บทที่ 3 กลับไปที่วิทยาลัย
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาท้องฟ้าก็สว่างแล้ว และฉินห่าวก็ฟื้นพลังของเขาอย่างน่าอัศจรรย์ เขาพบถ้ำไม่ไกลจากด้านข้าง สายน้ำใส ๆ ไหลออกมาจากถ้ำ
"น่าจะดีกว่าถ้าไปพักที่นั่น" เมื่อเขาคิดถึงสิ่งนี้ เขาก็ปีนขึ้นไปบนเนินเขาอย่างระมัดระวังลากร่างกายที่มีแต่แผลเป็นเข้าสู่ถ้ำ
หลังจากฉินห่าวคลานเข้าไปในถ้ำ อีกสองสามชั่วโมงต่อเกือบเที่ยง พวกเขาค้นพบรถบัสที่ประสบอุบัติเหตุมันกลายเป็นประเด็นร้อนในทีวีและอินเทอร์เน็ต
รถบัสเสียหายทั้งคัน คนขับเสียชีวิต เจ้าหน้าที่กู้ชีพพบศพทั้งหมด 8 ศพ จนถึงขณะนี้ยังไม่พบผู้รอดชีวิต ในเรื่องของจำนวนผู้ตายมันเป็นอุบัติเหตุจราจรที่สำคัญ
เจ้าหน้าที่กู้ชีพทำการค้นหาต่อไปอีก 1 วัน หลังจากยืนยันว่าไม่มีศพหายไป พวกเขาก็ออกจากจุดนั้น
ใครจะคิดว่าถ้ามีคนกลิ้งลงมาจากเขาสูง พวกเขาจะสามารถปีนเข้าไปในถ้ำบนเนินเขาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนใจถ้ำ และความจริงที่ว่ามีคนอยู่ข้างใน
เมืองฉางไห่ที่วิลล่าสุดหรู ในห้องที่กว้างขวางและสว่างสดใสมีผู้หญิง 2 คน คนหนึ่งคือซื่อหยูและอีกคนหนึ่งคือเพื่อนสมัยเด็กของซื่อหยู เธอชื่อหยางหยาง เธอมีใบหน้ารูปไข่ หน้าตาและรูปร่างของเธอก็ดูดีไม่น้อยกว่าของซื่อหยู เธอแต่งกายด้วยชุดสีเขียวอ่อนแขนสั้นเรียบง่าย ดูสบาย ๆ เท่ห์ และกุ้นขอบด้วยผ้าชีฟองลายจุดสีขาว นมของเธอคัพ C มีเอวที่บางและผิวที่ขาวสว่าง
“ซื่อหยู เธอทำกับฉินห่าวเกินไปไหม ?” หยางหยางนั่งบนเตียงนั่งเล่นโทรศัพท์ ขณะที่โพสต์บนวีแชท
ซื่อหยูหวีผมที่เรียบนุ่มลื่นของเธอที่หน้าต่าง จากนั้นก็ถามอย่างรังเกียจว่า "หยางหยาง เธอรู้สึกผิดกับเขาหรือ ? "
หยางหยางย่นจมูกที่บอบบางของเธอขึ้นมาแล้วพูดว่า "ไปให้พ้น ถ้ามีใครที่รู้สึกเสียใจ มันควรจะเป็นเธอ ฉันแค่รู้สึกว่าเขาไร้เดียงสาในเรื่องนี้"
"ไร้เดียงสา" ซื่อหยูหัวเราะ “หยางหยางเธอไม่เห็นหรอว่าเขามองฉันเหมือนเขาจะกินฉัน ! มันเป็นเพราะความบ้าตัณหาและความปรารถนาที่บ้าคลั่งของเขาที่เขาบอกกับลุงว่าเขาต้องการแต่งงานกับฉัน และฉันถูกลุงบังคับให้แต่งงานกับเขา มิฉะนั้นแล้วทำไมฉันถึงทำอย่างนั้นกับเขา ? เราไม่รู้จักกันเลย”
“เธอพูดถูก แต่เพราะความสวยของเธอ ทุกคนจะถูกล่อลวงโดยเธอ… ถ้าฉันเป็นผู้ชาย ฉันก็จะถูกล่อลวงจากเธอด้วย” หยางหยางพูดด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ดวงตาของเธอมองไปที่ซื่อหยู เอวเล็กและก้นกลมทะลึ่ง รู้สึกอิจฉาและหึงทันที
“ถ้าอย่างนั้นจะถูกล่อลวงด้วยความอ่อนแอของเขา แม้ในมหาวิทยาลัยเขายังคงเป็นสวะ เขาคู่ควรกับฉันหรือ ?” ซื่อหยูพูดด้วยความรังเกียจ “ถ้าเขามีพละกำลังน้อย ฉันจะพิจารณามัน”
"ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมลุงถึงยืนยันที่จะให้เธอแต่งงานกับเขา ? " หยางหยางถามด้วยความงุนงง
ซื่อหยูม้วนปากของเธอ หันหลังแล้วพูดอย่างไม่มีความสุข "ฉันจะรู้ได้ยังไง? ลุงไม่พูดอะไรเลย บางทีอาจเพราะแกแก่แล้ว!"
ขณะที่พวกเขาทั้งสองพูดกันเสียงแตรรถก็มาจากใต้วิลล่า
"ปิ้น ๆ "
หยางหยางดูเหมือนจะคุ้นเคยกับเสียง แล้วเธอก็วางโทรศัพท์ทันทีแล้ววิ่งไปที่หน้าต่างเปิดม่านแล้วมองดูจากนั้นก็หันมายิ้มให้ซื่อหยู "ซื่อหยู นายน้อยซูโอ นี่คือเจ้าชายที่มีเสน่ห์ในใจเธอเหรอ"
นายน้อยซูโอที่เธอพูดถึงคือซูโอหยง นายหนุ่มจากหนึ่งในตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศคือครอบครัวซูโอ เขาไล่ตามจีบซื่อหยู
“เขามาพาฉันไปที่โรงละครโอเรียนเต็ล” ซื่อหยูมีความสุขมาก เธอเริ่มเก็บกระเป๋าของเธอทันที
หยางหยางขมวดคิ้ว และพูดอย่างลังเลใจว่า "มันคงไม่ดีถ้าฉันจะไปกับเธอ เดี๋ยวไปเป็นกขคของเธอกับเขา"
"ที่รัก เราเป็นแค่เพื่อนกันเฉย ๆ เราไปด้วยกันเถอะ" ซื่อหยูเก็บกระเป๋าเงินของเธอ และถือไว้ในมือ เธอดึงหยางหยาง และวิ่งลงไปที่ชั้นล่าง
…….
หนึ่งเดือนต่อมาในถ้ำบนเนินลาดของภูเขาสิบแปดโค้ง ฉินห่าวยืนอยู่ที่ปากถ้ำมองขึ้นไปบนท้องฟ้า สูดอากาศเข้าอย่างสดชื่น
เขากำลังจะออกจากสถานที่นี้ในวันนี้ และลังเลที่จะจากไป
ทุกวันนี้เพื่อให้อิ่มท้อง เขาจับหนูทั้งหมดที่อยู่บนเนินเขา ถ้าเขาไม่ออกไปตอนนี้เขาจะต้องเล็มหญ้าเท่านั้น
ในช่วงเดือนนี้เขาอยู่ในถ้ำนี้ และมันก็กลายเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตของเขา
เขาบ่มเพาะการปรับปราณแห่งการสะกดคาถาชั่วนิรันดร์ระดับแรก และด้วยความช่วยเหลือของยาสมุนไพรร่างกายของเขาก็หายดีแล้วในระยะเวลาครึ่งเดือนที่ผ่านมา อาการบาดเจ็บของเขา หากเขาถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลเพื่อรับการรักษาตามปกติเขาจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งปีในการฟื้นฟูอย่างเต็มที่ ในเวลาเดียวกันเขาก็ได้ฝึกฝนทักษะการต่อสู้จากทวีปยุโรป
ในทวีปจิตวิญญาณการต่อสู้ได้แบ่งออกเป็น 8 ระดับ หลังจากระยะที่แปดของผู้ฝึกฝน การต่อสู้มีระดับราชาสงคราม เซียนสงคราม และสุดท้ายคือเทพเจ้าแห่งสงคราม ตอนนี้ฉินห่าวเพิ่งก้าวเข้ามาในประตูด่านแรกของผู้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้บ่งบอกว่าปราณแท้นั้นถูกสร้างขึ้นในร่างกายของเขา ปราณแท้ถูกเรียกว่าจิตวิญญาณแห่งปราณ ในทวีปจิตวิญญาณการต่อสู้ และจิตวิญญาณแห่งปราณสามารถเปลี่ยนเป็นพลังวิญญาณเพื่อโจมตี
"ลาก่อน ฉันจะกลับมาถ้าฉันมีโอกาส" ฉินห่าวสูดลมหายใจสุดท้ายของอากาศที่บริสุทธิ์จากภูเขา และมองไปที่ถ้ำ
ด้านบนเป็นหน้าผา และเหนือหน้าผาเป็นทางลาดชัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปีนขึ้นไปโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเครื่องมือเว้นแต่จะมีปีกบินขึ้นไป อย่างไรก็ตามฉินห่าวสูดลมหายใจลึก ๆ ร่างกายของเขาก็เปล่งประกาย และด้วยเสียงลมเขาก็กระโจนออกจากทาง ด้วยเทคนิคการวางเท้าที่แปลกประหลาด เขาบินผ่านหินและกิ่งไม้ที่ยื่นออกมา
นี่เป็นเทคนิคชั้นสูงจากทวีปจิตวิญญาณการต่อสู้ เมื่อก่อนเขาได้เรียนรู้เทคนิคนี้ในการจับนกกระจอกและหนูเพื่อให้อิ่มท้อง หลังจากการฝึกสองสามวันกับนกกระจอกและหนูในภูเขา เขาคุ้นเคยกับการใช้เทคนิคนี้แล้ว
…….
เมืองฉางไห่, วิทยาลัยเอเชียตะวันออก
ละเว้นคำสำคัญ "เอเชียตะวันออก" อันที่จริงนี่เป็นเพียงวิทยาลัยเอกชนระดับสามซึ่งคะแนนผ่านต่ำสุดสำหรับการสอบวัดผลการเรียนอยู่ในระดับต่ำเสมอ และลดลงทุกปี นักเรียนบางคนสามารถเข้าเรียนได้เมื่อจ่ายเงินใต้โต๊ะ แม้ว่าพวกเขาจะได้คะแนนเป็นศูนย์ ดังนั้นนักเรียนจากทั่วประเทศที่นี่จึงมีปัญหา
วันนี้เป็นวันที่ 1 กันยายนสิ้นสุดวันหยุดฤดูร้อนสองเดือน และเริ่มภาคเรียนใหม่
ในหอพักชาย ห้อง 308 มันเป็นห้องธรรมดา ๆ มี 6 เตียง
ชายสี่คนกำลังเดินเล่นรอบโต๊ะพร้อมกับสูบบุหรี่ในปาก เล่นไพ่โป๊กเกอร์ บนโต๊ะมีกองเงินสดห้าสิบหรือหกสิบ นั่นคือเงินพนันของพวกเขา
เตียงของฉินห่าวตั้งอยู่ในที่มืดมุมอับชื้นของห้องพักในหอพัก ในเวลานี้เตียงของเขาเต็มไปด้วยสิ่งต่าง ๆ เช่นอ่างล้างหน้า ถังขยะ รองเท้าเหม็น ๆ และถุงเท้า หากคนที่ไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์เห็นสิ่งนี้พวกเขาจะคิดว่าเตียงนี้ไม่มีคนอยู่ จะเห็นได้ว่าตำแหน่งของฉินห่าวต่ำต้อยในห้องนี้
“เฮ้ นายได้ข่าวไหมว่าฉินห่าวแต่งงานในช่วงฤดูร้อน” ไอ้อ้วนหนึ่งในผู้เล่นพูดขึ้นมา
เมื่อคำเหล่านี้ออกมา มีคนล้อเลียนอย่างเยือกเย็น "ใครจะอยากแต่งงานกับพวกสวะแบบนั้น? f*ck ใครปล่อยข่าวลือนี้ออกมา"
คนที่พูดเป็นคนที่สูงที่สุด จมูกใหญ่ และมีรูปร่างที่หยาบ และดุร้าย ชื่อของเขาคือถังเหว่ย เขาเป็นหัวหน้าหอนี้ เขาไม่ได้รับการแต่งตั้งจากหัวหน้าอาจารย์หรือไม่ได้รับการเลือกตั้ง แต่ได้รับมันด้วยกำปั้นของเขา ที่นี่หมัดใครหนักสุดก็ได้เป็นหัวหน้า ถังเหว่ยไม่เพียงแต่เป็นหัวหน้าห้อง 308 เท่านั้น แต่เขายังสนุกไปกับ "ชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่" ในวิทยาลัย มีคนไม่มากที่กล้าที่จะยั่วเขา
"ฮ่า ๆ ฉันชนะ" เช่นเดียวกับที่ถังเหว่ยจบประโยคเขาก็ตะโกนว่า "เอาเงินมา ! "
ถังเหว่ยดูที่ไพ่ของเขา และพ่นบุหรี่ในปากของเขา "F*ck ไพ่อะไรเนี้ย?"
"เฮ่ย พี่เหว่ยนายเสียเงินหมด ทำไมเราไม่หยุดก่อน?" เด็กผู้ชายที่ชนะได้เงินแล้วหัวเราะเบา ๆ
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ถังเหว่ยโกรธ "ปัง ! " เขากระแทกโต๊ะ และคำราม "ใครกล้าออกไป! ฉันจะโทรหาแฟนให้เอาเงินมาทันที วันนี้หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ออกไป"
คนอื่น ๆ เงียบ พวกเขารอให้แฟนของถังเหว่ยเอาเงินมาให้
ก่อนที่แฟนของถังเหว่ยจะมาถึง เด็กชายคนหนึ่งเปิดประตูเข้าไปในห้อง เขาสวมแว่นสายตาสั้นที่มีกรอบขนาดใหญ่และบาง นอกจากนี้เขายังเป็นสมาชิกของหอนี้ และเป็นพี่ชายที่ถูกรังแกถัดจากฉินห่าว ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือฉินห่าวเป็นสวะที่มีคะแนนต่ำในการสอบวัดผล ในขณะที่หลิวเหวินปิงศึกษาอย่างหนักและบรรลุผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยม คะแนนสอบวัดผลของเขาสูงถึงอันดับต้น ๆ ของมหาวิทยาลัยชั้นนำ เขามาเรียนวิทยาลัยนี้เพราะครอบครัวของเขายากจน
เพื่อที่จะดึงดูดนักเรียนที่เรียนเก่งบางคน วิทยาลัยแห่งนี้ได้นำเสนอนโยบายการเรียนการสอนฟรีสำหรับนักเรียนที่เรียนดี และพวกเขายังสามารถรับทุนการศึกษาทุกประเภทได้อีกด้วย เหวินปิงถูกดึงเข้ามหาวิทยาลัยโดยใช้นโยบายเหล่านี้
เมื่อเห็นหลิวเวินปิงกำลังเดินเข้ามา ดวงตาของถังเหว่ยสว่างขึ้น เขายืนขึ้น และตะโกนใส่เขาทันที "หลิวเหวินปิงมานี่ ! "
"มีอะไรหรือ ? " เหวินปิงถามด้วยความขี้อาย ขณะยืนอยู่หน้าเตียงของเขา
"เอาเงินมาให้ฉันยืม" เขาพูดว่า "ยืม" ที่จริงเขาไม่ได้เงินคืนเลย
การพูดขอยืมเงิน การแสดงออกของเหวินปิงเปลี่ยนไปอย่างเจ็บปวด "ฉัน ฉันไม่มีเงิน"
"ไอ้สวะ f*cking" ถังเหว่ยตะโกนด้วยความโกรธเขาเดินเข้าไป เขาเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเหวินปิง และดึงกระเป๋าเงินออกมา เขาเปิดมัน และพบเงินสดเพียงไม่กี่ข้างใน "ทำไมมีเงินน้อยจังวะ? ทำไม f*ck ? ฉันจะคืนให้นาย" ถังเหว่ยคืนกระเป๋าสตางค์ให้เหวินปิงและเอาเงินไป
เหวินปิงไม่กล้าที่จะต่อต้านและเก็บกระเป๋าเงินของเขาอย่างเงียบ ๆ เขาเสียใจที่เข้ามาในเวลานี้ ที่จริงแล้วเขาเพียงต้องการกลับมาเพื่อเอากระเป๋านักเรียนไปเรียนต่อ
ไม่นานหลังจากเหวินปิงออกไป ถังเหว่ยเสียเงินทั้งหมด
"F*ck ทำไมวันนี้ฉันโชคไม่ดีเลย" เขากระแทกไพ่ลงบนโต๊ะแล้วสาปแช่ง "ทำไมผู้หญิงเลวนั่นถึงไม่เอาเงินมาให้สักที ! " เขาดุแฟนสาวของเขา แต่เมื่อเขาทำเสร็จก็มีเสียงเคาะประตูห้องนอน
"มาถึงสักที ! " ถังเหว่ยลุกออกจากที่นั่งของเขาและไปเปิดประตู
เมื่อประตูเปิด เขาก็ตกตะลึง
คนที่ยืนอยู่ที่ประตูไม่ใช่แฟนของเขา แต่เป็นนักเรียนชายสมาชิกคนอื่นของหอพักนี้ ฉินห่าว
"นาย ? " ปากของถังเหว่ยเปิดกว้างในขณะที่เขาคำรามด้วยความไม่พอใจ น้ำลายสาดไปทุกทิศทาง
ในอดีตฉินห่าวจะหลีกเลี่ยงถังเหว่ย แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เขาเดินไม่กี่ก้าวในการหลบหลีกจากนั้นก็ลืมตาขึ้น และจ้องมองที่ถังเหว่ยด้วยความรังเกียจ
ถังเหว่ยขมวดคิ้ว เขากัดฟันและเผยภาพลักษณ์ที่ดุร้าย "โอ๋ ฉินห่าว นายกล้าที่จะมองฉันแบบนี้หรอ ฉันเห็นว่าผิวของนายคันอีกแล้ว ฉันไม่ปล่อยให้นายมีความสุข คาบเรียนสุดท้ายใช่มั้ย ? " ในขณะที่เขาพูด เขากำกำปั้นของเขาและกำลังจะขยับ ก็มีสาวสวยแต่งตัวในเสื้อผ้าเท่ ๆ เดินเข้ามา
"เหว่ย ฉันมาแล้ว" นี่คือแฟนสาวของถังเหว่ย, เทียนหลี่
"เพียะ ! " เสียงที่คมชัดดังขึ้น กำปั้นที่ควรจะตีลงใบหน้าของฉินห่าว แต่กลายเป็นตบกระแทกอย่างแรงบนใบหน้าที่บอบบางของเทียนหลี่ "นังบ้า ! ทำไมเธอมาช้า!"
เทียนหลี่ปิดใบหน้าที่ถูกตบและร้องไห้ "ฮื่อๆๆ"
"ร้องไห้ทำไม ถ้าเธอกล้าที่จะร้องไห้ ฉันจะถอดเสื้อผ้า และเตะเธอออกจากที่นี่"
เทียนหลี่ตกใจมากจนเธอไม่กล้าร้องไห้อีกต่อไป เธอทำได้แค่ปกปิดใบหน้าของเธอขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม
"ตีผู้หญิง? นายกล้ามาก!" ประโยคที่เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม เฉินห่าวเป็นคนพูดมัน ทุกคนอดไม่ได้ที่จะต้องตกตะลึง คนนี้ต้องได้รับการลงโทษในวันนี้
"นายอยากตายมากหรือไง ! " ถังเหว่ยเหวี่ยงกำปั้นของเขาไปทางใบหน้าของฉินห่าวจนได้ยินเสียงลมแหวกอากาศ
