ตอนที่แล้ว21 ในที่ประชุม, ฉันได้แต่ยิ้ม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป23 หนึ่งคำสัญญาไม่มีค่าเท่าทองพันชั่ง

22 36 ช่อง


22 36 ช่อง

“เจ๋อเซี่ยว ทำไมเธอถึงพูดออกไปแบบนั้น?” หวังเจียนหลี่ที่อยู่ข้างๆดุเขา

หวังเจ๋อเซี่ยวไม่ได้สนใจ หมอพวกนี้ไม่ได้กระตือรือร้นแบบนี้ในตอนที่เขารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล แต่กลับมาหาเขาถึงบ้านเพื่อตรวจร่างกายและเจาะเลือดเขา มันทำให้เขาสงสัยในการกระทำของพวกเขา

“เราต้องการความร่วมมือจากคุณ” หมอยังคงทำเสียงเย็นชา

“แล้วทำไมผมต้องให้ความร่วมมือกับพวกคุณด้วย?” หวังเจ๋อเซี่ยวเริ่มโกรธ

“เรากำลังพยายามช่วยชีวิตคนอยู่!”

“ตอนที่ผมป่วยทำไมผมไม่เห็นพวกคุณจะกังวลขนาดนี้ หรือเป็นเพราะเราให้เงินค่ารักษาพวกคุณน้อยไป?” หวังเจ๋อเซี่ยวพูดเสียงเย็นชา

พวกหมอรู้สึกโกรธเขามากแต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะยังมีผู้ป่วยที่มีฐานะพิเศษนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลและต้องการความร่วมมือจากเจ๋อเซี่ยวในการรักษาเขา

“เราสามารถจ่ายเงินให้คุณได้”

“ผมไม่ต้องการ!” เจ๋อเซี่ยวตะโกน

“เธอ...!”

พวกเขาคิดว่าชายหนุ่มคนนี้รับมือได้ยากอย่างไม่น่าเชื่อ!

พ่อของเจ๋อเซี่ยวสูบบุหรี่อยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆก่อนจะพูดว่า “เจ๋อเซี่ยว ลูกควรจะเชื่อฟังและให้ความร่วมมือกับพวกเขา”

ถึงยังไงการที่พวกเขามาที่นี่ก็เพื่อต้องการรักษาผู้ป่วยอื่น ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้ให้ความสนใจลูกชายของเขาในตอนที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก็ตาม แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ได้พยายามแล้ว แต่เขาก็เข้าใจที่ลูกชายของเขารู้สึกโกรธ เพราะเขาก็รู้สึกไม่พอใจกับการที่หมอพวกนี้ให้ความสนใจในการรักษาลูกชายของเขาไม่มากเท่ากับผู้ป่วยอีกคน

“คุณหวัง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” หวังยี่หรงพูดด้วยความกังวล

“ไม่ต้องกังวลไป ผมได้ยินมาว่ามีชายที่รักษาตัวที่โรงพยาบาลได้รับพิษชนิดเดียวกับที่เจ๋อเซี่ยวได้รับ แต่พวกเขากลับรักษาไม่ได้ พวกเขาจึงได้มาหาเจ๋อเซี่ยว”

“ทำไมพวกเขาถึงไม่ตั้งใจรักษาเจ๋อเซี่ยวเหมือนกับที่ตั้งใจรักษาชายคนนี้บ้าง?!”

หวังยี่หรงรู้สึกโกรธมากในตอนนั้น แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกมาต่อหน้าหมอ ในตอนนี้มีแค่เขาและหวังเจียนหลี่อยู่เขาจึงได้ตำหนิออกมา เพราะถึงยังไงหมอพวกนั้นก็ได้รักษาลูกของเขา

“อย่าหงุดหงิดไปเลย เป็นโชคดีของเจ๋อเซี่ยวที่เขาไม่ได้รับอันตรายอะไร” หวังเจียนหลี่ตอบในขณะที่เขาหยิบบุหรี่ออกมาจากกล่องแล้วยื่นให้หวังยี่หรง

“ผมก็คิดว่ายังนั้น” หวังยี่หรงตอบ เขารู้สึกกังวลเกี่ยวกับลูกชายของเขาและความจริงที่ว่าหวังเย้าอาจมีปัญหาได้ถ้าเกิดเจ๋อเซี่ยวบอกความจริงออกไปให้หมอได้รู้

หวังเจ๋อเซี่ยวถูกขอให้เข้าเครื่องตรวจหลายครั้งในตอนที่เขาถูกพาไปที่โรงพยาบาลและยังถูกหมอบางคนถามคำถาม เขารู้สึกโกรธมากจึงไม่ได้ให้ความร่วมมือมากนัก เมื่อพวกเขารู้ว่าเขาไม่มีประโยชน์อีกต่อไป หวังเจ๋อเซี่ยวจึงถูกบอกให้กลับไปได้ เขากลับมาถึงบ้านด้วยตัวเองในตอนบ่าย หมอพวกนั้นพาเขานั่งรถหรูเพื่อไปโรงพยาบาลในตอนที่เขามีประโยชน์ และแตะส่งเขาออกไปเมื่อเขาหมดประโยชน์สำหรับพวกเขาแล้ว

“แล้วพวกเขาทำอะไรลูกบ้าง?” พ่อกับแม่ถามหวังเจ๋อเซี่ยวในตอนที่เขากลับมาถึงบ้านแล้ว

“ก็ไม่มีอะไร พวกเขาให้ผมตรวจร่างกายฟรี แล้วลูกชายของพ่อกับแม่ก็สุขภาพดีมาก!” หวังเจ๋อเซี่ยวยิ้ม

“แล้วทำไมพวกเขาต้องตรวจร่างกายลูกด้วย?” แม่ของหวังเจ๋อเซี่ยวถามด้วยความสงสัย

“มีคนไข้ในโรงพยาบาลที่มีอาการเหมือนกับผมอยู่ครับ เขาเป็นคนมีเงินและเป็นคนสำคัญ มันทำให้หมอพวกนั้นพยายามรักษาเขาอย่างสุดความสามารถ ไม่เพียงแค่หมอจากในเมือง แต่ยังมีผู้เชี่ยวชาญจากเมืองหลวงอีกด้วย และยังมีผู้เชี่ยวชาญสองคนจากจังหวัดเดินทางมาในตอนที่ผมกำลังออกมาด้วย” หวังเจ๋อเซี่ยวพูด

“ลูกได้พูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปรึเปล่า?” หวังยี่หหยิบบุหรี่แล้วพูด

“พ่อ ผมรู้ว่าพ่อกังวลเรื่องอะไร สบายใจได้ครับ หวังเย้าช่วยชีวิตผมเอาไว้ ผมไม่มีทางพูดอะไรเกี่ยวกับเขาออกไปแน่นอน” หวังเจ๋อเซี่ยวพูด

“ดี!”

หวังเย้ายังคงยุ่งอยู่กับงานของเขาบนเนินเขา การได้รับหนังสือรายการสมุนไพรเวทมนต์เป็นรางวัลจากระบบ ทำให้เขาในตอนนี้มีความรู้เกี่ยวกับการเจริญเติบโตของพืชสมุนไพรทั้งสองชนิดที่เขาได้ปลูกเอาไว้ ก็คือสมุนไพรแก้พิษและสมุนไพรดอกแสงจันทร์ ต้นนับสิบของสมุนไพรแก้พิษได้เติบโตขึ้นและใบของมันมีสีเขียวคล้ายหยก

สมุนไพรแก้พิษในตอนนี้ได้เติบโตเต็มที่และพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยวแล้ว

เก็บเกี่ยว? ฉันควรจะเก็บมันยังไง? ฉันจะเก็บใบของมันเลยได้ไหม? หรือต้องเก็บทั้งรากของมัน? หวังเย้างุนงง

“ระบบ ฉันต้องเก็บเกี่ยวมันยังไง?”

ไม่มีเสียงตอบกลับ

“โอ้ ฉันมีหนังสือรายการสมุนไพรเวทมนต์อยู่นี่นา!” หวังเย้ารีบนำหนังสือออกมาเปิดดู และแน่นอนในหนังสือมีทั้งวิธีปลูกและยังมีวิธีเก็บเกี่ยวอยู่ครบถ้วน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่เป็นเรื่องยากสำหรับเขา สมุนไพรแก้พิษนั้นความจริงควรปลูกเอาไว้ในพื้นที่ที่มีเมฆเรืองแสง(แสงส่องผ่านเมฆไปมา)และอุณหภูมิต่ำ

หาพื้นที่ที่มีอุณหภูมิต่ำไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่เขาจะไปหาที่ที่มีเมฆเรืองแสงได้ที่ไหน? ที่นี่คือโลกมนุษย์ไม่ใช่ดินแดนแห่งเทพนิยายซะหน่อย

“เดี๋ยวก่อนนะ” หวังเย้าพบว่าเขาดูเหมือนจะพลาดบางอย่างไป

“มันมีช่องอยู่ 36 ช่อง อยู่ในแถบช่องเก็บของของระบบ มันจะเอามาใช้ในโลกจริงได้รึเปล่านะ?”

หวังเย้าได้นำเอาเก้าอี้พับที่เขานั่งอยู่ออกมาถือไว้ และมันก็หายไปทันที่ที่เขาคิด แล้วเขาได้เปิดแถบช่องเก็บของออกมาอีกครั้งและเห็นรูปร่างเก้าอี้เล็กๆอยู่ในช่องช่องหนึ่ง!

“มันได้ผล!” หวังเย้าดีใจ

แล้วเขาก็ได้ทดลองเก็บสิ่งของเพื่อดูว่าเขาจะสามารถเก็บได้มากเท่าไหร่ และพบว่าช่องหนึ่งสามารถเก็บของได้หนึ่งชิ้น แม้แต่เข็มเล่มเดียวก็ไม่สามารถเก็บลงไปในช่องที่มีของอยู่แล้วได้

“ความสามารถนี้มันมีประโยชน์มาก!”

หวังเย้าเก็บเกี่ยวสมุนไพรแก้พิษขึ้นมาแปดต้นอย่างรวดเร็ว และเหลือไว้ในแปลงเพียงสองต้น เขาวางแผนที่จะปลูกมันทิ้งไว้จนมีผลออกมา

สมุนไพรที่เหลือได้เติบโตขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยผลจากน้ำแร่โบราณ มันเป็นช่วงเดือนตุลาคม แต่พวกมันกลับเติบโตคล้ายกับว่ากำลังอยู่ในช่วงหน้าร้อน

เมื่อมองไปที่สมุนไพรที่มีอยู่จำนวนมาก มันทำให้หวังเย้ารู้สึกดี เขาในตอนนี้กำลังรู้สึกพึงพอใจอยู่บนเนินเขา แต่ในโรงพยาบาลของเมืองที่อยู่ห่างออกไป 10 ไมล์กำลังอยู่ในสภาวะเคร่งเครียด

“อะไรนะ? ยังไม่ได้ผลสรุปอะไรเลย? เราต้องรออีกนานเท่าไหร่กัน!”

“เรากำลังพยายามอย่างหนักและตอนนี้ก็มีผู้เชี่ยวชาญจากตัวจังหวัดอยู่ที่นี่แล้ว พวกเขากำลังปรึกษากันอยู่”

เมื่อเจอคำถามจากหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา มันทำให้หัวหน้าของโรงพยาบาลรู้สึกกังวลและกลัว เขาได้ส่งต่อการรักษาให้กับผู้เชี่ยวชาญที่เพิ่งจะเดินทางมาถึงในตอนกลางวัน สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้คือให้ความร่วมมือกับพวกเขาอย่างเต็มที่ เขายังได้อ้อนวอนพระเจ้าให้ช่วยเขาอีกด้วย

“ฉันไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระจากพวกคุณอีกแล้ว! สิ่งที่ฉันต้องการคือผลลัพท์! ฉันต้องการแค่เรื่องเดียว คือการที่น้องชายของฉันต้องตื่นขึ้นมา และตื่นขึ้นมาอย่างปลอดภัยด้วย!”

“ครับ ครับ ครับ!” หัวหน้าโรงพยาบาลทำได้แค่ผงกหัว

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด