ตอนที่ 8: พนักงานใหม่ 2
เขากำลังสวมชุดออกกำลังกาย จุนฮยอกวิ่งไปที่ร้านขายของชำ มันยังเช้าอยู่ โซยอนควรอยู่ที่นี่ เมื่อเขามาถึงเขามองผ่านประตูกระจกและเห็นโซยอนกำลังจัดสิ่งของ เขาเข้าไปข้างใน
"ยินดีต้อนรับ!"
โซยอนลุกขึ้นและเห็นว่าเป็นเขา เธอไม่สามารถซ่อนความกังวลของเธอได้
"นายเป็นอะไรไหม"
"ฉันสามารถบินได้เพราะเหล้าแอปเปิ้ลที่เธอให้ฉัน"(ที่แปลไปตอนแรกน้ำผลไม้แปลผิดนะครับ)
"โล่งอก"
เธอเริ่มจัดซูชิม้วน เขาหยิบซูชิม้วนขึ้นมาสองอันและนมกล้วยสองกล่อง เขาวางไว้ที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน โซยอนมองที่เขา หลังจากที่จ่ายเงินจุนฮยอกก็ให้ซูชิม้วนและนมกล้วยให้เธอ
"ตามที่ฉันสัญญาไว้"
"นายมีสัมภาษณ์อีกครั้งในช่วงสุดสัปดาห์หรือ"
เขาแกะซูชิม้วน
"ไม่"
ตาของโซยอนเบิกกว้าง
"แล้วได้ที่ไหน"
"แคปซูลเอสที"
"จริงหรือ"
มันเป็นหนึ่งในสามบริษัทใหญ่ในเกาหลีใต้ โซยอนตายเป็นประกายเมื่อเธอได้ยินว่าเขาถูกจ้าง จุนฮยอกกัดซูชิม้วนและยิ้ม
"ชีวิตคือการใช้ชีวิตให้คุ้มค่า" เขายิ้ม
โซยอนประทับใจเขาและมองไปรอบๆ ไม่มีลูกค้าคนอื่น เธอกัดซูชิม้วน เธอหิวเพราะเธอไม่ได้กินอาหารเช้า เมื่อมองไปที่ซูชิม้วนเธอก็พูด
"อร่อย"
จุนฮยอกมองเธอในขณะที่เธอกินและเขาก็กินซูชิม้วนของเขา จากนั้นก็กินนมกล้วยแล้วก็ไป
ในช่วงหนึ่งเดือนในหุบเขาแห่งความตาย เมื่อเขาพยายามที่จะมีชีวิตเขามักนึกถึงโซยอน
ครั้งสุดท้ายที่เขามีแฟนคือตอนอยู่มัธยมปลาย เมื่อเขาอยู่ในกองทัพแฟนของเขาก็นอกใจเขา เนื่องจากการนอกใจนั้นเขาก็ไม่ได้เดทกับใครอีกเมื่อเขากลับมาที่มหาวิทยาลัยหลังจากออกจากกองทัพ ต้องขอบคุณเรื่องนั้นที่ทำให้เขาได้รับเกรดดีในชั้นของเขา
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเผชิญหน้ากับความตายเขาก็คิดถึงโซยอน มันอาจเป็นเพราะบุคลิกที่สดใสและกระตือรือร้นของเธอ เขาไม่แน่ใจว่าเขารู้สึกกับเธออย่างไร แต่ทุกครั้งที่เขาเห็นเธอเขาจะรู้สึกดี
จุนฮยอกเอาขยะไป
"ตอนที่ฉันได้รับเงินเดือนครั้งแรกฉันจะหาของที่ดีกว่านี้ให้เธอ"
โซยอนอายเล็กน้อย เธอไม่ได้คิดมากเรื่องซูชิม้วนและกล่องนมกล้วย แต่การออกไปทานอาหารเย็นกับเขาทำให้เธออาย
"นายกำลังขอเดทหรือ"
จุนฮยอกอายมากกว่าเธอ เขาเกาหัวและพึมพำ
"มันไม่ใช่เดท มันเป็นเพราะเธอมักจะให้กำลังใจฉันดังนั้นฉันจึงรู้สึกขอบคุณ"
โซยอนดูอายและจุนฮยอกหัวเราะ
"ฉันแค่ล้อเล่น"
โซยอนยิ้ม
"นายทำบริษัทใหญ่ ดังนั้นนายควรพาฉันออกไปทำอะไรที่มากกว่านี้"
"ฉันจะพาเธอไปแน่นอน" จุนฮยอกตีหน้าอกของเขาในขณะที่เขาพูด "เริ่มตั้งแต่วันพุธฉันจะต้องปฐมนิเทศสามวันสองคืน มันสิ้นสุดวันศุกร์ดังนั้นฉันจึงไม่ได้มาที่นี่ อย่ารอฉัน"
"ฉันจะไม่รอนาย!" เธอพูดด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
จุนฮยอกดูเหมือนว่าจะรู้สึกเจ็บปวด
"ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้ ฉันควรไป"
"ฉันแค่ล้อเล่น! ฉันจะรอนายตั้งแต่ที่นายสัญญา"
เขาดูภาคภูมิใจ
"เมื่อฉันเริ่มงานฉันจะให้นมกล้วยเธอทุกวัน"
โซยอนแลบลิ้นออกมาเล็กน้อยและพูด
"มันอาจจะทำให้ฉันเบื่อ"
"งั้นหรือ"
"นายควรมาที่นี่เป็นครั้งคราวเหมือนที่นายทำตอนนี้"
ในความเป็นจริงเขามักจะมาเยี่ยมเธอเมื่อเขามีสัมภาษณ์เพื่อที่เธอจะได้ให้กำลังใจเขา คนว่างงานไม่มีเงิน
"เอาล่ะ ฉันจะทำ ฉันต้องไปก่อน แล้วเจอกัน!"
เขาโบกมือลาและวิ่งกลับบ้านโดยเร็วที่สุด มันเป็นเวลาเพียงสองวัน แต่เนื่องจากวิญญาณของเขาประสบปัญหาร่างกายของเขาจึงตอบสนองต่อการฝึกใหม่ของเขาได้ดี ตามที่อาร์ตลานบอก ร่างกายของเขาต้องเข้ากับวิญญาณของเขา
อาร์ตลานเตือนเขาเกี่ยวกับความไม่สมดุล ดังนั้นเพื่อให้เกิดความสมดุลหลังจากที่เขากลับบ้านเขาจึงเดินด้วยมือ
"ฮ่า!"
ก่อนหน้านี้กล้ามเนื้อของเขาธรรมดา แต่ตอนนี้เขาสามารถเดินด้วยมือได้อย่างง่ายดาย ในขณะที่อยู่ในตำแหน่งเขายังดันขึ้นลง แต่ในไม่ช้าเขาก็เสียสมดุลและล้มไปข้างหน้า เขานอนอยู่บนพื้นและมองไปที่เพดาน
"มันเป็นการเดทหรือ" เขาพึมพำ
จุนฮยอกนึกถึงการสนทนาที่เขามีกับโซยอนและหัวเราะ ตอนนี้เขากำลังซิทอัพ
ถ้าเขาต้องการที่จะมีชีวิตในครั้งต่อไปที่เขาถูกอัญเชิญเขาจะต้องเสริมสร้างร่างกายและจิตใจของเขา เขายังได้รับการว่าจ้างและต้องคุ้นเคยกับบริษัทเช่นกัน เขาไม่คิดว่าเขาจะมีเวลาเดท
---
เขากำลังยืนอยู่ข้างหน้าของอาคารยี่สิบชั้นซึ่งเป็นสำนักงานใหญ่ของบริษัทแคปซูลเอสที เขากำลังสวมสูทและสะพายกระเป๋า เขาหายใจเข้าลึกๆและเข้าล็อบบี้ชั้นหนึ่ง เขาพบโต๊ะบริการ
"ฉันต้องไปปฐมนิเทศสำหรับพนักงานใหม่ที่ไหน"
"คุณต้องลงบันไดนั้นและคุณจะเห็นหอประชุม"
"ขอบคุณครับ"
จุนฮยอกเดินอย่างรวดเร็ว เขาลงบันไดไปหอประชุม มันใหญ่กว่าหอประชุมทั่วไปที่พบที่มหาวิทยาลัย เขาเปิดประตูและเห็นคนพูดเป็นกลุ่ม เขาเฝ้าดูพวกเขาสั้นๆและเดินเข้าไป
ผู้คนกำลังนั่งอยู่บนที่นั่งของพวกเขาดังนั้นเขาจึงรู้สึกว่าเขาควรทำแบบเดียวกัน เขาพบที่นั่งว่างและทันใดนั้นทุกคนก็จ้องมองที่เขา
พวกเขากระซิบ แต่จุนฮยอกได้ยินทั้งหมด ในหุบเขาแห่งความตายเขาไม่สามารถพลาดเสียงได้แม้แต่เสียงเดียว ถ้าเขาทำแบบนั้นเขาอาจตกใจจากการถูกมอนสเตอร์หรือสัตว์ร้ายโจมตีและประสบการณ์ทั้งหมดนั้นทำให้ประสาทสัมผัสของเขาดีขึ้น
"เขาเป็นใคร"
"เขาดูคุ้นเคย แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร"
จากนั้นผู้หญิงคนหนึ่งก็พูด
"ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนที่อยู่บน SNS หรือ"
"ใช่แล้ว มันเป็นเขา!"
"เขาเป็นหนึ่งในพนักงานใหม่หรือ"
การฟังผู้คนกระซิบทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจและเขาลุกจากที่นั่งของเขา พวกเขาจะต้องเป็นเพื่อนร่วมงานของเขา บางคนอาจได้รับมอบหมายให้อยู่ในแผนกเดียวกับเขาและเขาไม่ควรทำตัวออกห่างจากพวกเขา
"สวัสดีครับ! ผมชื่อลี จุนฮยอก"
เขาทักทายพวกเขาและพวกเขาก็หยุดกระซิบ ผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นและถาม
"ไม่ใช่ว่านายเป็นคนจากวิดีโอที่โด่งดังบน SNS หรือ"
"ถ้าหมายถึงอุบัติเหตุรถบัสฉันก็คือชายคนนั้น"
ผู้หญิงกระซิบกันเอง ชายคนหนึ่งยกมือขึ้น เขาสวมแว่นและดูภูมิใจในตัวเอง
"อุบัติเหตุเกิดขึ้นในวันสัมภาษณ์ นายได้มาสัมภาษณ์ไหม"
"หลังจากอุบัติเหตุฉันก็ตรงมาที่นี่"
"นายไม่ได้รับบาดเจ็บหรือ"
จุนฮยอกรู้ว่าต้องตอบอะไร เมื่อมองไปที่ชายคนนั้นเขาก็ตอบ
"ฉันไม่ต้องการถูกปฏิเสธโดยที่ไม่ได้สัมภาษณ์และนั่นเป็นสาเหตุที่ฉันมาสัมภาษณ์ แต่พวกเขาก็เตือนในตอนท้าย คนที่ไม่ดูแลตัวเองไม่มีคุณสมบัติขายเครื่องมือแพทย์"
"แล้วนายได้งานได้อย่างไร"
จุนฮยอกตอบอย่างเฉยเมย
"มีเพียงผู้สัมภาษณ์เท่านั้นที่ตอบคำถามนี้ได้"
ชายคนนั้นขมวดคิ้วกับคำตอบของเขา แต่จุนฮยอกไม่สนใจและพูดต่อ
"ไม่ว่ายังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนร่วมงานใหม่ของฉัน"
"ยินดีที่ได้รู้จัก!"
ผู้หญิงทักทายเขา จุนฮยอกพยักหน้าและนั่งลง เขานั่งอยู่แถวหน้า เขารู้สึกได้ว่าทุกคนจ้องมองที่เขา แต่เขาไม่สนใจ
ผู้คนเริ่มกระซิบอีกครั้ง ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดและมีกลุ่มคนเข้ามา พวกเขากำลังใส่ป้ายชื่อพนักงาน พวกเขาดูแลพนักงานใหม่และย้ายตำแหน่งของพวกเขา
พนักงานใหม่ทุกคนนั่งแถวหน้า ชายสวมแว่นที่ถามจุนฮยอกนั่งอยู่ข้างๆเขา เขาดูราวกับว่าความภาคภูมิใจของเขาเสียหายเพราะเขานั่งอยู่ข้างจุนฮยอก แต่จุนฮยอกไม่สนใจ
พนักงานใหม่ยี่สิบคนนั่งอยู่แถวหน้าเมื่อผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นไปบนแท่น จุนฮยอกมองเธอให้ชัดเจน เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวกับคนที่สวมแว่นที่ตำหนิเขาในวันสัมภาษณ์
"พนักงานใหม่ทุกคนเข้าร่วม" เธอมองที่พวกเขาด้วยสีหน้าที่หยิ่งผยอง "ฉันชื่อคิม อึนโซ หัวหน้าแผนกของแผนกวางแผนกลยุทธ์ ยินดีที่ได้รู้จัก"
แผนกวางแผนกลยุทธ์เป็นศูนย์กลางของบริษัท เธอเป็นหัวหน้าแผนกซึ่งทำให้ทุกคนกังวล ผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่ข้างหน้าของพวกเขาเป็นศูนย์กลางของบริษัทและทุกคนก็ปรับท่าทางของพวกเขา
อึนโวมองที่พวกเขา
"ฉันรับผิดชอบการปฐมนิเทศในวันนี้ เราจะใช้เวลาสามวันสองคืนด้วยกัน" เธอพูดและมองที่แฟ้มของเธอ "คุณคิม จางโฮ"
"ครับ"
จุนฮยอกมองไปที่ชายที่นั่งข้างเขาซึ่งลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง เขาดูภาคภูมิใจ
อึนโซเงยหน้าขึ้นและมองที่เขา
"คุณผ่านการสัมภาษณ์ในสถานที่แรก สำหรับอีกสามวันสองคืนคุณจะเป็นหัวหน้าของหมู่ที่หนึ่ง"
"ผมจะทำให้ดีที่สุด!"
อึนโซมองที่จุนฮยอก
"คุณลี จุนฮยอก"
"ครับ"
จุนฮยอกลุกขึ้นยืนอย่างสงบเมื่ออึนโซเรียกชื่อของเขา
"คุณจะเป็นหัวหน้าของหมู่ที่สอง แต่ละหมู่จะมีคนสิบคน พวกคุณควรเลือกคนที่จะอยู่ในหมู่ของพวกคุณและผู้ที่มีความสนใจเช่นเดียวกับพวกคุณ"
หลังจากอึนโซพูดจางโฮก็จ้องที่จุนฮยอก จุนฮยอกไม่สนใจเขาและตอบ
"ครับ"
อึนโซวางแฟ้ม
"สามสิบนาทีต่อจากนี้เราจะขึ้นรถบัสเพื่อไปตรวจโรงงาน ก่อนหน้านั้นพวกคุณควรเลือกสมาชิกสำหรับหมู่ของคุณ ฉันจะพบพวกคุณที่โรงงาน"
หลังจากอึนโซจากไปจุนฮยอกก็มองไปที่พนักงานใหม่และพูด
"โปรดยกมือถ้าพวกคุณต้องการเข้าร่วมหมู่ที่สอง"
ผู้หญิงยกมือของพวกเธอขึ้นเมื่อเขาพูดจบประโยค รวมทั้งหมดมีผู้หญิงเจ็ดคนที่ยกมือขึ้นและผู้ชายสองคนมองรอบๆก่อน แต่ก็ยังยกมือของพวกเขาขึ้น
เมื่อจุนฮยอกมีสมาชิกหมู่ครบก็มองไปที่ชายที่กำลังสวมป้ายชื่อพนักงาน เขาชื่อจาง วูกุน
"คุณจาง หมู่ของผมเต็มแล้ว"
"คุณเป็นที่นิยมคุณลี"
วูกุนหยิบป้ายชื่อออกมา
"ห้อยป้ายชื่อ คุณควรแนะนำตัวเอง เราจะใช้เวลาสามวันสองคืนด้วยกัน"
จุนฮยอกรับป้ายชื่อและมองไปที่จางโฮ เขาดูอึดอัดกับความนิยมของจุนฮยอก แต่จุนฮยอกไม่สนใจเขา
"หมู่ที่สองทางนี้ ฉันจะมอบป้ายชื่อให้พวกคุณ"
