The Dark King – Chapter 99 ฝึกฝนอย่างหนัก [อ่านฟรี 02-05-2019]

The Dark King – Chapter 99 ฝึกฝนอย่างหนัก

 

ฟู่เทียนยังคงถือคันธนูและลูกธนูเอาไว้ การยิงในแต่ละครั้งเต็มไปด้วยความยากลำบาก แม้จะเจ็บปวดแต่เขาคงยิงธนูต่อไป ผู้ช่วยทั้งสองคนของฟู่เทียนต่างหันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ เขาส่งลูกธนูให้ฟู่เทียนเป็นกระบอกที่ 57 แล้ว แต่ละกระบอกบรรจุลูกธนูทั้งหมด 20 ดอก แสดงว่าในตอนนี้ฟู่เทียนยิงลูกธนูเกิน 1000 ครั้งตามที่ผู้ดูแลหนุ่มได้สั่งไว้แล้ว

 

“วันนี้ทำได้ดีมากครับ คุณยิงธนูครบ 1000 ดอกแล้ว” หนึ่งในผู้ช่วยรู้สึกสงสัยและแจ้งเตือนฟู่เทียนถึงเรื่องที่ผู้ดูแลหนุ่มได้มอบหมายไว้

 

ฟู่เทียนตอบ “ฉันรู้ ส่งลูกธนูมาเรื่อยๆเลย”

 

หลังจากยิงจนลูกธนูหมดไปอีก 1 กระบอก เขาก็ยังง้างและยิงธนูต่อไป

 

เขารู้สึกเหนื่อยมาก จึงแบ่งเวลามาพักเล็กน้อยให้ร่างกายฟื้นฟู หลังจากนั้นก็ยิงธนูต่อไป

 

เป็นเวลากว่า 2 ทุ่มแล้ว แขนของฟู่เทียนไม่มีแรงเหลือในการง้างยิงลูกธนูอีก เขารู้ตัวดีว่าต้องหยุดพักดังนั้นจึงเอ่ยถามผู้ช่วยออกไป “ฉันยิงไปทั้งหมดเท่าไหร่?”

 

“1290 ดอกครับ” ผู้ช่วยตอบ

 

ฟู่เทียนหายใจเข้าและคิดในใจ “ฉันต้องการอีก 10 ดอกเพื่อให้ตัวเลขมันลงตัว” เขาหยุดพักชั่วครู่

 

หลังจากการพักอย่างคร่าวๆ ฟู่เทียนใช้เวลาอีก 15 นาทีในการยิงธนูเพิ่มขึ้นอีก 10 ดอก เขารู้สึกพึงพอใจจากนั้นจึงเดินทางกลับ

 

ในเวลาเดียวกันนั้นผู้ดูแลหนุ่มได้มาเจอเขาเข้าพอดีจึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย “ทำเสร็จตามคำสั่งหรือป่าว?”

 

“เรียบร้อยครับ” ฟู่เทียนตอบพร้อมอ้าปากหายใจ

 

ผู้ดูแลหนุ่มมองไปยังผู้ช่วยทั้งสองที่คอยอยู่ใกล้ชิดกับฟู่เทียนและพวกเขาทั้งสองต่างพยักหน้าเบาๆ เขารู้ดีว่าฟู่เทียนไม่มีทางหลอกใครอยู่แล้ว ชายหนุ่มยิ้มและกล่าว “ถ้าอย่างนั้นคงถึงเวลาพักแล้ว หนึ่งพันครั้งสำหรับการยิงคงเป็นขีดจำกัดสำหรับเธอในตอนนี้ คนอื่นๆเริ่มจากการยิง 300 ครั้งในแต่ละวัน และเพิ่มเป็น 800 ในตอนนี้ อย่างไรก็ตามพวกเขามีพลังทางด้านร่างกายที่น้อยกว่าเธอ ดังนั้นพวกเราจึงเพิ่มจำนวนในการยิงของเธอขึ้น อย่าได้ละเลยและแสดงถึงความขี้เกียจ! เข้าใจฉันไหม?”

 

ฟู่เทียนหยักหน้า

 

“กลับไปและพักให้เต็มที่” ผู้ดูแลหนุ่มโบกมือเพื่ออำลาเขา

 

ฟู่เทียนยื่นคันธนูและลูกธนูคืนให้ผู้ช่วยเพื่อนำไปเก็บให้เรียบร้อย เขาเหนื่อยมาก แขนทั้งสองข้างของเขาสั่นเทา

 

เขาต้องพักอยู่ในสถานที่ที่ทางสมาคมจัดเตรียมเอาไว้ซึ่งอยู่ใกล้เคียงกับบริเวณปราสาท ฟู่เทียนเดินไปยังห้องอาหาร เขารู้ดีว่าชีวิตของนักล่านั้นแตกต่างกับหน่วยค้นหาอยู่มาก หน่วยค้นหาก็ฝึกหนักเช่นกัน แต่ความเป็นอยู่และอาหารการกินนั้นไม่ดีเอาซะเลย

 

มันแตกต่างกับนักล่าอย่างสิ้นเชิง เมื่อการฝึกประจำวันสิ้นสุดลง สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆถูกจัดเตรียมไว้อย่างดี

 

มีเชฟคอยทำให้ทุกเมื่อจนถึงเวลา 3 ทุ่ม จะกินเท่าไหร่ก็ได้ไม่มีการจำกัดใดๆทั้งสิ้น

 

ฟู่เทียนเข้ามาถึงเวลาประมาณ 2 ทุ่มครึ่งแล้ว มีเสต๊กจัดเตรียมให้เขาเป็นอย่างดี อาหารชนิดนี้ถือเป็นจานโปรดของพวกขุนนาง

 

หลังจากกินเสร็จเรียบร้อย ฟู่เทียนเดินทางกลับไปยังห้องพักเพื่อพักผ่อน

 

ห้องพักที่ทางสมาคมมอบให้เป็นห้องพักส่วนตัวและกว้างขวางมาก

 

ค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันถัดมาฟู่เทียนตื่นขึ้นแต่เช้าตรู่และเดินทางไปยังห้องโถงในปราสาท เขาพบเจอกับผู้คนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาจำนวนมาก เขาเจอกลุ่มนักธนูฝึกหัดที่นั่นเช่นกัน

 

“อรุณสวัสดิ์” เด็กหนุ่มมองเห็นฟู่เทียนและกล่าวทักทายตรงไปตรงมา “ผมมีชื่อว่าเท็กสัน ได้ยินมาว่าคุณกลับดึกเลยเมื่อคืนก่อน วันแรกมักยากเสมอ พวกเขาให้คุณยิงจนครบ 1000 ครั้ง สำหรับคนที่มีสัญลักษณ์เวทมนตร์แล้วมักได้รับคำสั่งที่ยากเสมอ”

 

“นายมีสัญลักษณ์เวทมนตร์ด้วยสินะ” ฟู่เทียนกล่าวอย่างสุภาพ

 

เด็กหนุ่มเผยรอยยิ้มให้เห็นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก  เขากล่าวลาต่อฟู่เทียนและไปจัดการอาหารเช้าของตน

 

ฟู่เทียนเดินไปเข้าคิวรอรับประทานอาหารเช่นกัน หลังจากค่ำคืนอันยาวนานสำหรับการพักผ่อน เขายังรู้สึกล้าอยู่ที่แขนอีกเล็กน้อย เขารู้ในทันทีว่าการฝึกในวันนี้ต้องยากขึ้นอย่างแน่นอน

 

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย ฟู่เทียนมุ่งหน้ามายังสนามซ้อมในทันที เพื่อนๆอีก 5 คนของเขายังมาไม่ถึงรวมถึงตัวผู้ช่วยเองเช่นกัน แต่ฟู่เทียนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร

 

หลังจากยิงไปกว่า 100 ครั้ง เขาเห็นทั้ง 5 คนกำลังเดินตรงเข้ามา ผู้ดูแลหนุ่มให้อิสระกับพวกเขามาก ตราบที่ทำตามคำสั่งได้เสร็จเรียบร้อยในแต่ละวันเขาจะไม่เข้ามายุ่งอะไรอีก เขาให้อิสระในการจัดการเวลาด้วยตนเอง

 

พวกเขากล่าวทักทายฟู่เทียนและเริ่มการฝึกฝน

 

เวลาในแต่ละวันมักเป็นเรื่องที่น่าเบื่อสำหรับเด็กอายุรุ่นราวคราวนี้ เพราะมันเป็นการฝึกด้วยตัวคนเดียว แต่ฟูเทียนนั้นต่างออกไปเขารู้ดีถึงความโหดร้ายของนอกกำแพงยักษ์นั่น ความปราถนาหลักของเขาคือการเพิ่มความแข็งแกร่งให้มากขึ้นเรื่อยๆสำหรับลูกธนูทุกดอกที่เขายิงออกไป

 

เป้าหมายเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกสนุกสนานไปกับการฝึก

 

ราวกับว่าในแต่ละวันผ่านไปยังรวดเร็ว

 

ผู้ดูแลของพวกเขามักจะแวะเข้ามาดูและให้คำแนะนำเรื่องพืิ้นฐานของการยิงธนูโดยเฉพาะวิธีการใช้ไหล่ แขนและส่วนอื่นๆของร่างกายที่มีบทบาทสำหรับการยิง อย่างไรก็ตามเขามักกลับออกไปในทันทีที่ให้คำแนะนำเสร็จเรียบร้อย

 

เวลา 2 ทุ่มได้มาถึง แขนของฟู่เทียนเมื่อยล้าเช่นเคย เขาหยุดการฝึกลงเพราะได้ฝึกฝนเกินคำสั่งไปเรียบร้อยแล้ว อย่างไรก็ตามเขายิงมันได้น้อยกว่าเมื่อวานถึง 200 ลูกเลยทีเดียว เหตุผลหลักก็เพราะเมื่อวานเขาฝึกฝนหนักเกินไปมันจึงส่งผลต่อกล้ามเนื้อในวันนี้

 

ฟู่เทียนกลับไปกินมื้อเย็นและนอนหลับไปโดยไม่ทำอะไรอีกเช่นเคย

 

วันที่ 4 สำหรับการฝึก ฟู่เทียนยังคงกลับในเวลา 2 ทุ่มเช่นเคย

 

นอกเหนือจากนั้น จำนวนที่ลูกธนูที่เขายิงได้อยู่ที่ 1500 ดอกแล้ว หลังจากการพักผ่อนในตอนกลางคืนอาการปวดแขนของเขาก็หายเป็นปลิดทิ้ง พร้อมสำหรับการฝึกฝนวันใหม่และในวันที่ 5 เขาสามารถยิงธนูได้ถึง 1600 ดอกเลยทีเดียว

 

เนื่องจากการฝึกอย่างหนัก ร่างกายของฟู่เทียนจึงปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว

 

อัตราการยิงโดนเป้าของเขาเพิ่มขึ้นกว่า 2 เท่าเทียบกับก่อนหน้า ในลูกธนู 10 ดอกที่ยิงออกไปจะมีเพียง 1-2 ดอกเท่านั้นที่พลาดเป้าไป แน่นอนว่าอัตราส่วนนี้เกิดขึ้นในการยิงตอนต้นเท่านั้น เมื่อเขาได้ยิงมากขึ้นเรื่อยๆอัตราการยิงโดนจะลดลงเนื่องจากความเหนื่อยล้า

 

นักล่าฝึกหัดทั้งห้าต่างตกใจสำหรับการพัฒนาของฟู่เทียนในสองสามวันมานี้

 

การพัฒนาอันรวดเร็วของฟู่เทียนทำให้พวกเขารู้สึกถึงการแข่งขันที่มากขึ้น พวกเขาฝึกหนักขึ้นเพื่อต้องการต้องการเอาชนะอัตราการยิงของฟู่เทียนให้ได้

 

เวลา 1 สัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 

ฟู่เทียนสามารถยิงลูกธนูได้กว่า 1800 ดอกต่อวัน

 

“เธอปรับตัวให้เขากับการฝึกได้ดีขึ้นแล้ว ดังนั้นฉันจะเพิิ่มการยิงของเธอขึ้นเป็น 1500 ครั้งต่อวัน!” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเข้มงวด “นอกเหนือจากนั้นลูกธนูจะต้องยิงเข้าเป้าให้ได้ 300 ดอก”

 

ฟู่เทียนพยักหน้ารับและไม่ได้กล่าวอะไรอีก เพราะในความเป็นจริงเขาสามารถยิงให้โดนเป้าหมายได้ถึง 500 ครั้งแล้ว เป็นจำนวนเกือบ 2 เท่าของที่ผู้ดูแลหนุ่มมอบหมายซะด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ใส่ใจกับเป้าหมายนั่นมากนัก สิ่งที่เขาต้องการจริงๆคือการเพิ่มขีดจำกัดของตัวเองต่างหาก

 

เพราะคำสั่งของผู้ดูแลหนุ่มที่ได้มอบหมายมานั้น เขาไม่ได้รู้สึกว่ามันยากเท่าไหร่เลย