GOD LEVEL DEMON ตอนที่ 18

.“ว่ายังไง”

เซี่ยปิงกระพริบตาและมองเจียงยารุ

“ข้ามีเรื่องจะมาบอกเจ้า”

“อีกสามวันโรงเรียนจะจัดการประลองวิทยายุทธและแต่ละห้องจะต้องส่งตัวแทนไป ซึ่งตัวแทนห้องเราก่อนหน้านี้คือหยางวุย ตอนนี้อย่างที่รู้คือเขาถูกกักกันโดยตำรวจอยู่คงจะอีกสักพักกว่าจะออกมาได้เพราะเช่นนี้ข้าจึงอยากจะถามเจ้าว่าเจ้าจะลงประลองแทนหยางวุยไหม?”

“การประลองวิทยายุทธ?” เซี่ยปิงตาเป็นประกาย

เขาเคยได้ยินมาว่าการประลองวิยายุทธของโรงเรียนจะมีแต่นักเรียนเก่งๆเป็นตัวแทนเพื่อมาชิงรางวัล

ปกติรางวัลของโรงเรียนที่เป็นสิ่งที่ไม่ได้มีค่ามากนัก แต่ว่าถ้าชนะได้เป็น10อันดับแรกของการประลองจะสามารถเป็นตัวแทนโรงเรียนที่95 เพื่อไปประลองกับโรงเรียนอื่นได้

นี่เป็นการแข่งขันที่เมืองเทียนซุยจัดขึ้นมาเป็นที่รวมตัวของเหล่ายอดฝีมือของเมือง รางวัลก็มีราคาสูงมากและมีโอกาสที่จะถูกส่งตัวไปฝึกกับกองทัพเพื่อหาประสบการณ์และเสริมสร้างความแข็งแกร่งของตัวเอง

ในแต่ละปีนักเรียนคนไหนที่สามารถแสดงวิทยายุทธที่ล้ำเลิศออกมาในการแข่งขันจะมีโอกาสสูงมากในการเข้าเรียนมหาลัยหยันฮวง มหาลัยระดับหนึ่งของดาว

เรื่องพวกนี้เซี่ยปิงไม่ได้ให้ความสนใจสักนิด สิ่งที่เขาต้องการคือการได้คะแนนความเกลียดชังจากการแข่งขันนี่เพื่อเพิ่มกำลังภายในให้กับตัวเอง

“ถ้าข้าเป็นตัวแทนห้องเพื่อไปประลอง คนอื่นๆจะยินดีให้ข้าเป็นรึ?”เขาเอ่ยถามเจียงยารุ

“ไม่มีปัญหาแน่นอน”

เจียงยารุส่ายหัว“เพราะว่าเจ้าได้รับชัยชนะจากไทรานและแสดงความแข็งแกร่งของตัวเองแล้ว ข้าเชื่อว่าไม่มีใครกล้าขัดหรอก”

นี่เป็นเรื่องธรรมดาเพราะว่าความแข็งแกร่งคือทุกอย่างในดาวดวงนี้

บนดาวดวงนี้การที่ชนะการประลองตัวต่อตัวถือว่าเป็นชัยชนะที่ผู้คนให้ความเคารพนับถือ ต่อให้เซี่ยปิงจะไม่มีอะไรโดดเด่นและไม่เคยทำอะไรที่แสดงความแข็งแกร่งของตัวเอง แต่การที่เขาเอาชนะไทรานบนลานประลองมังกรบินแค่นี้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว

ยิ่งในโรงเรียนนี้มีน้อยคนมากที่จะเอาชนะไทรานได้ คงจะไม่มีนักเรียนคนไหนกล้าขัดเซี่ยปิงหรอก

ต่อให้มีคนขัดแต่ถ้าเขาบอกว่าเขาเคยเอาชนะไทรานมาแล้วคนๆนั้นก็เถียงอะไรด้วยไม่ได้

แต่ว่าเจียงยารุก็ยังมีความสงสัยอยู่ที่มันผิดปกติมากที่อยู่ๆเซี่ยปิงที่ไม่มีอะไรโดดเด่นมาก่อนกลับเลื่อนขั้นเป็นผู้ใช้พลังฉีขุนศึกขั้นที่4และยังสามารถเอาชนะไทรานได้ ไทรานหมีทมิฬที่ใครๆต่างก็กลัว มันแปลกมากจริงๆ

“ดีล่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าจะประลอง”

เซี่ยปิงพูดทันที เขาคิดว่าโอกาสแบบนี้พลาดไม่ได้

“โอเค ข้าจะส่งรายชื่อเจ้าไปเอง”

เจียงยารุพยักหน้าพร้อมกับถาม “เซี่ยปิง ข้าเห็นเจ้าไม่ค่อยมีสมาธิกับการเรียนเลยช่วงนี้ เจ้ามัวแต่ทำอะไรอยู่หรอ”

“ไม่ได้ทำอะไรหรอก แค่เขียนนิยาย” เซี่ยปิงตอบ

เขียนนิยาย?!

เจียงยารุจ้องมองเซี่ยปิงด้วยดวงตาที่โตสวยงามและแสดงออกถึงความไม่อยากเชื่อ ตั้งแต่ที่รู้จักกันมาเขาไม่เคยอ่านอะไรเกิน3นาทีเลยโดยที่ไม่หลับ เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะหันมาเขียนนิยาย เขาเหมือนเปลี่ยนไปเป็นอีกคนเลย

ทันใดนั้นเธอรีบมองไปที่เว็บไซต์ที่เซี่ยปิงกำลังดูอยู่และถาม“นิยายเจ้าได้ลงในเว็บไซต์Penguinด้วยหรอ? นี่คือผลงานเจ้า? ไหนเรื่องเนื้อหา…….”

เซี่ยปิงรีบปิดเว็บไซต์ทันทีและทำสีหน้าเคร่งเครียด“เนื้อหาอะไร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า กลับไปอ่านหนังสือของเจ้าไป อย่ามายุ่งเรื่องข้า”

เขาแสดงท่าทางที่ร้อนรนเหตุเพราะว่าเขาจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเขาเขียนนิยาย18+ยิ่งเจียงยารุที่รู้ไม่ได้เด็ดขาด

“ข้ายุ่งหรอ?!”

ได้ยินแบบนี้เจียงยารุโมโหอย่างมาก ใบหน้าที่งดงามของเธอเริ่มจะแดงกล่ำ“เซี่ยปิงเจ้า หลังจากเอาชนะไทรานได้ก็ทะนงตัวแบบนี้หรอ แม้แต่ข้าเองเจ้าก็จะไล่ด้วยอย่างนั้นหรอ?”

ตั้งแต่เด็กเธอมักจะทำทุกอย่างได้ดีกว่าเซี่ยปิงและคอยกดหัวเซี่ยปิงอยู่ตลอด เธอเก่งทุกอย่างจนถือว่าเป็นนางฟ้าของโรงเรียนเลย เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะโดนเซี่ยปิงผลักไสไล่ส่งแบบนี้

“มันไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดและยากที่จะอธิบาย นิยายนี้เจ้าไม่มีวันเข้าใจหรอกพูดไปก็เปล่าประโยชน์”เซี่ยปิงที่ไม่อยากจะเถียงและอยากให้เจียงยารุเดินออกไปให้เร็วที่สุด เธอจะได้ลืมๆเรื่องนิยายนี้ไป

ไม่มีวันเข้าใจ?!

ได้ยินแบบนี้เจียงยารุที่ฉลาด เป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนและวิชาภาษาก็ได้คะแนนสูงสุด กลับถูกบอกว่าเธอไม่มีวันเข้าใจนิยายเรื่องนี้

เจ้านี่พอเอาชนะไทรานได้กลับยโสโอหัง ไม่สนใจความรู้สึกใครรวมถึงเจียงยารุคนนี้ด้วย

ก็ดี!

ถ้าเจ้าไม่อยากให้ข้าดูขนาดนั้น เจ้าคงคิดว่างานของเจ้าดีมากจนต้องทะนงตัวไม่สนใจคนอื่น

เธอได้ตัดสินใจที่จะหานิยายที่เซี่ยปิงเขียนให้ได้และจะหาเรื่องเขียนวิจารณ์ทุกอย่างที่เขาเขียน เขาจะได้เลิกทะนงตัวและรู้จักถ่อมตัวสะบ้าง

“คุณครูไบ๋หลง? น่าจะชื่อเรื่องนี้แหละ คงจะเจาะจงชีวิตในโรงเรียนสินะ? เป็นการเขียนเรื่องของคุณครูกับนักเรียนรึเปล่า? บรรยายเกี่ยวกับความลึกซึ้งระหว่างคูณครูและนักเรียนแน่ๆ? แต่ว่าเหลือเชื่อเลยนะที่เจ้านั่นจะเขียนนิยายแบบนี้ได้”

เจียงยารุที่มีสายที่หลักแหลมและความทรงจำที่เป็นเลิศนึกขึ้นได้ถึงหัวข้อเรื่องที่เห็นก่อนหน้าที่เซี่ยปิงจะรีบปิดไป

หลังจากนึกถึงชื่อเรื่องได้เธอจ้องเขม่นไปที่เซี่ยปิงก่อนที่จะเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

“ไปได้สักที” เห็นเจียงยารุที่ยอมเดินกลับไปง่ายๆ เขารู้สึกโล่งอก

เขาหารู้ไม่ว่าเจียงยารุนอกจากจะกลับไปหานิยายของเขาอ่านแล้วยังคิดจะเขียนวิจารณ์นิยายของเขาอีก มันต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆ