บทที่ 121: รับศิษย์
กาเร็นตกตะลึงเล็กน้อยและในทันใดก็รู้สึกไม่สบายใจ ประโยคนี้ทำให้เขานึกถึงชีวิตที่เขาเคยอยู่บนโลกนี้ แรงกดดันที่มืดครึ้มรอบตัวเขาก็ค่อยๆแยกย้ายกันไป เขายืดตัวขึ้นและมองลงไปที่เด็กชายข้างหน้าเขา " ทำไมต้องถึงเป็นฉัน" ในที่สุดเด็กชายก็เริ่มผ่อนคลายหลังจากแรงกดดันของกาเร็นหายไปเขาก็หยุดตัวสั่น เขาเงยหน้า...
