ตอนที่แล้วตอนที่ 3: วันสัมภาษณ์ 3
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 5: การปลุก 2

ตอนที่ 4: การปลุก 1


จุนฮยอกไปห้องฉุกเฉินและเย็บสามสิบเข็มที่ขาของเขาและกลับบ้าน มันเป็นอาการบาดเจ็บที่ใหญ่ที่สุดที่เขาเคยมี เขาออกจากสถานีรถไฟใต้ดินและไปที่บ้านของเขาแล้วเขาก็มองไปที่ร้านขายของชำเหมือนที่เขาชอบทำ จุนฮยอกมองไปข้างในด้วยสายตาที่เบิกกว้าง โซยอนที่ทำงานตั้งแต่เช้ายังอยู่ภายในข้างหลังเคาน์เตอร์ เขาดีใจและเข้าไปข้างใน

"ยินดีต้อนรับค่ะ"

โซยอนก้มหน้าลง แต่ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างเมื่อเธอมองขึ้นมา

"นายเป็นไรไหม!"

จุนฮยอกมีเลือดบนกางเกงของเขาซึ่งมันถูกม้วนขึ้นและมีผ้าพันแผล มันดูเหมือนอาการบาดเจ็บสาหัสและมันทำให้โซยอนกังวล

เขาเกาหัวและพูด

"วันนี้มีอุบัติเหตุที่เกี่ยวข้องกับรถบัสตอนที่ฉันขึ้น"

เธอออกจากข้างหลังเคาน์เตอร์และตรวจสอบเขาจากบนลงล่าง

"นายมาจากโรงพยาบาลหรือ"

"ใช่ มันได้รับการครอบคลุมโดยประกันดังนั้นฉันจึงสามารถจ่ายทุกอย่างได้"

"โล่งอก นายได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือ"

"มันรู้สึกดีที่เธอเป็นห่วงฉัน"

ใบหน้าของโซยอนร้อนขึ้นเล็กน้อยและเธอก็กลับไปข้างหลังเคาน์เตอร์ จุนฮยอกยิ้มและเดินไปที่เครื่องทำความเย็นและหยิบกระป๋องเบียร์ออกมาสองกระป๋อง กับข้าวเขาเอาเป็นขนมที่ทำจากกุ้งและวางไว้ที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินซึ่งทำให้โซยอนหน้านิ่วเล็กน้อย

"นายจะดื่มหรือ"

"การสัมภาษณ์ในวันนี้ฉันทำได้ไม่ดี"

โซยอนเดินออกมาจากเคาน์เตอร์และวางกระป๋องเบียร์กลับไปไว้ที่เดิมแล้วนำกระป๋องน้ำผลไม้ออกมา เธอดูขนมและวางขนมกับน้ำผลไม้ไว้ในถุง

"นายได้รับบาดเจ็บ นายควรกินยาปฏิชีวนะและนายไม่ควรดื่ม กินแค่น้ำผลไม้ก็พอ มันยังเป็นน้ำอัดลมด้วย เข้าใจไหม"

จุนฮยอกคิดถึงท่าทางของเธอในการมอบน้ำผลไม้ให้เขา ถึงแม้ว่าเบียร์จะไม่ใช่น้ำอัดลมแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับมันเลย

"งั้นก็คิดเงินน้ำผลไม้ให้ฉันด้วย"

"คิดว่ามันเป็นเครื่องดื่มปลอบใจจากฉันก็พอ"

เขาเกาหัวเมื่อเธอพูดและพยักหน้าเล็กน้อย

"ขอบคุณ ฉันไปก่อนนะ"

เขาหยิบถุงและกำลังจะออกไปเมื่อโซยอนเรียกเขา

"เดี๋ยวก่อน!"

เขาหันกลับไป เธอยิ้มกว้างทำให้มีลักยิ้มบนแก้มของเธอและพูด

"สู้ๆ! ครั้งต่อไปต้องทำให้ดีขึ้น!"

เมื่อเขาได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ้มกว้าง เขาคิดว่ามันเป็นวันที่เลวร้าย แต่ด้วยการสนับสนุนของเธอเขาก็รู้สึกดีขึ้นมาก

"ขอบคุณ ถ้าฉันถูกจ้างฉันจะให้นมกล้วยและซูชิม้วนกับเธอ"

"ฉันจะรอ"

จุนฮยอกรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเขาเดินไปที่อพาร์ทเมนต์ของเขา เขาเปิดประตูและกำลังจะเข้าไปข้างในเมื่อเขารู้สึกเย็น

"เฮ้อ"

เขาถอนหายใจยาวๆและเข้าไปข้างใน เขาเปิดสวิตช์ไฟ ไม่มีใครมาต้อนรับเขาที่บ้าน มันดูสะอาดและเป็นระเบียบเหมือนตอนที่เขาออกไปตอนเช้า

จุนฮยอกยิ้มและเปลี่ยนเสื้อผ้า อาการบาดเจ็บของเขาได้รับการคุ้มครองจากประกันแต่เสื้อผ้าของเขาไม่ใช่ เขาทำให้ตัวเองสบายด้วยการใส่กางเกงขาสั้นและเสื้อแขนสั้น เขานั่งบนพื้นห้องและเปิดน้ำผลไม้ เขาดื่มมันในขณะที่เขาเปิดทีวี

มันเป็นข่าวในวันนี้ มันเป็นข่าวเกี่ยวกับอุบัติเหตุรถบัสและเขาที่กำลังช่วยผู้สูงอายุ

"เวร!"

มันเป็นความจริงที่เขาช่วยชีวิตผู้สูงอายุ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเห็นในข่าว มันอาจจะเป็นสิ่งที่ใหญ่ที่สุดที่เกิดขึ้นในวันนี้

ในไม่ช้าก็มีการสัมภาษณ์ในข่าว หนึ่งในคนที่ถูกสัมภาษณ์คือปาร์ค ชุลโฮ

"ลี จุนฮยอก คุณกำลังดูอยู่หรือไม่"

จุนฮยอกค่อนข้างจะกังวลใจกับสิ่งที่ชุลโฮพูดเมื่อเขายกนิ้วและพูด

"คุณยอดเยี่ยม!"

จุนฮยอกรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและเกาหัว จากนั้นเขาก็นำผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำผลไม้ที่เขาทำหก เมื่อเขาก้มหน้าลงเช็ดพื้นโลกก็มืด

ตุ้บ

เสียงกำลังหายไปและจุนฮยอกไม่สามารถลืมตาได้เพราะแสงที่เข้ามา เขาหลับตา แต่แสงก็ยังคงส่องผ่านเปลือกตาของเขาและมันรู้สึกเหมือนกับว่าพวกมันกำลังเผาไหม้ดวงตาของเขา

"โอ้ยยยย"

จุนฮยอกร้องจนหมดสติ

มันผ่านไปนานแค่ไหน

เขามองไม่เห็นแสงที่กำลังจะเผาจอตาของเขาอีกต่อไปและมือกำลังปกคลุมดวงตาของเขา จากนั้นเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา เขาเอามือออกและเริ่มมองไปรอบๆ

"นี่คือที่ไหน"

มันเป็นสถานที่แปลกๆ เมื่อเขายกร่างกายขึ้นเขาก็มองเห็นสิ่งที่ดูเหมือนหอพักแต่ใหญ่กว่าห้องของเขาเล็กน้อย มีแสงสีขาวเงินส่องลงบนห้องและจุนฮยอกพยายามตรวจดูให้แน่ใจว่าเขายังครบสามสิบสอง

"อะไร"

เขากำลังสวมเกราะบนร่างกายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน มันดูเหมือนว่ามันหลุดมาจากหนังแฟนตาซีและมันก็ส่งเสียงดังเมื่อเขาตีมัน จุนฮยอกตะลึงจนพูดไม่ออกและลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว

มีอีกเรื่องให้ตกใจ

"อาการบาดเจ็บของฉันหายแล้ว!"

บาดแผลบนขาของเขาถูกรักษา เขาขยับขาของเขาหลายครั้งและอุทาน

"เกิดอะไรขึ้น"

เขาขยับหัวไปด้านข้าง จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่นุ่มนวลแนะน่าดึงดูด แต่คำที่มันพูดทำให้สับสนเล็กน้อย

[ยินดีต้อนรับสู่หุบเขาแห่งความตาย]

"หุบเขาแห่งความตายหรือ"

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยมองไปที่ที่เสียงมาและพบดาบกับโล่ข้างหน้าเขา

[คุณสามารถออกไปได้โดยใช้ทางเข้าหลัก]

จุนฮยอกหยิบดาบและโล่เพื่อปกป้องตัวเองในสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด ทันใดนั้นประตูก็ออกมาจากมุมของห้อง เขาได้ยินเสียงเมื่อเขาผ่านประตู

[สมุน 00110230]

เขาเห็นคนมากมายที่แต่งตัวเหมือนเขา ดูเหมือนพวกเขายังไม่เข้าใจสถานการณ์ในปัจจุบันของพวกเขา

"เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่"

จุนฮยอกต้องการถามคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ไม่มีโอกาสเมื่อมีชายที่มีรูปร่างใหญ่โตปรากฏตัวและดึงดูดความสนใจของทุกคน เขาสูงประมาณสองเมตรครึ่ง เมื่อเขายืนอยู่ข้างหน้าฝูงชนเขาก็ยกมือขึ้น

"จากนี้ไปทุกคนที่อยู่ทางด้านขวาของข้าจะติดตามข้า"

ชายคนนั้นชี้ไปและทางด้านขวาของเขาก็มีคนประมาณห้าสิบคน ชายร่างใหญ่หันกลับไปราวกับว่าเขาไม่มีอะไรจะพูดอีก จุนฮยอกไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของห้าสิบคนนั้น

จากนั้นชายที่มีแผลบนใบหน้าก็เดินไปข้างหน้าและตะโกน

"ที่นี่คือที่ไหน และแกเป็นใครถึงกล้ามาสั่งฉัน!"

ชายร่างใหญ่หันหัวเล็กน้อยและขดริมฝีปาก เขายิ้มอย่างน่ากลัวและกระโดดไปข้างหน้า ชายที่สูงสองเมตรครึ่งที่มีกล้ามเนื้อบินข้ามหัวของทุกคนและเตะหัวของชายที่ถามคำถาม

แผละ!

มันดูเกินจริงที่เฝ้าดูหัวแตกเหมือนแตงโม แต่กลิ่นของเลือดที่เข้าไปในจมูกของจุนฮยอกบอกเขาว่าทั้งหมดเป็นความจริง

ชายร่างใหญ่ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆและมองไปรอบๆตัวเอง จุนฮยอกคิดว่าชายร่างใหญ่กำลังจ้องตรงมาที่เขา ดวงตาของเขาเป็นดวงตาของคนที่ฆ่าคนไปแล้วมากมาย มีความบ้าคลั่งในดวงตาของเขาทำให้จุนฮยอกกังวล

"เราไม่มีเวลาเหลือมากนัก เจ้า เจ้าตามข้ามาด้วย!"

ในที่สุดชายร่างใหญ่ก็ชี้มาที่จุนฮยอก จุนฮยอกตัวแข็ง แต่ชายร่างใหญ่ไม่พูดอะไรอีก เขาหันกลับไปและเดินจากไป

จุนฮยอกกลืนน้ำลายและตามเขา แม้ว่าเขาจะถือโล่และดาบแต่เขาก็แน่ใจว่าถ้าชายร่างใหญ่ต้องการให้เขาตายเขาก็คงจะถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

คนห้าสิบคนตามชายร่างใหญ่ที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าของพวกเขาโดยไม่ส่งเสียงใดๆ ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงประตูขนาดใหญ่ที่สูงประมาณห้าเมตร เมื่อพวกเขาผ่านประตูพวกเขาก็เห็นบางอย่างที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต พวกเขาเห็นกำแพงปราสาทยุคกลางที่มีนักธนูอยู่ด้านบน เมื่อมองไปที่พวกมันจุนฮยอกก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ชายคนหนึ่งเดินมาหาจุนฮยอกและกระซิบกับเขา

"นายเป็นคนเกาหลีหรือ"

จุนฮยอกหันหัวไปและเห็นชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีอายุสามสิบปลายๆ เขาดูกังวลเมื่อเขามองไปรอบๆตัวเองในขณะที่พูดกับจุนฮยอก

"ใช่ คุณก็เป็นคนเกาหลีหรือ"

"ใช่แล้ว! นายรู้ไหมว่าเราอยู่ที่ไหน"

จุนฮยอกมองไปที่ท้องฟ้าในขณะที่เขาเดิน ท้องฟ้าสีม่วงซึ่งมันแปลกอย่างแน่นอน

"มันไม่ได้เหมือนฝันและมันทำให้ฉันกลัว"

"ฝันหรือ เมื่อไม่นานมานี้ฉันได้เหยียบสมองของคนตาย นี่เป็นเรื่องจริงแน่นอน"

.

จุนฮยอกมองไปที่เขาเมื่อเขาพูด ถ้าเขาเหยียบสมองของคนตายบางทีเขาก็ควรจะถามสุขภาพจิตของชายคนนี้ จุนฮยอกรู้สึกเหมือนเขาควรหลีกเลี่ยงชายคนนี้

ชายร่างใหญ่เดินอยู่ข้างหน้าของกลุ่มเมื่อเขามาถึงประตูของปราสาทและหันกลับมา เขามองไปที่คนห้าสิบคนและประกาศ

"อย่าออกห่าง ใครที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังจะตาย"

เขาไม่ได้ฟังดูเหมือนว่าเขากำลังล้อเล่น จุนฮยอกสั่นและจับโล่แน่น แม้จะมีขนาดเท่านี้โลกก็มีน้ำหนักที่เบามาก

ชายร่างใหญ่หันกลับไปและประตูของปราสาทก็เปิด เขามองเห็นถนนยาวเหยียดจากประตู ทั้งสองด้านของถนนมีต้นไม้สูงยี่สิบเมตรและถนนยาวมากจนเขามองไม่เห็นปลายถนน

ชายร่างใหญ่ไม่ได้พูดอีกต่อไป แต่เริ่มวิ่ง เมื่อเฝ้าดูชายร่างใหญ่จุนฮยอกก็ยังเริ่มวิ่ง ชายร่างใหญ่เพียงแค่วิ่งเหยาะๆเท่านั้น แต่เขาก้าวยาวมาก

ชายที่พูดกับจุนฮยอกก็ยังเริ่มวิ่ง

ทุกคนวิ่งไล่ตามชายร่างใหญ่และหลังจากที่วิ่งเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงก็มีคนๆแรกล้มลง ชายผิวดำคนหนึ่งก้าวไปบนก้อนหินและลุกไม่ขึ้น เมื่อมองไปที่ชายคนนั้นจุนฮยอกก็หยุด เขาก็มาถึงขีดจำกัดของเขาด้วยและคิดว่าเขาไม่สามารถทิ้งคนอื่นไว้เบื้องหลัง ชายร่างใหญ่บอกว่าถ้าใครล้มลงเขาก็จะตาย

เขามองไปที่ชายร่างใหญ่ที่ไม่สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นและก้าวต่อไป

จุนฮยอกเข้าไปใกล้ชายผิวดำและจับแขนของชายผิวดำพาดไว้ที่ไหล่ของเขา

"นายเป็นไรไหม"

ขายผิวดำตอบด้วยการส่ายหัวและค่อยๆพยายามลุกขึ้นยืน แต่ขาของเขาลากไปกับพื้น

ชายผิวดำมีปัญหากับข้อเท้าของเขา ในขณะที่จุนฮยอกช่วยเขาชายคนนั้นก็เห็นว่ากลุ่มอยู่ไกลออกไปแล้ว จุนฮยอกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจุดหมายปลายทางอยู่ที่ไหนและมันก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะอยู่ห่างจากกลุ่มนำ แต่เขาไม่สามารถทิ้งคนที่บาดเจ็บไว้ข้างหลัง

"สู้ๆ!"

ชายผิวดำเหลือบมองที่จุนฮยอกที่กำลังมองไปข้างหน้าและพูดเสียงเบา

"ขอบคุณ"

จุนฮยอกมองเห็นชายร่างใหญ่ที่กำลังมองมาที่พวกเขา แต่มันก็แค่นั้น ชายร่างใหญ่ยังคงวิ่งต่อไปและในไม่ช้ากลุ่มก็หายไปจากสายตา จุนฮยอกรู้สึกดีที่เขาแยกออกจากชายร่างใหญ่ที่เห็นได้ชัดว่าเป็นคนบ้าคลั่ง แต่เมื่อมองไปรอบๆเขาก็พบว่าตัวเองถูกล้อมรอบไปด้วยป่าและรู้สึกหวาดกลัว

"เฮ้อ ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน แต่ฉันจะไม่ตาย"

จุนฮยอกพยุงชายชุดดำและเคลื่อนที่ไปข้างหน้ากับเขา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด