66 ขวดกระเบื้องฟ้าขาว และวินเทจไวน์(vintage wine /ไวน์โลกเก่า)
66 ขวดกระเบื้องฟ้าขาว และวินเทจไวน์(vintage wine /ไวน์โลกเก่า)
“เฮ้ ฉันยังเป็นผู้พิพากษาอยู่นะ” ผู้พิพากษามณฑลไต้พูด
“ฮาฮา!” เทียนหยวนถูหัวเราะ
“คุณบอกว่าคุณเอาไวน์ชั้นดีมานี่” ไต้พูด
“ใช่แล้ว รอสักครู่ เดี๋ยวจะไปเอามาเดี๋ยวนี้เลย” เทียนหยวนถูพูด คนหนึ่งนั้นเป็นคนที่เขาติดต่อธุรกิจด้วยบางครั้ง ส่วนอีกคนเป็นชายหนุ่มปริศนาที่เขาให้ความสำคัญ เขารู้แน่นอนว่าคนไหนที่เขาต้องให้ความสำคัญมากกว่ากัน
“งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้ว ผมแค่ออกมารับอากาศบริสุทธิ์เท่านั้น” หวังเย้าพูด
“โอเค คุณดื่มไวน์ไหม? เดี๋ยวผมจะให้คนเอาไวน์ไปให้คุณนะ” เทียนหยวนถูพูดก่อนที่เขาจะจากไป
“ไม่ ผมต้องขับรถ” หวังเย้าพูด
“โอเค ผมต้องไปแล้ว แล้วเจอกันนะ” เทียนหยวนถูพูด
เทียนหยวนถูเดินออกมากับไต้ เขาพยักหน้าให้กับหวังเย้าก่อนที่จะไป
“แล้วหวังเย้าคนนี้เขาทำงานอะไรเหรอ?” ไต้ถามด้วยรอยยิ้ม
“เขาปลูกสมุนไพรภายใต้การปกครองของคุณ” เทียนหยวนถูพูด
“จริงเหรอ? จะเป็นไปได้ยังไง?” ไต้หัวเราะ
จากการทำงานอยู่ในตำแหน่งนี้มาหลายปี ไต้ได้พบเจอกับคนทุกประเภท รวมถึงนักธุรกิจแบบเทียนหยวนถูด้วย เขารู้ดีว่านักธุรกิจพวกนี้เป็นคนยังไง สิ่งเดียวที่พวกเขาสนใจก็คือเงินและพวกเขาสามารถทำเรื่องสกปรกได้เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง ดังนั้น ไต้จึงรู้สึกงุนงงกับการที่เทียนหยวนถูให้ความสนใจกับหวังเย้า มากกว่านักธุรกิจและข้าราชการของท้องถิ่น เพราะมีคนไม่มากนักในเหลียนชานที่มีค่าให้เทียนหยวนถูจะให้ความสนใจ
“ไปลองไวน์ที่ผมเอามากันเถอะ” เทียนหยวนถูพูดเพื่อเปลี่ยนประเด็น
...
“ไฮ หวังเย้านายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” หยางหมิงถาม เมื่อเขาเดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยง หน้าของเขาแดงก่ำหลังจากที่ดื่มไปไม่กี่แก้ว เขาพาดแขนไปบนไหล่ของหวังเย้า
“ฉันออกมาสูดอากาศข้างนอกน่ะ” หวังเย้าพูด
“คนอื่นๆเขาดื่มกัน นายก็ควรจะดื่มบ้างนะ” หยางหมิงพูด
“โทษที ท้องของฉันไม่ค่อยสบาย วันนี้ฉันคงต้องขอบาย” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม
“อย่าคิดมากน่า แค่ไวน์นิดหน่อยเอง” หยางหมิงพูด
หวังเย้าจึงกลับเข้าไปในงานพร้อมกับหยางหมิง ทันทีที่เขานั่งลง หยางหมิงก็นำแก้วไวน์ตรงมาที่หวังเย้า
“ทุกคน ชนแก้ว!” เขาเดินไปที่หวังเย้าก่อนที่จะเชิญชวนให้ทุกคนดื่มฉลอง
“เฮ้ เย้า ชนแก้ว!” หยางหมิงพูด
“ขอโทษ ฉันดื่มไม่ได้จริงๆ ฉันใช้น้ำเปล่าแทนไวน์จะได้ไหม?” หวังเย้าถาม
“ไม่ได้! แม้แต่สาวๆก็ยังดื่มไวน์กัน นายจะดื่มน้ำเปล่าได้ยังไง?” หยางหมิงพูด
“ฉันไม่ไวน์ ฉันดื่มไม่ได้จริงๆ” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม
ความจริงแล้ว ตั้งแต่กรมขนส่งเริ่มเข้มงวดและยกเลิกใบขับขี่คนที่เมาแล้วขับ คนส่วนใหญ่จึงหลีกเลี่ยงที่จะขับรถเวลาที่พวกเขาดื่มแอลกอฮอล และปกติคนทั่วไปจึงไม่พยายามยุยงหรือบังคับให้คนที่ต้องขับรถดื่มแอลกอฮอล
แต่หยางหมิงกลับไม่ยอมปล่อยหวังเย้าไป
“ทำไมล่ะ? นายกำลังดูถูกฉันอยู่เหรอ?” หยางหมิงไม่สบอารมณ์ หวังเย้าเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ยอมดื่มในคืนนี้
สถานะการณ์ในตอนนี้เริ่มอึดอัดขึ้นมา
ประตูห้องได้เปิดออก พนักงานสาวได้เดินเข้ามาพร้อมกับถาดในมือของเธอ บนถาดนั้นมีไวน์สองขวดที่ถูกห่อเอาไว้อย่างดีวางอยู่
“ขอโทษนะคะ ท่านไหนคือคุณหวังเย้าคะ? คุณเทียนจากห้องข้างๆได้ขอให้ฉันนำไวน์สองขวดนี้มาให้คุณหวังเย้าค่ะ” พนักงานสาวพูด
“ผมเองครับ” หลังจากที่เงียบกันไป หวังเย้าก็ได้ยกมือของเขาขึ้น
“ไวน์สองขวดนี้มาจากคุณเทียน เขาอยากให้คุณได้ลองชิมมันและอวยพรให้กับความสัมพันธ์อันดีของเพื่อนร่วมชั้นให้ยาวนาน คุณต้องการให้ฉันวางไว้ตรงไหนดีคะ?” พนักงานสาวถาม
“ช่วยวางมันไว้บนโต๊ะด้วยครับ ขอบคุณ” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีค่ะ” พนักงานสาวพูดก่อนที่จะออกจากห้องไป
“ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมนายถึงไม่ยอมดื่มไวน์ของฉัน เพราะนายกำลังรอของที่ดีกว่านี่เอง!” หยางหมิงที่ดูอารมณ์ไม่ดีพูดขึ้น เขาเป็นคนจัดงานนี้ขึ้นมา เขาได้เอาไวน์ที่ดีที่สุดของเมืองนี้มา ซึ่งราคาของมันไม่ถูกเลย ทุกคนในงานต่างชอบไวน์ของเขายกเว้นก็แต่หวังเย้า
“งั้น ให้พวกเราได้ลองไวน์ของนายกัน” หยางหมิงพูดพร้อมกับหยิบไวน์จากบนโต๊ะขึ้นมา
หวังเย้าส่ายหัว เขารู้ว่าไวน์สองขวดนี้เทียนหยวนถูเป็นคนให้มา เขารู้สึกขอบคุณความหวังดีของเทียนหยวนถู แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการให้มันกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้สถานการณ์มันแย่ลง แต่เรื่องทุกอย่างเขาก็ไม่สามารถควบคุมมันได้เลย เขารู้ได้ว่าหยางหมิงนั้นไม่พอใจเขา
นี่มัน?! หยางหมิงประหลาดใจเมื่อเขามองไปที่ขวดไวน์
ตั้งแต่ที่เขาเริ่มทำงาน เขาก็ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงและมื้ออาหารเพื่อคุยธุรกิจ บางครั้งเขาเป็นคนจ่าย แต่บางครั้งก็ไม่ได้เป็นคนจ่าย เขาได้ทานอาหาร บุหรี่ และไวน์ดีดี เขาสามารถบอกได้ว่าอันไหนเป็นไวน์ดีหรือไม่ดี เขาจึงรู้ได้ทันทีว่าไวน์สองขวดนี้ไม่ใช่ไวน์ธรรมดา
ถึงแม้ว่าไวน์เฟินจิ่วจะไม่ได้เป็นที่รู้จักเท่ากับ เหมาไทและหวูเหลียงเย่ (ทั้งสองเป็นไวนที่มีชื่อเสียงที่สุดในจีน) แต่มันก็เป็นที่นิยมมากในจีน ไวน์สองขวดที่เทียนหยวนถูให้มานั้น เป็นไวน์เฟินจิ่วที่แพงที่สุด ซึ่งถูกบรรจุไว้ในขวดกระเบื้องฟ้าขาว ไวน์ขวดนี้มีอายุไม่ต่ำกว่า 20ปี
หยางหมิงไม่แน่ใจว่าไวน์เฟินจิ่วนี้มีราคาเท่าไหร่ เขาเดาว่าราคาต่อขวดนั้นต้องไม่ต่ำกว่าร้อยหยวนเป็นแน่
“เยี่ยมไปเลย ทำไมนายไม่เอาของดีแบบนี้ออกมาตั้งแต่เนิ่นๆกัน?” หยางหมิงถามเมื่อเขาเปิดขวดไวน์
“ฉันไม่ได้เป็นคนซื้อ แล้วฉันก็ไม่ดื่มแอลกอฮอล” หวังเย้าพูด เขาเริ่มคิดว่า เขาไม่ควรมางานนี้เลย
“นายไม่ดื่มเหรอ? งั้นเราจะดื่มแทนนายเอง” เหอห่ายพูด เขาเทไวน์ใส่แก้วแล้วหันไปหาหยางหมิง “ในเมื่อหวังเย้าไม่ดื่ม ฉันจะดื่มกับนายเอง”
ทุกคนต่างรู้สึกยินดี
“ไวน์อะไรเหรอ? ให้ฉันลองด้วย” เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งพูดขึ้น
เพื่อนของหวังเย้าหลายคนต่างชื่นชอบการดื่มไวน์ ดังนั้นไวน์สองขวดจึงหมดลงอย่างรวดเร็ว
“ไวน์นี่ยอดเยี่ยมมาก!” คนหนึ่งพูด
“มันเป็นไวน์วินเทจนี่!” อีกคนพูด
บางทีอาจจะเป็นเพราะไวน์นั้นรสชาติดี หรือพวกเขาเริ่มเมาแล้ว จึงทำให้หลายคนในห้องต่างเริ่มพูดคุยกันเสียงดังขึ้น
หยางหมิงรู้สึกหงุดหงิดเมื่อได้ยินคนอื่นๆต่างพากันชื่นชมไวน์ของหวังเย้า หยางหมิงได้วางแผนสำหรับวันนี้เป็นอย่างดี ในตอนที่เขาลองเปรยขอถงเว่ยเป็นแฟนและเธอก็ไม่ได้ปฎิเสธเขาไปซะทีเดียว สำหรับสาวสวยอย่างถงเว่ยนั้นการที่เธอปฎิเสธเขานั้นเขารับได้ แต่กับการที่หวังเย้าปฎิเสธที่จะดื่มไวน์ที่เขานำมานั้นมันทำให้เขาไม่พอใจมาก แล้วตอนนี้หวังเย้ายังได้รับความสนใจจากเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นจากการที่ได้รับไวน์สองขวดมาจากห้องข้างๆอีก
หวังเย้ากำลังทำอะไร? พยายามทำให้เขาขายหน้างั้นเหรอ? โอ้อวดงั้นเหรอ? เขามันก็แค่ไอ้บ้านนอกคนหนึ่ง
หยางหมิงรู้สึกแย่ลงเรื่อยๆ เขาจึงเทไวน์ใส่แก้วของเขา
“ไวน์ดี! หวังเย้านายยังมีมันอีกไหม?!” หยางหมิงหันไปหาหวังเย้าแล้วเริ่มตะโกน “เราต้องการไวน์เพิ่มอีก จริงไหม?”
“จริง!” บางคนเห็นด้วย
“ขอโทษด้วย ฉันไม่มีแล้ว ไวน์สองขวดนี้เพื่อนของฉันเป็นคนให้มาน่ะ” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม เขาพูดเสียงเบาแต่ชัดเจน ทุกคนในห้องได้ยินเสียงของเขาอย่างชัดเจน
“จริงเหรอ? ฉันคิดว่านายแค่ไม่เต็มใจจะซื้อมาให้พวกเราอีกมากกว่า”หยางหมิงพูด
“มันเป็นความจริง” หวังเย้าพูด
“ไม่เป็นไรๆ ที่นี่เรายังมีไวน์อีกเยอะ” เหอห่ายหัวเราะ
หยางหมิงไม่ได้พูดอะไรอีก เขาพยายามยั่วอารมณ์หวังเย้า แต่ก็ไม่สำเร็จ
*干杯 (gān bēi) ชนแก้ว, cheers!
