ตอนที่แล้วตอนที่ 43 : เหยื่อระดับสูง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 45 : สิ่งมีชีวิตที่อยู่นอกถ้ำ

ตอนที่ 44 : สงสัย


หลังจากที่แลงกา และคนอื่น ๆ จากไป เหมาได้แต่เดินไปเดินมาอย่างกังวลในถ้ำ หลังจากเดินไปสักครู่ เขาก็ขยี้หัวด้วยความขุ่นมัวเพราะเขายังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เขามองไปรอบ ๆ เพื่อหาสิ่งที่จะทำให้เขาไขว้เขว และสังเกตเห็นว่าฉาวซวนนั่งอยู่บนเสื่อฟางด้านหลังเขา ไขว้ขาและจ้องมอง

"เฮ้ เจ้าน่ะ"! เหมาตะโกนไปทางเขาว่า "เจ้าไม่วิตกกังวลเลยหรือยังไง?"

เหมาไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับฉาวซวน แต่ไม่ใช่เวลาที่จะเปลี่ยนทุกความไม่พอใจส่วนตัวลงในการต่อสู้ หากไม่มีใครให้พูดคุยด้วย เขาคงกังวลมากกว่านี้ และเขาคิดว่าเขาจะรู้สึกดีขึ้น ถ้าเขามีเรื่องที่ให้ทำหรือพูดคุยกับใครสักคน

ฉาวซวนเงยหน้าขึ้นมองเขาและพูดว่า "จะช่วยพวกเขาได้ไหม ถ้าข้าวิตกกังวล? สำหรับคนเช่นเจ้าและข้า เรากำลังไปถามหาความตาย ถ้าเราออกไป เพราะเราจะกลายเป็นเป้าหมายก่อนที่เราจะเข้าใกล้สัตว์ประหลาดตัวนั้นได้มากที่สุด เราควรจะออกไปและเป็นภาระของพวกเขาหรือ? "

"้ข้าพูดอะไรเกี่ยวกับการออกไปข้างนอกหรือไง?" เหมาตะโกนออกมาอย่างกรุ่นโกรธ แม้ว่าเขาต้องการจะออกไป และดูว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นอยู่ก็ตาม เขารู้สึกอึดอัดใจเพราะฉาวซวนพูดแทงใจดำในความคิดของเขา และแสดงข้อบกพร่องโดยชัดแจ้ง

"ถ้างั้นเราจะไม่ออกไป แล้วแผนการของเจ้าคืออะไร?" เมื่อเขาถามคำถามเสร็จแล้ว ฉาวซวนชี้ไปที่ชิ้นเนื้อสัตว์ที่แลงกาหั่นแต่ก็ไม่มีเวลาย่าง "แทนที่จะกังวลและไม่ทำอะไรเลย เจ้าควรจะย่างเนื้อดีกว่า"

"ไม่" เหมาโกรธมากเมื่อเห็นว่าฉาวซวนมีพฤติกรรมแบบนั้น เขารู้สึกว่าฉาวซวนเป็นคนใจร้าย เมยและคนอื่น ๆ ให้ความเมตตาต่อเขามาตลอด

ฉาวซวนไม่ได้ให้ความสำคัญกับเหมา แต่ในความเป็นจริงลึกลงไปในจิตใจของเขา เขาไม่ได้สงบตามที่เขาแสดงออกให้เห็น เขารู้ว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงรู้สึกผิดหวังที่เหมือนมือคู่นี้ของเขาถูกมัดและไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้เพื่อช่วยเหลือ

มีคันธนูขนาดเล็กอยู่ข้างๆ ฉาวซวน ซึ่งแลงกาทำขึ้นมา มีเถาวัลย์มัดแน่นอยู่ด้วยกัน เชือกที่ใช้เป็นเชือกธนูที่ชุ่มไปด้วยเลือดสัตว์และสารสกัดจากหญ้าบางชนิด มันสวยมากและทนทาน และมีกลิ่นหญ้าปกคลุมกลิ่นเหม็นของเลือดอย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะถูกค้นพบเมื่อซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้าหรือต้นไม้เนื่องจากมันมีกลิ่นเหมือนพืช แม้ว่าคันธนูชนิดนี้จะไม่เป็นอันตรายต่อสัตว์ร้ายในป่านี้ แต่ก็มีประสิทธิภาพมากเมื่อพุ่งออกไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง เมื่อวันก่อนนี้ แลงกาใช้คันธนูและกับดักเหล่านี้เพื่อกระตุ้นหมูป่าตัวเล็ก ๆ ไปทางฉาวซวนและเหมา

มันน่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้ ธนูเหล่านี้มีขนาดเล็กเกินไป และไม่มีวัสดุเพียงพอที่จะทำให้คันธนูและลูกธนูแข็งแรงขึ้น ซึ่งอาจทนต่อแรงระเบิดพลังของนักรบได้ เหล่าคันธนูดิน พื้นที่หน้าแคบ กับดักสัตว์ สิ่งเหล่านี้ไม่มีผลต่อสัตว์ขนาดใหญ่หรือสัตว์ที่ดุร้าย ดังนั้นส่วนใหญ่การล่าสัตว์ขึ้นอยู่กับความสามารถของมนุษย์

ฉาวซวนถอนหายใจเงียบ ๆ เขาสงสัยว่าเมยและคนอื่น ๆ กำลังทำอะไรอยู่ และแอบหวังว่าคราวนี้จะไม่มีผู้เสียชีวิต ...

การล่าสัตว์เต็มไปด้วยความเสี่ยง หนึ่งวินาทีอาจจะสงบและปลอดภัย แต่วินาทีต่อมาเจ้าอาจจะยืนอยู่บนขอบหน้าผาและอาจบังเอิญตกอยู่ในหุบเหว ไม่มีซากศพให้พบเจอ

เมื่อเทียบกับที่ชีวิตภายในเผ่าเป็นที่อบอุ่นสบาย

ไม่แปลกใจว่าทำไมชายชราเค่อกล่าวว่าใครบางคนควรจะเข้าไปในป่าหากเขาต้องการทำอะไรบางอย่างอย่างจริงจัง การใช้ชีวิตภายในชนเผ่าจะไม่ทำให้เจ้ามีแรงกดดันเช่นนี้ แต่ในป่ามีกฎที่โหดร้ายของธรรมชาติคือ "ฆ่าหรือถูกฆ่า" และเจ้าต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอดตลอดเวลา

ในสถานที่นี้ มีสัตว์ป่าที่ดุร้ายจำนวนมากกว่ามนุษย์ และเป็นเรื่องยากมากหากต้องการได้อาหารและอยู่รอดได้ในป่าที่เป็นอันตรายแบบนี้ ด้วยความแข็งแกร่งของตัวเอง แท้จริงแล้ว นักรบจากชนเผ่ามีทักษะพิเศษของตนเอง แต่เป็นเรื่องยากสำหรับนักรบคนเดียวที่จะล่าสัตว์อยู่ตามลำพังในป่า ทุกคนจะสามารถอยู่รอดได้จากการทำงานเป็นทีมเท่านั้นและอาศัยจุดแข็งของกันและกัน ตัวอย่างเช่น เมื่อพวกเขาพบกับหมูป่าสี่เขี้ยวก่อนหน้านี้ และตอนนี้เมื่อพวกเขากำลังต่อสู้กับหนามพายุทมิฬด้วยกัน

การเป็นนักล่าที่มีประสบการณ์จากนักรบรุ่นใหม่มีเส้นทางที่ยาวไกลและยากลำบาก

ฉาวซวนตัดสินใจที่จะหยุดคิดเรื่องนี้เพราะเขารู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ เขาตัดเนื้อเป็นชิ้นเล็ก ๆ ออกจากเนื้อชุ่มเลือดข้างๆ เขา และเจาะรูเล็ก ๆ ผ่านมันด้วยหอกหิน จากนั้นฉาวซวนก็เสียบเนื้อด้วยไม้ยาวครึ่งเมตรและเริ่มย่างไว้เหนือไฟ หลังจากที่เนื้อชั้นนอกไหม้เกรียม ฉาวซวนวางไม้ขึ้นเหนือกองไฟเพื่อป้องกันไม่ให้น้ำมันจากเนื้อรั่วไหลออกไป

เหมาเดินวนเวียนพยายามที่จะบรรเทาความวิตกกังวลที่เขารู้สึก เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ขณะที่เขามองไปทางฉาวซวน เขาถามด้วยเสียงขมขื่นว่า "เจ้ากำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้? ย่างเนื้อกินเอง?

ถ้าเขากำลังย่างเนื้อสำหรับทีมล่าสัตว์ที่จะมาทีหลัง เขาจะไม่ได้ย่างแค่ชิ้นเล็ก ๆ แต่ตัดสินจากการกระทำของฉาวซวน เขาเห็นได้ชัดว่าการหั่นออกเป็นส่วนเล็ก ๆ เช่นนี้เอาไปกินเอง!

"ใช่" ฉาวซวนตอบเล็กน้อย เขาหิวจริงๆ และรู้สึกว่าพลังงานที่เขาได้รับจากเนื้อสัตว์ชิ้นสุดท้ายที่เขากินได้ถูกนำมาใช้หมดแล้ว เพราะตอนนี้พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลย เขาเลือกที่จะทำให้ตัวเองก่อนเพราะมนุษย์ไม่สามารถทำอะไรได้ในขณะท้องว่าง

หน้าของเหมากระตุก เขายังคงรู้สึกอึดอัดอยู่สักหน่อย ก่อนหน้านี้เมื่อพวกเขากินเนื้อสัตว์สองชิ้นที่มีขนาดเท่ากัน เมยได้คำนวณปริมาณที่สามารถกินได้อย่างปลอดภัย เพื่อไม่ให้อาหารไม่ย่อย ถ้าเขาไม่ขยับตัวมาก เขาก็ไม่จำเป็นต้องกินตลอดทั้งวัน แต่ฉาวซวนกำลังย่างชิ้นเนื้ออีกครั้ง!

"เจ้ากำลังจะทำให้ตัวเองตาย!" เหมากล่าวด้วยความขุ่นเคือง

ฉาวซวนไม่สนใจคำพูดของเหมา แต่เขายังรู้สึกหิวนอกนั้นก็ยังไม่ได้ทำอะไรมากนัก

เมื่อถึงเวลาที่ฉาวซวนย่างเนื้อเสร็จ เมยและคนอื่น ๆ ก็ยังไม่กลับมา หลังจากที่เขากินเนื้อชิ้นที่สองเสร็จแล้ว ความรู้สึกอบอุ่นและอาการง่วงนอนก็พุ่งโจมตีเขาอีกครั้ง เดิมทีเขาวางแผนที่จะรอให้เมยและนักรบคนอื่น ๆ กลับมา แต่เมื่อเปลือกตาของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าสมองของเขาเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย ฉาวซวนไม่สามารถต้านทานอาการอยากหลับได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงพูดกับเหมาซึ่งยังคงเดินจงกลมอยู่ตรงทางเข้า "้ข้าจำเป็นต้องนอนตอนนี้ ปลุกข้าขึ้นมา หากมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น อย่าออกไปข้างนอกตัวคนเดียว "

เมื่อเห็นว่าฉาวซวนกำลังจะหลับใหล เหมายิ่งโกรธมากขึ้น เขาชี้นิ้วไปที่ฉาวซวน และพยายามอย่างหนักเพื่อบรรเทาหัวใจที่บอบช้ำของเขา เหมาสามารถสอนบทเรียนเขาด้วยการต่อสู้ แต่ในที่สุดเขาก็สงบลง

ขณะที่ฉาวซวนกำลังนอนหลับสนิท เหมายังคงเดินต่อไป หลังจากกินอาหารในระยะหนึ่งแล้ว เนื้อสัตว์ที่เขากินก่อนถูกย่อยอีกครั้ง ทำให้เหมารู้สึกง่วงมากเมยและคนอื่น ๆ ยังไม่กลับมา และเขาก็ไม่สามารถออกไปได้ ไม่มีทางเลือกอื่น เขานอนลงข้างฉาวซวน และหลับลึกขณะที่ยังกังวลอยู่

มันมืดแล้วด้านนอก และดวงอาทิตย์กำลังจะตกดิน มีแสงอาทิตย์เพียงเล็กน้อยบนภูเขาที่ยังคงเหลืออยู่ และพวกมันก็จางหายไป

ป่าที่เสียงดังค่อยๆ เงียบลง สัตว์ที่หากินกลางวันเริ่มกลับสู่ที่พักพิงของพวกมัน ขณะที่สัตว์หากินเวลากลางคืนเริ่มออกมา

ในขณะเดียวกันเมยและคนอื่น ๆ ก็ไม่สบายใจที่ถูกปิดกั้นทางขึ้นที่ตีนเขา

โดยปกติ หนามพายุทมิฬจะหวงแหนอาณาเขต และมีหนามพายุทมิฬเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่จะอาศัยอยู่ในพื้นที่นั้น มีเพียงทะเลสาบแห่งเดียวที่อยู่ด้านล่างบริเวณตีนเขา และบริเวณโดยรอบของทะเลสาบจะถือว่าเป็นอาณาเขตของหนามพายุทมิฬ ดังนั้นตามหลักการ ควรมีหนามพายุทมิฬอยู่เพียงตัวเดียวที่นี่และพวกเขาได้พบกับหนามพายุทมิฬโตเต็มวัยในภารกิจล่าสัตว์ครั้งล่าสุด

แต่ตอนนี้มีหนามพายุทมิฬสองตัวขวางทางของพวกเขา!

แลงกาและนักรบอีกสี่คนลดแรงกดดันลงเมื่อพวกเขามาเข้าร่วม พวกเขายังนำสมุนไพรมาจากถ้ำบนเทือกเขา บางส่วนของสมุนไพรที่ใช้ในการรักษาแผล ในขณะที่คนอื่น ๆ อาจจะใช้ในการจัดการกับหนามพายุทมิฬ  สมุนไพรผสมจากหมอผีมีกลิ่นเหม็นมาก ชะลอการโจมตีของหนามพายุทมิฬ

เผชิญหน้ากับสองหนามพายุทมิฬกลุ่มนักล่าสามสิบคนยังคงเสียเปรียบ โชคดี ที่หนามพายุทมิฬทั้งสองไม่สามารถจัดการกับพวกเขาได้ สัตว์เหล่านี้จะเฝ้าดูพวกเขาจากระยะไกล แต่พวกมันจะหยุดทุกคนที่พยายามจะวิ่งขึ้นเขา

"เมย ข้ารู้สึกว่าบางอย่างผิดปกติ!" เฉียวสบตากับเมย จ้องไปที่หนามพายุทมิฬที่ซ่อนอยู่หลังต้นไม้สองสามต้นและรีบบอก

"เจ้าเกือบสับหางของหนามพายุทมิฬเมื่อครั้งล่าสุด แต่จากการสังเกตของข้าหางทั้งสองไม่มีบาดแผลใด ๆ "

ในระหว่างภารกิจล่าสัตว์ครั้งล่าสุด กลุ่มล่าสัตว์ของเมยไม่ได้ใช้ความพยายามใด ๆ และในที่สุดพวกเขาพุ่งตัวออกไปหาหนามพายุทมิฬที่บ้าคลั่ง เมยเกือบจะสับหางของมันขาดแล้ว

บาดแผลควรจะอยู่ใกล้ปลายหางของมัน และมันก็เป็นเพียงสามสิบวันนับตั้งแต่ที่มันถูกจัดการ แม้ว่าหนามพายุทมิฬมีความสามารถในการฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีร่องรอยใดๆ แต่ หนามพายุทมิฬทั้งสอง ไม่มีรอยบาดแผลใด ๆ ที่หางของมันเลย!

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด