ตอนที่ 8 : ร้านค้าที่เอาเปรียบลูกค้า?(อ่านฟรี)

“สัตว์ประหลาดพวกนี้คืออะไรทำไมพวกมันแข็งแกร่งมาก? ต้องมีแผนการสมรู้ร่วมคิดที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง อย่างแน่นอน!”

พวกเขาสองคนนั่งอยู่หน้าโต๊ะด้วยความสนใจอย่างมากพวกเขาต้องการผจญภัยต่อไปเพื่อเปิดเผยแผนการของ Resident Evil!

 

น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งสองไม่รู้จักวิธีใช้ปืนนั่นทำให้พวกเขาหยุดนิ่งเมื่อพบกับสุนัขซอมบี้ การต่อสู้กับสุนัขซอมบี้ด้วยมือเปล่าโดยที่ไม่สัมผัสดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ บางทีพวกเขาอาจโชคดีพอที่จะฆ่าสุนัขซอมบี้ได้หนึ่งหรือสองตัว แต่ไม่ใช่ทุกตัวที่พวกเขาพบ เพราะทุกคนเคยผิดพลาดอย่างไม่ระมัดระวัง

 

รพวกเขาใช้เวลาไปเกือบ 2 ชั่วโมงในการต่อสู้กับสุนัขซอมบี้ พวกเขาหันหน้าไปทางซงฉิงฟง ที่มีท่าทางสนุกสนานเนื่องจากตัวละครของเค้าใช้ปืนในมือเพื่อปลิดชีพศัตรู พงกเขอุทานออกมา “ฉิงเฟิง! นายได้อาวุธมาจากไหน?”

 

ตาของหลินเซา จ้องที่หน้าจอคอมของ ซงฉิงเฟิง อย่าตั้งใจ “สุนัขไม่สามารถเข้าใกล้ตัวละครของนายได้ เจ๋งโคตร!”

 

“มันคือสิ่งที่ผู้สร้างทางจิตวิญญาณสร้างขึ้นหรอ? แล้วพวกเราจะได้รับมันมั้ย?”

ซงฉิงเฟิงตอบอธิบายให้ทั้งสองฟังว่า “พวกนายเลือกตัวเลือกไหนในตอนแรกละ ถ้าเลือกข้อแรกพวกนายจะได้รับปืน”

 

“แค่นี้เองหรอ?”

 

“ทำไมนานไม่บอกพวกเราก่อนหน้านี้” พวกเขาทั้งคู่มีความมั่นใจล้นเหลือจึงเลือกตัวเลือกที่สองโดยไม่มีเพื่อนร่วมทีม แต่ด้วยความยากของเกมพวกเขาเลยไม่แปลกใจนัก

“ภายหลังนายสองคนไม่ได้พบเจอใครบ้างหรอ?” ซงฉิงฟงเหลือบมองที่ทั้งคู่ แต่ทั้งคู่ก็ส่ายหัวทันที “เกมนี้มีจุดเริ่มต้นที่น่าทึ่งมาก เราจะไม่ไปไหน ถ้านายไม่บอกแผนการเรา”

 

ซงฉิงเฟิงแสดงสีหน้าที่ดูเหยียดหยาม กล่าว “ฉันบอกพวกนายตั้งแต่เช้าแล้ว แล้วพวกนายเชื่อฉันมั้ย?”

 

“...” ทั้งคูาเงียบกริบ ตกอยู่ในความงุนงง เนื่องจากทั้งสองพบ ‘ประตูสู่ความสำเร็จ’ พวกเขาจึงค้นหาสัตว์ประหลาดเพื่อทดลองใช้อาวุธใหม่

 

“ท่านทำงานของระบบเสร็จหรือไม่?” ฟางฉีมองดูที่โต๊ะคอมพิวเตอร์สามตัว เขานั่งตัวที่สี่ คาเฟ่ของเขาก็เต็มประสิทธิภาพนี่

 

“คุณเป็นเจ้าของร้านอินเตอร์เน็ต ไม่นับคุณเป็นลูกค้า” ระบบกล่าว

 

“...” ฟางฉีชูนิ้วกลางขึ้ยแล้วถามว่า “แล้วฉันจะไปหาใคร?”

 

“ในฐานะเจ้าของโปรดอย่าชักชวนผู้อื่น”

 

เขารู้สึกเดือดดาลที่ไม่สามารถทำอะไรเพื่อช่วยเหลือตัวเองได้!

 

ทันใดนั้นชายร่างใหญ่ก็เดินเข้ามาในร้านอินเตอร์เน็ต

 

“มีใครอยู่มั้ย?” ดวงตาของฟางฉีเป็นประกาย เหมือนกับว่าลูกชิ้นแสนอร่อยกำลังตกลงจากท้องฟ้า *0*

 

“ฉันได้ยินว่าสองสามวันที่ผ่านมามีร้านค้าเกิดขึ้นใหม่ในถนนสายนี้ร้านค้าที่ชอบหลอกลวงลูกค้า และฉันเหลียงชีไม่ชอบเลยเรื่องแบบนี้!”

 

ชายร่างใหญ่เอ่ยและเมื่อเขามองดูป้ายเหนือประตู “ต้นกำเนิดหรอ? ร้านนี้น่ะหรอ ฉันอยากจะเห็นจริงว่าจะสามารถหลอกอะไรฉันได้!”

 

เขาผลักดันประตูร้านเข้ามาและตะโกนถามว่า “ใครเป็นเย้าของร้าน!?”

 

ฟางฉีลุกขึ้นและเดินเล้าไปหาเขาทันที “ฉัน!”

 

เหลียงชีเป็นคนร่างใหญ่สูงกว่าฟางฉีประมาณครึ่งหัว เมื่อเห็นสีหน้ายิ้มแย้มแจ่งใสของฟางฉี เหลียงชียิ้มมุมปากเอ่ยถามว่า “ร้านของนายมีไว้เพื่ออะไร?”

 

“เกม!” ฟางฉีชี้ไปที่คอมพิวเตอร์ตัวที่ว่างอยู่ แล้วถามกลับว่า “คุณอยากลองมั้ย?”

 

“แน่นอน!” เหลียงชีหัวเราะร่า ขณะที่เขากำลังคิดในใจว่า เอาละวันนี้ข้าจะเชือดไก่ให้ลิงดู วะฮ่าๆๆๆ

 

เค้าทำท่าเคร่งขรึมและนั่งลงอย่างภาคภูมิใจบนเก้าอี้ เขาถามว่า “บอกฉันหน่อยสิว่าเกมของนายมันเล่นยังไง?”

 

ฟางฉีชี้ไปที่กระดำดานข้างประตู “มันมีค่าคริสตัลสองเม็ดต่อชั่วโมงและห้าคริสตัลเพื่อเปิดใช้งานเกมรวมเป็นเจ็ดคริสตัล”

 

“สวรรค์ดิครับ!” นี่แหละร้านที่หลอกลวงลูกค้า เขาคิดในหัว

 

เหลียงชีหรี่ตาของเขาและแสยะยิ้ม เขาโยนคริสตัลเจ็ดเใ็ดลงบนโต๊ะ “สอนฉันเล่นที!”

 

ฟางฉีพยักหน้าแล้วหยิบคริสตัลออกมาแต่เหลียงชีจับแขนไว้ แล้วเอ่ยถามอย่างเย้ยหยัน “แล้วถ้าเกมของนายไม่คุ้มค่ากับคริสตัลเจ็ดเม็ดละ?”

 

ฟางฉีได้ยินเช่นนั้น จึงหัวเราะออกมา ชายคนนี้ไม่ใช่ลูกค้าคนแรกที่ถามเค้าแบบนี้ดังนั้นเขาจึงชี้ไปที่ ซงฉิงเฟิงและคนอื่นๆ “แน่นอนว่ามันคุ้มค่า ไม่เชื่อถามพวกเขาสิ!”

 

ซงฉิงเฟิงเหลือบตามองมาทางเหลียงชีและอดที่จะหัวเราะไม่ได้ “แน่นอนมันคุ้มค่า! ถ้าไม่มีร้านนี้ก็ไม่มีร้านไหนอีก”

 

นี่อาจเป็นร้านค้าที่หลอกลวงลูกค้าผู้ที่อยู่ในร้านอาจเป็นลูกค้าปลอมก็เป็นได้

 

เขาพูดลอยๆ “ทำไมฉันถึงเชื่อในสิ่งที่คนอื่นพูดนี่ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะ”

 

“อยาางนั้นนายต้องการอะไร?” ฟางชีขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย เหลียงชีลุกขึ้นและตบโต๊ะพร้อมพูดว่า “ถ้ามันไม่คุ้มค่าฉันจะ…”

 

“นายจะทำลายของในร้านฉันเป็นชิ้นๆหรอ?” ก่อนที่เหลียงชีจะพูดจบ ฟางฉีแทรกขึ้นมาก่อน

 

“...” เหลียงชีเกาหัว เขาเงยหน้าขึ้นมองฟางฉีด้วยสีหน้าประหลาดใจ “นายรู้..ได้ไง?”

 

ฟางฉีคิดว่า ทุกคนก็คิดแต่ว่าถ้าไม่คุ้มก็จพทำลายสิ่งของ แต่ทำไมไม่เปลี่ยนเป็นจะเทของออกนอกร้าน หรือแกล้งทำเป็นเจ็บตัวเพื่อให้เขาชดเชย

 

ผู้คนมากมายเดินออกจากร้านเพราะไม่เชื่อในคุณภาพของเกม

 

เหลียงชีหัวเราะเยาะกลบกลินความเขินที่ความคิดของเขาถูกเปิดเผย “ฉันจะลองดู มาดูกันซิว่ามันจะเป็นยังไง!”

 

เหลียงชีนั่งลงหน้าจอคอมพิวเตอร์ ฟางฉีที่ไม่รู้จะทำอะไรจึงดึงเก้าอี้มานั่งข้างเขา “ใส่เครื่องจำลองภาพเสมือนจริง VR และดับเบิ้ลคลิกที่ไอคอน ‘Resident Evil One’ เพื่อเริ่มเกม

 

เมื่อเกมเริ่มต้นขึ้นเหลียงชีก็สังเกตุได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาอุทานออกมา เมื่อเห็นภาพเคลื่อนไหวที่เหมือนมีชีวิตรอบตัวเขา “ที่นี่ที่ไหน? นี่คืออีกโลกหนึ่งใช่ไหม?”

 

“สิ่งนี้เรียกว่า ‘เทคโนโลยีจำลองภาพเสมือนจริง” ฟางฉีคิดไว้แล้วว่าเขาต้องประหลาดใจ “วิธีออกเกมเขียนอยู่บนกระดานดำ”

 

เหลียงชีออกจากเกมตามที่คาดไว้ ทุกอย่างต่อหน้าเขากลับมาเป็นปกติ

 

เขากลับเข้ามาในเกมอีกครั้ง รู้สึกราวกับว่าเขาได้เดินเข้าสู่โลกอีกใบหนุ่ง!

 

นี่เป็นร้านที่เอาเปรียบลูกค้าหรือไม่?

 

เขามองไปที่เจ้าของร้านที่ดูธรรมดานั่งอยู่ข้างๆเขา ไม่! นี่เป็นร้านที่วิเศษ!

เขากลืนน้ำลายแล้วถามว่า “นายบอกว่านี่คือเกมหรอ?”

 

“แน่นอนว่ามันคือเกม” ฟางฉีเห็นว่า เหลียงชีกำลังจะเลือกตัวละคร เขาจึงพูดว่า “ถ้านายไม่อยากรู้สึกเหมือนอยู่ในเกมจริงๆ นายสามารถใช้คีบอร์ดและเม้าส์ควบคุมตัวละครได้เช่นกัน”

 

เขาแสดงให้เห็นวิธีใช้อุปกรณ์และวิธีเลือกโหมด

 

“แล้วถ้าเป็นนี่…” เหลียงชีกำลังคิดหาวิธีที่จะทำร้ายทุกอย่างในร้าน

 

เจ้าของที่ดูธรรมดาคนนี้ ทำไมดูทรงอิทธิพล? เค้ามาที่นี่เพื่อสอนบทเรียนให้เจ้าของร้านแต่เหตุการณ์ต่างๆเริ่มต้นในทิศทางที่แตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

 

ไม่ มันคงเป็นเกมหลอกผู้อื่น

 

เขาหายใจเข้าลึกลึกเพื่อสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็วถ้าฉันมองอย่างใกล้ชิดและมีสติฉันจะสามารถมองเห็นเทคนิคต่างๆได้!

 

“ฉันควรทำไงดี?”

 

“ไม่มีเคล็ดลับบ้างหรอ?” ฟางฉีตอบ “นายไม่ได้ดูสตอรี่ต้นเกมหรอ?”

 

“เรื่องราวเปิดตัว?” ฟางฉีพยักหน้า เขาจำได้ว่าเกมบอกว่าทีมหายไปแลเเพื่อนร่วมทีมอยู่ที่นี่เพื่อช่วยชีวิตผู้คนเหล่านั้น

 

“ฉันเป็นหนึ่งในสมาชิกของทีมค้นหากู้ภัย?”