ตอนที่แล้วตอนที่ 240 เกิดเหตุที่ค่ายทหาร
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 242 ภรรยาในอนาคตนั้นกล้าเกินไป

ตอนที่ 241 แขนเสื้อลึกลับ


ใบหน้าของซวนเทียนหมิงเย็นชา “เกิดอะไรขึ้น ?”

รองแม่ทัพเฉียนไม่ตอบสนอง กลับกันเขาหันไปมองเฟิงหยูเฮง ซวนเทียนหมิงกล่าวทันที “นี่คือองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน”

“องค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน ?” บุคคลนั้นดูเหมือนจะประหลาดใจมากที่ได้ยินข้อมูลนี้ “เจ้าเป็นองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันจริง ๆ หรือ”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “ใช่”

“นั่นยอดเยี่ยมมาก !” รองแม่ทัพเฉียนถูมือของเขาซ้ำ ๆ เนื่องจากเขาเป็นกังวล “หากองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันอยู่ที่นี่ ทหารคงรอดตายได้!”

ใบหน้าของเฟิงหยูเฮงจมดิ่งลงทันทีในขณะที่นางมองไปที่ซวนเทียนหมิงอย่างรวดเร็ว ทั้งสองถามพร้อมกันว่า "มีผู้ป่วยหรือ ? "

รองแม่ทัพเฉียนหลี่คุกเข่าลงไป “รองแม่ทัพผู้นี้มีความผิด โปรดตัดสินลงโทษด้วยพะยะค่ะ”

ซวนเทียนหมิงกล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะลงโทษ พูดอธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้กระจ่าง”

เฉียนลีพูดเท่านั้น “เช้านี้ข้าไปส่งแม่ทัพลงมาจากภูเขา ดังนั้นพวกเราทั้งคู่จึงไม่ได้กินอาหารที่ค่ายซึ่งถือได้ว่าเป็นการหลีกเลี่ยงภัยพิบัติ แต่เมื่อข้ากลับมาที่ค่ายข้าสังเกตเห็นว่าทหารที่เพิ่งกินข้าวทั้งหมดล้มลงกับพื้น ส่วนทหารที่กินข้าวไปเล็กน้อยก็กลิ้งไปมาบนพื้นดิน ในขณะที่คนที่กินก่อนหน้านี้ตายหมด”

“มีคนโดนพิษรวมทั้งสิ้นกี่คน ?” ซวนเทียนหมิงถาม “จับคนที่ทำอาหารได้หรือไม่ ?”

เฉียนหลี่ตอบ “แปดส่วนขึ้นไปถูกวางยาพิษ และคนที่เตรียมอาหาร…ก็ถูกวางยาพิษด้วยพะยะค่ะ”

คนที่อยู่ในรถม้าเงียบไปครู่หนึ่ง ซวนเทียนหมิงกำหมัดด้วยความโกรธ ภายในรถม้าเต็มไปด้วยความกดดันของเขา

เฟิงหยูเฮงยืนขึ้นแล้วยกม่านบอกเป่ยจื่อ “ขับเร็ว ๆ เราต้องรีบไปที่ค่าย”

เป่ยจื่อได้ยินการสนทนาที่เกิดขึ้นภายในรถม้าและเหวี่ยงแส้ของเขา แม้แต่รถม้าที่อยู่ข้างหลังพวกเขาที่บานซูขับก็เพิ่มความเร็วขึ้น

ภายในห้องโดยสาร ซวนเทียนหมิงขอให้เฉียนหลี่อธิบายรายละเอียดของพิษ

เฉียนหลี่ไตร่ตรองสักพักหนึ่งก่อนที่จะพูดว่า “ตอนที่ข้ากลับมาข้าเห็นคนที่นอนอยู่บนพื้น บางคนกลิ้งไปมาบนพื้นมือกุมท้อง บางคนหมดสติ เมื่อข้าเห็นแบบนี้แล้วข้าคิดว่าพวกเขาถูกวางยาพิษ คนที่หมดสติ ข้ารีบไปดูโชคดีที่พวกเขาหมดสติเท่านั้น พวกเขาไม่ได้หยุดหายใจ แต่ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวและน้ำลายฟูมปาก นิ้วของพวกเขาแข็ง ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาจะทนได้จนกว่าเราจะกลับไปถึงหรือไม่ ทหารที่ไม่ถูกวางยาพิษก็หวาดกลัวเช่นกัน บางคนรีบไปที่ห้องครัวเพื่อแก้แค้นกับพ่อครัว แต่พวกเขาก็พบว่าพวกเขาก็ถูกวางยาพิษและทรุดตัวลงถัดจากหม้อ แพทย์ 3 คนที่ค่าย สองคนถูกวางยาพิษและอีกคนหนึ่งก็ตั้งสติไม่ได้ เขาบอกว่ามันเป็นพิษจากเจินและไม่มีทางรักษา”

เฉียนหลี่กล่าวสิ่งนี้ขณะมองไปที่เฟิงหยูเฮง เขาสังเกตเห็นว่าเฟิงหยูเฮงสูดลมหายใจลึกเมื่อได้ยินเกี่ยวกับเจิน

หัวใจของเขาหนาวเหน็บทันที

ซวนเทียนหมิงเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธเต็มหน้าอกของเขา แต่เขาไม่มีที่ที่จะระบายได้ แพทย์ที่ค่ายทหารอยู่กับเขาที่สนามรบในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ความสามารถทางการแพทย์ของพวกเขาอาจจะสูงกว่าแพทย์หลวง แต่ตอนนี้ทั้งสองถูกวางยาพิษและไม่มีวิธีแก้ปัญหา พิษจากเจินร้ายแรงจริง ๆ หรือ ?

“เจินเป็นนกชนิดหนึ่ง” หลังจากนั้นไม่นานเฟิงหยูเฮงพูดเบา ๆ ว่า “ตอนแรกข้าคิดว่านกชนิดนี้เป็นเพียงตำนานที่สืบทอดกันมาในประวัติศาสตร์ เหมือนเซียน”

“อาเฮง” ซวนเทียนหมิงหันมามองนาง “มีอะไรที่เจ้าสามารถทำได้”

เฟิงหยูเฮงไม่ตอบ แต่นางถามว่า “ในค่ายมีกี่คน ?”

เฉียนหลี่กล่าวว่า “ในค่ายมีทั้งหมด 30,000 คน”

ซวนเทียนหมิงยังกล่าวอีกว่า “พวกเขาคือทุกคนที่ข้านำกลับมาจากการต่อสู้ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ส่วนหนึ่งถูกทิ้งไว้ที่นั่นเพื่อรักษาความสงบสุข 30,000 คนกลับมาพร้อมกับข้าและตั้งค่ายในชานเมืองของเมืองหลวง”

“30,000 …” แม้แต่เฟิงหยูเฮงยังเปิดเผยร่องรอยแห่งความสิ้นหวัง “มีคนที่โดนพิษมากหรือไม่ ?”

“อย่างน้อย 20,000 หรือมากกว่านั้นขอรับ”

นางขมวดคิ้ว “จำนวนมากเกินไป” ไม่ต้องพูดถึงยุคนี้ แม้ว่าจะอยู่ในโรงพยาบาลที่ทันสมัยของศตวรรษที่ 21 ก็คงไม่มีแพทย์เพียงพอที่จะรองรับผู้ป่วย 20,000 คนได้ทันที

“ไม่มีสิ่งใดที่สามารถทำได้จริง ๆ หรือ ?” น้ำเสียงของซวนเทียนหมิงนั้นดูมืดมน “อาเฮง”

เฟิงหยูเฮงเดินไปจับมืออธิบายให้เขาฟัง “มีบางอย่างที่สามารถทำได้ แต่คนจำนวนมากเกินไป เพียงแค่ข้าคนเดียวไม่มีทางที่ข้าจะช่วยชีวิตพวกเขาได้ทั้งหมด”

“ข้าจะไปหาหมอจากเมืองหลวงมายังค่ายทหาร” เฉียนหลี่ฟื้นตัวขึ้นทันทีเมื่อได้ยินว่ามีบางอย่างที่สามารถทำได้

แต่เฟิงหยูเฮงรีบสาดน้ำเย็นลงบนความคิดของเขาอย่างรวดเร็ว “ไม่มีประโยชน์ พวกเขาไม่รู้วิธี”

ซวนเทียนหมิงหลับตาลง บางทีเฉียนหลี่ไม่เข้าใจ แต่เขาก็สามารถเข้าใจได้เล็กน้อย เฟิงหยูเฮงบอกว่าคนอื่นไม่รู้ พวกเขาก็ไม่รู้จริง ๆ ครั้งหนึ่งเขาเคยดูเฟิงหยูเฮงรักษาอาการป่วยของพระชายาเอกขององค์ชายสาม สิ่งที่แปลกและวิธีการลึกลับเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ตอนนี้…

“ไปที่ค่ายก่อนเพื่อดูสถานการณ์ก่อน” นางถอนหายใจอย่างแผ่วเบาขณะที่นางยืนยันความคิดในการฝึกอบรมแพทย์มากขึ้น

รถม้า 2 คันวิ่งไปที่ค่ายทหารอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเมื่อพวกเขาเริ่มปีนภูเขา ซวนเทียนหมิงอุ้มเฟิงหยูเฮงและใช้กำลังภายในเพื่อปีนเขา เมื่อพวกเขามาถึงค่ายทหาร คนที่ไม่ได้วางยาพิษก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทุกคนรวมตัวกันรอบ ๆ ซวนเทียนหมิงเพื่อคารวะ และหนึ่งในนั้นกล่าวว่า “แม่ทัพรีบมาดู มีคนจำนวนมากที่…แทบจะทนไม่ไหวแล้วขอรับ”

หัวใจของซวนเทียนหมิงเต้นเร็วขึ้น ไม่สามารถกังวลอะไรอีกเลย เขาขยับรถเข็นและบินไปที่ค่าย

เฟิงหยูเฮงติดตามไปข้างหลังเขาและเห็นความเสียหายอย่างรวดเร็วในค่ายทหาร

เฉียนหลี่กล่าวว่าบางคนหมดสติ บางคนยังมีสติอยู่ แต่ร่างกายของพวกเขาบิดเบี้ยว ใบหน้าของพวกเขาเป็นสีเขียวและน้ำลายฟูมปาก

เฉียนหลี่บอกเฟิงหยูเฮงว่า “สถานการณ์แย่กว่าตอนที่ข้าออกไปมาก ข้ากลัวว่าพวกเขาจะไม่รอดหากเรายังชักช้า”

ทหารบางคนเริ่มเช็ดน้ำตา ความรู้สึกที่เกิดในสนามรบนั้นแตกต่างกัน ในฐานะทหาร พวกเขาอาจตายเพื่ออาณาจักรของพวกเขาและทำให้เลือดของพวกเขาย้อมแผ่นดินบริเวณชายแดน แต่มันไม่สมศักดิ์ศรีที่จะตายจากการถูกวางยาพิษในค่ายทหารของพวกเขา ?

“เตรียมกระโจมให้ข้าเร็ว !” เฟิงหยูเฮงไม่ได้ขออะไรอย่างอื่นเพราะนางออกคำสั่ง

เฉียนหลี่เริ่มมีชีวิตชีวาและพูดเสียงดัง “ขอรับ !” จากนั้นเขาก็สั่งลูกน้องของเขา “เร็ว ! เตรียมกระโจม !”

ทหารคนหนึ่งรีบวิ่งออกไปทำงาน แต่บางคนที่ยังสงสัยอยู่ ทำไมเฉียนหลี่ถึงฟังคำพูดของเด็กหญิงคนนี้?

“นี่คือองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน !” เฉียนหลี่เข้าใจในสิ่งที่ลูกน้องของเขากำลังคิดอยู่ ดังนั้นเขาจึงให้คำแนะนำอย่างรวดเร็ว “นี่เป็นข่าวลือที่น่าอัศจรรย์ยิ่งกว่าหมอเทวดาเหยาเซียน องค์หญิงเป็นบุตรสาวคนรองของตระกูลเฟิง และยังเป็นว่าที่พระชายาองค์ชายเก้าของเราด้วย”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ทหารทุกคนก็ร่าเริง ชื่อเสียงองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันโด่งดังมากหลังจากภัยพิบัติในช่วงฤดูหนาวที่ผ่านมา ยิ่งไปกว่านั้นยังมีชื่อเสียงของหมอเทวดาเหยาเซียนเข้ามาเกี่ยวข้อง ตอนนี้ค่ายทหารทั้งหมดกำลังเผชิญเหตุฉุกเฉิน ทุกคนเข้าใจแจ่มแจ้งว่าการมีหมอเทวดาปรากฏขึ้นมาในช่วงเวลานี้นั้นมีความหมายเพียงใด

ดังนั้นทหารจึงนำทางและคุกเข่าลง น้ำตาคลอในดวงตาของเขา เขากล่าวว่า “เราขอให้องค์หญิงแห่งมณฑลช่วยสหายของเราด้วยขอรับ”

เมื่อเขาคุกเข่า คนอื่นก็คุกเข่าพร้อมกัน แม้แต่เฉียนหลี่ก็คุกเข่าลง นางได้ยินพวกเขาพูดพร้อมเพรียง “เราขอให้องค์หญิงแห่งมณฑลช่วยสหายของเราด้วยขอรับ! เราขอร้ององค์หญิงแห่งมณฑลช่วยสหายของเราด้วยขอรับ!”

เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าสถานการณ์นี้น่าตกใจมาก นางเป็นหมอมาหลายปีแล้วและนางเคยเห็นคนไข้คุกเข่าหลังจากหายเป็นปกติ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นคนจำนวนมากคุกเข่าและพูดในสิ่งเดียวกัน

นางเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ซวนเทียนหมิง แต่นางเห็นเขาก็มองมาที่นางเช่นกัน พวกเขาสบตากัน และนางก็มีความหมายเดียวกันในสายตาของเขา ช่วยสหายของเขา

เฟิงหยูเฮงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพยักหน้าไปทางซวนเทียนหมิง จากนั้นนางก็มองไปที่ทหารคุกเข่าต่อหน้านาง และในที่สุดก็พูดด้วยเสียงดัง “ข้าจะทำให้ดีที่สุด !”

ในเวลานี้ทหารที่วิ่งไปเอากระโจมได้กลับมาแล้ว ในขณะที่วิ่ง เขาตะโกนเสียงดัง “เตรียมกระโจมไว้แล้วขอรับ !”

เฉียนหลี่ลุกขึ้นและถามเฟิงหยูเฮงเป็นคนแรก “องค์หญิงต้องการให้เราช่วยอะไรอีกบ้างขอรับ ?”

นางกล่าว “เรียกแพทย์ที่ไม่ได้รับพิษมารอข้าในกระโจม” ไม่หยุดพูดคุยกับใครอีกต่อไป เฟิงหยูเฮงเดินไปหาศูนย์กลางของค่ายทหาร ในขณะที่เดิน นางก็ตรวจสอบอาการของผู้ที่ได้รับพิษ

เป่ยจื่อเข็นรถเข็นซวนเทียนหมิงไปที่ด้านข้างของนาง บานซูและหวงซวนยังอยู่เคียงข้างนางในขณะที่เฉียนหลี่ติดตามอย่างใกล้ชิด

หลังจากเห็นผู้คนไม่น้อยกว่า 30 คน นางกล่าวว่า “ไม่ว่าจะเป็นพิษจากเจินหรือไม่ก็ตาม แต่พิษนั้นรุนแรงและหายากมาก ข้าไม่สามารถรับประกันได้ว่าทุกคนจะหายดี ข้าพูดได้แค่ว่าข้าจะทำให้ดีที่สุด” นางพูดอย่างนี้เมื่อมองที่เฉียนหลี่ “ให้คนเตรียมน้ำ จากนั้นจัดให้ทหารที่ไม่ถูกวางยาพิษรอที่ด้านนอกกระโจมของข้า”

“ขอรับ !” เฉียนหลี่ตอบอย่างรวดเร็วด้วยเสียงอันดังแล้ววิ่งออกไป

จากนั้นเฟิงหยูเฮงมองไปที่หวงซวน บานซู และเป่ยจื่อ “มีคนไม่เพียงพอ ดังนั้นพวกเจ้าจะต้องช่วยด้วย”

เป่ยจื่อพยักหน้า “องค์หญิงไม่ต้องกังวล ข้าจะทำให้ดีที่สุดอย่างแน่นอนขอรับ”

“ข้าจะช่วยอะไรได้บ้าง ?” ซวนเทียนหมิงใช้ความคิดในการถาม ท่าทางของเขาไม่ได้ดูเกียจคร้านอีกต่อไป

เฟิงหยูเฮงไตร่ตรองเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เจ้ามาช่วยข้าจัดเรียงยาในกระโจม”

นางพูดขณะเดินไปที่กระโจม เมื่อนางมาถึงก่อนที่พักกระโจมที่ว่างเปล่า นางเห็นหมออายุ 50 ปีที่รออยู่ที่นั่น เมื่อเห็นนาง หมอพูดซ้ำ ๆ ว่า “องค์หญิงแห่งมณฑล !” จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงบนพื้น

เฟิงหยูเฮงช่วยประคองเขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง หมอรีบตามข้าเข้าไปในกระโจม ข้าต้องการความช่วยเหลือจากท่าน”

หมอพยักหน้าติด ๆ กัน ติดตามเฟิงหยูเฮงเข้าไปในกระโจม ขณะที่พูดว่า “ข้าเคยไปตามหมอหลวงเหยาเซียนไปตรวจรักษา ข้าชื่นชมเขามาก”

ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าทำไมนางถึงรู้สึกว่าตัวเองดูดี เขาเป็นคนรู้จักเก่าแก่ของตระกูลเหยา

แต่นางไม่มีเวลาพูดเกี่ยวกับอดีตกับเขา หลังจากทั้งสามเข้าไปในกระโจมด้วยกัน นางพูดกับหมอว่า “ข้าไม่รู้ว่าท่านตัดสินได้อย่างไรว่ามันเป็นพิษจากเจิน แต่นั่นไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือวิธีที่เราปฏิบัติรักษาพวกเขา ข้ามีวิธีที่เร็วที่สุดในการรักษาพวกเขา แต่ข้าเป็นคนเดียวที่รู้วิธีที่จะทำ และข้าไม่สามารถช่วยคน 20,000 คนได้ มีวิธีอื่นที่สามารถใช้ในการแก้ปัญหาฉุกเฉินนี้ซึ่งจะทำให้พวกเขาอาเจียนออกมาได้”

“ทำให้อาเจียน?” หมอพยักหน้าเข้าใจเหตุผลของเฟิงหยูเฮงอย่างชัดเจนว่าพวกเขาควรทำให้ผู้ป่วยอาเจียนเอาพิษออกมา แต่เขามีความกังวลของตัวเอง “ข้ารู้วิธีนี้น้อยมาก แต่การทำยาก็ต้องทำให้อาเจียนด้วย ประการที่สองเราไม่มีสมุนไพรทางการแพทย์ใด ๆ สิ่งสำคัญที่สุดคือคนส่วนใหญ่หมดสติไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีวิธีการให้ยาแก่พวกเขา”

เฟิงหยูเฮงพูดอย่างเงียบ ๆ “ข้ามียาไม่จำเป็นต้องทำ แต่ข้าจะต้องใช้เวลาพอสมควรในการเตรียมยา สำหรับคนที่หมดสติไปแล้วก็ไม่เป็นไร เราสามารถใช้เข็มได้” นางไม่ได้อธิบายมาก แต่พูดกับหมอว่า “ออกไปข้างนอกก่อน แล้วขานชื่อคนเพื่อแยกคนที่หมดสติออกจากคนที่ยังใช้ยาได้ เสร็จแล้วข้าจะไปช่วยท่าน”

หมออยู่กับกองทัพตลอดทั้งปี ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับการปฏิบัติตามคำสั่งเช่นเดียวกับทหารคนอื่น ๆ เขาไม่ได้ถามคำถามอื่นใดเพราะเขาทำทุกสิ่งที่เฟิงหยูเฮงบอกให้เขาทำ เมื่อได้รับคำสั่งเขาก็ออกจากกระโจมทันที

เมื่อเห็นว่ามีเพียงซวนเทียนหมิงที่ยังคงอยู่ในกระโจม นางเดินไปและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ซวนเทียนหมิง มีบางสิ่งที่ข้าต้องการให้เจ้าสัญญา”

เขาพยักหน้า “พูดมา”

เฟิงหยูเฮงสูดหายใจเข้าลึก ๆ นางตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ดังนั้นนางจึงพูดกับเขาว่า “ไม่ว่าเจ้าจะเห็นข้าทำอะไร อย่าถามอะไรเกี่ยวกับมัน”

ซวนเทียนหมิงแทบไม่ได้คิดแม้แต่น้อยก่อนที่จะตอบตกลง “ได้” กับนาง เขาเรียนรู้ที่จะไม่ถามอะไรเลย “ข้ารู้ว่าเจ้าจะดึงสิ่งที่แปลกออกจากแขนเสื้อของเจ้า ไม่ต้องกังวล ข้าจะดูเท่านั้นและจะไม่ถามเจ้าเลย”

เฟิงหยูเฮงล้วงเข้าไปที่แขนเสื้อของนาง…ดีมาก แขนเสื้อของนางเป็นแขนเสื้อลึกลับ

เมื่อเห็นว่าเขาเห็นด้วย นางก็ไม่รออีกต่อไป วางมือขวาบนข้อมือซ้ายของนาง นางส่งจิตสำนึกเข้าไปในมิติและเริ่มค้นหาอย่างรวดเร็ว ยากระตุ้นอาเจียนทั้งหมดได้รวมตัวกัน โดยไม่ต้องถอดบรรจุภัณฑ์นางก็นำออกมาทั้งหมด

ซวนเทียนหมิงมองดูนางดึงกล่องเล็ก ๆ และขวดเล็ก ๆ จากแขนเสื้อของนาง ของสิ่งนั้นกองซ้อนกันเหมือนภูเขาลูกเล็ก ๆ สูงถึงเอวของนาง

เขาอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ถ้าเจ้ามีความสามารถใส่พวกมันกลับเข้าไปในแขนเสื้อของเจ้า ช่วยทำให้ข้าดูได้หรือไม่ ?”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด