“ในตำแหน่งหัวหน้าเหรอ?” หวังเย้าพูดด้วยรอยยิ้ม ถงเวยไม่เพียงแต่จะสวยเท่านั้น แต่เธอยังได้รับการศึกษาที่สูงอีกด้วย เธอเรียนจบปริญญาโทจากต่างประเทศและเป็นเพียงคนเดียวในชั้นเรียนที่ได้เรียนที่ต่างประเทศอีกด้วย

“ไม่ใช่ตำแหน่งหัวหน้าหรอก!” ถงเวยหัวเราะ โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นในตอนที่เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เธอยกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นเบอร์ที่แสดงบนหน้าจอ

“สวัสดี หยางหมิง” ถงเวยรับสาย

“สวัสดีถงเวย ฉันได้ยินมาว่าเธอกลับมา วันนี้เป็นวันเกิดแม่ของเธอใช่ไหม?” หยางหมิงพูดในโทรศัพท์

หวังเย้ายืนอยู่ใกล้จนสามารถได้ยินเสียงที่คุ้นเคยออกมาจากโทรศัพท์ของถงเวย คนที่โทรหาถงเวยก็เป็นหนึ่งในอดีตเพื่อนร่วมชั้นของเขา เขาชื่อว่า หยางหมิง ดูเหมือนว่าหยางหมิงยังคงตามจีบถงเวยอยู่

“ใช่...อะไรนะ? ไม่ล่ะ ขอบคุณ” ถงเวยพูดผ่านโทรศัพท์ประมาณสามนาที เมื่อเธอวางสาย เธอก็ส่ายหัว

หวังเย้าพูดคุยกับถงเวยอีกสักครู่ก่อนที่จะออกจากซุปเปอร์มาร์เกตไป

หวังเย้าดูแปลกไปจากเมื่อก่อนมาก! ถงเวยคิดเมื่อมองตามหลังหวังเย้าไป

หวังเย้าขี่มอเตอร์ไซด์กลับบ้านหลังจากที่ซื้อของเสร็จแล้ว

“แม่ ผมกลับมาแล้วครับ” หวังเย้าเรียกเมื่อเดินเข้าประตูมา

“ลูกไปที่บ้านน้าของลูกมาเหรอ?” จางซิวหยิงถาม เธอหยุดสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่เมื่อได้ยินเสียงของลูกชาย

“ครับ” หวังเย้าตอบ

“ลูกเอายาไปให้น้าของลูกด้วยใช่ไหม?” จางซิวหยิงถาม

“ครับ แม่รู้ได้ยังไงครับ?” หวังเย้าพบว่าแววตาที่แม่ใช้มองเขาดูแปลกๆ

“น้าของลูกเพิ่งจะโทรมาหาเเม่บอกเรื่องยาที่ลูกเอาไปให้มันได้ผลดีมาก ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แล้วเธอยังบอกอีกว่าลูกอยากจะเป็นหมอเถื่อนด้วย” จางซิวหยิงบอก

“ไม่ใช่หมอเถื่อนครับ ผมเป็นแพทย์ปรุงยาต่างหากครับ” หวังเย้ารู้สึกว่าเขาได้เปิดกระป๋องที่เต็มไปด้วยหนอนออกมา เพราะแม่ของเขาไม่หยุดตั้งคำถามซักที มันคงยากที่เขาจะหนีไปได้

“แล้วแพทย์ปรุงยาคืองานแบบไหนกัน?” จางซิวหยิงถาม

“ปลูกสมุนไพร, ต้มยา และรักษาโรคครับ” หวังเย้าพูด

“นั้นฟังดูเหมือนหมอเถื่อนเลย!” จางซิวหยิงพูด

หวังเย้ารู้สึกไม่ชอบคำว่า “เถื่อน” เลย

“ไม่ใช่หมอเถื่อนครับ” หวังเย้าไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้ให้แม่ของเขายังไงดี

“ลูกได้เรียนทุกอย่างมาจากหมอจีนอาวุโสคนนั้นมาใช่ไหม?” จางซิวหยิงถาม

“ใช่ครับ” หวังเย้าพูด

“ดีแล้ว ทำให้มั่นใจว่าลูกเรียนทุกอย่างอย่างถูกต้องด้วยล่ะ” จางซิวหยิงพูด

“อะไรนะ?!” หวังเย้ารู้สึกตกใจกับสิ่งที่แม่ของเขาพูด

“แม่หมายถึง ลูกควรจะตั้งใจเรียนรู้จากหมอจีนคนนั้นให้ดี” จางซิวหยิงพูด

“แน่นอนครับ” หวังเย้าคิดไม่ถึงว่าแม่ของเขาจะปล่อยเขาไปง่ายๆแบบนี้ เขายังได้คิดหาคำพูดเพื่ออธิบายเอาไว้แล้ว แต่มันก็ดีแล้วที่เขาไม่ต้องอธิบายอะไรมากมายให้แม่ของเขาฟัง เขาวางของที่ซื้อมาจากในเมืองเอาไว้ แล้วจึงขึ้นไปบนเนินเขา ในตอนนี้เขามีปัญหาอีกเรื่องหนึ่ง คือภารกิจที่ระบบได้ให้เขา เขาต้องทำอันเฉินซานภายในเวลาหนึ่งเดือน เขาได้ทำออกมาแล้ว และมันดูเหมือนจะได้ผลดีด้วย แต่เขากลับไม่ได้รับเสียงตอบรับจากระบบเลย มันทำให้เขารู้สึกสับสน

ปัญหาคืออะไร? หวังเย้าคิด

เมื่อเขาขึ้นมาถึงเนินเขา เขาได้นั่งอยู่ด้านนอกกระท่อมคิดเกี่ยวกับวิธีการทำอันเฉินซาน ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังคิดไม่ออกว่าเขาพลาดที่ตรงไหน ครั้งนี้เขาได้ใช้รากชะเอม(สมุนไพรดอกแสงจันทร์) ที่ดีที่สุดมาทำยาให้กับคนในครอบครัวของเขา เขาจึงระมัดระวังเป็นอย่างมากถึงปริมาณและขั้นตอนเมื่อต้มยา แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ได้รับเสียงตอบรับจากระบบเลย

ดูเหมือนฉันต้องลองอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ หวังเย้าคิด

หวังเย้าไม่ได้รีบกลับบ้านในตอนกลางวัน ถึงแม้ที่นี่จะไม่เหลืออะไรให้ทำแล้วก็ตาม เขาเดินขึ้นไปบนเขาอย่างชัาๆ คิดเกี่ยวกับวิธีใช้ประโยชน์จากพื้นที่ที่กว้างใหญ่ของเนินเขาแห่งนี้ มันน่าเสียดายที่เขาใช้ประโยชน์พื้นที่แห่งนี้ไม่คุ้มค่าเลย หวังเย้าคิดว่าเขาควรจะปลูกสมุนไพรหรือต้นไม้เพิ่ม

บางทีฉันควรจะขยายพื้นที่อีกสักหนึ่งเอเคอร์เพื่อปลูกสมุนไพร หวังเย้าคิด

เขาเริ่มทันทีเมื่อคิดได้แล้ว เขาหยิบเอาจ๊อบและอุปกรณ์อื่นๆออกมา แล้วเริ่มลงมือทำ

“เย้า เธอมาทำอะไรที่นี่?” ชายวันกลางคนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกับหวังเย้ามาพร้อมกับแกะของเขา

“สวัสดีครับคุณลุง ลุงกำลังจะกลับเข้าไปในหมู่บ้านเหรอครับ?”

“ใช่ เธอยังทำงานบนเนินเขานี้อยู่อีกเหรอ?”

“ครับ อีกหลายปีอยู่” หวังเย้าตอบด้วยรอยยิ้ม

“เยี่ยม!” ชายวัยกลางคนเดินไปพร้อมกับแกะของเขาและมีบุหรี่คาบอยู่ในปาก

“น่าเสียดาย!” ชายวัยกลางคนพึมพัม

ในช่วงสามปีมานี้ผู้คนในหมู่บ้านต่างพากันพูดลับหลังหวังเย้า โดยเฉพาะตอนที่หวังเย้าโดดลงไปในแม่น้ำเพื่อช่วยคน พวกเขาต่างก็พากันคิดว่าเขาจะเลิกทำงานอยู่บนเนินเขานั้นแล้ว แต่พวกเขากลับได้ยินจากกรรมการหมู่บ้านว่า หวังเย้าไม่เพียงแต่จะไม่ยอมล้มเลิกเรื่องเนินเขาแล้ว เขายังขยายเวลาของสัญญาเพิ่มเป็นยี่สิบปีอีกด้วย นอกจากนั้น หวังเย้ายังได้สัญญาว่าจะบริจาคเงิน 20,000 หยวนให้กับหมู่บ้านทุกๆปี

ทันใดนั้นข่าวลือก็ได้เปลี่ยนเป็นอีกแบบ และกระจายไปทั่วเมือง

พ่อแม่ของหวังเย้าก็ไม่ได้คัดค้านอะไรเกี่ยวกับการตัดสินใจของลูกชายของพวกเขา พวกเขาอนุญาตให้หวังเย้าทำต่อไป แต่ก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกไป มันทำให้ความคิดของหวังเย้านิ่งและกล้าที่จะทำงานบนเนินเขาต่อไป

มันเริ่มมืดแล้วในตอนที่หวังเย้ายังคงยุ่งอยู่กับการทำแปลงสมุนไพร

“เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ!” หวังเย้าลุกขึ้นและเช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของเขา เขาเก็บอุปกรณ์เข้าที่ ให้อาหารและคุยกับซานเซียน แล้วจึงกลับบ้าน

หวังเย้ารู้สึกหิวมาก ทำให้แม้แต่โจ๊กและซาลาเปาก็ดูน่ากินกว่าปกติ หลังมื้อเย็น หวังเย้ากลับไปที่ห้องของเขา เขาหลับทันทีที่อ่านหนังสือไปเล็กน้อย วันต่อมา เหมือนทุกวัน เขาตื่นเเต่เช้าและเริ่มงาน

เขาเริ่มทำตัวเหมือนชาวบ้านคนอื่นๆมากขึ้น ‘หลังสู้ฟ้า, หน้าสู้ดิน’ มีเพียงสิ่งเดียวที่ต่างออกไปคือเขามีระบบยาที่แสนวิเศษอยู่กับตัว

ติ้ง! ‘ภารกิจปรุงอันเฉินซานสำเร็จแล้ว’ ระบบพูดขึ้นในตอนที่หวังเย้ากำลังรดน้ำสมุนไพรและต้นไม้อยู่

“อะไรนะ? ทำไมระบบเพิ่งจะตอบรับ? ตอบสนองช้าเกินไปหรือเปล่า?” หวังเย้าประหลาดใจที่ได้ยินเสียงของระบบ เขากำลังจะเริ่มทำใหม่อีกครั้งในวันนี้ แต่เขาไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงประกาศจากระบบว่าภารกิจของเขาสำเร็จแล้ว

“ระบบ ทำไมถึงใช่เวลานานมากกว่าจะประกาศให้ฉันรู้?” หวังเย้าถาม

’การรักษาโรคหายขาด’

“รักษาหายขาด? มันก็เห็นผลตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี้นา!”หวังเย้าพูด

ระบบไม่ได้ตอบสนองความคิดของหวังเย้า

“ช่างมันเถอะ มันสำเร็จแล้ว ให้ฉันดูสูตรยาตัวต่อไปหน่อยซิ” หวังเย้าเปิดหน้าจอระบบขึ้นมา

ซุปเป่ยหยวน : เพิ่มความแข็งแรงให้กับกล้ามเนื้อและกระดูก และเพิ่มอายุไข

ส่วนผสมหลัก : โสม, เก็ากี่, ซิลเวิร์ท, เฉี่ยนสือ, หลินจือ, ชานจิง, กุยหยวน

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด