ตอนที่แล้วThe Dark King – Chapter 79 ผลึกวิญญาณ [อ่านฟรี]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปThe Dark King – Chapter 81 ข้อพิพาท [อ่านฟรี]

The Dark King – Chapter 80 หมาป่าวิญญาณ [อ่านฟรี]


The Dark King Chapter 80 หมาป่าวิญญาณ

 

“มันเป็นความลับ” เดตันยิ้มอย่างแผ่วเบา “อย่างไรก็ตาม ในฐานะที่เธอมีคุณสมบัติในการเป็นนักล่าฉันสามารถเปิดเผยมันให้กับเธอได้นิดหน่อย หนึ่งในวัตถุดิบจาก”พรแห่งพระเจ้า“มีที่มาจากผลึกพวกนี้ซึ่งช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกาย คนที่ได้รับเชื้อจะมีวิญญาณที่ถูกรวบรวมอยู่ในรูปแบบผลึกเป็นเพราะความโกรธแค้น ผลลัพธ์ก็คือพวกเขาจะกลายเป็นซอมบี้และมอนส์เตอร์นั่นเอง”

 

ฟู่เทียนยังงงอยู่นิดหน่อย

 

เขาจำได้ว่าหลังจากที่เขาถูกตราด้วยสัญลักษณ์เวทมนตร์ในขณะที่อยู่ในอาการบาดเจ็บสาหัส เขาถูกดูดกลืนโดยผลึกวิญญาณแต่มันไม่เจ็บปวดเลย

 

หรือเหตุผลที่แท้จริงเป็นเพราะสัญลักษณ์เวทมนตร์?

“แม้แต่พวกนักล่าก็ใช้มันโดยตรงไม่ได้” ฟู่เทียนถาม

 

เดตันส่ายหัว “ไม่ได้”

 

ฟู่เทียนตกใจ หัวใจของเขาเต้นรัว พวกนักล่าไม่สามารถใช้ผลึกวิญญาณได้โดยตรง? แต่เขาทำได้!  อย่างน้อยเขาสามารถซึมซับลูกบอกสีน้ำเงินเข้มที่ถูกหลอมละลายได้ และไม่มีความรู้สึกแปลกๆอะไรเกิดขึ้นภายในร่างกายเลย ถ้ามีผลข้างเคียงอะไรเกิดขึ้น ในช่วงเวลาวันแห่งการ ‘ชำระ’ หมอทั้งสองคนนั้นจะต้องตรวจเจอสัญญาณอะไรบางอย่างบ้างแล้วจากประสบการณ์ของพวกเขา

 

สัญลักษณ์เวทมนตร์

 

สัญลักษณ์เวทมนตร์ของพวกนักล่านั้นแตกต่างกันออกไป ดังนั้นแต่ละคนจึงมีความสามารถที่แตกต่างกัน มีความคิดๆหนึ่งเกิดขึ้นในใจของเขา “ฉันคิดว่าความสามารถจากสัญลักษณ์เวทมนตร์ของฉันคือ การรับรู้กลิ่น? แต่ดูเหมือนว่า… มันจะสามารถซ่อนผลึกเหมันต์เอาไว้ด้วย!”

 

หรือว่าการปกปิดผลึกเหมันต์เป็นเพียงหนึ่งในความสามารถของมันเท่านั้้น?

 

เขารู้สึกตื่นเต้น เพราะสามารถดูดซับพลังจากผลึกเหมันต์เหล่านั้นได้โดยไม่มีใครรู้ แม้ว่าผลึกเหมันต์1ชิ้นจะมีค่าเทียบเท่า1เหรียญทองหรือ 10000เหรียญทองแดงก็ตาม แต่พลังคืออำนาจที่แท้จริง

 

“เธอสามารถไปที่ฝ่ายการคลังและรับเงิน7เหรียญทองได้หลังจากที่ได้รับบัตรประจำตัว สำหรับสิ่งของชนิดอื่นๆ คงจะแจ้งให้ทรายภายหลัง หลังจากผ่านการตรวจสอบและระบุ ‘สัดส่วนของธาตุ’ เธอก็จะได้รับส่วนแบ่งหลังจากนั้น ซึ่งน่าจะกินเวลาอย่างน้อยราวๆครึ่งเดือนหรืออาจะถึงหนึ่งเดือนเลยทีเดียว” เดตันยิ้ม

 

ฟู่เทียนถามด้วยความสงสัย “สัดส่วนของธาตุ?”

 

เดตันยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ “เจ้าหน้าที่จากสำนักงานใหญ่น่าจะมาในไม่ช้านี้ เธอออกไปรอข้างนอกก่อน”

 

ฟู่เทียนสังเกตุเห็นว่าเขาไม่อยากจะอธิบายไปมากกว่านี้ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธออกมาตรงๆ เขาลุกขึ้นและกล่าว “ขอบคุณมากครับ ถ้างั้นผมต้องขอตัวก่อน”

 

“ตกลง”

 

หลังจากที่ฟู่เทียนออกจากห้องไป เดตันมองไปยังพ่อบ้านซึ่งเป็นชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ “นายคิดว่าเป็นยังไง?”

 

“ฉลาดมาก ถือว่ามีศักยภาพที่ดีสำหรับเด็กตัวแค่นี้” พ่อบ้านชายวัยกลางคนพูดอย่างเคารพ

 

เดตันพยักหน้าช้าๆ พร้อมถอนหายใจและกล่าว “ใช่แล้ว แต่โชคร้าย… เป็นเพราะเขาไม่มี ‘ร่างกายแห่งแสง’ ชีวิตของเขาจะเจอข้อจำกัดและราคาที่ต้องจ่ายสำหรับ ‘สิ่งนั้น’ มันแพงเกินไป เขาคงไม่มีปัญหามากพอที่จะจ่ายมันเว้นแต่จะกลายมาเป็นนักล่าชั้นแนวหน้าได้”

 

“โชคร้าย...” พ่อบ้านวัยกลางคนพยักหน้า

 

เดตันเคาะปากกาลงบนโต๊ะเบาๆและกล่าวออกมา “นักล่าคนนั้นที่ตายในพื้นที่หมายเลข8 เจ้าหนุ่มนี่จะต้องรู้ความจริงอย่างแน่นอน แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาและแน่นอนว่าเราคงจะใช้วิธีรุนแรงอะไรมากไม่ได้ แม้แต่สำนักงานใหญ่ยังหลีกเลี่ยงที่จะใช้วิธีการทรมาน ถือเป็นการสูญเสียของนักล่าแต่ก็มีมาทดแทนหนึ่งคน ยิ่งไปกว่านั้นเขายังมีสัญลักษณ์เวทมนตร์จากหมาป่าวิญญาณระดับ9 พวกเขาน่าจะปล่อยเด็กคนนี้ไป”

 

พ่อบ้านค่อยๆพยักหน้ารับและกล่าว “เด็กหนุ่มนั่นบอกว่าได้เผาร่างของหมาป่าวิญญาณจนตาย เขาพูดด้วยความกังวลเล็กน้อยแต่แววตาของเขาดูสงบ ไม่มีทางที่เขาจะโกหกได้ ผมคิดว่าเขาคงเผามันจนตายจริงๆ”

 

เดตันพยักหน้า อย่างที่เขาได้เห็น แม้ว่าฟู่เทียนจะเสแสร้งได้เป็นอย่างดี แต่ด้วยความสามารถของตัวเขา เขาสามารถมองเห็นความอ่อนไวของผู้คนได้

 

 

 

สมาคมเมลลอน สำนักงานใหญ่นักล่า

 

ณ สำนักงานภายในปราสาท

 

ปัง! ฝ่ามือสีขาวเพรียวฟาดลงบนโต๊ะอย่างแรง เจ้าของฝ่ามือคือหญิงสาวผมสีแดงอยู่ในชุดเกราะสีแดงเช่นกัน เธอจ้องมองไปยังชายวัยกลางคนด้วยความโกรธก่อนจะถามราวกับคำรามออก “น้องชายของฉัน! ครอบครัวของฉัน! ยังมีหลายอย่างที่ดูน่าสงสัยเกี่ยวกับน้องชายของฉัน! ฉันได้ตรวจสอบแล้วและมีนักล่าคนใหม่ที่เพิ่งถูกเพิ่มเข้ามายังสมาคมหัวเฉิง ฉันต้องการให้สมาคมของเราทำอะไรซักอย่าง ฉันต้องการถามคำถามสองสามข้อ”

 

ชายวัยกลางคนที่มีหัวล้านดูสงบ น้ำลายของเธอกระเด็นไปบนใบหน้าของเขา ขณะกรีดร้องออกมา เขาไม่แม้กระทั่งเช็ดใบหน้าของเขาเท่านั้นแต่ยังมีท่าทีใจเย็นและกล่าว “เธอน่าจะรู้อยู่แล้ว พวกเราไม่มีหลักฐาน แม้ว่านักล่าของพวกเขาจะลอบเข้ามาอย่างลับๆ เราก็ไม่มีอะไรจะไปตำหนิพวกเขาได้ เธอเองก็เจอเครื่องแบบของเขาข้างในตัวของหมาป่าวิญญาณ ร่างของเขาถูกย่อยไปจนแทบจะหมดสิ้น ฉันรู้ว่าเธอโกรธเพราะน้องชายของเธอได้เสียชีวิตไปแล้ว แต่เจ้าสัตว์ร้ายที่ฆ่าน้องชายของเธอก็ตายไปแล้วเช่นกัน เธอยังต้องการอะไรอีก?”

 

“ฉันต้องการแก้แค้น!” หญิงสาวในชุดเกราะสีแดงตะโกน “แม้ว่าน้องชายของฉันจะถูกฆ่าโดยสัตว์ร้ายนั่น ฉันก็ไม่อนุญาติให้ใครมาช่วงชิงผลงานนั่นไป ไม่มีหนอนวิญญาณกาฝากอยู่บริเวณนั้น จะต้องมีใครซักคนอยู่ที่นั่นด้วย น้องชายของฉันตายไปอย่างเปล่าประโยชน์ และมีใครบางคนมาแย่งผลงานไป? ฉันรับไม่ได้!”

 

ชายวัยกลางคนที่มีหัวล้านกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ “ฉันเข้าใจเรื่องที่เธอไม่อาจยอมรับได้ แต่การที่เธอจะทำให้สมาคมเสียผลประโยชน์ เป็นเรื่องที่ฉันอนุญาติไม่ได้เช่นกัน เธอไม่ต้องพยายามจะทำอะไรอีกแล้ว ทางสมาคมจะเป็นฝ่ายตรวจสอบในทุกๆด้านและเธอจะได้รับคำอธิบายที่เหมาะสมเอง”

 

“ฉันทำให้สมาคมเสียผลประโยชน์” หญิงสาวในชุดเกราะสีแดงหัวเราะออกมา น้ำตาไหลออกมาจากตาของเธอในขณะที่กำลังกล่าว “น้องชายของฉันตายไปแล้ว อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าในปีนี้น้องชายของฉันทำประโยชน์ให้กับสมาคมมากมายขนาดไหน?”

 

ชายวัยกลางคนซึ่งมีหัวล้านรู้ดีว่าเขาไม่ควรกล่าวออกมาเช่นนี้ แต่ด้วยอารมณ์จึงได้พลั้งไป เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและกล่าว “ฉันบอกว่าแล้วว่าทางสมาคมจะจัดการเรื่องให้เป็นที่น่าพอใจ ถ้าเราเจอบุคคลนั้นและยืนยันตัวตนได้ว่ามาจากสมาคมอื่นๆ เราจะไม่ปล่อยผ่านไปอย่างแน่นอน เธอควรไปพักได้แล้วและไม่ควรทำอะไรสุ่มเสียงด้วยตัวเอง! ถ้าเธอถูกจับโดยสมาคมอื่นๆจะมีความสูญเสียเกิดขึ้นครั้งใหญ่”

 

หญิงสาวหยุดหัวเราะ พร้อมจ้องมองไปยังเขาด้วยความเย้ยหยัน เธอไม่กล่าวอะไรอีกและหันหลังเดินจากไป

 

ในตอนนั้นเอง ประตูจากห้องได้เปิดออก พร้อมกับมีผู้รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งวิ่งเข้ามา เขาคำนับหญิงสาวด้วยความเคารพและตรงมายังชายวัยกลางคนที่มีหัวล้านพร้อมกล่าว “ด้วยความเคารพ นี่คือข่าวจากสำนักงานใหญ่หน่วยค้นหา”

 

ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว พร้อมเปิดซองจดหมายออกและเริ่มอ่านเนื้อหาข้างใน

 

ชายวัยกลางคนหยุดชะงัก เขามองไปยังแผ่นหลังของหญิงสาวและรู้ว่าเธอยังไม่รู้ถึงเรื่องนี้ เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากนั้นรีบเก็บจดหมายและกล่าวออกไป “เธอควรกลับไปได้แล้ว”

 

แม้ว่าระยะทางค่อนข้างไกล แต่นั่นมันก็มากพอที่จะทำให้หญิงสาวได้ยินคำพูดของผู้รักษาความปลอดภัยคนนั้น สายตาอาฆาตปรากฏขึ้นบนตาของเธอในขณะที่เธอกำลังเดินออกจากห้องไป

 

หลังจากหญิงสาวเดินจากไป ชายวันกลางคนรีบเขียนจดหมายและออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด