Chapter 7 : ขอโทษนะ ฉันบาทเจ็บจนได้
ถ้าเป็นนักเรียนคนอื่นที่ต้องเผชิญหน้ากับคาถานินจาระดับ C พวกเขาคงตายไปแล้ว
แต่มันไม่ใช่สำหรับ ไนโตะ เขาหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับลูกบอลเพลิงอย่างไม่ลังเล
อย่างไรก็ตามความเร็วของเขาก็ไม่สามารถเทียบได้กับความเร็วของคาถาลูกบอลเพลิงยักษ์
ลูกไฟลูกนั้นกำลังพุ่งเข้าหา ไนโตะ แต่ดวงตาเขาไม่มีความลังเลอยู่เลย ทันใดนั้นเขาก็มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวของเขาและเขาก็มุ่งเข้าหาลูกบอลเพลิง
“แตกออกซะ!!”
เปรี้ยง!!
ไนโตะ มีความมั่นใจมากเมื่อออร่าปกคลุมรอบกำปั้นของเขา แต่คราวนี้เขาต้องการที่จะเพิ่มพลังการโจมตีให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาต้องการทำให้ลูกบอลเพลิงนั้นแตกออกเป็นชิ้น ๆ
อย่างไรก็ตามลูกไฟนั้นก็เข้ามาอยู่ในระยะที่ ไนโตะ สามารถที่จะโจมตีมันได้ เขาจะทำลายมันด้วยพลังโจมตีที่สูงที่สุดของเขา...
แยก!
คาถาลูกบอลเพลิงยักษ์ ถูกแบ่งออกเป็น 2 ส่วน โดยที่ ไนโตะ ไม่ได้รับบาทแผลจากจากเปลวไฟเลยแม้แต่น้อย
"เยี่ยม!"
เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ไนโตะ ไม่แสดงถึงความดีใจใด ๆ ออกมาเลย เขายืนนิ่งด้วยความสงบและตั้งสมาธิกับสถานการณ์ตรงหน้า
จริง ๆ แล้วเขาไม่สามารถต้านทานพลังของคาถานินจาระดับ C ได้เพียงแต่ว่าเขาค้นพบวิธีที่ฉลาดในการจัดการมันได้ก็เท่านั้น...
อย่างไรก็ตาม ลูกบอลเพลิงนั้นก็เข้าใกล้ ไนโตะ มากตอนที่เขาทำลายมัน
ใกล้มากจนทำให้เด็กนักเรียนที่นั่งดูอยู่ใกล้ๆ นึกว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเขาแล้ว
“เขา... เขาตายแล้ว…!”
“โอ้พระเจ้า มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน นี้มันเป็นการฆาตกรรมชัด ๆ”
สิ่งที่เด็กนักเรียนเหล่านั้นเห็นก็คือ ไนโตะ ตัวลุกเป็นไฟ
ทุกคนต่างตื่นตระหนกกันยกใหญ่
คุชินะ ไม่สามารถนิ่งเฉยได้อีกต่อไป เธอรีบวิ่งเข้าไปในสนามประลองด้วยดาวตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา
ทำไมอาจารย์ถึงเลือกให้ ไนโตะ สู้กับ อิซึมิ
ไนโตะทำอะไรให้คุณ ทำไมคุณไม่ช่วยเขาเมื่อมีโอกาส??
ในเวลานี้มีแค่ นาคาโมโต้ เพียงคนเดียวที่จะสามารถหยุดเรื่องทั้งหมดลงได้ แต่เขากลับทำแค่เพียงยืนดูเฉยๆเท่านั้น
ดูเหมือนว่า ไนโตะ จะตายไปแล้ว
แม้แต่ อุจิฮะ อิซึมิ ก็คิดเช่นนั้น เขาคิดว่า ไนโตะกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว ใบหน้าของเขาดูซีดไปเล็กน้อย แต่ดวงตาเขาก็ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม
ทันใดนั้นท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไป ใบหน้าของเขาแสดงอาการตกใจอย่างชัดเจน
เพราะ ในบริเวณที่คุกรุ่นไปด้วยควันไฟที่ทึบและหนา ก็ปรากฏเป็นเงาของบางอย่าง เมื่อควันไฟค่อย ๆ จางลงทีละน้อย ๆ ทำให้ตัวเจ้าของเงานั้นปรากฏออกมาและมันก็เป็นเงาของ ไนโตะ นั่นเอง
ทันใดนั้นเขาก็พุ่งออกมาจากกองเพลิง
“เป็นไปไม่ได้ !!”
“แกทำได้ยังไง..??!”
อุจิฮะ อิซึมิ คิดอยู่ครู่หนึ่งว่าเขาต้องตาฝาดไปแน่ ๆ แต่ด้วยการที่เห็น ไนโตะ รอดจากคาถาของเขาได้ทำให้เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้าและขาดสติ เขาจึงพุ่งเข้าหา ไนโตะ อย่างรวดเร็ว
รอดชีวิตมาจากคาถาไฟลูกบอลเพลิงยักษ์ได้แสดงว่าต้องเสียจักระไปไม่น้อย เมื่อคิดได้แบบนั้น อุจิฮะ อิซึมิ จึงมีแววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามการเผชิญหน้ากับ อิซึมิ อีกครั้ง ไนโตะก็แสดงสีหน้าที่มั่นใจและนัยน์ตาที่เย็นชา แล้วหมัดของทั้งคู่ก็บรรจบเข้าหากัน
ออร่าสีขาวปกคลุมกำปั้นของ ไนโตะ
เปรี้ยง !!
เกิดเสียงแปลก ๆ ขึ้นอีกครั้ง รอยแตกกระจายไปทั่วอากาศและดูเหมือนว่าอากาศนั้นกำลังแตกเป็นเสี่ยง ๆ
ทันใดนั้นเองแขนของ อิซึมิ ก็ส่งเสียงแปล ๆ ออกมา ร่างกายของเขาไม่สามารถต้านทานพลังนั้นได้ทำให้กระดูกแขนของเขาเริ่มร้าวและเขากำลังสูญเสียแขนของเขาไป!
เขาตกใจจึงขีดสุด
"มันเป็นไปไม่ได้…"
อั๊ก !
พลังนั้นทำให้ อิจิฮะ อิซึมิ กระเด็นไปไกลจากจุดปะทะ ร่างกายของเขารับการโจมตีไม่ไหว แววตาของเขายังคงจ้องด้วยความแค้น ทันใดนั้นเขาก็กระอักเลือดด้วยความเจ็บปวด เขาล้มและหมดสติลงทันที
ความเงียบงันเข้าครอบงำสถานที่แห่งนี้
ไนโตะ ปัดเสื้อผ้าที่เปื้อนฝุ่นของเขาเล็กน้อยและเดินลงจากลานประลอง
ในที่สุดก็มีคนทำลายความเงียบลงและแทนที่มันด้วยความโกลาหลที่เกิดขึ้น
"มันเป็นไปไม่ได้!!"
"พระเจ้า! มันไม่จริงใช่มั้ย!”
“เขาหนีจากลูกไฟได้อย่างไร”
ทุกคนต่างรู้สึกว่าสิ่งที่เห็นนั้นเป็นเพียงความฝัน ใบหน้าของทุกคนแสดงอาการตกใจ
พวกเขาไม่อยากเชื่อว่า ฮาเนะ ไนโตะ สามารถเอาชนะ อุจิฮะ อิซึมิ ได้
หรืออักนัยหนึ่ง ไนโตะ ไม่ได้เป็นนักเรียนที่ล้มเหลวอีกต่อไปแล้วเขาเป็นหนึ่งในอัจฉริยะ!
มันช่างเหลือเชื่อ!
คุชินะ ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เธอน้ำตาคลอและยืนนิ่งเฉย
ไนโตะ ไม่สนใจเด็กนักเรียนคนอื่น เขาเดินตรงไปหา คุชินะ แล้วเอาแขนที่เกิดแผลไฟไหม้เล็กน้อยให้เธอดู
“ขอโทษนะ ฉันทำตามสัญญาที่ให้ไว้ไม่ได้ ฉันยังได้แผลอยู่ดี”
“…”
คุชินะ ร้องไหนออกมาด้วยน้ำตาแห่งความกังวลผสมกับน้ำตาแห่งความสุขของเธอ
“อิตาบ้า!”
คุชินะ เช็ดน้ำตาของเธอและยิ้มอย่างมีความสุข
ในสนามประลอง นาคาโมโต้ กำลังยืนมองด้วยความตกตะลึง
“แก..แก…” ใบหน้าของเขาแสดงอาการโกรธออกมาอย่างน่ากลัว
“ดูเหมือนว่า ผมจะชนะนะครับ!” ไนโตะ พูดด้วยสีหน้าที่สงบและเยือกเย็น
นาคาโมโต้ ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่คิดว่า ไนโตะ จะมีโอกาสชนะ อุจิฮะ อิซึมิ ได้แม้แต่นิดเดียว
ถ้าหากเป็น ไนโตะ ที่ได้รับบาทเจ็บ เขาจะไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย แต่เป็น อิซึมิ มันจะต้องมีคำอธิบายกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ท่าทางของเขาแสดงถึงความอับอายเป็นอย่างมากขณะที่เขาประกาศว่า ไนโตะ เป็นผู้ชนะ แต่ในขณะที่เขาประกาศผลนั้น เขาก็เข้าไปกระซิบข้างหู ไนโตะ ว่า
“ดูสิ่งที่แกทำกับ อุจิฮะ! ระวังตัวให้ดี ไนโตะคุง!”
“ผมคิดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณนะครับ อาจารย์”
ไนโตะ ตอบกลับ จากนั้นเขาก็เดินออกจากสนามไป
เด็กนักเรียนคนอื่นมอง ไนโตะ และใช้เวลาอยู่นานกว่าที่พวกเขาจะเชื่อว่า ไนโตะ ชนะในการประลองจริง ๆ
มินาโตะ ที่ในตอนแรกไม่สนใจการประลองเลย ตอนนี้กลับให้ความสนใจในตัวของ ไนโตะ เป็นอย่างมาก
หลังจากสิ้นสุดการประลอง ไนโตะ ก็กลายเป็นจุดศูนย์กลางของสนใจในโรงเรียน
หลายคนประหลาดใจกับพลังที่เขาแสดงออกมา
ไนโตะ อธิบายว่าพลังที่เข้าใช้ในการประลองคือพลังของขีดจำกัดสายเลือด ประเภทแผ่นดินไหว มันเป็นคำอธิบายที่น่าจะเหมาสมและสมบูรณ์แบบที่สุด
หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น คำว่า ขีดจำกัดสายเลือด คงจะเหมาะสมที่สุดสำหรับพลังที่เขาได้มา เช่นเดียวกับดวงตาของ อุจิวะ หรือดวงตาของ ฮิวงะ หรือขีดจำกัดสายเลือดอื่น ๆ
บางคนสามารถรวมจักระธาตุ 2 ธาตุ เพื่อสร้างให้เป็นธาตุใหม่ได้ เช่น ธาตุไม้ ที่เกิดจากการรวมธาตุดิบกับธาตุน้ำเข้าด้วยกัน หรือธาตุน้ำแข็ง ที่เกิดจากธาตุลมกับธาตุน้ำรวมเข้าด้วยกัน
มันทำให้ทุกคนตกใจในช่วงแรก แต่หลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็เริ่มเข้าใจและยอมรับมัน
…
หมู่บ้าน โคโนฮะ ในลานกว้างแห่งหนึ่ง
ท้องฟ้ากำลังมืดลง แต่ ไนโตะ ก็ยังไม่กลับบ้านและยังคงฝึกฝนร่างกายต่อไป
นี้เป็นครั้งแรกที่เขาฝึกฝนอย่างภาคภูมิใจ แต่ ไนโตะ รู้ดีว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่เขาจะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นอีก เขาจึงพยายามฝึกฝนมากขึ้นเพื่อทำเป้าหมายของเขาให้สำเร็จนั่นคือการเพิ่มพลังที่ได้มาจากผลปีศาจนั่นเอง
“451, 452...499, 500!”
“โอ้! ครบแล้ววว”
เมื่อเขาทำครบตามจำนวนที่เขากำหนดไว้แล้ว ไนโตะ ก็ยืดกล้ามเนื้อจากนั้นเขาก็ยืนขึ้น
ถ้าหากเขาฝึกฝนอยู่ข้างนอกเขาจะไม่ฝึกหนักเท่าไหร่นัก
แต่ถ้าเขาฝึกฝนที่บ้านของเขา เขาจะออกกำลังกายกล้ามเนื้อทุกมัดในร่างกาย
แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ในโลกแห่งนินจา แต่ ไนโตะ ก็จำเป็นต้องเรียนรู้ตั้งแต่อายุยังน้อย ดิ้นรนเพื่อการอยู่รอดและการพัฒนาตนเองให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น
“เยี่ยม อีกนิดเดียวก็จะทำลายสถิติได้แล้ว”
เมื่อ ไนโตะ มีเหงื่อออกจนท่วมร่างกายแล้ว เขาจึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน
เวลาผ่านไปเกือบจะ 1 เดือนแล้ว ตั่งแต่ที่เขาได้กินผลไม้ที่ไม่ควรมีอยู่ในโลกแห่งนินจาแห่งนี้
ในเดือนนี้ ไนโตะ เลิกฝึกฝนการรีดจักระรวมทั้งการฝึกคาถานินจาทั้งหมดและมุ้งเน้นพลังทั้งหมดไปที่การฝึกกระบวนท่าเพื่อพัฒนาร่างกายของเขาให้แข็งแกร่งให้มากที่สุด
