ตอนที่แล้วตอนที่ 277 เล่นงานน้องสาว น้องสาวจะเล่นงานเจ้าถึงตาย !  
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 279 ท่านพ่อ ระงับอารมณ์เอาไว้ ไม่งั้นจะตายด้วยความโกรธ

ตอนที่ 278 เขาต้องการฆ่าเจ้า


เฟิงเฉินหยูตกตะลึงในทันที “เจ้าพูดว่าอะไรนะ ?” นางคิดว่านางหูฝาดไป รือนางกำนัลตาฝาด ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดมันไม่ใช่คำสามคำก่อนหน้านี้ “เจ้าอ่านผิด อ่านใหม่อีกครั้ง !”

นางกำนัลจ้องมองนางจากนั้นส่งกระดาษให้ซวนเทียนฉี “มันเขียนชื่อของเจ้าไว้อย่างชัดเจน นางกำนัลผู้นี้จะอ่านผิดได้อย่างไร”

ซวนเทียนฉีถือแผ่นกระดาษไว้ในมือ และในที่สุดก็เข้าใจรอยยิ้มเล็ก ๆ ของเฟิงหยูเฮง ปรากฎว่าทุกอย่างถูกจัดฉากไว้หมดแล้ว เฟิงเฉินหยูกำลังดิ้นรนอย่างหนัก แต่นางก็ไม่สามารถหนีจากเงื้อมมือขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันได้ แต่เขาไม่เข้าใจ สถานการณ์ที่เฟิงเฉินหยูกำลังควบคุมอยู่แต่ในท้ายที่สุดนางกลับเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำเสียเอง

เขาจ้องมองเฟิงเฉินหยูอย่างดุดัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขาได้ร่วมมือกับซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงในการเสแสร้งชอบเฟิงเฉินหยูมาเป็นเวลานาน เขามอบสิ่งของที่ดีให้คฤหาสน์เฟิง มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเขาดูถูกสาวงามผู้นี้ เขาไม่เคยคิดอะไรกับเฟิงเฉินหยู

“เจ้ามันผู้หญิงต่ำช้า !” เขากัดฟันของเขาอย่างรุนแรงและเตะเฟิงเฉินหยู

แต่มันแปลก การเตะน่าจะทำให้เฟิงเฉินหยูล้มลง แต่กลับเป็นว่านางคุกเข่าลง เฟิงเฉินหยูเงยหน้าขึ้นมองแล้วเปล่งเสียงกรีดร้องโหยหวน เข่าทั้งสองของนางยังคงยึดติดอยู่กับพื้นและไม่ขยับ

ซวนเทียนฉีก็ประหลาดใจเช่นกัน ไม่เพียงแต่เฟิงเฉินหยูไม่ขยับเท่านั้นแม้กระทั่งบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ นางก็ไม่ขยับ ทั้งสองยังคงอยู่ในท่าที่แปลก หน้าอกของเฟิงเฉินหยูเจ็บปวด แต่สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้นางเกิดความสงสัย และความสงสัยนี้เปลี่ยนไปเป็นความหวาดกลัว

นางไม่เข้าใจว่าทำไมขาของนางติดหนึบอยู่กับพื้นราวกับว่าพวกมันขยับไม่ได้เลย !

ไม่เพียงแต่นางไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เซียงเอ๋อก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เช่นกัน เจ้านายและบ่าวรับใช้มองหน้ากันจากนั้นก็รู้สึกตัวชาไปหมด

ซวนเทียนฉีดูตุ๊กตาที่เต็มไปด้วยเข็ม ด้วยความโกรธของเขา เขาต้องการที่จะโยนนางลงกลางทะเลสาบน้ำแข็ง ! แต่นั่นไม่สามารถทำได้ เขารู้ว่าเฟิงหยูเฮงมีแผนที่จะจัดการพี่สาวคนนี้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้คงไม่ดีแน่ ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้อาจได้รับบาดเจ็บหรือพิการ แต่นางยังไม่ถูกฆ่า

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเห็นเฟิงหยูเฮงพยักหน้าให้เขาเล็กน้อยซึ่งทำให้เขาผ่อนคลายได้นิดหน่อย นี่ก็ดีเช่นกัน เมื่อใช้โอกาสนี้เขาจะแตกหักกับผู้หญิงคนนี้ ไม่ว่านางจะแก้ตัวอย่างไร เขาก็ไม่ต้องเสแสร้งอีกต่อไป

ดังนั้นซวนเทียนฉีกล่าวว่า "เฟิงเฉินหยู เจ้าใช้คุณไสยเพื่อสาปแช่งเสด็จแม่ และนี่สมควรได้รับโทษประหารชีวิต แต่องค์เจ้าผู้นี้จะให้อภัยเจ้าในครั้งนี้เพราะเห็นแก่องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน เจ้าจะไปที่ประตูของตำหนักหยานฟู่และโขกศีรษะกับพื้น 30 ครั้ง ! ” หลังจากที่เขาพูดเช่นนี้ เขาเหลือบมองที่เฟิงหยูเฮงแล้วรีบออกไป

เฟิงเฉินหยูมึนงง นางไม่เคยคิดว่าแผนของนางจะล้มเหลวและย้อนกลับมาทำร้ายนาง ไม่เพียงแต่จะล้มเหลวเท่านั้น นางยังถูกทอดทิ้งอีกด้วย เอาศีรษะโขกพื้น 30 ครั้งหรือ ? หน้าผากของนางบาดเจ็บอยู่แล้ว หัวของนางจะแตกหรือไม่หลังจากที่นางเอาศีรษะโขกพื้น 30 ครั้ง ?

“เฟิงหยูเฮง!” นางเงยหน้าขึ้นมาและมองข้ามไป “เจ้าเป็นคนทำใช่หรือไม่ ? เจ้ากำลังพยายามทำร้ายข้า !”

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ ข้าไม่เคยคิดที่จะทำร้ายผู้อื่น แต่ข้าไม่เคยประมาทเช่นกัน ฝีมือของท่านพี่ในการทำตุ๊กตานั้นยอดเยี่ยมมาก ตุ๊กตาทำมาค่อนข้างดี”

“หุบปาก !” ไฟยิงออกมาจากดวงตาของเฟิงเฉินหยู ขณะที่นางเกลียดที่นางไม่สามารถฆ่าเฟิงหยูเฮงได้ “เจ้ามันนางปีศาจ ! เจ้าใช้เวทมนตร์แบบไหนในการเปลี่ยนกระดาษด้านในนั้น”

ตุ๊กตาเป็นสิ่งที่นางทำมากับมือ นางย่อมจดจำรายละเอียดปลีกย่อยได้ นี่คือสิ่งที่เฟิงเฉินหยูสับสน ตุ๊กตานั้นเป็นตัวเดียวกัน แต่ทำไมกระดาษข้างในถึงเปลี่ยนไป นั่นคือสิ่งที่ถูกเย็บเข้าไปข้างใน ! นางเห็นบ่าวรับใช้กรีดท้องตุ๊กตาและดึงกระดาษออกมาด้วยตาของตัวเอง ดังนั้นจึงไม่มีข้อผิดพลาดอย่างแน่นอน ! ต้องเป็นอย่างแน่นอนเพราะผู้หญิงคนนี้ใช้เวทมนตร์บางอย่าง !

“เฟิงหยูเฮง ! เจ้าไม่ควรกลับมาที่เมืองหลวง เจ้าน่าจะตายที่ภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ ! ชาวเปอร์เซียมันเป็นปีศาจ !” ยิ่งนางพูดนางยิ่งรู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงเป็นปีศาจ นางรู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงชั่วร้ายและเริ่มรู้สึกกลัวมากขึ้น ในตอนท้ายนางจับเซียงเอ๋อ ตัวของนางสั่นเทาด้วยความกลัวราวกับว่านางได้รับความตกใจอย่างมาก

หวงซวนรู้สึกกังวลเล็กน้อยจากท่าทางของเฟิงเฉินหยู “คุณหนู เราไม่สามารถอนุญาตให้นางพูดจาเหลวไหลเช่นนี้ได้เพราะนางเสียสติไปแล้ว ถ้ามีคนได้ยินมันคงไม่เป็นการดีสำหรับคุณหนูนะเจ้าคะ”

เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างกะทันหัน “เจ้ากำลังบอกว่าตอนนี้นางเสียสติแล้ว ใครจะเชื่อคำพูดของคนบ้า ?”

หวงซวนรู้สึกตกใจ “คุณหนูหมายถึง… เราควรทำให้นางเป็นผู้หญิงที่เสียสติ?”

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ไม่รีบ จะไม่สนุกถ้านางคลั่ง”

เฟิงเฉินหยูฟังเจ้านายและบ่าวรับใช้คุยกัน และใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความกลัว นางต้องการลุกขึ้นแต่นางก็ทำไม่ได้ นางรู้สึกเหมือนลูกแกะกำลังจะถูกสังหาร เนื่องจากนางไม่สามารถหนีได้

หลังจากนั้นไม่นานนางกำนัลอาวุโส 2 คนก็มาจากทิศทางของตำหนักหยานฟู่ ก่อนมาถึงตรงหน้าพวกนาง พวกเขาคารวะเฟิงหยูเฮงก่อนจากนั้นจึงพูดกับเฟิงเฉินหยู “องค์ชายสั่งให้เราพาคุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิงไปที่ประตูตำหนักหยานฟู่เพื่อเอาหัวโขกพื้น 30 ครั้ง คุณหนูใหญ่ได้โปรดทำเช่นนั้นด้วยเจ้าค่ะ!”

เมื่อเห็นนางกำนัลอาวุโสทั้งสองคน หัวใจของเฟิงเฉินหยูก็ทรุดลง นางรู้เกี่ยวกับคนประเภทนี้ พวกเขามีหน้าที่บังคับการลงโทษและมีวิธีการมากมายในการแก้ไขปัญหาบุคคล ถ้าใครตกอยู่ในมือของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่ตาย พวกเขาก็จะเสียสติ

“ข้าเป็นลูกสาวของขุนนางขั้นหนึ่ง เจ้าทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้ !” ในความอับจนหนทางของนาง นางทำได้เพียงพูดถึงบิดาของนาง

แต่นางกำนัลอาวุโสสองคนได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าอย่างชัดเจน ด้วยการแสดงออกอย่างหนัก พวกเขาพูดเสียงดังว่า “อย่าพูด เจ้าเป็นเพียงบุตรสาวของอนุเท่านั้น แม้ว่าเจ้าจะเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ก็ตาม องค์ชายใหญ่บอกว่าเจ้าได้กระทำความผิดร้ายแรงที่ไม่สามารถให้อภัยได้ การที่ให้เจ้าโขกศีรษะกับพื้นถือเป็นการลงโทษสถานเบาแล้ว ไม่ให้เจ้าจมไปอยู่ในทะเลสาบน้ำแข็งถือเป็นการลงโทษสถานเบา คุณหนูใหญ่ตระกูลเฟิง เจ้าจะเดินไปด้วยตัวเองหรือจะให้เราช่วยพาเจ้าไป”

เฟิงเฉินหยูต้องการพูดว่านางจะเดินไปด้วยตัวเอง แต่ขาของนางติดอยู่กับพื้น นางไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

ทั้งสองคนเห็นสิ่งนี้และคิดว่านางถ่วงเวลา ดังนั้นพวกเขาจึงเดินไปที่ด้านข้างเฟิงเฉินหยูเพื่อไปรับนาง เฟิงเฉินหยูเริ่มดิ้นรนอย่างไม่รู้ตัว แต่นางก็ไม่สามารถออกแรงเต็มที่ที่ขาของนาง แม้ว่าทั้งสองคนจะไปช่วย นางก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “ต้องลำบากท่านทั้งสองแล้ว พี่สาวคนโตของข้ามีนิสัยดื้อรั้น เนื่องจากนางไม่ต้องการลุกขึ้นก็ปล่อยให้นางคุกเข่าต่อไป หลังจากนี้ 2-3 ชั่วยาม นางก็จะลุกขึ้นเอง

ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วก็คำนับเคารพเฟิงหยูเฮงและพูดว่า "บ่าวรับใช้ผู้นี้ขอบคุณองค์หญิงแห่งมณฑลสำหรับคำแนะนำเพคะ"

เฟิงหยูเฮงพยักหน้าแล้วเดินจากไปพร้อมหวงซวน

หลังจากที่ทั้งสองเดินไปไกลกันแล้ว ทั้งสองก็หันกลับไปมองเฟิงเฉินหยูและเซียงเอ๋อด้วยใบหน้าเยาะเย้ย หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองแยกจากกันโดยมีคนหนึ่งอยู่ด้านหน้าและอีกคนหนึ่งอยู่ด้านหลัง เดินตามกันไป

เฟิงเฉินหยูและเซียงเอ๋อตระหนักว่าสถานการณ์ไม่ดีและพวกเขาก็พยายามวิ่งหนีไปโดยไม่รู้ตัว น่าเสียดายที่พวกเขาไม่สามารถลุกขึ้นได้ พวกเขารู้สึกเพียงแค่คนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาตบพวกเขา ตบแรงมากแต่ก็ไม่เจ็บปวดมาก สิ่งที่เจ็บคือเข็มที่ยึดไว้ระหว่างนิ้วมือของพวกเขา เฟิงเฉินหยูและเซียงเอ๋อที่โดนเข็มแทง ทั้งสองจึงล้มลงกับพื้นหลังจากนั้นไม่นาน

หวงซวนและเฟิงหยูเฮงเดินไปไกลมาก แต่พวกเขายังได้ยินเสียงกรีดร้องอยู่ข้างหลังพวกเขา หวงซวนมีความสุข นางพูดอย่างมีความสุข “พวกเขาต้องถูกลงโทษด้วยวิธีการในพระราชวัง ให้พวกเขาได้ลิ้มรสความหมายของการถูกทุบตีอย่างแท้จริง” แต่หวงซวนก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยในวันนี้ “คุณหนู คุณหนูเปลี่ยนชื่อบนกระดาษในตุ๊กตาชิ้นนั้นให้เป็นชื่อของเฟิงเฉินหยูได้อย่างไรเจ้าคะ ?”

เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ใครจะรู้ เป็นไปได้ว่าพวกเขากังวลเกินไป เมื่อพวกเขาเตรียมการ พวกเขาเขียนผิดเอง”

หวงซวนหน้าคล้ำ คุณหนู ใครจะเชื่อคุณหนู ? ถ้าข้าพูดแบบนี้คุณหนูจะเชื่อหรือไม่ ?

เฟิงหยูเฮงพูดอย่างอาย ๆ ว่า “เชื่อข้าเถิด”

“ถ้าอย่างนั้นทำไมเฟิงเฉินหยูและเซียงเอ๋อถึงลุกไม่ขึ้นเจ้าคะ ?” หวงซวนเริ่มถามเฟิงหยูเฮงอีกครั้ง

“ถ้าข้าบอกว่าพวกเขารู้สึกว่าพื้นดินนั้นดีจริง ๆ และไม่ต้องการลุกขึ้น เจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่ ?”

“ข้าเชื่อแล้วเจ้าค่ะ!” หวงชวงพยักหน้าอย่างจริงจัง “คุณหนูแม้ว่าคุณหนูจะพูดอะไร แม้ตอนนี้คุณหนูบอกว่าเป็นผู้ชาย ข้าก็จะเชื่อเจ้าค่ะ”

“ดีมาก” นางพยักหน้า หากมองในแง่ที่นางเป็นบ่าวรับใช้ของนาง นางปรับตัวได้ดีมาก

ในความเป็นจริง ถ้าเฟิงเฉินหยูใช้วิธีการทั้งสองอย่างนี้กับคนอื่นที่ไม่ใช่เฟิงหยูเฮง นางก็จะประสบความสำเร็จได้อย่างง่ายดาย โชคไม่ดีที่ไม่เพียงแต่เฟิงหยูเฮงร่วมมือกับองค์ชายใหญ่เพื่อสร้างกับดักนี้สำหรับเฟิงเฉินหยู ที่น่าอัศจรรย์ที่สุดคือนางยังมีมิติที่นางสามารถเข้าถึงได้ทุกที่ทุกเวลา

ในขณะที่เฟิงเฉินหยูโยนตุ๊กตาลงบนพื้น นางคุกเข่าและใช้แขนเสื้อขนาดใหญ่ของนางเพื่อปกปิดมัน ในเวลานั้นนางได้โยนตุ๊กตาเข้าไปในมิติของนางแล้วก็ตรวจสอบมันอย่างรวดเร็ว หลังจากสังเกตเห็นว่ามีบางสิ่งบางอย่างในท้อง นางก็ตัดสินใจที่จะเขียนชื่อของเฟิงเฉินหยูบนกระดาษในมิติของนาง จากนั้นนางก็รีบยัดมันกลับเข้าไปข้างในแล้วเย็บมันกลับขึ้น

เฟิงหยูเฮงอาจมีความสามารถน้อยกว่าในด้านอื่น ๆ แต่นางค่อนข้างเร็วเมื่อพูดถึงเรื่องการตัดเย็บ ในเวลาไม่นานนางก็เย็บมันขึ้นมา เมื่อนางนำมันออกมา มันก็ปรากฏแก่พวกเขาเหมือนที่มันทำ

สำหรับเหตุผลที่เฟิงเฉินหยูยังคงคุกเข่าบนพื้นดินและไม่สามารถลุกขึ้นได้นั้น เป็นเพราะเฟิงหยูเฮงใช้กาวตราช้างทาไว้บนพื้น  เมื่อเฟิงเฉินหยูยืนขึ้นจากตำแหน่งคุกเข่าของนางเป็นครั้งแรก เฟิงเฉินหยูและเซียงเอ๋อไม่แม้แต่จะมองก่อนที่จะคุกเข่าลงและกาวทำงานทันที

“ในความเป็นจริงมีวิธีที่เฟิงเฉินหยูจะลุกขึ้น” ทันใดนั้นนางก็เริ่มหัวเราะคิกคักและพูดกับหวงซวน “ข้าจะบอกเจ้า ข้าใช้กาวทากับพื้นเท่านั้น มันเกาะแต่ขากางเกงของนางเท่านั้น ถ้านางต้องการลุกขึ้น นางก็ต้องถอดกางเกงออก”

หวงซวนเริ่มหัวเราะ “ถอดกางเกงออก ? หากคุณหนูทำจริง ๆ เฟิงเฉินหยูคงอับอายจนไม่กล้าจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป !”

เจ้านายและบ่าวรับใช้หัวเราะขณะที่พวกเขาเดินไปที่ฟ้องโถงเฟยกุย ขณะที่พวกเขากำลังจะไปถึงห้องโถง พวกเขาเห็นเด็กอ้วน 2 คนเดินมาจากด้านในห้องโถง และพวกเขาทั้งสองก็วิ่งมาหานาง

เฟิงหยูเฮงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอื้อมมือไปจับพวกเขาทันที นางเห็นเด็กสองคนยกใบหน้าเล็ก ๆ ขึ้นและยิ้มให้นาง

“จื่อหรู เฟยหยู พวกเจ้าสองคนอยู่ด้วยกันได้อย่างไร ?” เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าชีวิตของนางช่างมืดมน น้องชายของนางเงียบมาก แต่ทำไมหลังจากนั้นเพียงไม่นานเขาก็ถูกซวนเฟยหยูติดตามออกมา

“ท่านพี่” เฟิงจื่อหรูไม่พอใจอย่างมากและพูดว่า “เฟยหยูกล่าวว่าท่านพี่มอบของอร่อยมากมายให้เขา ทำไมจื่อหรูถึงไม่ได้กินมัน ?”

เฟิงหยูเฮงตอบเขา “เพราะเจ้าไปเรียนที่เสี่ยวโจว”

“แต่จื่อหรูกลับมาหลายวันแล้ว แต่ท่านพี่ยังไม่ได้ให้ข้ากินเลย”

เฟิงหยูเฮง “…เพราะเจ้าไม่ได้มาขอข้า !” นางรู้สึกว่านางไร้ยางอายมาก

“ฮ่า ๆ ! ข้าบอกแล้วว่าพี่สาวปฏิบัติต่อเฟยหยูดีที่สุด ! ท่านอาจื่อหรูยอมรับการพ่ายแพ้ของเจ้าเถิด !”

เฟิงหยูเฮงกำลังจะเป็นลม “ท่านอาจื่อหรู”

“อ่า !” “อ่า” ซวนเฟยหยูนั้นกล่าวออกมาอย่างเป็นธรรมชาติมาก “เขาเป็นน้องชายของพี่สาว และพี่สาวคือว่าที่พระชายาของท่านอาเก้าของข้า แน่นอนว่าเมื่อเราพูดมันเป็นตามนั้น”

“แต่ข้าไม่เคยได้ยินเจ้าเรียกข้าว่าน้ามาก่อน !”

“ท่านเป็นนางฟ้า ข้าจะกล้าเกี่ยวดองกับท่านได้อย่างไร”

ดีมาก ! ในความคิดของเด็กคนนี้นางได้กลายเป็นนางฟ้าแล้ว ? นางทำอะไรไม่ถูก ได้แต่พาพวกเขาไปที่ห้องโถงเฟยกุย

ขณะที่พวกเขากำลังเดินเข้าไป นางรู้สึกว่าซวนเฟยหยูตั้งใจดึงแขนเสื้อของนาง นางก้มศีรษะลงเพื่อมองเขา และได้ยินซวนเฟยหยูกระซิบบอกว่า “วันนี้ท่านควรหลีกเลี่ยงท่านอาสามของข้า ตอนที่ข้าเล่นซ่อนหากับท่านอาจื่อหรู ข้าได้ยินเขาพูดว่าเขาต้องการฆ่าท่าน”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด