Return Of The 8th Class Mage – Chapter.8 (ฟรี)

ตอนที่ 8 แขกผู้มาเยือน (4) (ฟรี)

ทางเข้าสู่ภูเขาโมเกรียนเชื่อมต่อกับด้านหลังของปราสาทโมเกรียน

สถานที่นั้นซึ่งโดยปกติมักเงียบงั่ด

ทหารและอัศวินทุกคนที่ไม่ได้ออกไปล่าสัตว์ ผู้คนในบ้าน ภรรยาของเจ้าของบ้านและลูกสาวคนสุดท้องอยู่ที่นั่นเพื่อสวดภาวนาขอให้พวกเขาปลอดภัยทั้งเจ้าของบ้านและผู้ติดตามของเขา

“เอียน?”

เสียงผู้หญิงร้องเรียกเอียน

มันเป็นเสียงแม่ของเขา เธอนั้นก็มาพร้อมกับคนอื่น ๆ เช่นกัน

“ฉันได้ยินเรื่องราวแล้ว ดังนั้นเจ้าของบ้านก็ยังคงติดอยู่ในป่าสักแห่งหนึ่ง…”

“ใช่ ฉันเลยตัดสินใจที่จะเข้าไปตามหาเขาและช่วยพวกเขาออกมา”

“ใช่ คุณ….”

ใบหน้าของวาเนสซ่าซีดทันที

“มันอันตรายเกินไป! คุณยังเด็กและ…”

“ฉันโอเคแม่น่า คุณลืมไปแล้ว? ตอนนี้ฉันเป็นจอมเวทย์”

" แต่… "

มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอที่จะต้องกังวล แม้ว่าลูกชายของเธอจะเป็นจอมเวทย์ที่มีพรสวรรค์มากสักแค่ไหน แต่เขาก็ยังเป็นลูกชายของเธอ

“ไม่ต้องกังวล ฉันจะกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน”

หลังจากสัญญากับแม่ว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัยเอียนก็เดินเข้าไปกับพวกทหาร

ทีมกลุ่มแรกที่ค้นหาในภูเขานั้นดูเหนื่อยมากแล้ว

หน่วยลาดตระเวนที่ดูเหมือนจะมีพลังเป็นทีมที่สอง

“ในขั้นแรกนำฉันไปยังสถานที่ที่พวกเขาหยุดเดินทางไปต่อ”

ตามคำร้องขอของเอียนอัศวินอาวุโสออกมาพูด

“ตามรายงานของหน่วยลาดตระเวนในครั้งแรก เราพบเบาะแสว่ามีการโจมตีโดยพวกก๊อบลินหลายตัว… ..”

“ฉันสามารถจัดการมันได้ ดังนั้นโปรดนำทางไป”

ใบหน้าของอัศวินไม่สบายใจเมื่อเขาถูกเด็กหนุ่มสั่ง

“…. ได้ คุณจอมเวทย์”

อัศวินสงบสติตัวเองและตอบ

ผู้บัญชาการคือ จอมเวทย์

จอมเวทย์ที่จะเดินทางกับเจ้าชายมงกุฎราชกุมาร

อายุไม่สำคัญแล้วที่นี่

ถ้าขุนนางมียศฐาบรรดาศักดิ์ จอมเวทย์ก็มีตำแหน่งและมีอำนาจมากกว่า

พลังที่อาจครองโลกทั้งใบได้หากมีพลังมานาที่เพียงพอ

'ฮืม มาดูกันว่าเขาเป็นจอมเวทย์ที่เก่งกาจขนาดไหน'

อัศวินอาวุโสไม่เชื่อถือเอียน

แน่นอนว่าเขาอาจมีความสามารถบางอย่างตั้งแต่มีการส่งเจ้าชายมงกุฎราชกุมมารับเอียนไป

อย่างไรก็ตามข่าวลือเกี่ยวกับเวทมนต์ของเขาในโรงยิมที่ได้มาจากคนรับใช้และพ่อบ้านที่ได้แพร่กระจายมาจนถึงหูของเขา แต่เขาก็ยังไม่เชื่อข่าวลือเหล่านั้น

" ฟัง! ทีมที่สอง ”

แต่อัศวินก็ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเอียน

เขาเป็นจอมเวทย์และทหารก็ไม่สามารถขัดคำสั่งได้

ทีมแรกไม่พบเบาะแสที่สำคัญอะไรเลย

มันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่ทีมที่สองจะไม่ข้อมูลอะไรที่สำคัญเช่นกัน

อย่างไรก็ตามเจ้าของบ้านก็ได้หายตัวไป

อัศวินต้องทำทุกสิ่งที่สามารถทำได้

“ทำตามที่ท่านจอมเวทย์สั่งจัดขบวน”

อัศวินและทหารของหน่วยสอดแนมที่สองจัดเรียงแถวของพวกเขาใหม่

ทันใดนั้นก่อนที่พวกเขาจะเริ่มเดินขบวน

“เดี๋ยวสิ!”

มีคนดึงแขนเสื้อของเอียน

หญิงสาวที่มีผมสีเหมือนขิงลูกสาวคนเดียวของเจ้าของบ้าน 'มากาเร็ต โมเกรียน'

เธอดูแก่กว่าเอียนประมาณ 4 ปี

“พ่อ…พี่ชาย…โปรดช่วยชีวิตพวกเขาด้วย ได้โปรด!”

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก

“ถ้าคุณช่วยพวกเขาได้ ฉันจะยอมทำทุกอย่างที่คุณขอ! ฉัน..ฉันสามารถขอให้พ่อของฉันมอบทั้งเงิน ที่ดินและคนรับใช้ให้คุณได้! เพราะฉะนั้นได้โปรด….”

ทัศนคติของเธอได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับเมื่อตอนเช้า

'ฉันเคยได้ยินว่าเธอพูดกับแม่ของฉันไม่ดีเลยสักครั้ง'

ฟังดูเหมือนมากาเร็ตมักจะทำตัวแย่ ๆ กับเธอ

ที่จริงแล้วเธอแค่อิจฉาสาวใช้ในครัวที่สวยมากกว่าตัวเอง

'อืม?'

เอียนพบบางสิ่งบนนิ้วของมาร์กาเร็ต

ใช่แล้วแหวนบนนิ้วชี้ขวาของเธอ

มันมีออร่าพิเศษบางอย่าง

'แหวนโมเกรียน?'

มันจะต้องเป็นไอเทมระดับต่ำแหวนโมเกรียนแน่ ๆ

“ฉันจะหาเขาให้คุณ”

“จริงเหรอ?”

คำยืนยันจากเอียนทำให้ใบหน้าของมาร์กาเร็ตสดใสขึ้น

“แต่รักษาสัญญาของคุณด้วยล่ะ”

“ฉันจะรักษาสัญญา! ฉันจะให้ทุกสิ่งที่คุณต้องการ….!”

“ลองคิดดูสิในขณะที่ฉันกำลังสอดแนม”

“คิดดูสิใช่ไหม”

เขากำลังพูดถึงอะไร

มากาเร็ตไม่เข้าใจ เอียนเพิ่มคำอธิบายเพื่อช่วยให้เธอเข้าใจ

“ฉันไม่ต้องการสิ่งที่คุณจะให้”

“ถ้าอย่างนั้น…. ต้องการอะไร”

“นั่นคือสิ่งที่คุณต้องคิด”

จากนั้นเอียนก็มองไปที่แหวนและมากาเร็ตก็มองตามสายตาของเอียน

วาเนสซ่ามีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลเรื่องลูกชายของเธอ

“...... !”

เธอหันหน้าหนีจากวาเนสซ่าอย่างรวดเร็วตามที่เธอเข้าใจ

ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงจิตใจที่ซับซ้อนของเธอ

" และ "

เขาพูดต่อ ใบหน้าของมาร์กาเร็ตมีความกลัวเขาอยู่เล็กน้อย

" แหวน "

“หวะ แหวน?”

“เอามาให้ฉัน”

 

ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่รู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของไอเทมพวกนี้

“ทำไมถึงเป็นสิ่งนี้?”

“ฉันรู้สึกถึงมานาได้จากมัน”

“มานา?”

“มันจะช่วยให้ฉันค้นหาผู้คนได้ง่ายขึ้น ดังนั้น…”

มากาเร็ตไม่สามารถตัดสินใจได้ง่าย ๆ

มันไม่ใช่แค่แหวนธรรมดา แต่เป็นมรดกตกทอดจากบ้านของเธอ

มรดกที่พ่อของเธอมอบให้กับมาร์กาเร็ตเป็นพิเศษ

แต่เอียนบอกว่ามันมีอ่อร่ามานาอยู่

เมื่อเขาบอกไปว่ามันจะช่วยให้เขาพบพ่อของเธอได้ง่ายขึ้น

“โอ..โอเค”

แหวนถูกมอบให้เอียน

นิ้วของเขายังเล็กเกินไปเขาจึงต้องใส่แหวนโมเกรียนที่นิ้วโป้งแทนไปก่อน

* ส่วมแหวน *

หลังจากที่เขาสวมแหวนเขาจะรู้สึกได้ว่าหัวใจมานาของเขานั้นเต้นแรงขึ้นมาก

เอียนชอบมัน

" ไปกันเถอะ "

เขาหันหลังให้กับหญิงสาวผู้สูงศักดิ์

เขาเข้าไปพร้อมกับขบวนอัศวิน

โดยทั่วไปการเข้าไปถูเขาโมเกรียนไม่ได้ยากเท่าไหร่นัก

ในทางตรงกันข้ามมีทางที่กว้างเหมือนถนน

มันเป็นหลักฐานว่าพวกเขาออกมาล่าสัตว์บ่อยครั้ง

“เราต้องเข้าไปขนาดไหน?”

เอียนทำลายความเงียบของเขาและถามอัศวิน

“ไม่ไกลจากที่นี่มากนักเมื่อเริ่มเดินทางเข้าไปจนถึงจุดเกิดเหตุ”

“ปกติแล้วเขาจะเริ่มตามล่าจากที่นั่นหรือ”

“ไม่ โดยปกติก๊อบลินมักจะไม่ออกมาจากป่าลึก… .. นั่นมันแปลกมาก”

ใบหน้าของอัศวินนั้นรุนแรงยิ่งขึ้น

“ฉันได้ยินมาว่าเขาได้ออกไปล่าเป็นระยะ ๆ”

“ใช่เขาจะไปล่าในทุกวันแรกของเดือน มันไม่มีอะไรพิเศษเลย”

“ดังนั้นพวกเขาทุกคนนั้นคุ้นเคยกับมัน ฉันหมายถึงเส้นทางการล่าของนักล่า”

'นักล่า' คือเจ้าของบ้านและบริวารของเขา

ในสายตาของก็อบลินพวกเขาเป็นแค่นักล่ากระจอก ๆ

“นั่นหมายความว่า….”

“พวกมันอาจโจมตีพวกเขา”

“คุณกำลังพูดว่าก๊อบลินซุ่มโจมตีหรือไม่”

อัศวินไม่เห็นด้วยกับมัน

“เป็นไปไม่ได้ที่พวกมันจะมีการวางแผนได้เช่นนี้…”

เป็นที่ทราบกันดีว่าสติปัญญาของพวกมันนั้นค่อนข้างต่ำ

ในฐานะที่เป็นสัตว์ประหลาด มนุษย์อย่างพวกเขามีความเฉลียวฉลาดมากกว่า มันอาจจะมีสติปัญญาเท่ากับเด็กอายุ 3 ปี สิ่งมีชีวิตเหล่านี้นั้นกล้าที่จะกล้าที่จะโจมตีก่อนและซุ่มโจมตีพวกนักล่าโดยการวิเคราะห์เส้นทางที่นักล่าใช้?

'เป็นไปไม่ได้'

นอกเสียจากว่าจะเป็นฮอบก็อบลินที่อาศัยอยู่ในทุ่งหญ้าใหญ่ทางใต้แต่มันห่างจากที่นี่มากและนี่มันก็เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกก๊อบลินที่อาศัยอยู่ในเมืองโมเกรียนแห่งนี้

เมื่อเอียนคิดจนเดินมาถึงจุดเกิดเหตุ

“ที่นี่ก็อย่างที่คุณเห็น พื้นที่ทั้งหมดนี้คือ…”

ทีมอัศวินและเอียนเดินทางมาถึงจุดเกิดเหตุ

รอยเลือดสีแดงของมนุษย์และรอยเลือดสีเขียวของก๊อบลิน ...

เห็นได้ชัดว่ามีการสู้รบกันเกิดขึ้น

แต่อย่างไรก็ตามไม่มีศพมนุษย์หลงเหลือยู่เลย

มีแต่ศพก็อบลินอยู่บนพื้นเท่านั้น

“ศพของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของเราถูกรวบรวมไปแล้วหรือยัง?”

อัศวินส่ายหัวของเขา

“เราไม่พบใครเลยเมื่อเรามาถึงบริเวณนี้ตั้งแต่ครั้งแรก”

มันหมายความว่าพวกก็อบลินเอาศพพวกเขาทั้งหมดไป

ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว

'มีจุดที่มันแปลก ๆ มากมาย'

ประการแรกขอบเขตของการต่อสู้นั้นใหญ่เกินไป

มีก๊อบลินมากกว่าสิบศพอยู่ที่นี่

เมื่อพวกเขาถูกจู่โจมจะต้องมีพวกมันหลายร้อยตัว

'ปกติแล้วพวกมันไม่ได้สร้างกลุ่มกันแบบนี้นี่'

พวกมันมักจะก่อตัวจับกลุ่มกันเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ และล่าสัตว์หรือเก็บผลเบอร์รี่ แต่อย่างไรก็ตามในจุดนี้มันแสดงให้เห็นว่ามีก๊อบลินนับร้อยตัวที่เข้ามาโจมตีพวกเขา เอียนค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้

'มีคนที่ปกครองพวกมันหรือเปล่า?'

มีสติปัญญาสูง อำนาจและความปรารถนาที่จะรวบรวมก๊อบลินรอบ ๆ ภูเขา 'สิ่งมีชีวิตระดับสูง' ซึ่งมีความสามารถพิเศษ

“มีสัตว์ประหลาดตัวอื่น ๆ ที่อาศัยอยู่บนภูเขานี้หรือไม่?”

“เท่าที่ฉันรู้ไม่มีสัตว์ประหลาดตัวอื่น ๆ เลย”

“อืม”

การครุ่นคิดเพียงอย่างเดียวจะไม่ช่วยให้แก้ปัญหานี้ได้

ตอนนี้เขาต้องลงมือทำอะไรบางอย่าง

* คิดในใจ *

ด้วยเวทย์มนต์ที่ร่ายอย่างเงียบสงบเสร็จเอียนจึงยกนิ้วชี้ขึ้น

เขาเริ่มวาดสูตรเวทมนต์สีเงินในอากาศ

“วิญญาณหมาป่า”

เมื่อเขาวาดสูตรเวทย์มนตร์เสร็จเขาก็เริ่มใช้เวทย์มนต์ที่สอง

จากนั้นก็เกิดแสงไฟอ่อนขึ้น

ประตูเวทย์มนตร์เปิดช้า ๆ

แสงสีเงินออกมาจากช่องว่างระหว่างประตู

* ทำได้อย่างไร - อ้อว - โอ้วว *

ทันใดนั้นทหารก็สับสน

เสียงคำรามแปลก ๆ ออกมาจากประตูเวทย์มนตร์

มันคือเสียงของวิญญาณหมาป่าที่เขาเสกขึ้นมา

" อะไร? เสียงมาจากไหน? ”

“เขาไม่ได้พูดว่าวิญญาณหมาป่าหรอกหรือ”

“แต่มันฟังดูแปลก ๆ …”

เมื่อเสียงกระซิบเงียบ

หลังจากนั้นไม่นาน

* ตุบ *

มันตกลงสู่พื้นดิน

“ว้าว หมาป่า?”

อย่างที่ทหารพูดมันเป็นหมาป่า

หมาป่าถูกเรียกให้ปรากฎตัวออกมา

แต่หมาป่าก็แปลกออกไปเล็กน้อย

มันเป็นหมาป่า แต่ ...

* อาฟฟ … ฟู่ ๆ ๆ? *

เสียงคำรามน่ารัก ๆ กับขนาดตัวที่เท่ากับลูกสุนัข

ฟันที่ไม่คมเพราะมันยังโตได้ไม่สมบูรณ์

หางโบกไปมาต่อหน้าเอียน

“ลูกสุนัข…?”

มีคนอธิบายว่ามันเป็นลูกสุนัข

ใช่แล้วมันเป็น 'ลูกหมาป่า'

 

 

End...