ตอนที่ 455 อาโม (อ่านฟรี)

เนื่องจากทั้งสองฝ่ายเข้ามามีความเข้าใจขั้นตอนต่อไปคือการหารือเกี่ยวกับเงื่อนไขของการดวล มาร์วินซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งมองอย่างเฉยเมยขณะที่พวกเขาคุยรายละเอียด ทหารคนนี้ใจอ่อนเกินไป ... จริง ๆ แล้วเขาเชื่อคำพูดของโจร ผู้ชายเซ็นมะคนนั้นจะไม่ละโมบความโลภของเขาแม้ว่าเขาจะแพ้ก็ตาม เขาได้รับอาหารและอาวุธจากที่หลบภัยแน่นอน ถ้าอย่างนั้นจุดประสงค์ที่แท้จริงของการต่อสู้ครั้งนี้คืออะไร?

 

มาร์วินขมวดคิ้วขณะที่เขาคาดเดาตัวเองว่า '' เขาต้องการสำรวจความแข็งแกร่งของทหารผ่านการดวล "

 

'' เขาอาจจับอีกด้านหนึ่งที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ระหว่างการต่อสู้ "

 

อย่างที่คาดไว้เมื่อเซ็นมะถอยกลับไปคุยกับพวกโจรพวกเขายังคงใช้รหัส โจรมีคำพูดของตัวเองแน่นอนในการอ้างถึงบางสิ่ง แม้ว่ามาร์วินไม่เข้าใจความหมายของรหัสของพวกเขาแต่ก็ไม่มีอะไรดีแน่นอน มันปลอดภัยที่จะบอกว่าเป้าหมายของเขาเหมือนกับโจรแต่เขาจะไม่ใช้วิธีการเดียวกันกับพวกโจร เขาสามารถยอมรับคนเหล่านี้ในหุบเขาริเวอร์ไวท์ซึ่งเป็นตัวเลือกที่โจรไม่ได้มี ท้ายที่สุดแล้วหัวใจของโมริเเกนด์เป็นเขตป้องกันที่มีเสบียงให้รับมือกับภัยพิบัติทุกประเภทแต่ใครจะจินตนาการได้ว่าบ่อเวทย์มนตร์จักรวาลจะล่มสลายไปภายในหนึ่งวัน?

 

สถานที่นี้แทนที่จะเป็นเขตป้องกันเเต่ดูเหมือนจะเป็นเหมืองทองคำมากกว่าแต่มีคนไม่มากที่รู้เรื่องนี้ พวกเขาจะออกจากสถานที่นี้ไม่ช้าก็เร็ว สภาพแวดล้อมใต้ดินมีสภาพไม่ดีเกินไปและไม่ดีสำหรับผู้สูงอายุและเด็ก มาร์วินคอยเวลาของเขาอยากเห็นว่ากลเม็ดที่เซ็นมะเตรียมไว้

 

'' สำหรับโจรเหล่านี้เพื่อค้นหาหัวใจของโมริเเกนด์แต่เนิ่นๆมันมีความเป็นไปได้สองทางเท่านั้น "

 

'' ก่อนอื่นมีคนทรยศในกลุ่มที่ตั้งรกรากอยู่ในหัวใจของโมริเเกนด์ แต่จากสิ่งที่ฉันเห็นความเป็นไปได้นี้ไม่น่าเป็นไปได้ทหารและโจรเป็นศัตรูของมนุษย์และมันก็เหมือนกันสำหรับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับการทหาร หากมีผู้ทรยศที่ซ่อนอยู่ในหมู่พวกเขาจริง ๆ แล้วทักษะการแสดงของบุคคลนั้นจะต้องไม่น่าเชื่อ "

 

'' ประการที่สองพลังลึกลับจากเกมอาจจะเคลื่อนไหวเร็วกว่าเดิม "

 

มาร์วินมีแนวโน้มที่จะเชื่อว่าเป็นไปได้ที่สอง ท้ายที่สุดเขาได้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในไทม์ไลน์เนื่องจากรูปร่างหน้าตาของเขามีบางสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนเวลาเช่นภัยพิบัติเอง พลังลึกลับนั้นอาจต้องการเคลื่อนไหวก่อนหน้านี้เพื่อให้ได้รับทรัพยากรมากขึ้นเพื่อให้ได้เปรียบมากยิ่งขึ้นหลังจากที่เหล่าทวยเทพลงมา มาร์วินมีการคาดเดาเกี่ยวกับผู้สนับสนุนของโจร พลังนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับอาณาจักรแห่งพระเจ้ามากที่สุด!

 

อาจเป็นลูกน้องของร่างอวตารพระเจ้าอัครสาวกผู้ถูกเลือกผู้รับใช้ของพระเจ้าหรืออะไรทำนองนั้นที่ควบคุมพวกเขาจากด้านหลัง จักรวาลนั้นกว้างใหญ่มากและถึงแม้จะมีเพียงคราบเเห่งกาลเวลาเท่านั้นที่สามารถผ่านกำแพงของบ่อเวทย์มตร์จักรวาลได้อย่างอิสระแต่อาจมีบางสิ่งที่มีผลคล้ายกัน สิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นไปได้มากขึ้นเนื่องจากสองชั้นแตกหักแล้ว มาร์วินจะไม่แปลกใจหากรูปแบบชีวิตของทะเลเเอสทรอลสามารถผ่านพ้นไปได้ เขาก็ไม่กลัวเช่นกัน ในปัจจุบันสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่สามารถสืบเชื้อสายมาได้ก็คือ ผู้รับใช้พระเจ้าในระดับทูตสวรรค์ พวกเขาแข็งแกร่งกว่าระดับตำนานทั่วไปเล็กน้อย ในสายตาของผู้สังหารพระเจ้าเช่น มาร์วินพวกเขาไม่มีอะไรเลย เขาได้ทำลายทูตสวรรค์ธรรมดาในอาโบเร่เป็นหมีอาซูรานดุร้าย ปัญหาคือว่าศัตรูตัวจริงยังไม่ได้แสดงหน้าของพวกเขาและมาร์วินไม่ต้องการที่จะทำให้พวกเขากลัวดังนั้นเขาจึงเฝ้าดูต่อไปแต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นหน้าตาที่คุ้นเคย!

 

" เอ๋?  เขา? เขากำลังทำอะไรที่นี่ "

 

มาร์วินตัวเเข็ง เขาได้มุ่งความสนใจไปที่โจรพลเรือนและผู้นำทั้งสองก่อนหน้านี้และไม่เคยตรวจสอบเรื่องทหารมากนัก ถึงจุดที่แม้จะมีการรับรู้ที่น่าเกรงขามของเขาเขาก็เกือบจะคิดถึงเด็กหนุ่มเอลฟ์เพราะเครื่องแบบยามของเขา!

 

เขาสวมชุดเกราะที่มีหมวกแปลก ๆ แต่มันปิดบังหูที่น่าจับตามองของเขาอย่างฉลาด อย่างไรก็ตามใบหน้าของเขาก็ยังบอบบางมาก สำหรับคนอื่น ๆ ส่วนใหญ่เขายังคงดูเหมือนเป็นมนุษย์ทั่วไปแต่มาร์วินยอมรับเยาวชนคนนี้ เมื่อเขาไปที่ป่าพันใบเพื่อไปยังคลาสนักเดินทางรัตติกาลเขาเคยผ่านหมู่บ้านเอลฟ์ในขณะที่ค้นหาหน้าหนังสือนาลุ ในเวลาเดียวกันแบล็กแจ็คเพิ่งเกิดความก้าวหน้าในการเป็นพวกนอกกฎหมายฆ่าหมู่บ้านทั้งหมด เพราะเด็กหนุ่มเอลฟ์คนนี้ได้ติดตามมาร์วินออกจากหมู่บ้านเขาจึงกลายเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว หลังจากเหตุการณ์โอลลี่พาเขาไปที่เมืองเอลฟ์ มาร์วินมอบกริชแก่เขาด้วย มาถึงตอนนั้นมาร์วินรู้สึกว่าเยาวชนที่มีไหวพริบอย่างรวดเร็วอาจไม่สามารถใช้ชีวิตที่สงบสุขกับพวกเอลฟ์ที่เหลือได้ เขาไม่คิดว่าเขาจะได้พบเขาที่นี่อีกครั้ง จากเสื้อผ้าของเขาและวิธีที่เขาโต้ตอบกับคนอื่น ๆ เขาดูเหมือนจะปรับตัวเข้ากับชีวิตในเมืองสตีลได้ค่อนข้างดี มาร์วินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเดือนก่อนหน้าแต่การพัฒนาความแข็งแกร่งของเยาวชนเอลฟ์ทำให้เขาประหลาดใจ เยาวชนไร้อำนาจเเต่เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับ 3 มาร์วินไม่แน่ใจว่าเขามีคลาสใดแต่ควรเป็นคลาสที่คล้ายกับแรนเจอร์ อย่างไรก็ตามออร่าของเขาทำให้มาร์วินรู้สึกแปลก ๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นคลาสพิเศษ มาร์วินสูดหายใจเข้าลึก ๆ นึกถึงสิ่งที่พวกนอกกฎหมายทำเพื่อญาติของเอลฟ์คนนี้

 

'' เป็นคลาสนั้นรึป่าว? "

 

คำถามปรากฏในใจของมาร์วิน ในเวลานี้การต่อสู้ครั้งแรกเริ่มต้นขึ้น ผู้ชายแข็งแก่รงออกมาจากด้านหลังโจร สำหรับคนที่อยู่ในใจของมอริเเกนด์พวกเขาคุยกันสักครู่ก่อนจะมองเอลฟ์ป่าอย่างน่าประหลาดใจ

 

'' น่าสนใจ "

 

'' ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้มีหน้าที่รับผิดชอบในการสอดแนม "

 

'' ในกลุ่มเฉพาะชนชั้นสูงเท่านั้นที่รับผิดชอบในการสอดแนม " ความสามารถของเขาต่ำกว่าค่าเฉลี่ยดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเข้าร่วมผู้พิทักษ์เอลฟ์เหล็ก ... ในโลกนี้ไม่มีพลังที่มาจากที่ไหนเลย "

 

มาร์วินเงียบไปที่ชายหนุ่มผู้ออกจากขบวน มาร์วินพยายามที่จะรู้ชื่อของเขา

 

อาโม

 

ชื่อสามัญซึ่งอาจเป็นชื่อแทนของเขา สิ่งนี้ไม่สำคัญแต่ดูเหมือนว่าทุกคนเชื่อในตัวเขา บางทีเขาอาจพบว่าความรู้สึกของบ้านที่เขาหายไปนับตั้งแต่หมู่บ้านเอลฟ์

 

...

 

การต่อสู้เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งสองไปที่จุดที่ว่างเปล่า ผู้ชายอ้วนใช้ขวานที่เปล่งประกายด้วยไฟ ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ถือครองคลาสระดับ 3 ทั่วไปพร้อมกับประเภทนักสู้ ขวานของเขานั้นน่ากลัวมาก อย่างน้อยมันก็เป็นอาวุธเวทย์มนตร์ การเคลื่อนไหวทุกครั้งจะทำให้เกิดเพลิงไหม้ออกมา อาวุธประเภทนี้ลำบากที่จะจัดการกับพวกโกง เนื่องจากเปลวไฟไม่สามารถคาดเดาได้มันจึงยากที่จะหลีกเลี่ยงและถึงแม้ว่าสิ่งนี้จะไม่สร้างความแตกต่างระหว่างผู้ใช้กับเหยื่อแต่นักสู้ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาไม่กลัวเปลวไฟนี้ ในฐานะนักสู้ระดับ 3 เขามี [ร่างกายของภูเขา], [ความเเข็งเเกร่งหนักเเน่น] และความสามารถพิเศษอื่น ๆ ตามแบบฉบับสำหรับการล่าเนื้อ ความลุ่มหลงเวทมนตร์ของอาวุธไม่น่ากังวลสำหรับเขา ทั้งสองฝ่ายยังไม่ได้เคลื่อนไหวแต่อาโมดูเหมือนจะเสียเปรียบแล้ว

 

" เด็กก็แค่ตาย " ชายร่างใหญ่หัวเราะอย่างน่ารังเกียจในขณะที่ชั่งขวานในมือของเขาด้วยท่าทางเย้ยหยัน

 

อาโมสงบและเริ่มเดินไปรอบ ๆ  การก้าวเดินของเขาแปลกมาก ความเร็วของเขาไม่เร็วอย่างแน่นอนแต่อย่างใดความเร็วก็ดูรวดเร็ว นักสู้โบกขวานตัวใหญ่ของเขาต่อไป เปลวไฟบินไปทุกทิศทาง มันปลอดภัยที่จะพูดว่าไฟนี้ย่อมทำให้เขาได้เปรียบเล็กน้อยและมีอิทธิพลต่อการต่อสู้ที่เหลือแต่มีฉากแปลก ๆ เกิดขึ้น ร่างกายของอาโมดูเหมือนจะเป็นงูที่มีความยืดหยุ่นสูงมาก เขาหลบทุกเปลวไฟได้อย่างง่ายดาย การแสดงออกของเขาชัดเจนยิ่งขึ้นเนื่องจากการเคลื่อนไหวของเขาอ่อนนุ่มมากในแต่ละขั้นตอนก็ว่องไว

 

' ของขวัญโดยธรรมชาติของเอลฟ์ป่าไม่ได้ทรงพลังขนาดนั้น…' นัยน์ตาของมาร์วินก็เปล่งประกาย

 

ความสามารถในการหลบหลีกนี้ไม่ได้เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นเท่ามาร์วินแต่ในหมู่ผู้ที่อยู่ต่ำกว่าอาณาจักรระดับตำนาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากความสามารถของอาโมถูกจำกัดโดยพื้นที่ที่จำกัดแต่ทั้งสองฝ่ายยังคงอยู่ในทางตันที่ผิดปกติ นักสู้ดูดุร้ายมากแต่เขาก็ยังไม่ตีอาโม ในขณะเดียวกันความสามารถหลบหลบหลังของเขานั้นทำให้เขาสามารถโจมตีได้หลายครั้งทำให้ไม่มีการคุกคามต่อนักสู้ สไตล์การโจมตีของเขาแปลกมาก มันแตกต่างจากมือสังหาร, โจรหรือเเรนเจอร์ทั่วไปที่เขาใช้แรงขับแบบฉับพลัน ดาบของเขาจะแตกง่ายในการต่อสู้จริง ๆ แต่มันอาจทำให้บาดเจ็บสาหัสได้ในเสี้ยววินาที!

 

ตอนนี้เขาแทงสองครั้งติดต่อกันไปที่หัวใจของนักสู้บังคับให้คนนั้นถอนตัว การตกใจกระพริบผ่านสายตาของเซ็นมะ เขาไม่ได้สังเกตเห็นความแข็งแกร่งของอาโมแต่ในฐานะผู้เชี่ยวชาญจริงเขาจะเห็นว่าผลลัพธ์ของการต่อสู้ครั้งนี้อาจไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ อาโมชนะแล้ว เปลวไฟของขวานอาจจะลำบากแต่ถ้ามันไม่สามารถตีศัตรูได้เขาจะมีโอกาสชนะได้อย่างไร?

 

จริงๆแล้วมันเป็นดาบของอาโมที่มีการระเบิดอย่างฉับพลันซึ่งเป็นสิ่งที่คุกคามมากที่สุด แม้ว่านักสู้คนนี้จะรอดพ้นจากการบาดเจ็บถึงตายได้หากดาบนี้แทงเขาเขาจะยังคงได้รับบาดเจ็บสาหัส หัวใจของโมริเเกนด์อยู่ในระดับจิตวิญญาณสูง อาโมนั่งหลบขวานของนักสู้ได้อย่างง่ายดายดาบของเขาเจาะไปข้างหน้าอย่างโหดเหี้ยมเพราะมันถูกแทงเข้าที่คอของนักสู้!

 

หากทะลุผ่านนี้นักสู้จะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!

 

หัวใจของผู้มองเห็นเหมือนจะหยุดเต้นแต่ในเวลานี้นักสู้ก็ตะโกนออกมา!

 

พลังศักดิ์สิทธิ์อันทรงพลังระเบิดออกมาจากหน้าอกของเขามันมาจากจี้!

 

พลังอันทรงพลังระเบิดออกมาและดาบของอาโมถูกบล็อกอย่างน่าตกใจโดยพลังศักดิ์สิทธิ์

 

" เคร้งงง! "

 

ดาบแตก!

 

อาโมก็ตกใจและโกรธจริง ๆ แล้วอาวุธของเขาก็พังแบบนั้น ชั้นของเกราะพระเจ้าครอบคลุมร่างกายของนักสู้ซึ่งดูไม่แตกง่ายๆ!

 

" ตายซะ! "

 

ความโกรธพุ่งผ่านสายตาของนักสู้เมื่อขวานของเขาฟันลงอย่างไร้ความปราณี อาโมหลบกับความยากลำบาก!

 

" พอเเล้ว! " "

 

ในเวลานี้หัวหน้าทหารพูดอย่างใจเย็นว่า " หยุดมือของเจ้าไว้ การต่อสู้ครั้งนี้เป็นความพ่ายเเพ้ของเรา "

 

เขารู้ว่าอีกด้านหนึ่งได้ถูกจัดทำขึ้นอย่างแน่นอน เกราะพระเจ้านี้ไม่ธรรมดาแน่นอนแม้แต่การเเทงของอาโมก็ไม่สามารถทะลุทะลวงได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจ เซ็นมะหยุดนักรบที่ต้องการจะโจมตีเขาพูดเบา ๆ ว่า " ดวลต่อมั้ย? "

 

" การต่อสู้ครั้งต่อไป " ผู้นำทหารพูดอย่างสงบ

 

วินาทีต่อมาเท้าขวาของเขาสั่นเมื่อเขาคิดจะเดินข้าม

 

" กัปตัน! "

 

ความไม่เต็มใจปรากฏขึ้นในดวงตาของอาโม กัปตันตบไหล่ของอาโมและปลอบโยนเขาว่า " เจ้าทำได้ดีที่สุดแล้ว

 

" ถึงตาข้าแล้ว! "

 

แต่ทันใดนั้นเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังก้องจากด้านหลังกัปตัน

 

" ยังเหลือข้าอีกคน! "