GE95 รักษา ณ สระจันทรากระจ่าง [ฟรี]
“เดินเล่นก่อนเถอะ… ข้าต้องเตรียมตัว...”
คำขอของหลานเหม่ย หนิงฝานไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ จึงทำได้เพียงเดินชมสระจันทรากระจ่างกับนาง
หนิงฝานแหงนมองจันทราที่สุดสกาวอย่างผ่อนคลาย ชมสระที่งดงามอย่างผ่อนคลาย ชมสตรีที่งดงามข้างกายอย่างผ่อนคลาย แต่สตรีผู้งดงามนางนั้น ยามนี้นางทำได้เพียงก้มหน้าด้วยความเขินอาย ใบหน้าจนถึงลำคอแดงก่ำ
สุดท้าย… ข้าก็มีโอกาสอยู่กับเขาเพียงลำพัง…
เพียงแต่ข้าไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน...
นางตื่นตระหนก แม้นางรู้ว่าไม่ช้าก็เร็วหนิงฝานต้องมาหา แต่ยามนี้นางกลับอยากให้เขาจากไปให้เร็วที่สุด ไม่จำเป็นต้องรักษาให้… เพียงแต่ หากให้หนิงฝานจากไป สิ่งที่เฝ้ารอและคาดหวังก็จะหายสาปสูญ นางจะไม่มีโอกาสในการรักษาอาการเป็นหมันของนางอีกตลอดกาล
บางครั้งสตรีก็ขัดแย้งในตนเองเช่นนี้
เมื่อเดินชมสระได้หลายรอบ หนิงฝานก็คิดว่าถึงเวลาที่นางต้องพร้อม เพราะเขารู้ว่า หากนางยังเป็นเช่นนี้ ต่อให้ผ่านไป 100 ปีนางก็ยังไม่พร้อมอยู่ดี
“สตรีเจ้าปัญหา”
รอยยิ้มของหนิงฝานหายไป คิ้วขมวดมุ่น แขนทั้งสองข้างโอบกอดเรือนร่างที่บอบบางและมีกลิ่นหอมของนางมาไว้ในอ้อมอก
“จะ...เจ้าทำอะไร?”
ในขณะที่นางกำลังจะร้องด้วยความตกใจนั้น หนิงฝานกลับจูบนางเพื่อให้นางสงบคำ
เรือนร่างที่บอบบางของนางแข็งทื่อราวกับศิลา แววตาเผยความหวาดกลัว นางรู้สึกถึงลิ้นของเขาที่กำลังฝืนอ้าปากของนาง
“อื้ม~~”
เป็นจูบที่ดุดัน!
หลานเหม่ยเป็นถึงผู้เชี่ยวชาญประสานวิญญาณขั้นต้น แต่เมื่อเข้าสู่อ้อมกอดของหนิงฝาน นางกลับไม่อาจดิ้นหลุด
อ้อมกอดที่อบอุ่น กลิ่นอายของบุรุษ ทำให้นางเคลิบเคลิ้ม… ร่างกายของนางเริ่มผ่อนคลาย แขนทั้งสองข้าค่อยๆโอบกอดรอบคำหนิงฝาน เขย่งปลายเท้าเพื่อรับจูบ
นี่เป็นจูบแรกของนาง… นางไม่เคยสัมผัสบุรุษใดมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้สัมผัส ยิ่งเป็นการจูบเช่นนี้ ความรู้สึกที่นางได้รับยิ่งรุนแรงกว่าสตรีทั่วไป
สติของนางเริ่มพร่ามัว ร่างกายเริ่มมึนชาและอ่อนแรง
“ข้าควรทำเช่นใด… ลิ้นของเขา...”
นางไม่เคยทราบถึงวิธีการจูบมาก่อน แต่นางกลับตอบสนองต่อการจูบของหนิงฝานได้ตามสัญชาตญาณ เพียงแต่มันค่อนข้างน่าอาย
ยามนี้ทั้งสองได้ยินเสียงน้ำที่แผ่วเบาภายในสระจันทรากระจ่าง ได้ยินเสียงแมลงขับขาน ได้ยินเสียงหญ้าที่พริ้วไหวไปตามสายลม
*เพี๊ยะ!*
หนิงฝานใช้มือตีลงไปที่ก้นของนาง!
เมื่อก้นถูกสัมผัส นางสะดุ้งด้วยความตกใจ ฟันที่ขบแน่นคลายออก กระทั่งลิ้นของทั้งสองได้สัมผัสกัน
เจ็บ…
นางเจ็บบริเวณที่ถูกตี… แต่นางกลับต้องการให้เขาทำแบบนั้นอีกครั้ง ความรู้สึกนี้ทำให้นางอับอายและรู้สึกว่าตนเองไร้เหตุผล เหตุใดนางจึงอยากให้หนิงฝานตีก้นนางอีกครั้ง?
เมื่อลิ้นของทั้งสองเริ่มสัมผัสกัน ความรู้สึกที่วิเศษได้ปรากฏ จนทำให้นางเคลิบเคลิ้มไปกับการจูบยิ่งขึ้น นางเริ่มหลับตาอย่างผ่อนคลาย ไม่ขัดขืน
“อื้ม~~”
จูบนี้ให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก แม้จะดูยุ่งเหยิง ไม่แน่ชัด และรู้สึกมึนชาอย่างประหลาดก็ตาม
ผ่านไปครู่ใหญ่ หนิงฝานเริ่มผ่อนการจูบและหยุดลง พร้อมกับนางลืมตาที่พร่ามัวจับจ้อง
นางสูดหายใจอย่างแผ่วเบา แววตายังจับจ้องหนิงฝานอย่างเร่าร้อน แขนทั้งสองข้ายังไม่ยอมปล่อย
“ภรรยาข้า… ตอนนี้ให้ข้าได้รักษาอาการป่วยของเจ้าเถอะ...”
ภรรยาข้า… คำกล่าวนี้ทำให้นางอิงศีรษะลงที่ไหล่ของเขาพลางกล่าวเบาๆว่า “อืม”
หนิงฝานรู้สึกขบขัน… ยามที่หยอกล้อนาง นางโกรธเคืองและเขินอาย แต่เมื่อสัมผัสกายนาง หวังจะครอบครองนาง นางกลับปรารถนาให้ทำเช่นนั้น
หนิงฝานจึงถอนหายใจอย่างแผ่วเบาพลางก้มมองสตรีในอ้อมกอด
หากทราบว่าการจูบจะช่วยแก้ปัญหาได้ เขาคงไม่ยอมเสียเวลามากขนาดนี้
เพราะอีกไม่นาน ฟ้าจะเริ่มสางแล้ว
หนิงฝานประครองร่างที่บอบบางของนาง นอนลงพบผืนหญ้าที่อ่อนนุ่ม
ความเย็นจากน้ำค้างยอดหญ้า ความอบอุ่นจากมือของหนิงฝาน ทำให้นางสัมผัสได้ถึงความแตกต่างและเสน่หา แม้นางจะเป็นหมันมาตั้งแต่เกิด แต่ร่างกายกลับไวต่อความรู้สึก การล่วงเกินและสัมผัสของเขา ทำให้ได้รับความรู้สึกที่รุนแรงกว่าทั่วไป
“ข้าต้องปลดอาภรณ์เจ้า...”
ขณะที่หนิงฝานกำลังจะเริ่ม นางกลับหลับตาด้วยความอายและลังเล “รุนแรงกับข้า… แบบนั้นอีก...”
“เจ้าชอบความรุนแรง?” หนิงฝานไม่เข้าใจว่าเหตุใดการรักษาอาการป่วยให้นางถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้
“อืม… เหมือนที่เจ้าทำกับข้าเมื่อครู่...” นางยังคงอยากให้หนิงฝานตีก้นนาง ราวกับมือของเขามีมนต์ตรา
“ที่แท้เจ้าชอบความรุนแรง… ย่อมได้...”
หนิงฝานถอนหายใจ เขาต้องทำความต้องการของนาง
เขาผนึกพลังไว้ 9 ส่วน ใช้เพียงหนึ่งส่วนออกแรงตีก้นของนางอีกครั้ง
เมื่อสัมผัสได้ถึงความเจ็บ ร่างกายของนางก็เริ่มมึนชาและอ่อนแรง
*อ้า~~*
“พอหรือยัง...” หนิงฝานกล่าวพลางจ้องมองนาง
“ยัง… ตีข้า...” นางกล่าวอย่างเขินอาย
แต่นางยังไม่ทันได้กล่าวจบ มือของหนิงฝานก็หวดไปที่ก้นของนางอีกครั้ง ทั้งยังสัมผัสเค้นคลึงหน้าอกของนาง
เจ็บ! ข้าบอกให้เจ้าตีก้น เหตุใดเจ้าสัมผัสตรงนั้น แต่กลับรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
ยามนี้แววตาของนางดูขมขื่นและปรารถนาปนกัน ทำให้หนิงฝานเข้าใจบางสิ่ง
มนุษย์แต่ละคนมีนิสัยที่เป็นเนื้อแท้ แม้นางมักจะทำตัวเย็นชาและเย่อหยิ่ง แต่นั่นเป็นเพราะนางเป็นหมันมาตั้งแต่เกิด ถือเป็นปมด้อย นางจึงต้องการผู้ที่ทรงพลังยิ่งกว่า เพื่อปกป้องนางให้พ้นภัย
หนิงฝานเองก็เป็นเช่นที่นางต้องการ แม้เขาจะรู้ว่านางเป็นหมัน แต่เขากลับเห็นใดและช่วยรักษา
ทั้งหมดนั้นหนิงฝานจึงรู้ว่า วิธีที่จะทำให้นางยอมรับคือ ใช้วิธีการเด็ดขาดและรุนแรง!
ดังนั้นเขาจึงหลับตา ยกเลิกการโคจรวิชาแปลงหยินหยางเพื่อสงบใจ ก่อนจะลืมตาและเผยแววตาที่ชั่วร้ายราวกับหมาป่า!
หลานเหม่ยคือสตรีที่งดงามกว่าสตรีทั่วไป ให้ความรู้สึกที่สูงศักดิ์ อากรับกริยาของนางในตอนนี้ ทำให้บุรุษคลั่งได้ง่ายๆ
หนิงฝานเองก็เป็นบุรุษ เขาไม่ใช่เทพที่จะนิ่งเฉยต่อสตรีเบื้องหน้าเช่นนี้ได้ แต่เขาโชคดีที่มีวิชาแปลงหยินหยางที่ช่วยสยบราคะและความคุ้มคลั่งในใจ
เพียงแต่ยามนี้เขาจะไม่สยบราคะใดๆ เขาปล่อยให้ตนเองกลายเป็นหมาป่าผู้หิวโซ แม้จะทำให้นางหวาดกลัว แต่นางกลับปรารถนาให้เขากลืนกิน!
“กอดข้า… สัมผัสข้า...”
“ได้!”
หนิงฝานคว้าหน้าอกของนางทั้งสองข้างพลางเค้นคลึงอย่างรุนแรงจนทำให้นางเปล่งเสียงร้อง จากนั้นกระชากอาภรณ์ทุกชิ้นของนางจนฉีกขาด
เรือนร่างที่งดงามของนางภายใต้แสงจันทรา ได้ปรากฏต่อสายตาโดยสมบูรณ์
แต่นั่นเป็นเพียงการเริ่มต้น
หนิงฝานเริ่มใช้ปากขบกัด พลางสัมผัสเค้นคลึงนางไปทั่วร่าง
เขาเริ่มปลดอาภรณ์ของตนอย่างไม่รู้ตัว การได้เพลิดเพลินกับเรือนร่างของนาง แทบจะทำให้เขาลืมเลือนเรื่องการรักษานางไป
แต่เมื่อหนิงฝานสัมผัสไปจนถึงจุดสำคัญของนาง เขากลับไม่เห็นทางเข้าเฉกเช่นสตรีทั่วไป!
นั่นทำให้หนิงฝานเริ่มได้สติ นางไม่อาจเป็นของเขาได้ เพราะอวัยวะเพศของนางไม่ได้เปิดเหมือนสตรีทั่วไป
นางเผยรอยยิ้มในเชิงตำหนิตน คิดว่าตนไม่สมควรเป็นสตรี นางไม่อาจมอบความสุขให้เขาได้
“ข้าเหนื่อยแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมารักษาเถอะ...”
“ไม่ได้!”
หนิงฝานกอดนางแน่น พลางกล่าวอย่างแผ่วเบา “ข้าไม่ได้คิดตำหนิเจ้า”
“แต่ข้า...” นางยิ้มอย่างขมขื่น
“ก่อนจะเริ่มรักษา… ข้าจะทำให้เจ้าเป็นสตรีก่อน” หนิงฝานสะกดราคะในใจอย่างสมบูรณ์ และเผยรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจ
แม้อาการป่วยของนางจะไม่ธรรมดา แต่หนิงฝานไม่ใส่ใจ
นางเองก็ไม่เข้าใจรอยยิ้มของเขาในยามนี้
นางยังคงคิดตำหนิตน ว่าไม่สมกับเป็นสตรี นางคิดว่าอาการป่วยของนางไม่อาจรักษาได้จริงๆ...
แต่ในขณะที่นางโศกเศร้าอยู่นั้น จู่ๆนางกลับตกตะลึงและเจ็บปวด นางรู้สึกว่าบริเวณที่ใกล้จุดสำคัญของตน ถูกบางสิ่งสอดเข้าไปอย่างรุนแรง!
“ตรงนั้นมัน!” นางไม่อยากเชื่อความรู้สึก แม้จะเจ็บจนแทบน้ำตาไหล แต่กลับทำให้นางสบายอย่างบอกไม่ถูก
“ตรงนั้นไม่ได้… มันสกปรก… เหตุใด...”
“เหตุใดจะไม่ได้…”
หนิงฝานโยกขยับกายท่อนล่าง และใช้วิชาเพื่อช่วยเพื่อทำให้นางผ่อนคลาย
แล้วฉากที่คลุมเครือจนยากจะกล่าวก็ดำเนินต่อไป
เสียงครางกระเส่าด้วยความสุขดังสะท้อนไปทั่วสระจันทรากระจ่าง ราวกับได้ปลดเปลื้องความปรารถนาที่เก็บซ่อนมานาน...
หลังจากผ่านการร่วมรัก หลานเหม่ยก็หลับไปด้วยความสุข แต่ทั่วร่างของหนิงฝานกลับอาบโชกไปด้วยเหงื่อ เขาเร่งผัดเปลี่ยนอาภรณ์แล้วนำโอสถรักษาให้นางกิน
จากนั้นฉวยโอกาสยามที่นางนอน เพื่อทำการรักษาให้สมบูรณ์
เขานำมีดออกมา ใช้ดรรชนีคลายหยินเพื่อให้นางหลับลึกยิ่งขึ้น จากนั้นจับขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน พิจารณาอวัยเพศที่ปิดสนิท
“ไม่ต้องกลัว นับจากวันนี้ไป เจ้าจะเป็นสตรีที่ครบพร้อมสมบูรณ์”
หนิงฝานกล่าว...
