ตอนที่ 20 ของขวัญ

ชายชราคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาด้วยท่าทางอ่อนแรง

 

แต่แรงกดดันที่เขาปลดปล่อยออกมานั้นหนาแน่นและรุนแรงมาก

 

อินทรีเพลิงเมื่อครู่ มันเป็นจิตยุทธของชายชราผู้นี้ เขาสามารถเอาชนะฉู่ผิงเทียนได้อย่างง่ายดาย ซึ่งแสดงให้เห็นว่าความแข็งแกร่งของชายชราผู้นี้น่าสะพรึงกลัวแค่ไหน

 

"ฉินซาน?" หลายคนตระหนักตัวตนของชายชราผู้นี้ได้ทันทีและหลุดปากพูดออกมา

 

ฝูงชนหันหน้ามองกันไปมา ทุกคนสามารถมองเห็นความประหลาดใจในสายตาของคนอื่นได้ เหตุใดซินฉานผู้ที่เป็นผู้ดูแลตำหนักร้อยสมบัติ คนที่สูงส่งอย่างเขาถึงมาที่เมืองฉู่แห่งนี้กัน?

 

แน่นอนว่าฉู่ผิงเทียนย่อมรู้จักฉินซาน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเขามองไปที่ฉินซาน มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ

 

ฉินซานเดินผ่านฝูงชนและเดินตรงไปอยู่ด้านหน้าฉู่ชิงหยุนโดยไม่แยแสต่อผู้คนรอบข้าง ทว่าเมื่อเขามาอยู่ด้านหน้าฉู่ชิงหยุน เขายิ้มออกมาและผสานมือคำนับ "ข้าไม่เห็นท่านมาหลายวัน แต่ดูเหมือนว่าท่านจะสบายดี"

 

"นั่นเป็นเพราะตำหนักร้อยสมบัติของท่านนั้นแหละ" ฉู่ชิงหยุนยิ้มอย่างไม่แยแสและหันไปเยาะเย้ยฉู่ผิงเทียน

 

ฉินซานเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น และยกระดับเสียงพูดด้วยความหนักแน่นว่า "นายน้อยฉู่ หากมีอะไรเกิดขึ้นในอนาคตท่านสามารถบอกข้าได้ทุกเมื่อ ข้าฉินซานจะเป็นคนจัดการให้ แล้วมาดูกันว่าจะมีผู้ใดมีความกล้ามากพอที่จะสร้างความเดือดร้อนให้กับท่าน"

 

อึก!

 

หัวใจของเหล่าผู้อาวุโสและคนอื่นกระตุก และเข้าใจสิ่งที่ฉินซานพูดทันทีเพื่อเตือนพวกเขาไม่ให้สร้างความเดือดร้อนแก่ฉู่ชิงหยุน

 

มิฉะนั้น มันจะเป็นการท้าทายฉินซานและตำหนักร้อยสมบัติ

 

ฉู่ผิงเทียนรู้สึกตกใจกับคำพูดของฉินซาน เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าฉู่ชิงหยุนจะมีฉินซานคอยหนุนหลังอยู่

 

เขากัดฟันและเหลือบมองไปที่ศพของฉู่ไห่ และความเกลียดชังได้ปะทุออกมาอีกครั้ง เขาก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า "ท่านฉิน ท่านพอจะมีเวลาสักเล็กน้อยหรือไม่?"

 

"หืม?" เมื่อฝูงชนได้ยินคำพูดของฉู่ผิงเทียน ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เขาทันที

 

"เจ้ามีปัญหาอะไรงั้นรึ?" ฉินซานมองฉู่ผิงเทียนด้วยสายตาเหยียดยาม

 

"ฉู่ชิงหยุนเป็นสมาชิกตระกูลฉู่ของข้า เรื่องที่เกิดขึ้นถือเป็นเรื่องภายในตระกูล ด้วยเหตุผลข้างต้น ข้าเกรงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตำหนักร้อยสมบัติ โปรดอย่าได้เข้ามายุ่งเรื่องภายในตระกูลของข้าเลย" แววตาของฉู่ผิงเทียนเต็มไปด้วยความมืดมนและภายในใจของเขายังคงเต็มไปด้วยภาพของฉู่ไห่ที่ถูกฆ่าตาย

 

ศัตรูที่ฆ่าลูกชายของเขาไม่อาจอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกัน

 

เขาจะต้องแก้แค้นโดยการฆ่าฉู่ชิงหยุนให้ได้

 

ฉินซานเผยสีหน้าเย้ยหยัน เขาไม่สนใจความโกรธแค้นของฉู่ผิงเทียนแม้แต่น้อย และเดินเข้าไปหาฉู่ผิงเทียนอย่างช้าๆก่อนที่จะมองหัวจรดเท้า แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หนาวเย็นออกมาว่า "เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร?"

 

ฉินเซียนกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่แยแส แต่มันแฝงไปด้วยพลังที่น่าหวาดกลัวซึ่งมองไม่เห็น ทำให้ร่างกายฉู่ผิงเทียนสั่นเทาอย่างบ้าคลั่งและสีหน้ากลายเป็นซีดขาวเหมือนกับกระดาษ

 

"คำพูดของข้าทุกคนน่าจะได้ยินชัดเจน หากใครกล้าสร้างปัญหาให้กับนายน้อยฉู่ ข้าฉินซานยินดีที่จะคืนกลับให้พวกเจ้าหนึ่งร้อยเท่า"

 

ระหว่างที่พูดฉินซานไม่คิดที่จะปกปิดกลิ่นอายที่น่าเกรงขามของตัวเอง ทำให้ฉู่ผิงเทียนรู้สึกหนาวเย็นและไม่กล้าที่จะปริปากพูดอะไรออกมาอีก

 

ในเมืองฉู่ เขาเป็นผู้อาวุโสใหญ่ของตระกูลฉู่ และมีสถานที่สูงส่ง

 

แต่เมื่อเทียบกับฉินซานแล้ว มันเหมือนกับสวรรค์และนรก

 

"ฉู่ชิงหยุน ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน!" ฉู่ผิงเทียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะสงบสติลงและจ้องมองไปที่ฉู่ชิงหยุนด้วยความเกลียดชัง ก่อนที่จะออกไปจากตำหนักบรรพบุรุษพร้อมกับศพของฉู่ไห่

 

ผู้อาวุโสที่เหลือรีบเดินตามเขาออกไปเช่นกัน

 

ณ จุดนั้น หากอยู่ต่อไปมีแต่จะเสียเวลาและไร้ความหมาย ทั้งยังสร้างความอัปยศให้กับตัวเองเท่านั้น

 

"หึ่ม พวกรักตัวกลัวตาย" ช่วยไม่ได้ที่ฉินซานจะพูดจาเยาะเย้ยออกมา

 

ฉินซานหันหลังกลับมา สีหน้าที่ไร้แยแสของเขาหายไปทันที เขายิ้มออกมาเล็กน้อยอีกครั้งและพูดกับฉู่ชิงหยุนว่า "นายน้อยฉู่ ตามจริงข้าไม่อยากยุ่งเกี่ยวเรื่องภายในของตระกูลฉู่ แต่กลุ่มคนพวกนั้นไร้ยางอายเกินไปจนข้าไม่สามารถยืนเฉยได้ โปรดอย่าได้ตำหนิข้า"

 

"ผู้ดูแลฉินทำถูกต้องแล้ว ทำไมข้าจะต้องตำหนิท่านด้วย" ฉู่ชิงหยุนโบกมือและเห็นแสงสว่างในสายตาของฉินซาน เขาจึงอดที่จะถามออกมาไม่ได้ว่า "หากผู้ดูแลฉินมีอะไรจะพูด ท่านสามารถพูดออกมาได้เลยไม่จำเป็นต้องปกปิด"

 

ฉินซานส่งเสียงหัวเราะและนำกล่องไม้ออกมาและส่งสัญญาณให้ฉู่ชิงหยุนเปิดมัน

 

ด้วยความสงสัยที่เกิดขึ้นอยู่ในใจ ฉู่ชิงหยุนเปิดกล่องไม้ทันที

 

ทันใดนั้น กลิ่นหอมของเม็ดยาลอยออกมาจากกล่องไม้ ปกคลุมไปทั่วตำหนักบรรพบุรุษ กลิ่นของมันทำให้ผู้คนรู้สึกสดชื่นและผ่อนคลาย

 

ภายในกล่องไม้มีขวดหยกหลายขวดวางเรียงรายอย่างประณีต และแกะสลักด้วยรูปวิหคเพลิง มังกร และสัตว์อสูร ทุกคนสามารถพูดได้ว่าขวดหยกพวกนั้นล้ำค่าแค่ไหน

 

"นายน้อยฉู่ นี่คือเม็ดยาหลอมกายาสามสิบขวด เม็ดยาเสริมพลังวิญญาณสามสิบขวดและหยดเพลิงวิญญาณสามสิบขวด ทั้งหมดคุณหญิงอวี่เยียนหลอมขึ้นมาด้วยตัวเอง และมีประสิทธิภาพสูงมาก โปรดรับไว้ด้วย" ฉินซานกล่าวอย่างจริงจัง

 

หัวใจของฝูงชนกระหน่ำเต้นอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีพายุฝนฟ้าคะนองเกิดขึ้นอยู่ภายในจิตใจของพวกเขา พวกเขาทุกคนรู้สึกตกตะลึงมากถึงขั้นอ้าปากกว้างและแทบจะขาอ่อนยืนไม่ไหว

 

ในบรรดาขวดหยกเหล่านั้น พวกมันเต็มไปด้วยเม็ดยาที่มีค่ามากมาย?

 

"เดี๋ยวก่อน เมื่อครู่ผู้ดูแลฉินพูดว่าทั้งหมดนี่คุณหญิงอวี่เยียนเป็นคนหลอมขึ้นมาเอง คุณหญิงอวี่เยียนคือคนที่ได้รับการต้อนรับจากท่านเจ้าเมืองเมื่อสองสามเดือนก่อนใช่ไหม?"

 

ทันใดนั้นเอง คำพูดของฉู่ชิงหยุนทำให้ผู้คนรู้สึกตกตะลึงมากยิ่งขึ้นไปอีก

 

เกี่ยวกับฉินอวี่เยียน พวกเขารู้จักไม่มากก็น้อย

 

มีข่าวลือว่าตัวตนของนางนั้นน่าสะพรึงกลัวมาก เมื่อได้รับข่าวว่านางจะเดินทางมาที่เมืองซีเฟิงเป็นครั้งแรก เจ้าเมืองฉีเฟิงถึงขั้นนำทหารสามพันคนออกมาต้อนรับ และยืนรอนางนานหลายชั่งโมง

 

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีการกล่าวกันอีกว่า นางเป็นนักปรุงยาที่มากพรสวรรค์ ทั้งที่ยังเยาว์วัยแต่กลับเป็นนักปรุงยาระดับสองแล้ว

 

ตราบใดที่เม็ดยาถูกนางหลอมขึ้นมา ประสิทธิภาพของมันก็เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนบ้าคลั่งเพื่อที่จะแย่งชิงมันมา

 

หญิงสาวที่เป็นดั่งตำนาน ทว่าวันนี้นางกลับส่งฉินซานมาที่เมืองฉู่เพื่อมอบเม็ดยาให้กับฉู่ชิงเฟิง ทั้งยังแสดงให้เห็นถึงความสุภาพและจริงใจราวกับกลัวว่าฉู่ชิงหยุนจะไม่รับเม็ดยา

 

ถ้าข่าวนี้แพร่งพรายออกไป เกรงว่าทั้งเมืองซีเฟิงจะต้องบ้าคลั่งเพราะเรื่องนี้...