บทที่ 29 มันยังไม่จบ!
บทที่ 29 มันยังไม่จบ!
สกิลเฉพาะ: เทพธิดาแห่งรุ่งอรุณ!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนฝืนลุกขึ้นยืน หลังจากเปิดใช้สกิลแล้ว ด้านหลังของเขาก็ปรากฏแสงกลุ่มหนึ่งอยู่กลางอากาศ ในกลุ่มแสงนั้นปรากฏร่างกึ่งโปร่งแสงขึ้นอย่างรวดเร็ว
ร่างที่เหมือนกับโครงร่างของเทพธิดาปรัมปราของฝั่งตะวันตกปรากฏออกมา บนตัวของเทพธิดาองค์นี้คล้ายกับห่มผ้าคลุมชีฟองไว้ชั้นหนึ่ง ข้างใต้ที่เผยออกมาให้เห็นเล็กน้อยดูคล้ายกับชุดเกราะโบราณ
ไม่ได้ดูเป็นหญิงสาวสูงศักดิ์เหมือนกับที่จินตนาการไว้ เห็นได้ชัดว่าเป็นเทพธิดาแห่งการต่อสู้องค์หนึ่ง
ในโครงร่างนั้น เทพธิดามีผมยาวสีเงินยวง คล้ายกับโบยบินอยู่ในฉากแสง มือขวาของเธอกุมดาบ ส่วนในมือซ้ายถือคนโทไว้อันหนึ่ง ปากคนโทลาดเอียง แสงสว่างสดใสไหลพุ่งออกมาจากปากคนโท!
‘แจ้งเตือน ใช้สกิลเทพธิดาแห่งรุ่งอรุณ ระดับสกิล: LV1 ใช้สกิล: หลอมแสงตะวัน จะเผาพลาญสเตตัสของผู้ใช้หลอมเป็นพลังแสงตะวันจู่โจม พลังของสกิลจะขึ้นอยู่กับระดับสูง-ต่ำของสเตตัสผู้ใช้ เมื่อใช้สกิลนี้แล้ว ผลเอฟเฟกต์จะไม่สามารถดึงคืนได้ ค่าสเตตัสที่ถูกเผาไปแล้วไม่สามารถฟื้นฟูได้’
ตอนที่ข้อความแจ้งเตือนนี้เข้าสู่สายตาและสมอง เฉินเสี่ยวเลี่ยนได้แต่นิ่งอึ้งไป
เผาสเตตัส? เปลี่ยนเป็นพลังโจมตี? สเตตัสจะไม่ฟื้นคืน?
เชี่ยเอ๊ย!
นี่มันวิชาทลายมารฟ้านี่หว่า!!!
มองเห็นนิวตันเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าวๆ เฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ตัดสินใจได้ “สู้โว้ย!”
“เผาเลย!! เผาทิ้งให้หมด!!”
เฉินเสี่ยวเลี่ยนคำราม!
เขารู้สึกเหมือนพลังทั้งตัวไหลออกไปเหมือนกับสายน้ำ ถูกดึงออกจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว!
ที่หน้าตั้งค่าส่วนตัว ค่าสเตตัสของเขา ความแข็งแกร่ง พละกำลัง ความว่องไว...และอื่นๆ ทุกอย่าง ตัวอักษรด้านหลังต่างเปลี่ยนแปลงลดลงวูบวาบอย่างรวดเร็ว...สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นเครื่องหมาย ‘?’
ความรู้สึกอ่อนแอจู่โจมไปทั่วร่างอย่างรุนแรง เฉินเสี่ยวเลี่ยนตัวอ่อน ทรุดตัวคุกเข่าข้างเดียวลงกับพื้น
และในตอนนั้นเอง...
เทพธิดาแห่งสงครามที่อยู่กลางอากาศด้านหลังเขาก็ยกคนโทขึ้น ปากคนโทหันไปทางนิวตัน
ฉับพลันนั้นคนโทของเทพธิดาแห่งรุ่งอรุณก็มีแสงพุ่งออกมาจากปากคนโท ปกคลุมร่างของนิวตันไว้!
ลำแสงนี้คือ...แสงตะวันจู่โจม?
เฉินเสี่ยวเลี่ยถูกแสงสว่างจ้าแยงตาจนลืมตาไม่ขึ้น...
เขาได้ยินเสียงตึงดังสนั่น ลำแสงกระแทกนิวตันจนลอยกระเด็น! ตัวตกกระแทกลงบนพื้น ทำเอาแผ่นหินบนพื้นพวกนั้นแตกกระจาย จากจุดเดิมไถลไปยังจุดสุดท้าย พื้นแตกออกเป็นร่องลึก!
บนตัวนิวตันมีเปลวเพลิงลุกโชน ผมและเสื้อผ้าของเขาคล้ายกับถูกแสงตะวันเผาจนมอดไหม้! กระทั่งนิวตันร้องคำรามคลั่ง แสงสีเขียวกลุ่มนั้นก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งราวกับพยายามต่อต้าน
ทว่าอานุภาพของ ‘แสงตะวัน’ ทำให้แสงสีเขียวบางๆ กลุ่มนั้นแตกร้าวละเอียดและสลายไปอย่างรวดเร็ว...
บนตัวของนิวตัน รูขุมขนนับไม่ถ้วนมีเลือดซึมออกมา ทั้งดวงตา หู จมูก ปาก...
เลือดสดๆ ถูกแรงกดมหาศาลจนไหลทะลัก สุดท้ายเขาก็ร้องคำรามอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายเกิดเสียงดังเปรี๊ยะๆๆๆ ลั่นติดกันเป็นชุด!
ร่างของเขากำลังแตกละเอียดภายใต้แสงตะวัน!
แขนซ้ายของเขาทั้งแขนกลายเป็นผุยผงแหลกละเอียดโดยเริ่มจากปลายเล็บ จากนั้นก็เป็นนิ้ว มือ ข้อมือ...
เขาเริ่มกรีดร้อง ผิวหนังทั่วทั้งหน้าทั้งตัว เนื้อหนังมังสาล้วนเริ่มกลายเป็นผุยผง! โดยเฉพาะบนใบหน้านั้น หลังกล้ามเนื้อแก้มทั้งสองกลายเป็นผง ก็เปิดโล่งจนเห็นเหงือกอย่างน่ากลัว!
หน้าตาเขาเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดและสยดสยอง!
นิวตันยังคงคล้ายกรีดร้องอยู่ แต่ว่าลิ้นของเขาหายไปแล้ว เสียงที่เปล่งออกมาจึงไม่ชัดเจน
กระนั้นแล้ว...เขาก็ยังตะกายลุกขึ้นมา แล้วเดินมาทางเฉินเสี่ยวเลี่ยนทีละก้าวๆ!
เดินปะทะย้อนแสงตะวันเข้ามาทีละก้าว!
แขนขวาของเขา เนื้อหนังและผิวชั้นนอกเริ่มลอกออกกลายเป็นผง เนื้อที่เปิดออกเผยให้เห็นกระดูกสีขาวโพลน!
ดวงตาทั้งสองของนิวตัน ในลูกตาคล้ายมีเปลวไฟลุกอยู่เบาบาง จับจ้องมาทางเฉินเสี่ยวเลี่ยน!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนอ่อนแรงกระทั่งแขนก็ยกไม่ขึ้นแล้ว
เขาได้แต่พยายามใช้ดาบในมือยันพื้นไว้สุดแรง
ที่หน้าตั้งค่าส่วนตัว...
ความแข็งแกร่ง พละกำลัง ความว่องไว... ค่าทุกอย่างล้วนปลี่ยนเป็นตัวอักษร: E
นี่เป็นระดับที่ต่ำที่สุดของค่าสเตตัส ต่ำจนถึงจุดวิกฤต
ทว่าตอนนี้นิวตันกลับเดินมาถึงตรงหน้าเฉินเสี่ยวเลี่ยนแล้ว!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนมองดูนิวตัน...เขารู้ดีว่าตัวเองทำจนถึงที่สุดแล้ว
เทพธิดาแห่งรุ่งอรุณ... หลอมแสงตะวัน... สกิลนี้ถือว่าเทพสุดๆ แล้ว
เอาค่าสเตตัสทั้งหมดมาเผาเป็นพลัง เป็นการโจมตีครั้งสุดท้าย...
แต่ข้อจำกัดของตัวเขาคือ...
ตัวเขาเป็นแค่เด็กใหม่ พลังโดยรวมอ่อนเกินไป
ดังนั้นท่าเผาสเตตัสโจมตีนี้จึงไม่สามารถ KO นิวตันได้
นิวตันพูดไม่ได้แล้ว...แสงตะวันเริ่มอ่อนแรงลงแล้วก็หายลับไป... โครงร่างเทพธิดาแห่งรุ่งอรุณที่อยู่ด้านหลังเฉินเสี่ยวเลี่ยนก็ค่อยๆ หายไปท่ามกลางแสงสว่าง...
“จบแล้วเหรอ?” มุมปากเฉินเสี่ยวเลี่ยนปรากฏรอยยิ้มขื่น “ดูท่า...จะไม่ไหวแฮะ...”
เขาลืมตามองนิวตันที่คล้ายจะกลายเป็นโครงกระดูกเข้ามาใกล้
แขนซ้ายของนิวตันหายไปหมดแล้ว แต่แขนขวายังอยู่ ถึงจะเป็นแค่ท่อนกระดูกสีขาว
ทว่าท่อนกระดูกนั้นยังกำดาบโค้งเล่มหนึ่งเอาไว้แน่น ดาบคมหิมะ!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนไม่มีแรงกระทั่งจะขยับนิ้วมือ เขาได้แต่จ้องดาบคมหิมะที่นิวตันถือ คมดาบพุ่งมาทางหน้าอกเขา จากนั้น...ก็แทงสวบเข้าไป!
...เย็นเหลือเกิน!
คมดาบเย็นเยียบแทงทะลุเสียดเนื้อ ทำเอาเฉินเสี่ยวเลี่ยนเกิดภาพหลอนในชั่วขณะ คล้ายกับว่าสติ ชีวิตของเขาไหลออกไปอย่างรวดเร็วหลังร่างถูกแทง...
เขายิ้มขื่น มองดูนิวตันแล้วค่อยๆ หลับตาลง
ช่างเถอะ... ฉัน...ทำเต็มที่แล้ว
......
ตูม!!!
บอลไฟสีส้มลูกหนึ่งผ่านฟิ้วไป มังกรไฟทรงพลังกระแทกเข้ากับร่างของนิวตัน!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนตกใจจนลืมตามองดูนิวตัน แล้วใช้พลังทั้งหมดหันหัวกลับไปมอง...
เยื้ยงไปทางซ้ายไม่ไกลจากเขา ร่างเล็กๆ กำลังสั่นสะท้าน
ซูซูน้ำตาไหลอาบหน้า เธอร้องไห้ พยายามยกสองมือขึ้น... ตลอดร่างของเธอมีเปลวไฟสีส้มคุโชนพวยพุ่งออกมา เหนือศีรษะของเธอมีฟีนิกซ์ไฟโฉบ ส่งเสียงร้องกังวาน...
“ไป...ไปให้พ้น!!!!!”
ร่างของนิวตันลอยละลิ่วไปทางด้านหลัง ตอนที่ตกลงบนพื้นก็...แตกละเอียด!
แต่เดิมก็ถูก ‘หลอมแสงตะวัน’ โจมตีจนตัวกลายเป็นผงไปค่อนตัว สุดท้ายพอโดนมังกรไฟตัวนี้โจมตีเข้า...
เสียงดังแครกๆ ติดกันเป็นชุด กระดูกทั้งร่างแตกละเอียด! กลายเป็นผุยผงร่วงหล่นลงพื้น!
เฉินเสี่ยวเลี่ยนดูจนตาค้าง
หานปี้ที่นอนอยู่ที่ไกลๆ ก็มองจนตาค้าง!
ซูซูเห็นนิวตันกลายเป็นผุยผง เด็กสาวถึงร้องไห้โฮออกมา เปลวไฟสีส้มบนตัวหายไป เธอมองเฉินเสี่ยวเลี่ยน เบะปาก ทั่วทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นขวัญผวา พูดเสียงเบาว่า “เสียวเหลี่ยนโอปป้า...”
จากนั้นร่างเด็กน้อยก็โอนเอน ล้มตึงเป็นลมไป
เฉินเสี่ยวเลี่ยนอึ้งไป จากนั้นเขาก็พยายามตะเกียกตะกายไปหา ทว่าเพิ่งจะขยับได้แค่สองก้าวก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอกขึ้นมา
ดาบคมหิมะปักอยู่ที่อก เลือดสดๆ ไหลนองทั่วพื้น
“หรือว่า...ทุกคนต้องตายด้วยกันทั้งหมด?” เฉินเสี่ยวเลี่ยนหัวเราะขื่นอย่างอับจนปัญญา “จบแล้วเหรอ? นี่มันจบแบบจำใจนี่หว่า...”
หานปี้ที่นอนเคลื่อนไหวไม่ได้ จู่ๆ ก็ใช้พลังทั้งหมดที่มีอยู่ตะโกนด่าดังลั่น “เฉินเสี่ยวเลี่ยน!! ถ้าชาติหน้ามีจริง เขียนนิยายห้ามตัดตอนอีกนะโว้ย!”
สองคนมองสบตากันอยู่ไกลๆ ต่างฝ่ายต่างเห็นความสิ้นหวังในดวงตาของอีกฝ่าย
ฉับพลัน แสงสีเขียวจางๆ คล้ายกับควันปีศาจก็ลอยออกมาจากผงกระดูกกองนั้นของนิวตัน ขึ้นสู่กลางอากาศอย่างรวดเร็ว รวมตัวกันเป็นกลุ่มแสงเล็กๆ กลุ่มหนึ่ง!
“ยังมีของเล่นเหลืออยู่อีกเหรอ? ฮึ...เกมยังไม่จบสักหน่อย!”
เสียงนั้นดังเข้าหูเฉินเสี่ยวเลี่ยนและหานปี้อย่างแจ่มชัด
…………………………
