ภาค 2 ตอนที่ 11 ความรัก รู้ตัว

ตอนที่ 11 ความรัก รู้ตัว

 

ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง...

 

โกโก้เลิกผ้าห่มออกไปอย่างกลุ้มใจ เธอเพิ่งกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์เมื่อเช้า ลาป่วยหนึ่งวันเสร็จ คิดจะนอนหลับให้สบายเพื่อฟื้นฟูสภาพที่เหนื่อยล้า ดันมีใครที่ไม่รู้จักกาลเทศะ กดกริ่งประตูไม่หยุดรบกวนสัมผัสอันใกล้ชิดของเธอกับผ้าห่มที่อบอุ่น

 

ทางที่ดีคนนี้ต้องทนมือทนเท้า โกโก้กัดฟันคิด

 

ต้าเจิ้งเอานิ้วออกจากกริ่งประตู กำลังตรึกตรองอยู่ว่าใช้กุญแจผีเปิดประตูโดยตรงเลยดีมั้ย

 

คำว่าบุกรุกไม่เคยอยู่ในสมองของหัวหน้าหน่วยอาชญากรรมมาก่อน

 

ประตูถูกกระชากออก ลมอุ่นของเครื่องปรับอากาศปะทะหน้า ต้าเจิ้งเงยหน้าเห็นสวินเข่อหรันที่ใส่เสื้อกล้าม ผมเผ้ายุ่งเหยิงกำลังถลึงตาใส่ตัวเองด้วยความโกรธ

 

เอ่อ...หรือว่ายังนอนอยู่ แต่ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้วนี่

 

โกโก้ไม่พูดซักคำ กลับเข้าห้องไป ทิ้งต้าเจิ้งอึ้งอยู่กับที่แป๊บหนึ่ง แล้วค่อยตามติดเข้าไป

 

"โกโก้...นี่!" ต้าเจิ้งคว้าแขนของเธอไว้ "เธอลาป่วยเหรอ ไม่สบายตรงไหนเหรอ"

 

โกโก้เหล่ตามองเขา ท่านหมอนิติเวชตอนนี้ไม่สบายไปทั้งตัว ทีแรกคิดจะเปิดประตูแล้วชกคน แต่มองดูคนที่อยู่ตรงหน้า ยังไงก็สู้ไม่ได้ ด่าก็ด่าไม่ออก

 

โกรธ

 

โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ โกโก้สะบัดมือของต้าเจิ้งออก เดินไปทางห้องนอน

 

ต้าเจิ้งไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เมื่อเช้าไปถึงกองบังคับการก็ได้ยินว่าโกโก้ลาป่วย รีบสั่งงานในทีมของตนเสร็จก็รุดมาที่นี่ ในใจเป็นห่วงแต่เด็กสาวไม่สบายตรงไหน แต่ความห่วงใยเต็มเปี่ยมกลับมาเจอกับสายตาเย็นชาของโกโก้

 

โดยเนื้อแท้ของโจวต้าเจิ้งไม่ใช่ผู้ชายที่อ่อนโยน ท่าที่โกโก้สะบัดออกยั่วโมโหเขาขึ้นมา เขาตามขึ้นไปอีกครั้งคิดจะจับตัวโกโก้ไว้เพื่อถามให้รู้เรื่อง แต่มือยังไม่ทันแตะถึงตัวเธอ ตัวของโกโก้ก็เริ่มเซแล้วล้มลงไป

 

ต้าเจิ้งเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปจังหวะหนึ่ง พุ่งขึ้นไปกอดเธอไว้โดยไม่ต้องคิด

 

เวลานี้สาวสวยกำลังใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงนอนตัวหลวม แขนขาน้อยๆ เปลือยอยู่ด้านนอก หมดแรงอยู่ในอ้อมกอดของต้าเจิ้ง ถ้าได้ฉากอย่างนี้โดยที่เปลี่ยนเป็นบรรยากาศอย่างอื่น ต้าเจิ้งคงจะพอใจเป็นอย่างยิ่ง อาจจะถึงขั้นยิ้มอย่างลำพองใจ แต่เสียดายที่ตอนนี้คนในอ้อมกอดหน้าตาซีดเซียว แม้แต่ริมฝีปากก็ยังซีดสนิท สภาพเหมือนผีที่อยู่ในอาการกึ่งสลบ

 

ผีโกโก้ยังไม่ยอมสลบไปอย่างนี้ ใช้เสียงที่ดังเหมือนยุงพึมพำว่า ไม่เป็นไร ไม่มีอะไร แค่เวียนหัวนิดหน่อย...

 

ต้าเจิ้งขมวดคิ้ว อยากด่าเธอแรงๆ สองคำ แต่ก็ทำใจไม่ได้ แอบทอดถอนใจ แล้วอุ้มโกโก้เดินไปที่ห้องนอน ค่อยๆ วางลงที่เตียง ห่มผ้าให้เรียบร้อย ปรับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศให้อุ่นขึ้นอีกหน่อย

 

ยืนคิดอยู่ข้างเตียงซักพักหนึ่ง เขาถึงได้เดินออกจากห้องนอน

 

——————————————

 

แสงสีขาวรางๆ สาดเข้ามาในห้อง โกโก้รู้สึกงุนงง เมื่อสักครู่นี้เหมือนกับวิงเวียน แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้มาอยู่บนเตียงล่ะ ในอากาศมีกลิ่นหอมของข้าวลอยคลุ้งอยู่ จู่ๆ โกโก้ก็นึกถึงต้าเจิ้งขึ้นมา ลุกพรวดจากเตียงขึ้นนั่ง แต่เนื่องจากขึ้นเร็วเกินไปทำให้เกิดเวียนหัวขึ้นมาจนต้องนอนลงอีกครั้งโดยอัตโนมัติ

 

หัวหนุนอยู่ที่หมอนนิ่ม หัวเราะท่าทางตัวเองเหมือนคนปัญญาอ่อน

 

สองเท้าเพิ่งได้แตะพื้น ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก ต้าเจิ้งยื่นหัวเข้ามา "ตื่นแล้วจริงๆ อย่าเพิ่งขยับ!" แล้วกลับออกไป สักครู่ ยกข้าวต้มเปล่าร้อนๆ ชามหนึ่งกลับมา

 

โกโก้มองเขาอย่างประหลาดใจ

 

"กินข้าว!" ต้าเจิ้งพูดตรงๆ ง่ายๆ

 

ไม่รู้เพราะอะไร โกโก้รู้สึกตลอดว่าเขาหน้าแดงนิดๆ จึงหัวเราะใส่อย่างไม่ปราณี

 

ต้าเจิ้งถลึงตาใส่เธอ นั่งบนโซฟามองโกโก้กินข้าวต้ม "ระวังร้อน"

 

โกโก้ยิ้มแต่ไม่พูด

 

ต้าเจิ้งจ้องมองเธอ "เมื่อคืนหลังจากผมส่งเธอกลับมา เธอแอบหนีออกไปตอนกลางดึกอีกใช่ไหม"

 

โกโก้เกือบสำลักข้าวต้ม เอียงหน้าทำเหมือนไม่รู้อะไร

 

"ผมเห็นกุญแจสกู๊ตเตอร์ของเธอทิ้งไว้บนโต๊ะ ปกติเธอจะเก็บไว้ในกระเป๋าอย่างดี น่าจะกลับมาเหนื่อยๆ แล้วทิ้งสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างนั้นใช่ไหม"

 

โกโก้ก้มหน้ากินข้าวต้ม ทำเป็นหูหนวก ในใจบ่นพึมพำ สมแล้วที่ทำงานสืบสวน ตาไวอย่างกับโจร

 

"โกโก้ เธอไม่ต้องมาด่าผมในใจ" ต้าเจิ้งพูดพลางยื่นหน้าเข้าไป มองโกโก้จากด้านบน

 

"ตอนนี้ผมอยากจะ ผลักเธอนอนลง ทันที จริงๆ ดังนั้นเธอควรจะให้เหตุผลที่ผมไม่ควรจะทำอย่างนั้นมาแต่โดยดี!"

 

โกโก้มือหนึ่งยกชามข้าวต้ม อีกมือถือช้อน เงยหน้ามองต้าเจิ้งแบบอึ้งๆ ในสมองมีฉากของหนังสายลับสมัยเปลี่ยนการปกครองขึ้นมา...

 

"เธอ! สารภาพแต่โดยดี! มิฉะนั้นจะตัดหัว! ตายแน่ๆ!"

 

"นักสู้ปฏิวัติจะไม่มีทางยอมศิโรราบ!"

 

ตัวอย่างเช่นบทสนทนาด้านบนนี้ โกโก้ใจไม่ถึงที่จะพูดออกไปต่อต้าเจิ้งที่มีสีหน้าเคร่งเครียด ลูกตากลอกไปมา คิดอยู่ว่าพูดความจริงออกไปตายเร็วกว่า หรือว่าแกล้งเวียนหัวเพื่อหลบอีกครั้งง่ายกว่า

 

ต้าเจิ้งเป็นตำรวจอาชญากรรมมาหลายปี เห็นลูกตาเด็กสาวคนนี้กลอกไปมาก็รู้ว่าหมายความว่ายังไง เขารีบไปหยิกแก้มของโกโก้ โกโก้ร้องโอ๊ยทำท่าจะเทโจ๊กเข้าใส่ ต้าเจิ้งถลึงตา "สวินเข่อหรัน ผมจะบอกให้ ข้าวต้มของเธอนี้ผมต้มไปตั้งชั่วโมงหนึ่ง ถ้าเธอกล้าทำหกแม้แต่หยดเดียวก็คอยดู!"

 

แก้มน้อยๆ ของโกโก้ถูกต้าเจิ้งหยิกอยู่ เบ้ปากลงความเห็นว่า "เค็มมักๆ..."

 

ต้าเจิ้งหรี่ตาลง ยิ้มเยาะ แผ่กลิ่นอายของอันตรายออกมา โกโก้ลังเลไปเพียงเสี้ยววินาทีก็พลาดโอกาสหนีรอดไปได้

 

มือต้าเจิ้งที่หยิกแก้มของเธอแต่แรก ประคองศีรษะของโกโก้ รอยจูบประทับลงไปตรงๆ

 

เขาเตรียมใจไว้ที่จะรับมือกับการดิ้นรนของโกโก้ ต้าเจิ้งเข้าใจดีว่า ครั้งแรกที่จูบเธอ โกโก้ตกใจจนตะลึงเลยไม่ได้ขัดขืน แต่ครั้งที่สองถ้าจะจูบอีก เธอคงคิดจะหยุดเขาด้วยทุกวิถีทาง เขาพร้อมที่จะฉากถอยทุกเวลา แต่นึกไม่ถึงว่าโกโก้ไม่มีปฏิกิริยา บอกไม่ได้ว่ากระตือรือร้น แต่ก็ไม่มีอาการของไม่ยินยอม ต้าเจิ้งรู้สึกดีใจอีกทั้งประหลาดใจ จึงยิ่งดื่มด่ำมากขึ้น...

 

สุดท้ายโกโก้ก็ดิ้นรนจนผลักเขาออก

 

ใบหน้าแดงระเรื่อ โกโกใช้น้ำเสียงยั่วยวนโดยไม่รู้ตัวว่า "ตก..."

 

ต้าเจิ้งรู้สึกลมหายใจของตัวเองก็พลอยหนักหน่วงขึ้นมา "...อะไร"

 

โกโก้เงยหน้ามองไปที่นอกหน้าต่าง "หิมะตกแล้ว"

 

ต้าเจิ้งอึ้งไปอึดใจหนึ่ง ตามด้วยกัดฟันกรอด เด็กบ้าที่ทำลายบรรยากาศ

 

กัดฟัน กัดฟัน กัดฟัน

 

โกโก้หันไปมองสีหน้าของเขา ทำท่าคล้ายจะหัวเราะ ยิ่งทำให้ต้าเจิ้งโมโห ค่อยๆ เข้าใกล้เธอ

 

โกโก้รับรู้ถึงกลิ่นอายของอันตารายทันที "เอ้ย! เอ้ย! ใจเย็นนะ! ใจเย็น ฉันอยากกินข้าวต้ม ฉันหิว ฉันเวียนหัว นายจะ...อะไรอีก ฉันจะควักมีดผ่าตัดออกมาแล้วนะ"

 

ต้าเจิ้งจ้องมองเธอซักพัก ทำเสียงในลำคออย่างเย็นชา แต่สุดท้ายก็กลับไปนั่งที่โซฟาข้างเตียง ปล่อยให้อารมณ์บูดอยู่คนเดียว