ตอนที่ 19 ปลิดชีวิต

ในขณะที่เหล่าผู้คุ้มกันย่ำเท้าไปข้างหน้าทีละก้าว ฉู่ชิงหยุนจับดาบแน่นและฟันใส่พวกเขา

 

ฉัวะ!

 

เสียงฟาดฟันดาบดังขึ้นอีกครั้ง และดังก้องไปทั่วตำหนักบรรพบุรุษ

 

ฉู่ชิงหยุนจับดาบด้วยมือข้างเดียว คมดาบเปล่งประกายความแหลมคมออกมา และเขาจ้องมองทุกคนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "หน้าที่ของผู้คุ้มกันคือปกป้องตระกูลฉู่และลงโทษผู้กระทำความผิด หลังจากที่ได้ยินคำพูดใส่ร้ายของฉู่ผิงเทียนที่ใส่ร้ายข้า พวกเจ้าก็ยังทำตามคำสั่งของเขา นี่พวกเจ้าไม่มีความละอายใจเลยหรือไง?"

 

"ฉู่ชิงหยุน แผนการสมรู้ร่วมคิดของเจ้าถูกเปิดโปงแล้ว นี่เจ้าคิดจะลากคนอื่นไปด้วยรึ การที่คนชั่วอย่างเจ้ามีชีวิตอยู่บนโลก มีแต่จะทำให้ตระกูลฉู่ได้รับความอับอายเท่านั้น" ในขณะนั้น ฉู่ไห่กล่าว

 

จิตยุทธหมาป่าปีศาจของฉู่ไห่ปรากฏออกมาอีกครั้ง และกระโจนเข้าใส่ฉู่ชิงหยุนอีกรอบ

 

ปัง!

 

ความเร็วของฉู่ไห่ถึงขีดจำกัด และหันกรงเล็บกับคมเขี้ยวใส่ฉู่ชิงหยุนเพื่อหมายเอาชีวิต

 

"พวกเจ้ายังจะมัวตกตะลึงอะไรกันอยู่ รีบเข้าไปจัดการซะ!" ฉู่ผิงเทียนกระตุ้น และทันใดนั้น เหล่าผู้คุ้มกันยกหอกขึ้นและแทงหอกไปที่หน้าอกของฉู่ชิงหยุน

 

ฉู่ชิงหยุนไม่กล้าประมาท เมื่อเห็นฉากที่เกิดขึ้น เขาถอยไปด้านหลังและบิดตัวหลบเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกล้อมของเหล่าผู้คุ้มกัน

 

"พี่หยุน ระวังตัวด้วย!" สุ่ยหลิวเชียงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน

 

วินาทีต่อมาบรรยากาศที่หนาวเย็นและมืดมนแผ่ออกมาจากด้านหลังเขา เมื่อเขาหันหลังกลับมา ฉู่ไห่ก็เข้ามาถึงตัวเขาแล้ว กรงเล็บที่แหลมคมของมันหวังที่จะตวัดไปที่ไหล่ของฉู่ชิงหยุน ส่วนปากของมันหวังที่จะกัดคอของฉู่ชิงหยุนให้ตาย

 

"เจ้ากล้ารึ!" ฉู่ชิงหยุนคำราม จิตยุทธดาบปรากฏอยู่ด้านหน้าเขา และต่อต้านกรงเล็บที่แหลมคมของฉู่ไห่

 

แต่ฉู่ไห่ไม่ได้หยุดแค่นั้น กลับกัน ฉู่ไห่กลายเป็นร้ายกาจกว่าเดิมและพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจนว่า "ฉู่ชิงหยุน แม้เจ้าจะเอาชนะข้าได้ แต่วันนี้ตราบใดที่เจ้าตาย ข้าก็จะยังคงเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งของตระกูลฉู่!"

 

ฟันที่แหลมคมกัดไปที่จิตยุทธดาบ ทำให้เกิดเสียงแหลมคมเสียดสีกัน และฉู่ชิงหยุนรู้ว่าฉู่ไห่ต้องการที่จะฆ่าเขาเพื่อรักษาชื่อเสียงไร้สาระนั่น

 

"ข้าเกรงว่าเจ้าคงต้องผิดหวังอีกครั้ง!" ฉู่ชิงหยุนแสยะยิ้มและส่ายหัว จิตยุทธดาบของเขาสั่นสะเทือนและกลายเป็นลมที่มองไม่เห็น ซึ่งทำให้ทั้งตำหนักบรรพบุรุษเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องของสายลมและดาบ

 

"ไห่เอ๋อ กลับมา!" ฉู่ผิงเทียนดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง และรีบตะโกนออกมา

 

ฉู่ไห่เองก็รู้สึกได้ถึงอันตรายเหมือนกัน ร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทา และรีบกระโดดถอยไปด้านหลังสิบเก้า

 

อย่างไรก็ตาม เขาเชื่องช้าเกินไป

 

ลมหายใจของฉู่ชิงหยุนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และจิตยุทธดาบที่อยู่ในมือดูเหมือนจะดึงดูดพลังบางอย่าง และเริ่มสั่นสะเทือนเล็กน้อย ราวกับว่ามันถูกขังอยู่ในร่างกายของฉู่ไห่

 

ฉัวะ!

 

กระแสลมพัดผ่าน และเหล่าผู้คุ้มกันรู้สึกแค่ว่ามีสายลมที่หนาวเย็นพัดผ่านเท่านั้น ในช่วงเวลาแห่งความมึนงง ร่างของฉู่ชิงหยุนได้เลือนหายไปเหมือนกับสายลม เขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย!

 

"เร็วมาก!" ฉู่ผิงเทียนตกตะลึง และในวินาทีต่อมา เขาก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังขึ้น

 

ในสายตาของเขา ฉู่ชิงหยุนปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าฉู่ไห่ราวกับสายลม จิตยุทธดาบที่อยู่ในมือของเขาสามารถตัดผ่านกรงเล็บหมาป่าปีศาจและผิวหนังของมันได้อย่างง่ายดาย และในที่สุดก็ทะลวงผ่านไปที่หน้าอกของฉู่ไห่

 

ตุบ!

 

ร่างของฉู่ไห่ล้มลงกับพื้น และมีโลหิตไหลทะลักออกมาจากอกของเขา ทำให้พื้นถูกย้อมไปด้วยสีแดง

 

ดวงตาของเขายังคงเบิกกว้าง ราวกับว่าเขาไม่อาจทำใจเชื่อได้ก่อนที่จะตาย ฉู่ชิงหยุนสามารถฆ่าเขาได้!

 

"เขาตายแล้ว?" ทุกคนหยุดนิ่ง กระทั่งหยุดหายใจ และจ้องมองไปที่ศพของฉู่ไห่

 

เมื่อครู่ พวกเขาคิดว่าฉู่ชิงหยุนที่ถูกเหล่าผู้คุ้มกันล้อมรอบ เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

 

แต่มันกลับเป็นว่า ฉู่ชิงหยุนไม่ได้ถูกฆ่าตายเท่านั้น แต่ยังอยู่ต่อหน้าทุกคนและเป็นฉู่ไห่ที่ถูกฆ่าตาย!

 

"ไม่!" ฉู่ชิงหยุนมาถึงช้าไป เขากอดร่างไร้วิญญาณของฉู่ไห่และคำรามออกมาไม่หยุด ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำและดูมืดมัวราวกับปีศาจ เขาจ้องมองไปที่ฉู่ชิงหยุนอย่างบ้าคลั่งและคำราม "เจ้ากล้าสังหารลูกข้า เจ้าสัตว์เดรัจฉาน!"

 

"ผู้อาวุโสใหญ่ เมื่อครู่ฉู่ไห่โจมตีข้าหมายที่จะเอาชีวิต แล้วทำไมตอนนั้นท่านถึงไม่เข้ามาห้าม? และตอนนี้เมื่อลูกชายของท่านถูกฆ่า ท่านกลับพูดว่าข้าเป็นคนฆ่าเขา หรือว่าลูกชายของท่านมีสิทธิ์ที่จะสังหารข้า และข้าทำได้แค่ยืนนิ่งรอให้เขาฆ่า?" ฉู่ชิงหยุนเยาะหยัย

 

ใบหน้าของฉู่ผิงเทียนบิดเบี้ยวจนน่าเกลียด เขาวางร่างของฉู่ไห่ลงอย่างช้าๆ และเดินไปข้างหน้าสองก้าว แล้วพลังมากมายออกมาจากร่างกายเขาอย่างบ้าคลั่ง

 

"หอกเยือกแข็ง!" เสียงที่แผ่วเบาออกมาจากปากของฉู่ผิงเทียน

 

ทันทีที่ฉู่ผิงเทียนพูดจบ มีหอกที่แหลมคมยาวปรากฏออกมา และเริ่มแพร่กระจายความหนาวเย็นออกมา ทำให้บรรยากาศเริ่มมีอุณหภูมิต่ำลง

 

"ทุกคนถอยออกไป ข้ากำลังจะปลิดชีพเจ้าสัตว์เดรัจฉานตัวน้อยนี่ด้วยมือข้าเอง!" ฉู่ผิงเทียนกล่าว ข้อมือของเขาพลิกกลับมาและผลึกน้ำแข็งขนาดเล็กนับไม่ถ้วนปรากฏอยู่กลางอากาศ และส่องแสงให้เห็นถึงความแหลมคมของมัน

 

"ผู้อาวุโสใหญ่เป็นจอมยุทธระดับจิตวิญญาณขั้นสอง ทั้งยังมีจิตยุทธระดับสองอีก เขาเหนือกว่าฉู่ชิงหยุนอย่างเห็นได้ชัด แต่เขายังใช้ทักษะยุทธออกมาด้วย ดูเหมือนว่าเขาจะต้องสังหารฉู่ชิงหยุนให้ได้

 

"ลูกของเขาถูกฆ่า แน่นอนเขาจะไม่ยอมอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันเด็ดขาด ฉู่ชิงหยุนช่างโง่เขลานัก"

 

......

 

หลายคนกำลังกระซิบพูดคุยกัน ในสายตาของพวกเขา ฉู่ชิงหยุนได้ตายไปแล้ว การที่เขากำลังเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวของฉู่ผิงเทียน เขาไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน และจะต้องถูกฆ่าตายในท้ายที่สุด

 

"จงเป็นเกียรติซะที่ขยะอย่างเจ้าได้ตายด้วยน้ำมือของข้า" ฉู่ผิงเทียนกล่าวกับฉู่ชิงหยุน ในขณะที่เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า มันดูเหมือนกับว่าพื้นดินจะก่อตัวเป็นน้ำแข็ง

 

"ท่านยังจัดการข้าไม่ได้ แต่กล้าที่จะพูดเช่นนั้นออกมา ข้ารู้สึกชื่นชมกับความมั่นใจของผู้อาวุโสใหญ่ยิ่งนัก" ฉู่ชิงหยุนเผชิญหน้ากับฉู่ผิงเทียนอย่างไม่หวาดหวั่น และส่งเสียงหัวเราะเยาะออกมา

 

เสียงหัวเราะที่ดังอยู่ในหูของฉู่ผิงเทียน มันยิ่งทำให้เขาบันดาลโทสะมากยิ่งขึ้น

 

เมื่อร่างกายของเขาสั่นสะเทือนเล็กน้อย ความหนาวเย็นที่แผ่ออกมาจากหอกเริ่มหนาวเย็นขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะลงมือแล้ว จิตสังหารที่น่าสะพรึงกลัวของเขาทำให้ฝูงชนรู้สึกหวาดผวาและรีบกลั้นหายใจทีละคนทีละคน

 

แต่ในขณะนั้นเอง เหนือตำหนักบรรพบุรุษ มีลำแสงบางอย่างพุ่งเข้ามา

 

เสียงนกอินทรีดังขึ้นและนกอินทรีที่ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงได้ปรากฏตัวออกมาให้เห็นอยู่บนท้องฟ้า และบินดิ่งลงมาจากท้องฟ้าด้วยความรวดเร็วสูงไปที่ฉู่ผิงเทียน

 

ตู้ม พื้นดินเกิดรอยแยก ฉู่ผิงเทียนกระเด็นออกไปและร่างของเขากระแทกเข้ากับผนังอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดที่ได้รับ ทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไม่หยุด

 

เมื่อเปลวเพลิงของนกอินทรีหายไปอย่างไร้ร่องรอย ท่ามกลางหมอกควันมีร่างของคนผู้หนึ่งอยู่ในนั้น และกำลังเดินออกมาอย่างเชื่องช้า