ตอนที่แล้ว47 ชายหนุ่มผู้ยอมรับความโดดเดี่ยวบนเนินเขา
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป49 หนึ่งคน หนึ่งครอบครัว หนึ่งสูตรยา

48 ขึ้นเขาลงเขา คนมาเยือนและจากไป


48 ขึ้นเขาลงเขา คนมาเยือนและจากไป

หลังจากที่หวังเย้าปลูกเมล็ดพันธ์ุเสร็จ เขาก็ได้นำเอาหนังสือรายการสมุนไพรเวทมนต์ออกมา และเริ่มอ่านเกี่ยวกับข้อมูลของต้นชานจิงและกุยหยวน สมุนไพรทั้งสองต่างต้องปลูกเอาไว้ในพื้นที่ที่มีเมฆมาก เขาคงทำอะไรได้ไม่มากนัก นอกจากรดน้ำด้วยน้ำแร่โบราณ

เมล็ดพันธุ์เริ่มงอกออกมาในวันที่สาม

สามวันต่อมา กั๋วซือหรงและเหอฉีเชิงขึ้นมาบนเนินเขาอีกครั้ง

พวกเขามาเร็วมาก! หวังเย้าคิดเมื่อเขาเดินลงมาจากยอดเขา เขาได้ยินเสียงเห่าของซานเซียนจากที่ไกลๆในตอนที่เขากำลังฝึกการหายใจอยู่ แล้วเขาก็เห็นคนสองคนเดินตรงมาที่กระท่อม เขาจึงต้องฝึกการหายใจเสร็จเร็วกว่าปกติเพื่อไปพบพวกเขา

“ทุกอย่างเป็นยังไงบ้างคะ? คุณหาทางรักษาปู่ของฉันได้รึยัง?” กั๋วซือหรงถามทันทีที่เธอเห็นหวังเย้า

“คงจะใช่เวลาไม่น้อยเลย ถ้าคุณรออีกสักเดือนหนึ่ง บางทีอาจจะมีทางรักษาปู่ของคุณได้” หวังเย้าพูด

“เดือนหนึ่ง?!” กั๋วซือหรงขมวดคิ้ว เธอรู้ดีว่าปู่ของเธอป่วยหนักแค่ไหน ตอนนี้ได้แค่ยื้อเวลาเอาไว้เท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะเขามีสถานะทางสังคมที่สูงมากจึงมีหมอที่มีฝีมือมารักษาเขา เขาคงจะไม่รอดแล้ว

“เดือนหนึ่งมันนานเกินไป มีอะไรที่ฉันช่วยได้บ้างไหมคะ? ฉันจะทำเท่าที่ทำได้!” กั๋วซือหรงพูด เธอไม่อยากจะยอมแพ้แม้ว่าความหวังที่จะรักษาปู่ของเธอได้นั้นมันน้อยมาก

“ผมขอโทษ” หวังเย้าส่ายหัว ความจริงแล้ว เขาก็ยังไม่มั่นใจว่าเขาจะสามารถทำซุปเป่ยหยวนออกมาได้ภายในเวลาหนึ่งเดือน

“ผมคิดว่าเดือนหนี่งนั้นทันอยู่!” เหอฉีเชิงพูดหลังจากที่คิดอย่างลึกซึ้ง

“ลุงเหอ?” กั๋วซือหรงมองไปที่เหอฉีเชิงด้วยความประหลาดใจ

“คุณหนู ด้วยความช่วยเหลือจากหมอ ปู่ของคุณควรจะอยู่ได้อีกเดือนหนึ่ง” เหอฉีเชิงพูด

“ดีเลย แล้วอีกอย่าง ผมอยากขอให้คุณกั๋วเตรียมสมุนไพรบางตัวให้ผมด้วยจะได้ไหมครับ?” หวังเย้านำรายการสมุนไพรที่จำเป็นสำหรับการทำซุปเป่ยหยวนให้กับกั๋วซือหรง กั๋วซือหรงรับมาโดยไม่อ่าน แล้วจึงยื่นมันให้กับเหอฉีเชิง

“คุณต้องการจำนวนเท่าไหร่?” เหอฉีเชิงถาม

“ผมต้องการสมุนไพรจำนวนมากพอสำหรับทำซุปเป่ยหยวนสามโดส ถ้าเป็นไปได้ก็ขอเป็นสมุนไพรป่านะครับ” หวังเย้าพูด ยกเว้นชานจิงและกุยหยวนเขาก็สามารถหาสมุนไพรเองได้ทุกตัว แต่คุณภาพของสมุนไพรในเหลียนชานไม่ได้ดีมากเท่าไหร่

“ตกลง เราจะเตรียมสมุนไพรให้คุณภายในสามวัน” กั๋วซือหรงพูด

“ดีครับ” หวังเย้าพูด

กั๋วซือหรงและเหอฉีเชิงจากไปทันทีโดยไม่รีรอ

“เขาจะเอาสมุนไพรพวกนี้ไปทำอะไร?” กั๋วซือหรงถาม

“ทำยาครับ” เหอฉีเชิงพูด เมื่อเขาหยิบรายการขึ้นมา เขาก็คิดเกี่ยวกับยาที่หวังเย้าจะทำออกมา แต่ก็ไม่มีสักสูตรที่เขาคิดออกว่าจะสามารถช่วยรักษาปู่ของกั๋วซือหรงได้ แล้วเขาก็อาการหนักมากด้วย

“ฉันขอให้คุณจัดการหาสมุนไพรตามรายการนี้มาได้ไหม?” กั๋วซือหรงถาม

“ไม่มีปัญหาครับ!” เหอฉีเชิงพูด

ทั้งสองคนเริ่มจัดการเรื่องราวต่างๆในขณะที่หวังเย้าก็เริ่มงานประจำวันของตัวเอง—ทำงานในแปลงสมุนไพรและฝึกการหายใจ

เหอฉีเชิงนำสมุนไพรมาในสองวันต่อมา

“นี่คือสมุนไพรที่คุณต้องการครับ” เหอฉีเชิงพูด

“ขอบคุณครับ” หวังเย้าประหลาดใจกับความเป็นมืออาชีพของเขา

“คุณจะทำยาอะไรเหรอครับ?” เหอฉีเชิงถามออกมาด้วยความสงสัย

“ซุปเป่ยหยวนครับ” หวังเย้าพูด เขาไม่มีความคิดที่จะปกปิดแผนการของเขาอยู่แล้ว

“ซุปเป่ยหยวน? ทำไมครับ?” เหอฉีเชิงถามด้วยความประหลาดใจ เพราะมันเป็นชื่อที่หาได้ทั่วไป เขารู้วิธีทำซุปเป่ยหยวนถึงสิบสูตรด้วยกัน

“เพิ่มความแข็งแกร่งของกระดูกและรวมกายเป็นหนึ่ง” หวังเย้าพูดอย่างใจเย็น

“แค่นั้นเหรอครับ? มันธรรมดามาก!” เหอฉีเชิงประหลาดใจ

“ครับ” หวังเย้าพูด

ความจริงมันไม่ได้ธรรมดาแบบนั้น เพียงแต่ประโยคที่พูดออกมามันดูเฉยๆและธรรมดาเท่านั้น

“ชะล้างและปลอบประโลมจิตใจ” เป็นเพียงประโยคสั้นๆ แต่อันเฉินซานกลับรักษาอาการป่วยเรื้อรังของคุณน้าและซวีเจียหุยให้หายได้ มีเพียงสมุนไพรวิเศษเพียงอย่างเดียวในอันเฉินซาน แต่ซุปเป่ยหยวนมีถึงสอง ดังนั้นผลลัพท์ของซุปเป่ยหยวนยังบอกก็ไม่ได้ว่าจะดีขนาดไหน

“งั้น ผมจะไม่รบกวนคุณแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ” เหอฉีเชิงพูด

“แล้วเจอกันครับ” หวังเย้าพูด

หวังเย้ามองตามหลังเหอฉีเชิงไปเมื่อเขาเดินออกจากกระท่อม

ซุปเป่ยหยวน? เหอฉีเชิงยังคงคิดเกี่ยวกับยาสูตรนี้เมื่อกำลังเดินลงจากเขา

ในตอนที่เขาเดินทางกลับ มีรถคันหนึ่งขับเข้ามาในหมู่บ้าน รถดูธรรมดา เป็นรถโฟร์ก

เอ๊ะ?! เหอฉีเชิงประหลาดใจเมื่อเห็นว่าป้ายทะเบียนรถนั้นดูคุ้นๆ

ชายวัยกลางคนออกมาจากรถ เขาสูงปานกลางและมีอายุราว 40 แต่เขาดูเด็กกว่านั้น เขายังถือกล่องที่ดูดีอยู่ในมือ ชายคนนั้นคือเทียนหยวนถู ที่เคยมาหาหวังเย้าไม่กี่ครั้งก่อนหน้านี้

“ฉีเชิง?” เทียนหยวนถูพูด

“หยวนถู? นั้นคุณใช่ไหม?” เหอฉีเชิงพูด “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

ทั้งสองรู้จักกันมานานแล้ว

“ผมมาหาใครบางคนที่นี่น่ะ” เทียนหยวนถูพูด

“คุณมาหาหวังเย้าใช่รึเปล่า?”

“ใช่” เทียนหยวนถูพูด เขาไม่ได้ปิดบังเหอฉีเชิง แล้วบนเนินเขาหนานชานแห่งนี้ก็มีเพียงแค่หวังเย้าคนเดียวเท่านั้นด้วย

“คุณก็มาหาเขาเหมือนกันเหรอ?” เทียนหยวนถูถาม

“ใช่แล้ว” เหอฉีเชิงพูด

“เราไม่เจอกันนานแล้ว คุณว่างไปดื่มกาแฟกับผมไหม?” เทียนหยวนถูถาม

“ได้สิ ผมจะรอคุณโทรมานะ” เหอฉีเชิงพูด

ทั้งสองบอกลากัน คนหนึ่งขึ้นไปบนเขา ส่วนอีกคนลงจากเขา

หวังเย้ากำลังอ่านคัมภีร์หลักธรรมชาติอยู่เมื่อได้ยินเสียงเห่าอีกครั้ง เขาก็รู้ได้ทันทีว่ามีคนมาหาเขา

จากนั้นไม่นาน เทียนหยวนถูก็เดินตรงมาที่แปลงสมุนไพร พร้อมกับกล่องที่ดูดีในมือของเขา

“สวัสดีครับ คุณหวัง ผมหวังว่าคงจะไม่รบกวนคุณนะครับ” เทียนหยวนถูพูด

“ไม่เลยครับ เชิญเข้ามาเลยครับ” หวังเย้าพูด

“ผมเพิ่งจะไปเมืองฉีเหมินมา เลยเอาชามาฝากคุณด้วย” เทียนหยวนถูพูด เขาวางกล่องลงบนโต๊ะในกระท่อมของหวังเย้า

“อ้อ ขอบคุณครับ” หวังเย้ารับมาหลังจากคิดสักพัก

ความจริงแล้ว เขาไม่ค่อยรู้เรื่องชาสักเท่าไหร่ แต่เขาเคยได้ยินเกี่ยวกับชาดำฉีเหมินมาก่อน มันถูกยกย่องว่าเป็น “ราชินีของชา” เขาเชื่อว่ามันจะต้องเป็นชาที่ยอดเยี่ยมแน่นอน

“ยินดีครับ ความจริงชาของคุณดีกว่ามาก” เทียนหยวนถูพูด

หวังเย้าได้แต่ยิ้ม

“แล้วคนป่วยอาการดีขึ้นไหมครับ?” หวังเย้าถาม

“เขาดีขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณ” เทียนหยวนถูพูด

เทียนหยวนถูไปเยี่ยมคนป่วยในตอนที่เขานำยาอีกขวดไปให้เขา คนป่วยมีอาการดีขึ้นมาก ถึงกับสามารถเอ่ยปากขอบคุณหวังเย้าออกมาได้ แต่เมื่อเขาขอให้เทียนหยวนถูนำยามาให้อีก เทียนหยวนถูกลับไม่ได้รับปากออกไปทันที เขารู้ว่าหวังเย้าเป็นคนหนุ่มที่มีความสามารถและคนป่วยนั้นเป็นคนแบบไหนเป็นอย่างดี เขาจึงไม่อยากจะสร้างปัญหาให้กับหวังเย้า

คนบางคนยากที่จะได้พบเมื่ออยู่ห่างไกลกัน ในขณะที่อีกคนอยู่ใกล้และสามารถพบหน้าได้ทุกเมื่อ เขารู้อย่างชัดเจนว่าใครสำคัญสำหรับเขามากกว่ากัน

เทียนหยวนถูไม่ได้อยู่นานมาก เขาออกจากกระท่อมไปหลังจากที่คุยกับหวังเย้าไม่นาน

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด