ตอนที่7 สองลุมหนึ่ง
ตอนที่7 สองลุมหนึ่ง
ระหว่างที่รอ ราดิสก็ค่อยๆล้มตัวลงนอนพร้อมกับนำสองมือขึ้นมาหนุนหัวไว้ ส่วนช่วงตัวนั้นก็ถูกลองรับด้วยหญ้าเขียวที่อ่อนไหว เขานอนชิวๆมองไปบนท้องฟ้าเพื่อดูก้อนปุยเมฆขาวล่องลอยไปอย่างช้าๆ แล้วก็หลับตาลง
ตั้งแต่ที่เขามายังโลกดราก้อนบอลนี้ เขาได้แต่สู้เคียงข้างเบจิต้าและนัปป้ามาตลอด ขณะที่เดินทางมาเขาก็ได้ฝึกฝนพลังตัวเองมาตลอด เขาไม่เคยได้นอนหลับพักผ่อนอย่างสบายใจจริงๆเลยสักครั้ง
แต่ในวันนี้ แม้ว่าตอนนี้เขาก็ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ แต่มันก็เป็นโอกาสดีที่สุดที่จะได้นอนงีบหลับแล้ว เพราะโลกเป็นดาวที่ไม่ได้มีอันตรายใดๆแถมยังบรรยากาศดี แต่ในขณะที่เขากำลังเคลิ้มกับปุยเมฆที่ลอยล่องและแสงแดดที่สาดมาเบาๆ เขาก็สะดุ้งทันที “เดี๋ยวนะ แสงแดดของข้าหายไปไหน?”
ราดิสรู้สึกได้ทันทีว่ามีเงามาบังแดดเอาไว้
“ผมจะไปแล้ว!” ราดิสตกใจมาก เงาที่บังอยู่นี้เป็นเงาของซุนโกฮัง! “ผมทำเสร็จแล้ว!”
“ห้ะ...อะไรนะ เจ้าทำเสร็จแล้วงั้นหรอ?” ราดิสตอบด้วยอาการงงๆ
การที่เด็กอายุ4ขวบทำแบบฝึกหัดได้ไวแบบนี้ มันใช่แล้วหรอ? แต่แล้วก็นึกได้ ไอเจ้าเด็กนี่มันเป็นนักวิชาการในอนาคตนี่...
ในขณะเดียวกัน ก็มีศัตรูสองคนที่แข็งแกร่งปรากฏขึ้นบริเวณนี้ ราดิสจึงมองขึ้นไปบนท้องฟ้า สเก้าเตอร์ก็ดังขึ้นทันที แต่ดูเหมือนว่าสองคนนี้จะเคลื่อนที่มาไวมากจนสเก้าเตอร์ไม่สามารถตรวจจับตำเลขได้ทัน
ราดิสรู้สึกดีใจมากที่รู้ว่าโกคูจะมาแล้ว เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงต้องปวดหัวในการหาเหตุผลรั้งโกฮังเอาไว้
“โกคู... ในที่สุดเจ้าก็มาถึงจนได้สินะ!”
“ข้ามาเพื่อรับตัวลูกกลับไป!” โกคูโมโหมาก
ส่วนทางด้านพิคโคโร่ก็มาพร้อมกับผ้าคลุมสีขาวที่ปลิวไสวตามสายลมของเขา
“ข้าสัมผัสพลังได้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วว่ามีบุคคลที่มีพลังสูงมายังโลกนี้ ที่แท้ก็คือเจ้าเองสินะ แต่ว่านะข้าไม่ได้ใจอ่อนเหมือนโกคูหรอก ข้าจะจัดการเจ้าส้ะ!” พิคโคโร่พูด
ก่อนหน้านี้โกคูได้เตือนพิคโคโร่ทุกอย่างแล้วเกี่ยวกับตัวของราดิส ดังนั้นการที่พิคโคโร่พูดแบบนั้นไป ตัวพิคโคโร่เองก็ไม่ได้ประมาทเลยสักนิด
ราดิสยิ้มและถอดสเก้าเตอร์ออกแล้วก็โยนไปข้างๆส้ะ สเก้าเตอร์ไม่ได้เป็นแค่เพียงอุปกรณ์สื่อสารเท่านั้น แต่มันยังใช้เป็นเครื่องดักฟังขณะที่กำลังปิดได้อีกด้วย
ราดิสที่นอนอยู่ก็ลุกขึ้นอย่างไว และหันไปหาซุนโกฮัง “มานี่ พ่อเจ้ามาแล้ว กลับบ้านไปได้แล้วล่ะ” ราดิสค่อยๆดันหลังของโกฮังแบบเบาๆ
หลังจากนั้นโกฮังก็ไม่พูดอะไรกับราดิส และรีบวิ่งกลับไปหาพ่ออย่างรวดเร็ว
โกคูด้วยความคิดถึงอย่างมาก จึงกอดโกฮังแน่น “ลูกรัก ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”
“สบายดีครับ..”
“แกต้องการจะทำอะไรกันแน่!” พิคโคโร่สงสัยมากกับสิ่งที่ราดิสทำ
ส่วนโกคูเองก็บอกให้ลูกหนีไปให้ไกลที่สุดและซ่อนตัวไว้ เพื่อที่จะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆจากการต่อสู้นี้
“อย่ากลัวไป ข้าแค่ไม่อยากให้เพื่อนพวกเจ้าได้ยินสิ่งที่ข้าจะพูด สเก้าเตอร์นั่นสามารถตรวจจับพลังและตำแหน่งของผู้คนได้ และมันก็ยังสามารถสอดแนมได้อีกด้วย ดังนั้นด้วยเหตุผลนี้เองข้าจึงไม่อยากใช้มัน ส่วนเรื่องที่ข้าอยากจะบอกนั้นมันเป็นเรื่องจริงที่สำคัญมาก!”
“โอ้.. แน่นอนล่ะ...” พิคโคโร่ยิ้มแต่ก็ไม่ได้เชื่อใดๆ เนื่องจากเขาเคยเป็นราชาปีศาจมาก่อนดังนั้นเขาสามารถแยกได้ว่าอันไหนเรื่องจริงหรือโกหก
“โกคู ข้าคืนลูกให้เจ้าแล้ว ทำตามสัตย์สัญญา การที่ข้าจับลูกเจ้ามานั้นก็เพื่อที่จะให้เจ้าสองคนมาที่นี่!”
“นี่มัน...” ซุนโกคูลังเล เพราะถึงยังไงก็ตาม ราดิสก็คือพี่ของโกคู แถมราดิสก็ไม่ได้ทำอะไรโกฮังจริงๆด้วย
ในตอนนี้ก็เหลือแค่เพียงพิคโคโร่แล้วที่ยังไม่ยอมเชื่อคำพูดของราดิส “สิ่งที่แกทำไปนั่นมันหลอกข้าไม่ได้หรอก!”
“มันเป็นแบบนั้นจริงๆนะ!” ราดิสไม่รู้จะพูดยังไงต่อเพื่อโน้มน้าวทั้งสองคน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจโชว์พลังของตัวเอง ให้ทั้งสองคนได้รู้ว่าชาวไซย่าคืออะไร!
ราดิสพุ่งตรงไปด้วยความเร็วสูง
“ฟิ้ว!!!”
เสียงของอากาศดังกังวานและรุณแรงมาก หลังจากนั้นราดิสก็หายตัวไปจากข้างหน้าของโกคูและพิคโคโร่ ทั้งสองคนนี้ไม่มีเวลาที่จะตอบโต้เลย แต่ก็สามารถสัมผัสได้ว่ามีพลังกิอยู่ที่ข้างหลังพวกเขา และแน่นอนเมื่อหันหลังไปหาก็พบเลยว่าราดิสอยู่ในท่าที่กำลังสับศอกใส่ทั้งสองคนแล้ว
โกคูและพิคโคโร่ไม่สามารถหลบการโจมตีที่รวดเร็วขนาดนี้ได้ เลยโดนสับศอกเข้าไปเต็มๆ
ราดิสไม่ได้ให้โอกาสในการขยับตัวแต่อย่างใด ราดิสพุ่งตามโกคูไปอย่างรวดเร็วและต่อยด้วยมือทั้งสอง ส่วนตัวโกคูเองก็ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลย
ในตอนนี้ หลังจากที่ราดิสได้ฝึกฝนมาตลอด ความแข็งแกร่งของเขาอยู่ที่ 1800 ซึ่งพัฒนามามากจากปีที่แล้วที่มีเพียง 1500
“โอ้...ไม่!!”
โกคูพยายามที่จะตอบโต้กลับ แต่หมัดของเขาช้ามากสำหรับราดิส ส่วนหมัดของราดิสที่ต่อยมายังโกคูก็โดนทุกหมัดและรุณแรงหมดเลยด้วย เพียงชั่วพริบตาเดียวพิคโคโร่ก็โผล่มาอยู่ที่ข้างหลังของราดิสพร้อมกับแขนซ้ายที่กำลังไขว้อยู่ตรงอกตัวเองเพื่อโจมตีคมและรุณแรงราวกับใบมีด
พิคโคโร่นั้นรวดเร็วมาก เสียงที่เขาพุ่งผ่านอากาศมานั้นก้องกังวาลไปหมด และที่มือของเขาก็มีพลังสะสมอยู่เป็นจำนวนมาก มากพอที่จะสับทุกอย่างได้ แต่น่าเสียดายที่ราดิสนั้นไวกว่า!
ราดิสไม่ได้หันไปมองพิคโคโร่แต่อย่างใด เขาเพียงโจมตีพิคโคโร่ด้วยหางเพียงเท่านั้น จนทำให้พิคโคโร่ล้มทรุดลงทันที หลังจากนั้นราดิสก็ใช้หางไปรัดคอพิคโคโร่และเหวี่ยงออกไปไกลกว่า 100 เมตร
“หาง!” โกคูเห็นโอกาสที่จะชนะการต่อสู้นี้ จึงรีบพุ่งไปที่หางของราดิสด้วยทุกอย่างที่มี
ทันใดนั้นราดิสก็ยิ้มขึ้นมา ในการหยุดโกคูได้นั้นต้องใช้พลังบอลกิสีฟ้า
“บูม!”
ฝุ่นและควันลอยเต็มไปหมด ส่วนตัวโกคูก็ปลิวไปไกล
“บ้าเอ้ย ดูเหมือนว่าพวกเราจะสู้ราดิสไม่ได้จริงๆสินะ” โกคูยืนขึ้นพร้อมกับอาการที่เหนื่อยเพลียมาก
ส่วนพิคโคโร่เองก็เหนื่อยมาก เพียงแค่โดนหางของราดิสโจมตีไปสองที่ยังเหนื่อยได้ขนาดนี้เลย!
“ข้ายังพอมีไอเดีย แต่เจ้าช่วยไปจับมันทีได้รึเปล่า?” โกคูพูด “ข้าต้องจัดการหางของเขาให้ได้!”
“อะไรน่ะ? พี่เจ้าแข็งแกร่งกว่าเจ้ามากนะ....” พิคโคโร่ยิ้มหน่อยๆ
พวกเขาทั้งสองไม่เคยเจอกับศัตรูที่แข็งแกร่งแบบนี้มาก่อน พวกเขารู้ได้ทันทีเลยว่าถ้าหากราดิสเอาจริง พวกเขาทั้งสองคงจะแพ้ไปแล้ว
“เอาล่ะ มาจบกันดีกว่า!” ราดิสยกมือขึ้นและขอหยุดการต่อสู้ ซึ่งทำให้ทั้งสองคนงงมาก
อันที่จริงแล้วราดิสรู้ดีว่าในตอนนี้เขากำลังจะโดนล็อคตัวและโดนพิคโคโร่ยิง ลำแสงปีศาจใส่ ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมาเสี่ยงตาย
อย่างไรก็ตามการโชว์พลังเท่านี้ก็คงเพียงพอแล้ว ราดิสจึงพูด “ถ้าหากข้าต้องการจะฆ่าพวกเจ้าจริงๆ พวกเจ้าคงตายไปแล้ว ข้าน่ะไม่ใช่ศัตรูหรอก!”
ซุนโกคูและพิคโคโร่มองหน้ากันพร้อมกับพยักหน้า แล้วก็รับฟังราดิสอย่างเงียบๆ
และนี่ก็คือสิ่งที่ราดิสต้องการจริงๆ หลังจากที่ทำให้สองคนนี้เชื่อใจได้แล้วก็ถึงเวลาที่จะเข้าแผนการจริงๆสะที!