ตอนที่ 7 : สงบในชั่วโมงแห่งความอันตราย - เล่นก่อนสอบครั้งใหญ่(อ่านฟรี)
“มันเป็นเกมที่ดีจริงๆหรอ ท่านซง ทำไมท่านถึงปลุกพวกเราแต่เช้าตรู่” ถนนกว้างใหญ่ประตูเมืองเพิ่งเปิดจึงไม่มีผู้คนพลุกพล่านนัก
ชายหนุ่มสองคนใส่ชุดสีขาวและอีกคนใส่ชุดสีแดงเดินตามรอยเท้าของซงฉิงเฟิงอย่างรีบร้อน
“ช้าลงหน่อยท่านซงฉิงเฟิง! ท่านรีบร้อนอะไรหรือ?” ชายหนุ่มในชุดแดงถือพัดถาม
“ทำไมคุณถึงจริงจังกับเกมนัก ที่นั้นเป็นเพียงร้านเกมเล็กๆเองนะท่านฉิงเฟิง?” ชายหนุ่มในชุดแดงโบกพัดในมือของเขาดูลักษณะว่ามาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียง
“นายไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงเมื่อวานนี้มันเป็นเรื่องไม่สุภาพสำหรับนาย” เขากล่าว
“เขาพูกถูก!” ชายหนุ่มในชุดสีขาวพูดแทรก “นายประมาท”
“แล้วนายไม่รู้หรอกหรอว่าวันนี้เป็นวันอะไร?” ชายชุดแดงพูดเสริม
การสอบของสมาคมหลิงหยวนคือวันนี้! ฉันรู้ว่านายแข็งแรงและมีประสบการณ์มากพอที่จะเพิกเฉยต่อวันอันยิ่งใหญ่เช่นนี้แต่เราทั้งคู่ต้องการอันดับสูงอยากทำการทดสอบกับนายแต่นายกลับเพิกเฉย?”
“พวกเราไประหว่างวันไม่ได้หรอ? ทำไมต้องเร่งรีบ?” ซงฉิงเฟิง โต้กลับด้วยอาการเมินเฉย
“...” สิ่งที่เขาพูดมีเหตุผล ; การสอบของสมาคมหลิงหยวนดำเนินไปตลอดทั้งวันและด้วยสถานะของพวกเขาก็ไม่มีเปลี่ยนแปลง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมาช้ากว่าผู้สอบท่านอื่น
“นายมีเหตุผล” ชายหนุ่มชุดขายหัวเราะแห้งๆ และนั่นเป็นสาเหตุที่ ซงฉิงเฟิง ลากพวกเขาออกไปเล่นเกมแต่เช่าตรู่
“ลืมมันเสียเถอะ” ชายชุดแดงพยายามที่จะปล่อยเกี่ยวข้อพิพาทของพวกเขา “ถ้าเป็นคำแนะนำของนายพวกเราก็จะไป”
ฟางฉี ตื่นแต่เช้าตรู่เค้าดูเวลา 8 โมง
เนื่องจากเขาตื่นเช้ามันโอเคที่เขาจะปิดร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ของเขาเร็วขึ้น เขาเดินลงบันไดเพื่อไปเปิดประตูร้าน และกำลังจะออกไปซื้อขนมปังนึ่ง…
“นายน้อยซง ร้านนี้ยังไม่เปิดหรือว่าฉันควรจะเรียกเจ้าของร้านให้ออกมาดี” หนึ่งในสหายของซงฉิงเฟิงถามด้วยน้ำเสียงอู้อี้ ขณะที่พวกเขายืนอยู่ข้างนอกร้าน
ประตูเปิดออก
ฟางฉีตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นซงฉิงเฟิงและชายหนุ่มอีกสองคนยืนอยู่ขเางหน้าร้านของเขา
“คุณมากไวเกินไป”
ใช่มันเร็วจริงๆ
ซงฉิงเฟิงยิ้มอย่างข่มใจ “ฉันเล่นได้เลยมั้ย?”
“...” ฟางฉีดึงสติกลับมาและหัวเราะแห้งๆ ถามว่า “นี่นายใช้เวลารอเพื่อเล่นเกมน่ะหรอ?
ซงฉิงเฟิงตอบ “เกมมันสนุกเกินไป!”
“ยังไม่ถึงเวลาเปิด…” ฟางฉีแตะที่จมูกของเขา เพราะไม่คาดหวังว่าซงฉิงเฟิงจะมาเร็วขนาดนี้ “เข้ามา”
“...” ซงฉิงเฟิง พยักหน้าแล้วเดินตามเข้าไป ในขณะที่อีกสองคนเหลือบมองตากันราวกับเข้าใจในความหมายที่ฟางฉีและซงฉิงเฟิงสื่อถีงกัน
เกมประเภทไหนที่สามารถทำให้เขาติดได้ขนาดนี้เขารอทั้งคืนเพื่อกลับมาเล่นอีกครั้ง พวกเขาจะลองประเมินว่าเกมนี้สำคัญขนาดไหนกัน? นั่นจึงเป็นเหตุผลให้เขาทั้งสองรีบตามมา
เมื่อพวกเขาเข้าไปในร้านก็เห็นกระดานดำเล็กๆอยู่ข้างประตู
“มันแพงจริงๆ” ชายหนุ่มจ้องหน้ากันก่อนที่จะชี้ไปที่ฟางฉี “นาย นายแน่ใจนะว่าเขาไม่ได้พยายามที่จะหลอกเราเพื่อคริสตัล?”
ซงฉิงเฟิงเปิดเกม Resident Evil โดยไม่ได้สนใจเจ้าสองคนนี้ เขาตอบกลับว่า “นายจะรู้เมื่อลองด้วยตัวนายเอง!”
ฟีงฉีเสริมขึ้น “อย่าลืมชำระเงิน!”
ชายหนุ่มชักสีหน้า “หน้าของพวกเราดูเหมือนไม่มีเงินหรอ?”
“ดีใจที่คุณมี” ฟางฉีตอบ “คุณต้องชำระเงินก่อนนะ นั่นคือกฏของร้าน”
“คุณเป็นเจ้าของร้านแบบไหนฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณเป็นเจ้าของร้านฉันอยากจะทุบที่มีเป็นชิ้นๆ!” พวกเขาถลึงตาใส่ฟางฉีอย่างโกรธเคือง
ซงฉิงเฟิงวางถุงคริสตัลเล็กๆไว้บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ของเขาก่อนจะพูดว่า “วันนี้ฉันจ่ายให้ถือโทษที่เมื่อวานนี้หายไปไม่ได้บอกพวกนาย”
ชายหนุ่มชุดแดงมีนามว่า ‘ซูเลียว’ ส่วนชายหนุ่มชุดขาวมีนามว่า ‘หลินเซา’ พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีกับซงฉิงเฟิง และนี่คือเหตุผลที่อยากให้พวกเขาได้ลิ้มลองความสนุกของเกมนี้
พวกเขามองเข้าไปในถุงคิดตามและกระโดดด้วยความดีใจ “ทำไมคุณถึงจ่ายให้พวกเขามากมาย?”
คริสตัลในถุงมีมากกว่า 14 คริสตัลสองคน 1 ชั่วโมง = 14 คริสตัล
การเปิดใช้บัญชีของคุณรวมถึงเวลาเล่น 6 ชั่วโมงสำหรับเราทั้งสามคนรวมเป็น 46 คริสตัล
ตาของฟางฉีที่เหลือบมองถุงคริสตัลพลางคิดในใจว่า เขาทำได้ 50 คริสตัลไม่กี่วันหลังจากที่เขาเริ่มทำธุรกิจ!
50 คริสตัลหมายถึงอะไร? ประเมินค่าได้ตั้งเกือบเท่ากับขนาดร้านอาหารของหวังใต้ที่มีขนาดใหญ่มากและใช้เวลา 1-2 เดือน เพื่อให้ได้ 50 คริสตัล
แต่เขา …เขาสร้างรายได้เพียงไม่กี่วัน!!
ก่อนที่ฟางฉีจะอุ่นใจเมื่อได้รับคริสตัล จู่ๆ คริสตัลทั้งหมดก็หายไป!?
คริสตัลทั้งหมดหายไป!
“แม่ง!! ระบบคิดจะทำอะไรวะ?” เขารู้สึกเหมือนเพิ่งเสียสิ่งที่รักไป
“การใช้งานคอมพิวเตอร์และการสร้างเกมระบบต้องการพลังงาน” เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของเขา “คริสตัลเป็นค่าจัดการของระบบ”
… ทำไมต้องหลอกลวงกัน ใบหน้าของฟางฉีบูดบึง เขาใช้นิ้วกลางจิ้มเข้ากลางหน้าผาก งั้นบอกฉันมาว่าฉันจะได้รับคริสตัลเมื่อไร?
“ระบบจัดเก็บส่วนหนึ่งไว้ให้กับโฮสต์แล้วนั่นเพียงพอสำหรับการใช้จ่ายของท่านแล้ว”
ฟางฉีมองคริสตัลสองเม็ดในมือ ก่อนจะพึมพำออกมา “น่าเบื่อจริงๆ”
“หกชั่วโมงหรอ?” หลินเซานั่งอยู่อีกด้านหนึ่งร้องขึ้น “ฉันคงอยู่กับนายไม่ได้หรอกฉันนัดเพื่อนไว้ตอนกลางวัน”
อย่างน้อยเค้าต้องฝึกซ้อมก่อน เพื่อการสอบของสมาคมลิงหยวนในวันนี้เค้าจะภาคเฉยต่อการสอบและเอาเวลาทั้งหมดไปเล่นเกมได้อย่างไร เขาลังเลใจ
“ไม่เป็นไรหรอก!” หลินเซากล่าว “นายน้อยซง จ่ายเงินไปแล้วนี่เราคงต้องลองเล่นดูว่าคุ้มกับเงินที่เสียไปหรือไม่ ถ้าคุมก็ดี แต่ถ้าไม่คุ้ม…”
เขาหยุดพูดก่อนที่จะจ้องตาเขม็งใส่ฟังฉี “อย่าโทษพวกเราเลยที่ไม่เห็นใจความรู้สึกของฉิงเฟิง!”
“ถ้าพวกนายคิดว่าเกมนี้ไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปพวกนายสามารถทุบร้านของฉันเป็นชิ้นๆได้เลย” ฟางฉีกล่าวลอยๆ แต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ
“นายพูดแล้วนะ!” เมื่อได้ยินสิ่งที่ฟางฉีเอ่ย ซูเลียวและหลินเซาก็สงบลง
ด้วยความช่วยเหลือของซงฉิงเฟิง พวกเขาทั้งคู่จึงเริ่มเล่นเกม
ภาพเคลื่อนไหวจากสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณที่เหมือนมีชีวิตและโลกที่ดูไม่เหมือนโลกของพวกเขาปรากฏต่อหน้า
“เกมนี้เปรียบเสมือนนวนิยายที่จับต้องได้” ซงฉิงเฟิงช่วยอธิบายให้ทั้งสองเข้าใจ
ความสามารถของเกมนี้ทำให้พวกนายกลายเป็นตัวละครหลักของนวนิยาย
ซูเลียวและหลินเซาต่างงุนงง “เกิดอะไร..ขึ้น?”
นี่คือเทคโนโลยีสีดำที่จำลองภาพเสมือนจริงจากจินตนาการอย่างสมบูรณ์แบบ!
“พวกนายไม่สงสัยกันบ้างหรอว่าทักษะของฉัน ทำไมได้พัฒนาขึ้นอย่างฉับพลัน” ซงฉิงเฟิงยิ้มมุมปาก “พวกนายจะค่นพบเองเมื่อได้เล่นเกมนี้!”
“เพราะ.. นี่นะหรอ?” ซูเลียวและหลินเซามองหน้ากันไปมาอย่างประหลาดใจ
ซงฉิงฟง ยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าทางประหลาดใจ ความจริง เมื่อวานนี้เค้าก็ตกใจไม่แพ้กัน
“สัตว์ประหลาดในเกมแข็งแรงมากระวังด้วยนะ!” เขาเตือนเพื่อนของเขา “หลังจากที่ฉันใช้เวลากว่าครึ่งวันในการฆ่าพวกมัน ฉันฆ่าได้ห้าถึงหกตัว แต่ตายอย่างน้อย 10 ครั้งแหน่ะ!”
“ตาย!?” พวกเขาทั้งสองหันกลับมาจ้องหน้า ซงฉิงเฟิงเขาจึงอธิบายว่า “มันเป็นแค่เกมพวกนายสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ทุกครั้งที่ตาย”
“ถึงเกมจะดูเหมือนจริง แต่พวกนายทำแบบนั้นได้” เมื่อได้ยินแบบนั้น การแสดงที่มีต่อฟางฉีก็เปลี่ยนไป ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขายังไม่ได้ทำให้เจ้าของร้านชุ่นเคือง พวกเขาถูกเกมครอบงำอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกัน ผู้เล่นใหม่มักถูกกลืนไปกับซอมบี้ตัวแรกใน Resident Evil!
“ทำไมฉันถึงฆ่ามันไม่ได้? ยิ่งฉันพยายามมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งบ้าดีเดือดมากขึ้นเท่านั้น!”
Resident Evil One มีการตั้งค่าฉากพื้นหลังเริ่มต้นให้ดูน่ากลัว : แม้ว่าพวกเขาจะสามารถออกเกมได้ทุกเมื่อ แต่ก็ยังคงดูน่ากลัวอยู่ดีเมื่อเห็นตัวละครที่ตัวเองเล่นถูกเคี้ยวเป็นชิ้นๆ
พวกเขาทั้งคู่ต่างหวาดกลัวซอมบี้นั่งแข็งเป็นหิน
พวกเขาต่างชื่นชมซงฉิงเฟิง “ท่านนายน้อย ..นายบอกว่านายฆ่าสัตว์ประหลาดพวกนี้ ห้าหกตัวหรอ?”
“ความแข็งแกร่งของคุณเพิ่มขึ้นใต้ความกดดันหรอ?”
ซองฉิงเฟิงพยักหน้า เขาชอบการสังเกตุของสองคนนี้ จากนั้นเขาจึงพูดอย่างแผ่วเบาว่า “สัตว์ประหลาดพวกนี้แข็งแรง แต่ฉัน.. มีวิธีจัดการกับพวกมัน!”
“นานมีวิธีจัดการหรอ?” เขาพยักหน้า “แน่นอน! เมื่อวานนี้ตอนฉันเล่น ฉันใช้เวลานานกว่าจะพบความลับสู่ความสำเร็จ!”
พวกเขาทำหน้าตาอ้อนว้อน “โปรดบอกพวกเราเถอะนะ *3*”
“ฉันก็เหมือนกับพวกนายตอนแรกจริงจังอย่างมาก” ซงฉิงเฟิงพยักหน้าและกล่าวต่อ “ฉันค้นพบวิธีโดยบังเอิญเมื่อวานนนี้ตอนฉันต่อสู้กับพวกมัน”
เขาดึงเพื่อนทั้งสองมากระซิบข้างหู
ต้องขอบคุณ ‘คำใบ้’ ของซงฉิงเฟิง ที่ทำให้ทักษาของ หลินเซาและซูเลียว พัฒนาไปอย่างมาก พวกเขาทั้งสองเกิดในครอบครัวเก่า ทักษะการต่อสู้ของพวกเขานั้นค่อนข้างอยู่ในระดับที่สูง
พวกเขาใช้เวลาเพื่อนหลักเลี้ยงการขีดข่วนจากซอมบี้ ไม่กี่นาทีพวกเขาก็สามารถเด็ดหัวซอมบี้ได้สำเร็จ
นี่เป็นการเล่น Resident Evil ครั้งแรกของพวกเขาถึงแม้จะเล่นด้วยความหวาดกลัว แต่ศัตรูตัวร้ายก็ตายด้วยมือของทั้งคู่
พวกเขาเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น เปลี่ยนความกลัวให้เป็นความสำเร็จ
“นั่นละคือวิธีฆ่าซอมบี้!”
