ตอนที่แล้วChapter 2 : ผลไม้ปีศาจ ขีดจำกัดสายเลือด
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 4 : โรงเรียนนินจา

Chapter 3 : อุสึมากิ คุชินะ


ผลปีศาจ จริงอยู่ที่มันให้พลังอันมหาศาลแก่ผู้ที่กินมันเข้าไปแต่มันก็มอบจุดอ่อนที่สำคัญให้ผู้นั้นเช่นกัน จุดอ่อนนั้นก็คือผู้ที่ได้รับพลังจากผลปีศาจนั้นเมื่อสัมผัสกับน้ำทะเลและหินไคโร มันเป็นแลกเปลี่ยนถ้าคุณต้องการที่จะมีพลัง ในโลกนินจาแห่งนี้ ไนโตะ  ไม่แน่ใจว่ามันจะมีผลเช่นเดียวกับในโลกของ One Piece หรือไม่

ถ้าหากเขาต้องทำการต่อสู้ในน้ำละก็ คงจะสร้างความลำบากให้แก่เขาได้มากเลยทีเดียว แม้ว่าในโลกนินจาแห่งนี้จะไม่มี หินไคโร ก็ตามแต่การเป็นนินจาก็ต้องมีการรรับภารกิจและบางครั้งอาจต้องเป็นการต่อสู้เหนือผืนน้ำนั่นจะทำให้พลังของเขาลดลงและเป็นไปได้ว่าศัตรูของเขาจะสามารถรับรู้ถึงจุดอ่อนนี้ได้อย่างรวดเร็วแล้วใช้มันในการจัดการกับเขาก็เป็นได้

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะกลับบ้านแล้วทำการทดสอบโดยเติมน้ำในถังไม้อาบน้ำธรรมดา ๆ

เนื่องจากเขาถูกมองเป็นคนนอก เขาจึงได้รับเพียงที่พักที่ซอมซ่อ เครื่องครัวที่เก่า ๆ แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรตราบใดที่เขามีของใช้

เขาเข้าไปในห้องและเติมน้ำให้เต็มถังถอดเสื้อผ้าออก แล้วกระโดดลงไปในถังน้ำนั้น

เขาเติมน้ำเต็มถังถอดเสื้อผ้าแล้วกระโดดลงไปในถัง

เขาก้มหัวและแช่ตัวลงในน้ำทั้งตัว

1 วินาที…2 วินาที…ไม่มีอะไรเลย

หนึ่งนาทีต่อมาเขาก็ยังไม่รู้สึกอ่อนแอลงเลยแม้แต่น้อย

(แน่นอนแล้วสินะ จุดอ่อนของผลปีศาจไม่มีอยู่ในโลกแห่งนินจา) ไนโตะ คิด

ไนโตะ  ยืนขึ้นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโล่งอกอย่างชัดเจนเพราะในโลกนินจาแห่งนี้ ผลปีศาจไม่ทำให้เกิดจุดอ่อนขึ้น นั่นก็คือในโลกแห่งนี้เขาไม่มีจุดอ่อนเพิ่มขึ้นมาแถมยังได้พลังพิเศษและขีดจำกัดสายเลือดมาอีกด้วย

(นั่นมันเยี่ยมมาก เท่านี้ฉันก็ไม่ต้องกลัวกับการต่อสู้บนน้ำแล้ว) ไนโตะ พูดกับตัวเอง

ขณะที่ ไนโตะ กำลังจะออกจากถังอาบน้ำอยู่นั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออกทันที

“ไนโตะคุง! นายอยู่บ้านหรือป่าว?”

สิ้นสุดเสียงเรียกและเด็กผู้หญิงตัวเล็กผมแดงก็แอบมองผ่านประตูเข้ามาในห้องของ ไนโตะ

“เอ่อ...ฉันสามารถอธิบายได้นะ” ไนโตะ ไม่รู้จะหาคำอธิบายอะไรมาอธิบายกับสภาพที่เกิดขึ้นในขณะนั้น

ไนโตะ คิดแค่ว่าอยากทำการทดสอบจุดอ่อนในน้ำเท่านั้น เขาจึงไม่ได้ล็อคประตูและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็พิสูจน์แล้วว่าเขาได้รับบทเรียนราคาแพงนั้นแล้ว

นี้ไม่ใช่ประเด็นหลักอีกต่อไปแล้ว แต่ประเด็นหลักก็คือตอนนี้เป็นเวลากลางคืน แต่ทำไม คุชินะ ถึงได้มาหาเขาในเวลาแบบนี้ได้ละ!?

“อะไรน่ะ! อ้า...อ้า...กรี๊ดดดดด...”และในที่สุด คุชินะ ก็กรีดร้องออกมาและปิดประตูเสียงดัง ปัง

“ถ้าพรุ่งนนี้นายไปโรงเรียน หึ ๆ นายตายแน่!” เสียงกระแทกจากประตูดังสนั่นไปทั่วทั้งบริเวณนั้นจนคนในละแวกบ้านต่างชะโงกหัวออกมาแอบดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“ให้ตายสิ!?.เธอนั้นเหละที่เข้าห้องคนอื่นมาไม่ให้ซุ้มให้เสียงแล้วยังจะมาโกรธฉันอีก ประตูบ้านฉันเกือบพังเพราะเธออีกด้วยเนี่ย” ไนโตะ กล่าวอย่างไม่พอใจและเริ่มหยิงเสื้อผ้าขึ้นมาแต่งตัว

เธอคนนั้นคือ อุสึมากิ คุชินะ เธอก็เป็นเด็กที่ไม่ได้เกิดในหมู่บ้านโคโนฮะเช่นเดียวกับ ไนโตะ เธอมาจากหมู่บ้านพันธมิตรที่มีชื่อว่า หมู่บ้าน อุซึชิโอะ (แคว้นน้ำวน)

เมื่อ ไนโตะ แต่งตัวเสร็จเขาก็เปิดประตูด้วยสีหน้าเจ็บปวดและแน่นอนคุชินายังคงยืนอยู่ข้างนอกใบหน้าของเธอแดงปูดด้วยความโกรธ

“เธอมีอะไรอีกหรือเปล่า?” ไนโตะ พยายามเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว

ไนโตะ และ คุชินะ ทั้งคู่ถูกคนอื่น ๆ ในหมู่บ้านโคโนฮะมองเป็นคนนอก โดนดูถูก เหยียดหยามอยู่เสมอพวกเขามาถึงหมู่บ้านโคโนฮะในเวลาไล่เลี่ยกัน ทั้งคู่ต่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครคบจึงทำความรู้จักกันและเป็นเพื่อนกัน

ไนโตะ รู้ว่าเป็น คุชินะ ก็เพราะผมสีแดงที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเธอและความจริงที่ว่าเธอมาจากตระกูล อุสึมากิ จึงทำให้ ไนโตะ อยากทำความรู้จักกับเธอมากยิ่งขึ้น ทั้งสองต่างมีความประทับใจซึ่งกันและกันจึงทำให้พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้อย่างรวดเร็ว

แม้ว่าการที่คนในหมู่บ้านปฏิบัติต่อคนนอกอย่างเธอจะค่อนข้างแย่ แต่ คุชินะ ก็ยังคงได้รับการตอบรับดีกว่า ไนโตะ เล็กน้อยเพราะเธอมาจากหมู่บ้านพันธมิตร ในขณะที่ ไนโตะ ถูกมองว่าเป็นคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าต่อให้เขามีภูมิหลังอันเลวร้ายและน่าเศร้าก็ตาม

แต่ตัวตนที่แท้จริงของ คุชินะ ไม่ใช่คนที่มองคนแต่เพียงภายนอกเท่านั้น จึงทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้น คุชินะ จึงไม่เคยรังเกียจ ไนโตะ เลยแม้แต่น้อยและยังคงเต็มใจพร้อมที่จะช่วยเหลือเขาทุกครั้งที่เขาลำบากแม้ว่า ไนโตะ จะอยู่ในจุดต่ำสุดของชีวิต เธอก็จะอยู่เคียงข้างเขาเสมอ

“ฉันกลัวว่าพรุ่งนี้นายจะเจ็บตัว ฉันเลยเอาบางอย่างมาให้นายไว้” คุชินะหน้าแดงขณะกล่าวแล้วยื่นกระเป๋าใบเล็ก ๆ ให้เขา

เมื่อ ไนโตะ ได้ยินเธอพูดแบบนั้น เขาก็นึกขึ้นมาได้ทันทีว่าจะมีการทดสอบในวันพรุ่งนี้ เป็นการสอบการต่อสู้แบบตัวต่อตัว ไม่มีการใช้อาวุธนินจา มีเพียงครูฝึกที่คอยดูแลความปลอดภัยในการต่อสู้เพื่อป้องกันการเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงที่จะเกิดขึ้นกับนักเรียนเพียงเท่านั้น

แต่ว่ามันไม่ง่ายสำหรับ ไนโตะ ครูที่โรงเรียนนี้ไม่ต้องการให้คนนอกหมู่บ้านเข้ามาเรียนกับเด็กนักเรียนในหมู่บ้านและเพื่อบีบบังคับให้ ไนโตะ ออกจากโรงเรียนนี้ พวกเขาจะต้องมีกลอุบายที่จะกดขี่และทำให้ไม่มีความยุติธรรมและเท่าเทียมในการทดสอบในครั้งนี้

“ขอบคุณนะ คุชินะซัง” ไนโตะ กล่าวขอบคุณพร้อมหยิบกระเป๋าใบนั้น

ไนโตะ เปิดกระเป๋าออกแล้วดูสิ่งของที่อยู่ด้านใน เขาเจอขี้ผึ้งและยาสมุนไพรที่ใช้รักษาบาดแผลและอาการฟกช้ำเขารู้สึกได้ถึงความห่วงใยของ คุชินะ และเขาอยากขอบคุณเธอจริง ๆ แต่เขาก็รู้สึกแปลกๆ กับบรรยากาศที่เกิดขึ้นและริมฝีปากของเขาก็กระตุกนิด ๆ

“ใครจะอยากได้คำขอบคุณจากนายกันเล้า เจ้าทึ่มเอ้ย!” คุชินะ พูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำกว่าเดิม

เมื่อเห็น คุชินะ กำลังทั้งโกรธทั้งเขินอาย ไนโตะ แทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออร่าอย่างรุณแรงจากเด็กหญิงหัวแดงคนนั้นได้ ถ้าเขาหลุดหัวเราะออกไปตอนนี้ละก็เขาจะต้องถูกฆ่าตายแน่ ๆ

“ถึงนายจะไม่สามารถใช้คาถานินจาได้แต่ฉันก็สามารถปกป้องนายได้อยู่บ้างนะ ไนโตะคุง และอย่าพยายามที่จะกล้าหาญแล้วก็ยอมแพ้ให้เร็วที่สุด” คุชินะกล่าว จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินกลับไป

ไนโตะ ยืนเฝ้าดู คุชินะ จากทางด้านหลังจนเธอเดินลับหายไปในความมืด เขาค่อนข้างประหลาดใจกับสิ่งที่เธอพูด

(ยอมแพ้อย่างรวดเร็วเพื่อประโยชน์ของเธอเองงั้นเหรอ)

(งั้นเหรอ!)

(ฉันจะไม่ให้เธอมาปกป้องฉันอีกต่อไป ฉันจะไม่ยอมแพ้ ฉันจะต่อสู้ด้วยสองมือและสองเท้าของฉันแอง)

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด