บทที่ 39  คุณเชื่อใจผมไหม [อ่านฟรี]

บทที่ 39  คุณเชื่อใจผมไหม

เขาไม่ปล่อยมือของเธอราวกับว่าซิ่วซีหยาอาจเป็นอันตรายและอาจหายไปเมื่อเขาปล่อยมือของเธอ

 

ซิ่วซีหยา รู้สึกไม่สบายใจอย่างมากเมื่อคิดว่าเธอถูกลากออกมาและไม่รู้ว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน

 

เธอยังคงจ้องมองที่เขาขณะกลับมาไตร่ตรองว่าเขาต้องการไปที่ไหน เธอถึงกับพยายามอธิบายหาเหตุผลว่าทำไมในขณะที่เธอยังถูกเขาจับมืออยู่ แต่เวลานี้ของเธอก็พบแสงสว่าง

 

ใบหน้าทั้งหมดของเธอสว่างขึ้นเมื่อเธอเห็น ออดี้ อาร์8 ของเขาในลานจอดรถ

 

เธออ้าปากค้างด้วยความตกใจที่ไม่เคยเห็นรถยนต์แบบนี้ในชีวิตของเธอเลยและตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงหน้ามัน

 

เธอรู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนเน้นวัตถุนิยม แต่การได้เห็นมันตอนนี้เหมือนกับจิตนาการมาจากความเป็นจริง

 

การเป็นผู้หญิงตัวเล็กและเป็นนักศึกษาในช่วงวัยทำงานตั้งแต่เธอยังเด็กก็มีอิทธิพลต่อตัวตนของเธอในตอนนี้ มันทำให้เธอแทบอยากหายตัวไปในปัจจุบัน บางครั้งก็ลืมไปว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา

 

"คุณชอบรถซุปเปอร์คาร์นี้หรือไม่?" หลี่เหวยถามด้วยความอยากรู้หลังจากเห็นหน้าเธอขณะที่เขาสังเกตเห็นแววตาเธอมองดูรถของเขา

 

แม้ว่ามันจะเป็นความอัปยศของเขาที่หญิงสาวที่เขาต้องการให้เธอสังเกตเห็นความพยายามของเขานับตั้งแต่ที่พวกเขาพบกันก่อนหน้านี้ แต่เธอกลับสนใจแต่รถยนต์โดยที่ไม่สนใจเขา

ซิ่วซีหยาเงยหน้าของเธอขึ้นมองเขาและพยักหน้าด้วยความชื่นชอบที่มีต่อรถของเขาเพื่อตอบคำถามของเขา

ริมฝีปากของหลี่เหวยยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่สำคัญว่ามันจะเป็นอะไรก็ตามที่เป็นสิ่งของของเขา ถึงแม้เขาจะออกอาการหึงหวงรถที่เธอชอบตราบใดที่ซิ่วซีหยารู้สึกสบายใจหรือมากกว่านั้นถ้าสามารถทำให้เธอมีความสุขได้ด้วยสิ่งของหรือความพยายามที่เขามอบให้เธออย่างมีความสุข

 

"เข้าไปข้างในเถอะ" หลี่เหวยพูดกับเธอ

 

หัวใจของซิ่วซีหยารู้สึกเหมือนหยุดเต้นหลังจากได้ยินเสียงบอกให้เธอเข้าไปในรถของเขา เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

ดวงตาของหลี่เหวยเริ่มเต็มไปด้วยความสงสัยและความกังวลเมื่อเห็นเธอกลายเป็นคนที่น่ากลัวตามแบบฉบับปกติของเธอ ขณะที่กำลังทำให้เขาไม่สบายใจและคิดว่าเขาทำอะไรผิดอีกครั้งหรือไม่

"ผม .... ผมแค่อยากจะพาคุณไปที่อื่น .... "

 

" โอเค!! "

 

เธอเหมือนเด็กผู้หญิงทอมบอยที่ตะโกนด้วยความสนุกยิ้มให้เขาขณะที่เธอเอนตัวไปข้างหน้าแล้วตบไหล่เหมือนเพื่อนสนิท

 

เขาตกตะลึงเป็นระยะเวลาสั้น ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเธอร่าเริงส่วนใหญ่เห็นแค่รอยยิ้มของเธอเท่านั้น

 

โลกของเขาหยุดอยู่ครู่หนึ่งเหมือนการเคลื่อนไหวช้าลงเรื่อยๆ ที่ทำให้เธอยิ้มได้ทำให้เขาหัวใจเต้นรัวอีกครั้ง ดวงตาของเธอที่กระพริบมากกว่าริมฝีปากและมันช่างเป็นสิ่งดีๆที่เขาได้รับจากเธอ

 

หลังจากหนึ่งนาที .....

 

" สวัสดี...."

 

"สวัสดี..."

ซิ่วซีหยายังคงจับนิ้วมือของเธอพร้อมกันพยายามดึงดูดความสนใจของเขา

 

ในเวลาเดียวกัน หลี่เหวยส่ายหัวอย่างหงุดหงิดเขาก้มหัวของเขาลงอย่างอาย ๆ ทันทีที่เขาเขินอาย

"ผม ..... ผมขอโทษกับทุกเรื่องที่หลอกลวงคุณ" เขาอธิบายอย่างกระอักกระอ่วนก่อนเขาเริ่มนำเธอและเปิดประตูรถของเขาให้เธอ

 

"เข้าไปข้างในกันเถอะ" เขายิ้มอย่างมีเสน่ห์ขณะที่รอเธอเข้าไปข้างในรถของเขา

 

ในขณะเดียวกัน ซิ่วซีหยาก็เพ่งตาของเธอในไม่กี่วินาทีขณะมีความลังเลใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยคำถามของเธอดู

ในทางใดทางหนึ่งแม้ว่าเขาจะไม่รู้แน่ชัดว่าซิ่วซีหยารู้สึกอะไรกับเขากันแน่แต่สำหรับเขาเธออยู่ในใจของเขาเสมอ และไม่สำคัญว่ามันจะแปลกหรือน่าทึ่ง หัวใจของเขาไม่สามารถโกหก

ความจริงที่ว่าเขาตกหลุมรักเธออย่างลึกซึ้ง

มันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงและเกินจินตนาการของเขา

ความอยากรู้อยากเห็นของเขาที่จะกลายเป็นเหมือนเจ้าชายที่มีเสน่ห์ซึ่งมักจะเป็นฮีโร่ต่อเจ้าหญิงของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายที่ต้องการให้เจ้าหญิงของเขามีความสุขกับทุกสิ่ง

 

************

"คุณเชื่อใจผมไหม" เขาถามเธออย่างกล้าหาญขณะที่เขาวางมือบนรถของเขาขณะก้มตัวไปล็อคซิ่วซีหยาที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ

ซิ่วซีหยา ดูเหมือนงุนงงและสับสนกับคำถามของเขา

"ไม่! ไม่! ฝันไปเถอะ ไม่มีทาง"

เธอกระพริบตาหลายครั้งและปฏิเสธเขาอย่างมั่นใจ

หลี่เหวยขยับเข้ามาใกล้และจ้องตาของเธอเหมือนจะไม่มีวันปล่อยให้เธอไปจนกว่าคำตอบของเธอจะเปลี่ยนไป

ใบหน้านั้นทำให้เธอกลืนคำพูดของเธอเข้าไปใบหน้าเขาใกล้เธอมากเกินไปจนหัวใจของเธอเริ่มเต้นเร็วราวกับกำลังแข่งขันกีฬา

"อืม !"

"รีบไปสิ!"

ซิ่วซีหยา ตะโกนอย่างอาย ๆ แก้มของเธอเริ่มแดงดังนั้นเธอจึงรีบผลักเขาออกไป

หลี่เหวยกัดริมฝีปากล่างของเขาพร้อมกันในขณะที่เขายิ้มอย่างซ่อนเร้นในขณะที่เปิดรถของเขาฝั่งคนขับเพื่อพาเธอไปยังปลายทางที่เขาวางแผนจะพาเธอไปยังที่ที่ใจของเขารู้สึกพึงพอใจ ในที่สุดเขาก็เห็นเธอตอบสนองในแบบที่เขาต้องการจะเห็น

หลังจากที่เขานั่งลง ดวงตาของเขาก็หันไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้ซิ่วซีหยา

"ปลอดภัยไว้ก่อน" เขาพูดเหมือนสุภาพบุรุษในขณะที่เอนกายและรีบคาดเข็มขัดนิรภัยให้ตัวเอง

 

"รถคันนี้ไม่ใช่ของเล่นหรือเพื่อความสนุกในการขับขี่ ถึงมันมีราคาแพงแต่ก็เทียบไม่ได้ที่ผมจะเสียคุณไป ... ดังนั้นผมไม่ได้จะขับเหมือนนักแข่ง ... คุณไม้ต้องกลัวเพราะมันจะไม่มีทางเกิดอันตรายใดๆๆ"

 

ซิ่วซีหยาดูเหมือนจะโกรธเมื่อได้ยินเขาพูดคำเหล่านั้น

 

"ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณถึงนำรถคันนี้มา!  " ซิ่วซีหยาพูดถากถางอย่างหนักขณะที่เธอสวมหน้าอย่างโกรธเคือง

 

หลี่เหวยยิ้มอย่างสุภาพ เขาชอบที่จะมองดูใบหน้าที่น่ารำคาญของเธอเช่นนั้น เขากดริมฝีปากของเขาเข้าด้วยกันแล้วจ้องมองไปทางอื่นอย่างลึกซึ้งคิดว่าจะทำอย่างไรเพื่อให้อารมณ์ของเธอไม่แปรปรวน

 

"อืม ก่อนอื่นเราจะไปที่สนามบิน เมื่อจอดรถที่สนามบิน คุณจะเจอความสนุกอย่างแน่นอน เพราะหลังจากนั้นเราจะไปขึ้นเครื่องบินส่วนตัวของผม" เขาพูดอย่างกล้าหาญขณะที่เขาบีบจมูกเธออย่างระมัดระวัง ขณะเริ่มขับรถออกไป

 

"สนามบิน?"

 

"เครื่องบินส่วนตัวของเขา! เขาต้องการพาฉันไปที่ไหนกันเนี่ย!"

 

ซิ่วซีหยาถามตัวเองอย่างตื่นตระหนกขณะครุ่นคิดว่าทำไมเขาถึงต้องพาเธอไปขึ้นเครื่องบินที่สนามบิน