ตอนที่แล้วตอนที่ 275 ของกำนัลต้องสอดคล้องกับความต้องการ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 277 เล่นงานน้องสาว น้องสาวจะเล่นงานเจ้าถึงตาย !  

ตอนที่ 276 ของกำนัลสำหรับผู้หญิง


ครั้งล่าสุดที่นางไปตำหนักศศิเหมันต์ พระชายาหยุนพูดอะไร นางไม่ต้องการที่จะดูสวย และเป็นที่คิดถึงของคนอื่น

แม้ว่ามันจะเป็นไปได้ว่ามีคนพูดด้วยความโกรธ แต่สิ่งหนึ่งที่คิดคือเรื่องหนึ่งในขณะที่สถานการณ์จริงนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ในโลกนี้ไม่มีบุคคลใดในโลกที่ไม่ชอบความสวยงาม เนื่องจากพระชายาหยุนได้พูดเรื่องนี้ นางจะต้องคิดใหม่อีกที เฟิงหยูเฮงรู้ว่านางเป็นผู้หญิงที่มีหลายสิ่งในใจ มันจะดีที่สุดถ้านางไม่ได้ไปกับความต้องการของนาง

ลืมมันไปเถอะ ของกำนัลที่นางได้เตรียมไว้สำหรับจักรพรรดินีในตอนนี้ ดูเหมือนจะไม่เหมาะกับบางคน

นางเดินไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องขณะที่นางไตร่ตรองว่านางควรให้ของกำนัลอะไรแทน หวงซวนถามนาง “คุณหนูคิดอะไรอยู่หรือเจ้าคะ ?”

นางส่ายหัวของนาง “ไม่ ข้าแค่สงสัยว่าพระชายาหยุนอยากได้ของกำนัลที่ข้าเตรียมไว้ให้หรือไม่”

“พระองค์จะชอบมันอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” หวงซวนยิ้ม และพูดว่า “คุณหนูมีสติและมีไหวพริบเสมอ พระชายาหยุนชอบคุณหนูจริง ๆ ดังนั้นอะไรก็ตามที่คุณหนูก็เป็นสิ่งที่ดีเจ้าค่ะ”

อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงเข้าใจว่าการชื่นชอบหรือไม่ชอบนั้นขึ้นอยู่กับทางเลือกหลังจากพิจารณาข้อดีและข้อเสีย จากครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน พระชายาหยุนนั้นประหลาดใจที่เห็นนางเคารพตระกูลเหยา แต่เพียงว่านางไม่มีอะไรเลยแต่ก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับซวนเทียนหมิง ผู้หญิงฉลาดอย่างเช่นพระชายาหยุนให้บุตรชายของนางมีคู่หมั้นที่ไร้ค่าอยู่เคียงข้างเขาได้อย่างไร

นางยังคิดอยู่ในหัวแต่นางก็ไม่หยุดเดิน นางเพิ่มความเร็วของนางแทน ไม่นานนางก็มาถึงหน้าตำหนักศศิเหมันต์

ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงได้ตัดสินใจแล้วเกี่ยวกับของกำนัลที่นางจะมอบให้พระชายาหยุน มันถูกเก็บไว้ในมิติของนางและไม่ได้ถูกนำออกมา

ประตูหน้าตำหนักศศิเหมันต์ยังคงปิดและมียามผู้หญิงยืนอยู่ข้างนอก ไม่มีสัญญาณของโคมไฟสีแดงหรือแม้แต่ที่ติดอยู่ที่ไหนสักแห่ง มันไม่ได้ประดับประดาตกแต่งเพื่อเฉลิมฉลองปีใหม่ และทำให้หัวใจของผู้คนสั่นไหว

“ข้ามาพบเสด็จแม่ นางอยู่ที่นี่หรือไม่ ?”

“อยู่เพคะ” ยามหันมาเปิดประตูแล้วพูดว่า “พระชายาหยุนรู้ว่าองค์หญิงจะมาแน่นอน และพระชายาก็บอกว่าองค์หญิงจะมาถึงหลังจากที่ได้คารวะในห้องโถงเฟยกุย ดูเหมือนว่าพระชายาจะคาดเดาได้ถูกต้องเพคะ”

เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วเข้าไปในตำหนักศศิเหมันต์ ทันใดนั้นนางกำนัลในตำหนักก็เข้ามาและคำนับ หลังจากนั้นก็นำทาง นางยังบอกเฟิงหยูเฮงว่า “พระชายาหยุนอยู่ในห้องโถงจื่อเหว่ยเพคะ ท่านโหราจารย์มาและกำลังอธิบายบางอย่างเกี่ยวกับดวงดาว”

“โหราจารย์…” นางไตร่ตรองและพูดสิ่งนี้ ดูเหมือนว่าซวนเทียนหมิงได้กล่าวถึงก่อนหน้านี้ว่าเป็นหน่วยงานที่เฝ้ามองดวงดาวเพื่อทำนายชะตาบ้านเมือง “พระชายาหยุนเชื่อในสิ่งเหล่านี้ด้วยหรือ ?”

นางกำนัลหัวเราะและตอบว่า “ไม่อาจถือได้ว่าเป็นความเชื่อ แต่พระชายากล่าวว่าท่านโหราจารย์มีความสามารถในการเล่าเรื่องได้ดีมาก เมื่อพระชายาเบื่อ พระชายาจะฟังเขาพูดเพื่อฆ่าเวลาเพคะ”

ดีมาก เนื่องจากพระชายาหยุนมีความคิดแบบนี้ เฟิงหยูเฮงก็ทำได้แค่หัวเราะเท่านั้น แต่เมื่อนางคิดถึงมัน การฟังเรื่องราวพวกนี้น่าสนใจทีเดียว

ขณะที่พวกเขาพูด พวกเขาก็มาถึงห้องโถงจื่อเหว่ย หวงซวนยืนอยู่ที่ด้านข้างของประตูและไม่ได้เดินเข้าไป นางกำนัลยืนอยู่หน้าประตู และพูดเสียงดังว่า “รายงานพระชายาหยุน องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันมาถึงแล้วเพคะ” โดยไม่รอคำตอบจากภายใน จากนั้นนางก็ผายมือเชิญให้เฟิงหยูเฮงเข้าไป

เฟิงหยูเฮงเข้าก้าวยาว ๆ เข้าไป ไปพร้อมกับก้าวขนาดใหญ่ และมีนางกำนัลบางคนก็คารวะนางในทันทีและนำทาง หลังจากที่นางเดินเข้าไปในห้องโถงจื่อเหว่ย นางก็ตระหนักว่าห้องโถงขนาดใหญ่นั้นเต็มไปด้วยสิ่งลึกลับมาก สามารถมองเห็นสิ่งของแปลก ๆ ลึกลับได้ทุกที่ แม้แต่สีก็มีองค์ประกอบของธาตุทั้งห้า ด้านหน้ามีเวทีสูงที่ล้อมรอบด้วยม่าน ในหมอกควันทุกอย่างไม่ชัด และไม่มีอะไรสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ด้านล่างเวทียืนมีคนกำลังยืนอยู่ เขากำลังพูดถึงการเปลี่ยนแปลงของดวงดาวอย่างจริงจัง เนื่องจากเฟิงหยูเฮงได้ยินเขาพูดว่า “ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมามีการเปลี่ยนแปลงมากมายในพระราชวัง ดาวบางดวงก็ขึ้น ๆ ลง ๆ ดาวหงส์เพลิงมาจากตะวันตกเฉียงเหนือเข้าสู่เมืองหลวงมาหลายเดือนแล้วและสุกสว่างขึ้นมาเรื่อย ๆ ดาวดวงนี้ก็ปรากฏตัวขึ้นในโลกนี้อย่างฉับพลัน ข้าไม่เคยเห็นการโคจรเช่นนี้ของดวงดาวมาก่อน มันแตกต่างจากตำหนักหลักสิบสองแห่งและแสงที่ล่องลอยในอากาศ มันเป็นปาฏิหาริย์ที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในช่วงหมื่นปีที่ผ่านมา”

ด้วยเหตุผลบางอย่างเมื่อนางได้ยินเกี่ยวกับ "ดาวหงส์เพลิง" ใจของนางก็เริ่มสั่น

นางถึงด้านหน้า และนางกำนัลข้างกายมองนางด้วยความประหลาดใจและกระซิบถามนางว่า “องค์หญิงเกิดอะไรขึ้นเพคะ รู้สึกไม่สบายหรือไม่เพคะ ?”

เฟิงหยูเฮงส่ายหน้า “ข้าสบายดี” อย่างไรก็ตามสายตาของนางหันไปหาโหราจารย์

นางจ้องมองมาที่นี่เมื่อหัวหน้าพูดเสร็จ เมื่อได้ยินว่ามีใครบางคนอยู่ข้างหลังเขากำลังเดินไปข้างหน้า เขาก็ดำเนินการอย่างมีชั้นเชิง และเดินไปทางด้านข้าง เมื่อจ้องมองเฟิงหยูเฮง เขาก็หันกลับมาราวกับว่าเขารู้สึกอะไรบางอย่าง ทั้งสองมองหน้ากัน และโหราจารย์ได้รู้สึกหนาวสั่นผ่านร่างกายของเขา ขณะที่ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเบิกกว้าง

“อาเฮง เจ้าพึ่งมาถึงหรือ ?” บนเวที เสียงพระชายาหยุนดังขึ้นมา

เฟิงหยูเฮงผงกศีรษะให้โหราจารย์ จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วคุกเข่าบนพื้น “ลูกสะใภ้คารวะเสด็จแม่เพคะ ข้าหวังว่าเสด็จแม่จะได้รับพรด้วยโชคลาภที่ดี และความปรารถนาทั้งหมดของท่านแม่จะประสบความสำเร็จเจ้าค่ะ”

“อืม ข้าชอบฟังอาเฮงพูด เจ้ากลับไปได้แล้ว ข้าต้องการพูดกับลูกสะใภ้ของข้า” พระชายาหยุนเป็นคนทำสิ่งที่นางพอใจเสมอ นางจำชื่อของโหราจารย์ผู้นี้ไม่ได้ และนางจำไม่ได้ว่าชื่อของเขาคืออะไร นางรู้เพียงว่าเขามาเพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่น่าสนใจเกี่ยวกับดวงดาว นางชอบฟังเรื่องราวลึกลับเหล่านี้จริง ๆ

โหราจารย์ไม่ได้โต้เถียง ในขณะที่เขาคำนับแล้วจากไป แต่ก่อนที่เขาจะจากไป เขามองไปที่เฟิงหยูเฮง แต่นางก็ไม่ตอบสนองเลย

หลังจากที่เขาออกจากห้องโถง เขารู้สึกได้ถึงหัวใจของเขา เมื่อได้เฝ้ามองดูดวงดาวเป็นเวลาหลายปี สัญชาตญาณของเขานั้นเฉียบคมกว่าบุคคลทั่วไป เขาสามารถระบุได้ว่าในว่าที่พระชายาขององค์ชายเก้าเป็นหนึ่งในดาวที่สำคัญในดวงดาวของเขา !

“อาเฮงมาถึงทันเวลา” ภายในห้องโถงจื่อเหว่ย พระชายาหยุนลงจากแท่นไป นางสวมชุดสีน้ำเงิน แม้ว่ามันจะธรรมดา แต่โชคดีที่มีดอกไม้บางส่วนปักอยู่ที่ด้านบนซึ่งให้ความรู้สึกถึงปีใหม่เล็กน้อย “เขาเพิ่งเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับดาวหงส์เพลิง เขาคงไม่ว่าอะไรข้า”

พระชายาหยุนพูดอย่างนี้ขณะที่จับมือของเฟิงหยูเฮง ทั้งสองเดินไปที่ห้องจัดเลี้ยงของห้องโถงจื่อเหว่ย พระชายาหยุนนั่งก่อนจากนั้นก็ให้ที่นั่ง นางกำนัลนำผลไม้มาใส่จาน

“ตอนนี้ช่วงกลางฤดูหนาว แต่ใครจะไปรู้ว่าฮั่วเอ๋อไปเอาลิ้นจี่เหล่านี้มาจากที่ไหน มันสดมาก เจ้าชิมดูสิ” พระชายาหยุนชี้ไปที่ลิ้นจี่จานใหญ่บนโต๊ะแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ข้าชอบกินมาก ๆ จริง ๆ แล้วข้ากินมากเกินไปและพอแล้ว ถ้ากินเป็นครั้งคราวในช่วงฤดูหนาวนั้นค่อนข้างดี”

แน่นอนเฟิงหยูเฮงยังไม่สามารถชิมได้ เอื้อมมือไปที่แขนเสื้ออย่างรวดเร็ว นางดึงถุงผ้าใบเล็ก 2 ใบออกมาจากแขนเสื้อของนาง

วันนี้นางสวมชุดทางการขององค์หญิงแห่งมณฑล แขนเสื้อของเสื้อผ้าเหล่านี้กว้างกว่าเสื้อผ้าปกติของนาง และพวกมันค่อนข้างสะดวกในการซ่อนของ

“วันนี้เป็นวันปีใหม่ เสด็จแม่ก็รู้ว่าสิ่งที่ดีเกือบทั้งหมดในคฤหาสน์ของลูกสะใภ้เป็นของกำนัลจากองค์ชายเก้า ลูกสะใภ้ไม่มีเจตนาที่จะเอาสิ่งของพวกนั้นมาให้ท่าน แต่เมื่อต้นปีที่แล้วเมื่อข้าอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ ข้าได้รับสิ่งดี ๆ มากมายจากอาจารย์ชาวเปอร์เซียของข้า และข้าก็พบว่ามีบางสิ่งที่ค่อนข้างมีประโยชน์สำหรับท่านแม่” นางบอกว่านางวางถุงผ้า 2 ใบไว้ตรงหน้าของพระชายาหยุน ก่อนที่นางจะถาม นางลุกขึ้นยืนและเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วกระซิบบางสิ่งเข้าไปในหูพระชายาหยุน

ไม่นานหลังจากนั้นใบหน้าของพระชายาหยุนก็ตกใจ เมื่อนางรีบพูดว่า “ทุกสิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริงหรือไม่ ?”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “จริงเจ้าค่ะ เมื่อรอบเดือนของท่านแม่มา ท่านแม่จะรู้เองเจ้าค่ะ” ผ้าอนามัย 2 ห่อเป็นข่าวดีสำหรับผู้หญิงในยุคโบราณอย่างแท้จริง

พระชายาหยุนไว้วางใจเฟิงหยูเฮงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งแปลก ๆ เหล่านี้ ก่อนหน้านี้นางได้รับกระจกที่มีประโยชน์มาก หลังจากทิ้งของขวัญพิเศษเหล่านี้แล้ว ใบหน้าพระชายาหยุนก็ไม่สามารถซ่อนมันได้ แม้ว่ามันจะยังคงเป็นดูเกียจคร้านตามปกติ แต่ก็ดูเหมือนจะเผยความกระจ่าง เมื่อเปรียบเทียบกับครั้งแรกที่พวกเขาพบกันมันเริ่มฟื้นความอบอุ่น

“เรื่องขาของหมิงเอ๋อ” พระชายาหยุนโบกมือ นางสั่งให้นางกำนัลทั้งหมดออกไป จากนั้นนางก็พูดว่า “ตอนแรกข้าคิดว่าขาของหมิงเอ๋อไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ ทำให้ข้าเศร้าใจอยู่ช่วงหนึ่ง แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเด็กน้อยคนนั้นจะหายดีเมื่อได้พบเจ้า”

เฟิงหยูเฮงตอบด้วยรอยยิ้ม “ท่านแม่พูดเกินจริงเจ้าค่ะ การพบกันของอาเฮงกับองค์ชายเก้าถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ข้าเป็นหนี้บุญคุณพระองค์ เพียงแค่นี้ก็ถือว่าเป็นความสัมพันธ์ที่ถูกกำหนดไว้เจ้าค่ะ”

พระชายาหยุนพยักหน้าเพราะนางพอใจกับความถ่อมตนของเฟิงหยูเฮงมาก แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะเป็นบุตรสาวของตระกูลเฟิง แต่ดวงตาของนางก็ดูคล้ายกับตระกูลเหยา นางไม่เหมือนเฟิงจินหยวนเลย “นับตั้งแต่หมิงเอ๋ออายุ 3 ขวบ ข้าเริ่มครุ่นคิดเรื่องฮูหยินที่เขาจะชอบ หากพวกเขาไม่ชอบข้า แม้ว่าขาของนางจะหัก ข้าก็จะไม่ยอมให้นางถูกพาเข้ามาในตำหนักของข้า ใครจะรู้ว่าหลังจากผ่านไปหลายปี เด็กผู้หญิงที่น่ารักอย่างเจ้าก็จะปรากฏกายขึ้นมา ข้าพอใจจริง ๆ” พระชายาหยุนขำอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยกมือขึ้นก่อนที่เฟิงหยูเฮงจะพูดอะไร “เจ้ารีบกลับ มีงานเลี้ยงที่ห้องโถงเฟยกุย มันจะสนุกอย่างแน่นอน ไปดูเร็ว”

เดิมทีเฟิงหยูเฮงคิดว่าพระชายาหยุนไม่อาจคาดเดาได้เล็กน้อย ตอนนี้นางรู้สึกว่าปัญหานั้นปะทุขึ้น แต่นางไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนักเพราะนางลุกขึ้นยืนและเดินออกไป

หลังจากเฟิงหยูเฮงออกไป พระชายาหยุนหยิบลิ้นจี่ขึ้นมา ในขณะที่ปอกเปลือก นางใช้หางตาของนางมองไปอีกทาง จากนั้นก็หยักยิ้ม

เฟิงหยูเฮงออกจากห้องโถงจื่อเหว่ย จากนั้นก็ออกจากตำหนักศศิเหมันต์กับหวงซวน เมื่อพวกเขากำลังจะไปถึงประตูก็มีชายคนหนึ่งมาหยุดอยู่ด้านหน้าของพวกเธา เขาสวมชุดเสื้อคลุมสีขาวซึ่งดูประณีต และสง่างาม

นางยิ้มแล้วก็วิ่งไป "พี่เจ็ด"

คนที่มาคือองค์ชายเจ็ด, ซวนเทียนฮั่ว ใครจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในขณะที่เขามองไม่เห็นเฟิงหยูเฮง หลังจากที่นางเรียกเขา เขาก็หันกลับมาและหยุดเดิน เมื่อเห็นนาง เขาก็เอ่ยว่า “อาเฮง”

เฟิงหยูเฮงเห็นความกังวลบนใบหน้าของเขาทันที และนางก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “พี่เจ็ด เกิดอะไรขึ้น ?”

ซวนเทียนฮั่วอ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาไม่สามารถพูดได้ เขาได้แต่โบกมือและพูดว่า "ไม่มีอะไรเลย ข้ามาพบเสด็จแม่ แล้วข้าจะไปงานเลี้ยงที่ห้องโถงเฟยกุย เจ้าไปก่อน” หลังจากที่เขาพูดจบ เขาไม่ได้รอให้เฟิงหยูเฮงถามอะไรก่อนที่จะเดินเข้าไปในตำหนัก

สิ่งนี้ทำให้แม้แต่หวงซวนก็ต้องใจหาย อารมณ์ขององค์ชายเจ็ดที่อบอุ่นอยู่เสมอ แต่ในวันนี้เกิดอะไรขึ้น !

เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรเลยเพราะนางออกจากตำหนักศศิเหมันต์ไปด้วยใบหน้าหดหู่ นางรู้ว่าซวนเทียนฮั่วรีบรุดมาเพราะบางอย่างแน่นอน และมันก็เป็นสิ่งที่จัดการได้ยากมากหรืออย่างน้อยก็ทำให้เขารู้สึกลำบากใจ แต่นางไม่เข้าใจว่าสิ่งใดที่ทำให้ซวนเทียนฮั่วรู้สึกเป็นทุกข์

ทั้งสองเดินไปตามทางห้องโถงเฟยกุย ระหว่างทางพวกเขาจะพบกับบรรดาฮูหยินและคุณหนูซึ่งมามอบของกำนัลให้แต่ละตำหนัก ทันใดนั้นเฟิงหยูเฮงถามว่า “ใช่แล้ว แม่ขององค์ชายใหญ่คือใคร ?”

หวงซวนบอกนางว่า “พระสนมกู่อาศัยอยู่ในตำหนักหยานฟู่” ขณะที่นางพูดสิ่งนี้นางก็ยื่นมือออกมา และชี้ไปที่ถนน “ตำหนักหยานฟู่อยู่ทางนั้นเจ้าค่ะ”

ขณะที่นางพูดมีคนไม่กี่คนที่มาจากเส้นทางนั้นหวงซวนก็กระซิบบอกว่า “พวกเขาทั้งหมดมามอบของกำนัล ตอนนี้องค์ชายกำลังเป็นที่โปรดปราน จำนวนผู้คนที่มามอบส่งของกำนัลไปยังตำหนักหยานฟู่นั้นไม่น้อยเลยเจ้าค่ะ”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว ผู้คนเก่งในการสังเกตทิศทางลมและทำตามนั้น” นางพูดอย่างนี้ และมองไปในทิศทางของเส้นทางเล็ก ๆ นั้น นางเห็นว่ามีคนสองคนอยู่ข้างหลังกลุ่มที่หวงซวนชี้ให้เห็น เมื่อนางเพ่งมองนางก็จำได้ทันทีว่า “ดูคนที่เดินอยู่ด้านหลัง นั่นใช่เฟิงเฉินหยูหรือไม่ ?”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด