ภาค 2 ตอนที่ 9 แมวดำ

ภาค 2 ตอนที่ 9 แมวดำ

 

"แล้วเจิงเจี้ยนหมิงล่ะ" จู่ๆ ไป๋หลิงก็นึกขึ้นมาได้ "คนหนึ่งไม่มีหัว อีกคนไม่มีหัวใจ แล้วสองคดีนี้คนลงมือเป็นคนเดียวกันหรือเปล่า"

 

ต้าเจิ้งส่ายหน้า โกโก้ก็แสดงสีหน้าไม่เห็นด้วยเช่นกัน

 

"ไม่เหมือนกัน" ต้าเจิ้งพ่นควันบุหรี่ พูดอย่างมั่นใจมาก

 

"แต่ก็มีส่วนที่คล้ายกันนี่นา ทิ้งศพอย่างไม่ใส่ใจ ร่างกายก็หายไปส่วนหนึ่งเหมือนกัน เมื่อเทียบกับการฆาตกรรมปกติ มีขั้นตอนเพิ่มขึ้นอีกหน่อย" ไป๋หลิงสงสัย

 

"ดูผิวเผินมีส่วนคล้ายกัน แต่ถ้าดูจากวิธีการจัดการศพแล้ว ไม่มีรายละเอียดส่วนไหนที่เหมือนกันเลย ตัดหัวกับควักอวัยวะภายในที่จริงต่างกันมาก ก็เหมือนกับเสือดาวกินเนื้อกับจระเข้ล่าเหยื่อ ดูๆ ไปแล้วอันตรายต่อมนุษย์ แต่พวกมันเป็นสปีชีส์คนละสปีชีส์ เอ่อ..." โกโก้พูดไปพลางเรอออกมา

 

ต้าเจิ้งหันไปมองเธอแล้วหัวเราะออกมา

 

โกโก้ถลึงตาใส่เขาอย่างดุๆ

 

สายตาส่งกันไปส่งกันมา ทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของอาจารย์ฉางเฟิง

 

ท่านผู้เฒ่าจุดบุหรี่อีกมวน กลับไปนั่งที่โซฟา "เรื่องทั้งหมดไม่มีอะไรที่แน่นอน เมื่อสักครู่ฉันก็บอกไปแล้ว พวกเธออย่าเพิ่งลงความเห็นแบบมั่นใจอย่างมีอคติ การสันนิษฐานโดยมีอคติเป็นเรื่องที่อันตรายที่สุด...โอ้ อย่าพูดเรื่องงานอีก เสี่ยวสวิน อาจารย์ยังไม่คิดบัญชีกับเธอเลย คราวที่แล้วนัดดูตัวให้ ทำไมเธอถึงไม่ไป! หือ เธอมีแฟนหรือยัง อายุก็ไม่น้อยแล้ว ดูสิ เป็นสาวเป็นนาง ทำไมถึงไม่รีบล่ะ วันก่อนพ่อเธอยังโทรมาคุยกับฉันเรื่องนี้..."

 

โกโก้ลุกพรวดขึ้นมา หันไปทางห้องครัวตะโกนออกไป "โธ่ อาจารย์ อย่าสูบบุหรี่เยอะซิคะ ถ้าอาจารย์หญิงจับได้จะทำยังไงดี..."

 

ท่านผู้เฒ่าตะลึง รีบยัดบุหรี่ในมือไปใส่มือไป๋หลิง ยังไม่ทันปัดเถ้าบุหรี่บนตัวออก ยายเฒ่าก็ถือไม้กวาดพุ่งเข้ามาในห้องหนังสือ สายตาสปอร์ตไลท์สาดแสงกวาดมา ท่านผู้เฒ่าฉางวางมือทั้งคู่ข้างลำตัว ยืนตรง ยิ้ม สุจริตชนโดยแท้

 

ยายเฒ่าก้าวมาหา ถือไม้กวาดชี้ไปที่พุงของเขา "แกสูบบุหรี่เหรอ ตาแก่ หือ"

 

ท่านผู้เฒ่ายิ้มอย่างไร้เดียงสาแล้วส่ายหน้า

 

ยายเฒ่าจิ้มไปที่พุงของเขา "อ้าปาก!"

 

ท่านผู้เฒ่ายังคงรักษารอยยิ้มไร้เดียงสา ส่ายหน้าต่อ

 

ยายเฒ่าเริ่มอาละวาด "บอกให้แกอ้าปาก อย่ามาทำเป็นไขสือกับฉัน แกต้องสูบบุหรี่อย่างแน่นอน อ้าปากให้ฉันดมหน่อยซิ ได้ยินไหม!"

 

ท่านผู้เฒ่าใช้มือปิดปากเซหนีไปทางโซฟา ยายเฒ่าไล่ตามอย่างไม่ลดละ ท่านผู้เฒ่ารีบหลบไปหลังหัวหน้าหน่วยอาชญากรรม ต้าเจิ้งได้แต่ช่วยบังซ้ายบังขวา ขอร้องให้ยายเฒ่าวางไม้กวาดลง พลางช่วยอธิบายว่าท่านผู้เฒ่าไม่ได้สูบบุหรี่ ไม่ได้สูบบุหรี่จริงๆ กลิ่นบุหรี่มาจากพวกเขาที่สูบ

 

โกโก้ยิ้มแล้วหลบออกจากประตูข้างของห้องหนังสือ ด้านหลังมีสายตาแค้นเคืองของท่านผู้เฒ่าส่งตามมา แต่ยังไงตอนนี้เขาก็ไม่กล้าด่าใครอยู่ดี

 

บ้านของท่านผู้เฒ่าฉางตั้งอยู่ในหมู่บ้านรุ่นเก่าที่ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยการแพทย์ บ้านเดี่ยวสามชั้นเป็นสมบัติตกทอดของครอบครัวท่านผู้เฒ่า ประตูข้างของห้องหนังสือต่อกับลานเล็กๆ มีหอมหมื่นลี้ต้นใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง ถ้าไปนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในฤดูใบไม้ร่วง สักพักหนึ่ง บนหัวก็จะเต็มไปด้วยดอกหอมหมื่นลี้เล็กๆ โกโก้นั่งอยู่บนบันไดของลานนั้น อากาศในกลางคืนเย็นเหมือนน้ำแข็ง ดอกหอมหมื่นลี้ร่วงโรยหมดตั้งนานแล้ว ฤดูหนาวของเมืองนี้มีความหนาวเหน็บที่ชื้นน้ำเสมอ คลำในกระเป๋าดู โกโก้ถึงพบว่าช็อคโก้จุ๊บหมดไปแล้ว เมื่อสักครู่นี้ก็ไม่ค่อยได้กินอะไรที่โต๊ะอาหาร เธอเริ่มคิดถึงปลาที่แม่ทำขึ้นมา

 

ประตูด้านหลังถูกเปิดออกดังเอี๊ยด ต้าเจิ้งเดินมาที่บันไดแล้วนั่งประชิดโกโก้

 

"หนาวอย่างนี้มานั่งอยู่ข้างนอกทำไม" ต้าเจิ้งถามยิ้มๆ

 

โกโก้เบะปาก "ให้อาหารยุง"

 

มุมปากต้าเจิ้งกระตุก ให้อาหารยุงในฤดูหนาวเนี่ยนา..."เธอใจร้ายเกินไปนะ โกโก้ รังแกคนแก่อย่างนี้" ห้องด้านหลังยังมีเสียงอาจารย์หญิงดุว่าแว่วมา

 

โกโก้เงียบ

 

เมื่อสองปีก่อน สวินเข่อหรันเริ่มรับงานของหมอนิติเวช หรือพูดอีกนัยหนึ่งก็คือวันที่ท่านผู้เฒ่าฉางเกษียณอย่างเป็นทางการ ตั้งแต่วันนั้นมา นอกจากยังให้คำชี้แนะแก่โกโก้ในบางครั้ง ท่านผู้เฒ่าแทบจะไม่ถามถึงงานเดิมอีกเลย จนท่านพูดขึ้นว่า "ว่างจนจะมีหญ้าขึ้นอยู่แล้ว" เมื่อปีที่แล้ว ด้วยความบังเอิญ ท่านผู้เฒ่าได้แนะนำหญิงสาวให้หนุ่มคนหนึ่งในกองบังคับการจนสำเร็จ เหมือนค้นพบเรื่องสนุกใหม่ในชีวิต วันๆ เอารูปของหนุ่มหล่อสาวสวยไปเป็นแม่สื่อให้คนอื่น โอ้ ไม่ พ่อสื่อ โกโก้กลายเป็นผู้เคราะห์ร้ายในอันดับต้นๆ (ท่านผู้เฒ่าฉาง คือผู้ได้ผลประโยชน์ ผู้ได้รับผลประโยชน์!) สรุปคือ ทุกครั้งที่โกโก้มาเยี่ยมท่านผู้เฒ่า ก็จะต้องมาชื่นชมรูปถ่ายของผู้ชายอันดับต้นๆ ของโรงพยาบาลตำรวจจำนวนมากจนรู้สึกเบื่อหน่าย

 

จึงมีเหตุการณ์เมื่อสักครู่เกิดขึ้น

 

ราตรีที่อึมครึม หญ้าในลานเกิดเสียงซู่ๆ ตามลม

 

"โกโก้..." เสียงของต้าเจิ้งทุ้มต่ำและคลุมเครือ "ผมคิดมาตลอดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญมาก"

 

โกโก้หันไปสบตากับต้าเจิ้ง รอเขาพูดต่อ

 

"แต่ทำไมในเรื่องของความรัก เธอกลับหลบหนีตลอดเวลา"

 

สีหน้าของโกโก้ค้างอยู่อย่างนั้น เธอรู้ว่าทำไมตัวเองถึงหลบหนี รู้ว่าตัวเองมีปม แต่หากว่าเป็นปมในใจ ก็คือสิ่งที่ไม่มีใครอยากไปเปิดออก ไม่อยากเผชิญ ไม่อยากประสบกับความเจ็บปวดเวลาเปิดออกมา

 

เธอหันหน้าไปจ้องมองหญ้ารกรุกรังอย่างเงียบขรึม

 

ต้าเจิ้งถอนหายใจอย่างแรง "คุณสวินเข่อหรัน ผมต้าเจิ้งไม่เคยพูดเรื่องพรรค์นี้กับใคร เธออย่ามาใช้วิธีเย็นชามาโต้ตอบผมได้ไหม เธอทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่เซ่อเต็มประดา เธอคิดยังไงก็พูดออกมาตรงๆ เลย...เธอ..." หรือจะปฏิเสธผมอย่างโหดร้ายก็ยังดีกว่าตอนนี้ที่ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ถามปุ๊บก็หนี

 

"ฉันตาลายไปหรือเปล่า..." จู่ๆ โกโก้ก็พึมพำพูดขึ้นมา

 

"อะไร ตาลายเรื่องอะไร" ต้าเจิ้งถามอย่างงงๆ

 

โกโก้มือชี้ไปที่กอหญ้าตรงหน้า ต้าเจิ้งมองตามไป อาศัยแสงไฟในห้องเห็นมีแมวตัวหนึ่งยืนอยู่ในกอหญ้าที่ห่างออกไปไม่ไกล สีดำทั้งตัว มีเพียงหางที่ส่ายอยู่เบาๆ มีขนสีขาวสองวงสะดุดตา

 

"แค่แมวตัวหนึ่งไม่ใช่เหรอ" ต้าเจิ้งคิดอย่างดูถูก เธอคิดจะเปลี่ยนเรื่องคุยก็น่าจะหาเหตุผลที่ดีกว่านี้หน่อย

 

โกโก้สายตาจับจ้องแมวที่อยู่ตรงหน้า "ต้าเจิ้ง นายยังจำได้ไหมตอนที่ออกจากหน่วยจราจร ฉันบอกนายว่าพบแมวตัวหนึ่งที่หอประกอบพิธีฌาปนกิจ หลังจากขี่สกู๊ตเตอร์ไปเจอมันอีกที่ทางแยกแห่งหนึ่ง สีดำทั้งตัว ที่หางมีขนสีขาวสองวง..."

 

ต้าเจิ้งขมวดคิ้ว สิ่งที่โกโก้พูดเขายังพอจำได้ ทีแรกคิดว่าเธอต้องการเลี่ยงหัวข้อที่คุยกันจึงเสไปพูดเรื่องอื่น คิดไม่ถึงว่ามีเรื่องนี้จริงๆ

 

ไม่ใช่แล้ว ถ้าแมวตรงหน้านี้คือตัวที่โกโก้เห็นที่หอประกอบพิธีฌาปนกิจ แล้วมาเห็นอีกหลายครั้งในสถานที่ต่างกัน แปลกประหลาดเกินไป จะพูดไปก็เหมือนกับถูกแมวตัวหนึ่งสะกดรอย!

 

"ใช่มัน..." สายตาโกโก้ที่จ้องมองแมวดำเหมือนกับเหม่อลอย "เป็นแมวตัวเดียวกัน..."

 

ต้าเจิ้งมองไปยังแมวดำ ขนสีดำทั้งตัวเป็นประกายภายใต้แสงจันทร์ที่สลัว ดวงตาสีเขียวคู่นั้นจ้องมองโกโก้ไม่ไหวติง ถ้านี่ไม่ใช่แมว ต้าเจิ้งจะคิดว่าทั้งสองสบตากันเพื่อสื่อสารกันอย่างไร้เสียง

 

แมวดำค่อยๆ เดินมาทีละก้าว เข้ามาหาโกโก้อย่างช้าๆ และไร้เสียง

 

ต้าเจิ้งรู้สึกสันหลังเย็นวาบ ท่าทางของแมวตัวนี้ไม่เหมือนแมวสักนิดเดียว เขารู้สึกอย่างชัดเจนว่าจู่ๆ ร่างของโกโก้ก็แข็งทื่อขึ้นมา

 

อย่างเงียบๆ เข้าใกล้มาทีละก้าว...

 

"หัวหน้า!" ประตูด้านหลักถูกผลักออกจนชนหลังของต้าเจิ้ง ทั้งสองหันหลังไปมอง เห็นไป๋หลิงกำลังเปิดประตูค้างไว้ "ท่านผู้เฒ่าฉางกำลังเอะอะหาพวกพี่อยู่...เอ๊ะ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเหรอ"

 

หันกลับไปอีกที เห็นเพียงหญ้าที่พลิ้วไหวในลาน...