ถูกมีดจ้วงแทงจนเป็นชั้นหมอกสีดำ ท้องของสิบโทเดี๋ยวก็ยุบจนตัวลีบ เดี๋ยวก็โป่งพองขึ้นจนบวม … ดูราวกับว่ามีบางสิ่งที่อยู่ภายในนั้นกำลังดิ้นรนขัดขืน
แคว่ก--!
วินาทีนั้นเอง จู่ๆท้องของสิบโทก็ถูกกรีดออกจากภายใน พร้อมกับกรงเล็บสีดำทมิฬที่ยื่นออกมา!
ไม่รั้งรอให้กรงเล็บที่น่าหวาดหวั่นราวกับมารร้ายนั้นแผลงถทธิ์ ชายหนุ่มใช้มือทั้งสองข้างกระจับมีดในมือ และจ้วงแทงลงไป ก่อนที่จะเริ่มบิดคว้านอย่างโหดร้าย
“ตายซะ!”
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเพียงสั้นๆ
ทันใดนั้นท้องของสิบโทที่กำลังยุบๆพองๆอย่างบ้าคลั่งก็หยุดนิ่ง พร้อมกับกรงเล็บของมารร้ายที่แหวกออกมาค่อยๆหยุดนิ่งร่วงลงไปตามแรงโน้มถ่วง และไม่ขยับเขยื้อนอีกเลย
ทุกอย่างจมลงสู่ความเงียบ
เลือดสีดำไหลทะลัก ออกมาจากศพของสิบโทอย่างช้าๆ
เมื่อเห็นเลือดสีดำที่หลั่งริน ชายหนุ่มก็ดูจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย และดึงมีดสั้นเล่มนั้นอออกมา
เขาก้มลงไปมองศพที่บัดนี้บิดเบี้ยวจนดูแปลกประหลาดบนพื้นดินและเอ่ยพึมพำกับตนเองว่า
“‘ฉาก’ นี้น่าแปลกเสียจริง ไม่รู้ว่ารางวัลจากภารกิจนี้จะเป็นอะไร”
ชายหนุ่มตะโกนออกไปเบาๆด้วยน้ำเสียงที่เจือความคาดหวังสามส่วน “ระบบ!”
หนึ่งลมหายใจ … สองลมหายใจ … สามลมหายใจ
เวลาค่อยๆไหลผ่านไปอย่างสงบ แต่กลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
ท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด มีเพียงเสียงสายฝนและสายลมที่โหมกระหน่ำอันไร้ที่สิ้นสุด
ชายหนุ่มเอียงคอด้วยความฉงน ก่อนที่จะเหลือบกลับมามองร่างของมารไร้วิญญาณที่นอนแน่นิ่งอยู่ในบ่อกักศพ จากนั้นก็เบนสายตาไปยังทหารอีกคนหนึ่งที่พึ่งมาถึง บัดนี้เจ้าตัวอยู่ในสภาพสั่นกลัวจนนั่งงุดอยู่บนพื้นดิน ริมฝีปากของเขาสั่นสะท้าน
“น่าแปลก”
ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยความสับสน “หรือว่าภารกิจยังไม่จบ?”
ระบบยังคงไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆ … เป็นเครื่องหมายยืนยันว่าภารกิจยังไม่จบลงโดยสมบูรณ์
ชายหนุ่มจ้องมองไปยังทหารคนดังกล่าว และในตอนนั้นเอง เขาก็รู้สึกว่าตนเองได้พลาดอะไรบางอย่างไป
ชายหนุ่มครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่สักพักหนึ่ง พลางเดินก้าวไปมาอย่างเหม่อลอย
ก่อนหน้านี้ จิตใจของชายหนุ่มมุ่งความสนใจไปแต่กับการสังหาารมาร แต่สำหรับช่วงเวลานี้ อารมณ์ความรู้สึกต่างๆเริ่มกลับมาอีกครั้ง เขารู้สึกว่าร่างกายเริ่มขยับได้อย่างเชื่องช้า ความเจ็บปวดเริ่มขยายออกไปทุกหนแห่ง เจ็บปวดราวกับจะตาย
ขาทั้งสองราวกับถูกยึดไว้ด้วยตะกั่ว ทุกย่างก้าวรู้สึกอ่อนล้าจนแทบจะต้องเค้นพลังทั้งหมดมาใช้
มีบางอย่างผิดปกติ
ในช่วงเวลาวันสิ้นโลก เขาพยายามอย่างยิ่งยวดจนสุดท้ายก็สามารถสังหารจอมมารลงได้ แต่ผลลัพธ์คือเขาไม่สามารถล็อคเอาท์ออกจากเกม ตรงกันข้าม กลับมาโผล่ในสถานที่ประหลาดแห่งนี้แทน
ที่นี่มันที่ไหนกันแน่?
ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น ก่อนที่จะเดินไปยังทหารที่นั่งอยู่บนพื้น และทักทายแบบทหารโดยการตะเบ๊ะ
“ฉัน กู่ฉิงซาน จากกองพันทหารม้า รายงานตัว”
“หน่ะ .. นาย... นายฆ่าหัวหน้า!” ทหารคนนั้นกล่าวอย่างตะกุกตะกัก
“เขาไม่ใช่มนุษย์” กู่ฉิงซานจ้องสำรวจทหารอย่างละเอียดแล้วเอ่ยปากสวนกลับไป
ทหารคนนี้สวมเกราะหนังรุ่นมาตรฐานที่ล้าสมัย ชุดหนังนี้ไม่มีแม้แต่ ‘พลังวิญญาณ’ คอยขับเคลื่อน กล่าวง่ายๆคือ ในบรรดาเหล่าทหารทุกคนที่กู่ฉิงซานรู้จัก ไม่มีเลยแม้แต่คนเดียวที่ใส่เจ้าของโบราณไร้ค่านี้
กู่ฉิงซานก้มลงมองดูเครื่องแบบของตนเอง และก็พบว่ามันเป็นรุ่นโบราณเช่นกัน อุปกรณ์เดิมที่เขาเคยสวมใส่หายไป
นี่มันน่าแปลกเกินไป
นายทหารได้เบนสายตาไปยังหัวหน้าของเขาที่นอนอยู่ในบ่ออย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ เนื่องจากสภาพศพถูกฝนและโคลนกลบจนเกือบมิด
เขาจึงเอ่ยออกมาอย่างลังเลว่า “แต่ .. แต่นายฆ่าเขา! นายรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ใช่มนุษย์?”
กู่ฉิงซานตอบสวนกลับไปทันที “ตอนแรกฉันก็ไม่แน่ใจ จนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายเปิดฉากลงมือก่อน”
กล่าวจบ กู่ฉิงซานก็เดินไปยังศพที่อยู่เบื้องหน้าของทหาร แล้วดึงมันขึ้นมาจากบ่อเพื่อให้ทหารมองใกล้ๆ
“เห็นนี่ไหม นี่มันเป็นแค่เปลือกนอกที่มีไว้กักเก็บสายเลือดมาร”
จากนั้น กู่ฉิงซานก็ใช้มีดสั้นผ่าท้องของสิบโท และคว้านมือเข้าไปข้างในก่อนจะลากร่างสีดำหมึก ที่มีรูปร่างแปลกประหลาดสะดุดตา น่าขยะแขยงราวมอนสเตอร์ออกมา
เมื่อได้เป็นสักขีพยานในการพบพานร่างของมอนสเตอร์ด้วยตาตนเอง นายทหารที่ตกใจอยู่แล้วก็ตกใจยิ่งกว่าเดิมจนแทบสิ้นสติ
แต่เมื่อนายทหารย้อนนึกไปถึงเหล่าพวกพ้องที่ค่อยๆทยอยกันตายลงอย่างลึกลับในช่วงหลายวันมานี้ คู่ดวงตาของเขาก็เผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวในจิตใจ ก่อนที่สุดท้ายจะเรียกสติกลับมาแล้วรู้สึกขอบคุณชายหนุ่มเบื้องหน้า
เมื่อจิตใจกลับมามั่นคงแล้ว เขาจึงเริ่มเอ่ยถามออกไป “นายเรียกว่ากู่ฉิงซาน?”
“ถูกต้อง”
“กองพันทหารม้า?”
“ถูกต้อง”
“บัตรยืนยันตัวตนล่ะ?”
กู่ฉิงซานหยิบบัตรประจำตัวออกมา ก่อนที่จะจ้องมองมันแล้วโยนไปให้อีกฝ่ายตรวจสอบ
บัตรใบนี้ดูจะมีน้ำหนักมากกว่าที่เขาคิด
ด้วยเทคโนโลยีการหลอมกลั่นในปัจจุบันนี้ บัตรประจำตัวทหารจึงสมควรที่จะสามารถถูกปรับแต่งจนบางเบาราวกับกระดาษ อย่างไรก็ตาม บัตรใบนี้กลับหนักเสียยิ่งกว่าแผ่นเหล็ก
ในใจของชายหนุ่มเกิดความสับสนและงงงวยขึ้นเรื่อยๆ
นายทหารรับบัตรประจำตัวมาแล้วเพ่งมองมันอย่างรอบคอบ พื้นที่ทั้งหมดของบัตรเขียนเอาไว้ว่า ‘กองพันทหารม้า กู่ฉิงซาน’ เพียงหกตัวอักษรจีนสั้นๆ
บัตรประจำตัวที่ใช้ยืนยันนี้เป็นของจริง
นายทหารถอนหายใจยาว ความตึงเครียดบนใบหน้าของเขาจางหายไป เผยให้เห็นถึงเพียงความเหน็ดเหนื่อย “ในที่สุดก็มีคนจากกองพันอื่นมาเสียที มาเถอะ เราไม่ควรที่จะอยู่ข้างนอกนานจนเกินไป นายควรตามฉันกลับไปยังค่ายทหาร”
ที่เขาพูดมาก็จริง กู่ฉิงซานพยักหน้าและเอ่ยเสียงเรียบ “ตกลง”
นายทหารคืนบัตรประจำตัวกลับไป จากนั้นก็หันหลังเดินนำกลับไปยังค่าย
กู่ฉิงซานรับมันกลับมา พลางก้มลงมองอย่างละเอียด
บัตรใบนี้ไม่ใช่เพียงแค่หนัก แต่เนื้อวัสดุทั้งหมดมันทำจากบรอนซ์ ตัวอักษรก็ดูจะสลักเอาไว้แบบหยาบๆ ดูน่าเกลียดและล้าสมัยโดยสมบูรณ์
ล้าสมัย …
กู่ฉิงซานรู้สึกว่ามีแสงสว่างวาบเข้ามาในหัว พร้อมกับความหวาดกลัวที่เริ่มจู่โจมขึ้นในจิตใจ
เขาเชิดหน้าขึ้นอย่างแรง สายตาจ้องเขม็งไปยังแผ่นหลังของทหารที่เดินนำอยู่เบื้องหน้า
เกราะหนังโบราณ ..
คำตอบของฉากอันแปลกประหลาดทั้งมวล คือความคิดที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ กู่ฉิงซานอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไปเสียงดังว่า “เฮ้สหาย นี่มันปีอะไรงั้นหรอ”
นายทหารเหลียวหลังกลับมาพลางเหลือบมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ “ราชวงศ์เฉิงปีที่ 681”
กู่ฉิงซานสะดุ้งโหยง
ฉับพลันนั้นเอง แสงสีฟ้าที่บรรจุไว้ซึ่งข้อมูลต่างๆก็หลั่งไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง ดังคลื่นทะเลที่โถมกระหน่ำ ลึกเข้าไปดวงตาที่เปล่งประกายของกู่ฉิงซาน
ปง!
เสียงจักรกลเย็นเยียบเปล่งขึ้นมาอย่างกระทันหัน
“เวลานี้คือ ช่วงราชวงศ์เฉิงปีสุดท้าย”
“การสะพัดของเวลามีความเสถียร...ยืนยัน , การฝ่ามิติและห้วงเวลา… ยืนยัน”
“พิพากษา : การหลบหนีจากวันสิ้นโลกเสร็จสมบูรณ์!”
“รีเซ็ตอัตลักษณ์…เสร็จสมบูรณ์ , สถานะปัจจุบัน : กองพันทหารม้า แห่งกองกำลังพิทักษ์มนุษยชาติ”
ในที่สุดเสียงจากระบบก็ดังก้องขึ้นในหัวของกู่ฉิงซาน แน่นอน หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะรู้สึกสุขใจที่ได้ยินเสียงนี้ แต่ในตอนนี้สีหน้าของเขากลับมีเพียงความไม่อยากจะเชื่อ
ราชวงศ์เฉิงปีสุดท้าย … ปลายราชวงศ์เฉิง! มันเป็นปีที่เกมยังไม่เริ่ม!
นี่เป็นช่วงเวลาที่เบื้องหลังและประวัติศาสตร์ของเกมยังไม่เป็นที่ล่วงรู้ มนุษย์ในโลกจริงยังไม่ได้รับรู้ถึงความน่ากลัวของต่างโลก .. ของเกมๆนี้!
ซึ่งพวกเขาจะรู้ถึงมันก็ต่อเมื่อ … อีกหนึ่งปีต่อจากนี้!
นี่ฉันย้อนเวลากลับมาก่อนที่เกมจะเริ่มขึ้นอย่างนั้นหรือ?
ถ้าอย่างนั้นแล้วในโลกจริงเล่า? หมายความว่าในโลกจริงฉันก็จะถูกส่งกลับมายังอดีตเหมือนกันใช่ไหม?
หัวใจของกู่ฉิงซานรู้สึกหนักอึ้งจนอดไม่ได้ที่จะแหงนหน้าแล้วหันไปมองรอบๆ
เบื้องหน้าเขา นายทหารยังคงเดินนำต่อไป จนในที่สุดก็มาถึงประตูค่าย
ตรงประตูค่ายมีพลังวิญญาณวิบวับที่เกิดจากข่ายอาคมอำพรางโผล่มาปะทะสายตาบ้างเป็นครั้งคราว
หากมองจากภายนอก เลยออกไปจะเป็นเป็นเพียงที่รกร้าง กันดาร เต็มไปด้วยความมืดมิด ทว่าก็ยังสามารถมองเห็นพายุฝนที่กำลังเกรี้ยวกราดได้
กู่ฉิงซานค่อยๆยกมือของตนขึ้นมาอย่างช้าๆ และงับมันอย่างแรง
รอยฟันเรียงรายปรากฏขึ้นชัดเจนตรงบริเวณที่กัด คมของมันจมลึกจนเลือดไหลซึมออกมา
เจ็บ!
นี่มันไม่ใช่ความฝัน!
กู่ฉิงซานยืนนิ่งค้างไปราวกับรูปปั้น หยุดยืนอยู่ท่ามกลางพายุ ปล่อยให้สายลมและสายฝนจากฟากฟ้าปะทะผ่านร่างกาย
