ตอนที่ 3: วันสัมภาษณ์ 3
จุนฮยอกขึ้นรถไฟใต้ดินและในไม่ช้าก็รู้สึกหมดแรง ความสนใจของทุกคนจับจ้องมาที่เขาและมีคนไม่กี่คนเสนอที่นั่งของพวกเขาให้เขา
"เชิญนั่ง"
"ขอบคุณครับ"
เขานั่งลงและเห็นกลุ่มนักเรียนมัธยมปลายหญิงกลุ่มหนึ่งกำลังมองมาที่เขาและพูดคุยกัน
"คนๆนั้นไม่ใช่หรือ"
"อาจจะเป็นเขา"
จุนฮยอกได้ยินเสียงกระซิบเกี่ยวกับเขา แต่ไม่ได้สนใจ แม้ว่าเขาจะใช้ยาฆ่าเชื้อที่บาดแผลของเขามันก็ไม่ได้หมายความว่าบาดแผลของเขาถูกรักษา เขาไม่ได้คงทนจากอาการเจ็บปวด
จุนฮยอกกำลังก้มหน้าเมื่อนักเรียนหญิงคนหนึ่งเข้ามาใกล้เขา
"สวัสดีค่ะ"
จุนฮยอกหน้าตาบูดเบี้ยวเล็กน้อยเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น
"เราพูดถูก!"
"เธอกำลังพูดเรื่องอะไร"
"ดูนี่สิ นี่เป็นคุณใช่ไหม"
จุนฮยอกมองไปที่วิดีโอที่เขาช่วยคนบนรถบัสและหัวเราะเล็กน้อย
"ใช่แล้ว"
"ว้าว แจ็คพอต!"
"แจ็คพอตอะไร ทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็คงจะทำสิ่งเดียวกัน"
นักเรียนพูดคุยกันและหนึ่งในนั้นก็พูด
"คุณคะ ถ่ายรูปกับพวกเราได้ไหม"
"ฉันไม่มีอารมณ์"
"ได้โปรด"
พวกเธอเพิกเฉยต่ออาการบาดเจ็บของจุนฮยอกและเริ่มถ่ายรูปที่มีเขาเป็นพื้นหลัง จากนั้นพวกเธอก็ยุ่งอยู่กับการโพสต์ทุกอย่างใน SNS (แอพโซเชียลของเกาหลี) จุนฮยอกยิ้มให้กับสถานการณ์นี้และพิงกับพนักพิงบนที่นั่งของเขา
"ทำตามต้องการเถอะ"
เริ่มจากนักเรียนมัธยมปลายและคนอื่นๆมากมายเริ่มถ่ายรูปที่มีเขาเป็นพื้นหลัง พวกเขาถ่ายรูปในขณะที่จุนฮยอกกำลังนั่งพักผ่อน
--
ด้านหน้าของอาคารยี่สิบชั้นที่มีโมเดลรูปแคปซูล จุนฮยอกได้นัดสัมภาษณ์กับแคปซูลเอสที แคปซูลเอสทีผลิตยาทางการแพทย์หลากหลายชนิด เนื่องจากโรคลมหลับที่ผิดปกติและกลุ่มโคม่าบริษัทจึงยุ่งมาก พวกเขากำลังพยายามสร้างแคปซูลเพื่อช่วยคนที่อยู่ในอาการโคม่า
จนถึงตอนนี้ผลิตภัณฑ์ทางการแพทย์ทั้งหมดได้สร้างเป็นแคปซูลใหม่ที่มีให้ใช้สำหรับคนทั่วไป แน่นอนว่าราคาสูงมาก แต่มันก็ได้รับการพิสูจน์ทางประสิทธิภาพและ W.A.N.C.S. เลือกแคปซูลเป็นผลิตภัณฑ์เป็นทางการ
โรงพยาบาลไม่สามารถรองรับผู้ป่วยได้อีกต่อไปเพราะมีจำนวนมากเกินไปทำให้แคปซูลเป็นที่นิยมมากขึ้น แคปซูลสามารถช่วยดูแลผู้ป่วยอาการโคม่าได้จากที่บ้านของพวกเขา
ด้วยเหตุนี้แคปซูลเอสทีจึงได้กลายเป็นบริษัทใหญ่ ต่างจากตอนเริ่มต้น ตอนนี้บริษัทได้สร้างอุปกรณ์ทางการแพทย์ทั้งหมดและผลกำไรก็พุ่งทะยานขึ้นไปทำให้แคปซูลเอสทีกลายเป็นหนึ่งในสามบริษัทใหญ่ในเกาหลี และบริษัทได้อยู่หนึ่งในร้อยอันดับแรกของโลก
เขาใช้ความกล้าในการส่งใบสมัครที่แคปซูลเอสที เขาจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยในโซล แต่มันก็ไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง เขาให้ความสนใจกับผลการเรียนของเขา แต่คนอื่นๆมากมายก็มีประกาศนียบัตรที่คล้ายกัน
หลังจากเดินเข้าไปในล็อบบี้ของอาคารเขาก็ได้รับหมายเลขสัมภาษณ์และป้ายชื่อที่มีรูปของเขาดังนั้นเขาจึงห้อยไว้ที่คอ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนมองมาที่เขาและถาม
"คุณมาที่นี่เพื่อสัมภาษณ์ใช่หรือไม่"
"ใช่ ฉันต้องไปที่ไหน"
"ชั้นสามค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
จุนฮยอกพยายามที่จะผ่านเธอไป แต่เธอเรียกเขา
"การสัมภาษณ์เริ่มเมื่อสิบนาทีก่อน คุณควรรีบไป!"
"ขอบคุณครับ"
เขาไม่สามารถรีบไปได้แม้ว่าเขาต้องการ เขาโชคดีที่ไม่ได้ลากขาของเขาเดิน หลังจากที่เขาขึ้นลิฟต์เขาก็เห็นเงาสะท้อนของเขาบนประตูของลิฟต์และคิดว่าเขาควรล้างหน้า มันดูไม่ดี
เขาไม่สามารถทำอะไรกับบาดแผลที่ขาของเขาได้ แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเขม่าจากระเบิด เขาไม่คิดว่ามันสุภาพที่จะสัมภาษณ์ในสภาพนี้
ลิฟต์หยุดที่ชั้นสามและประตูก็เปิด จุนฮยอกออกมาอย่างเร่งรีบ เขาไปที่ห้องน้ำและถอดแจ็คเก็ตของเขาแล้วล้างหน้าของเขาอย่างเร่งรีบ หลังจากใบหน้าของเขาสะอาดเขาก็หวีผมและเห็นพลาสเตอร์ที่เป็นการ์ตูนบนหน้าผากของเขา เขานึกภาพใบหน้าของจิซุนชั่วครู่และยิ้มเล็กน้อย เขาสวมแจ็คเก็ตกลับและเดินออกไป
"หมายเลขสามสิบห้าลี จุนฮยอกอยู่หรือไม่"
"ฉันอยู่นี่"
เขาตอบอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงที่เรียกชื่อเขาดูตกใจหลังจากที่มองที่เขา เธอคิดว่าเขาควรไปโรงพยาบาลแทนที่จะมาสัมภาษณ์ แต่จุนฮยอกคิดว่าเขาอาจจะทำการสัมภาษณ์ได้ดี เขาอาจได้รับคะแนนเพิ่มเนื่องจากเขาได้รับประสบการณ์ที่มีค่ากับคนที่มีโรคลมหลับที่ผิดปกติและกลุ่มอาการโคม่า
จุนฮยอกเปิดประตูห้องสัมภาษณ์และรู้สึกว่าทุกคนให้ความสนใจที่เขา
ภายในห้องสัมภาษณ์มีผู้ให้สัมภาษณ์สามคนและผู้ถูกสัมภาษณ์สี่คนกำลังหันหน้าเข้าหาพวกเขาเพื่อเตรียมพร้อมที่จะเริ่มการสัมภาษณ์ จุนฮยอกพบที่ว่างและเดินไปนั่ง หนึ่งในผู้สัมภาษณ์ดันแว่นของเธอขึ้นและพูด
"หมายเลขสามสิบสาม คิม ดาแฮ"
"ครับ"
จุนฮยอกดึงดูดความสนใจของทุกคน แต่ผู้หญิงคนนั้นถามผู้ถูกสัมภาษณ์คนอื่น จุนฮยอกนั่งบนที่นั่งของเขาด้วยการยืดหลังให้ตรงรอถึงคิวของเขา
เธอถามคำถามที่คาดการณ์หลายประเภทและผู้ถูกสัมภาษณ์ก็ตอบด้วยความเชี่ยวชาญ เมื่อดูสิ่งนี้จุนฮยอกก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ในไม่ช้ามันก็ถึงคิวของเขา
"หมายเลจสามสิบห้า ลี จุนฮยอก"
"ครับ!"
จุนฮยอกตอบเสียงดัง แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มองที่เขา เธออ่านเอกสารและถาม
"ทำไมคุณถึงคิดว่าผู้คนถึงได้รับผลกระทบจากโรคลมหลับที่ผิดปกติ"
เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับมัน เหตุผลของการที่อยู่ของโรคลมหลับที่ผิดปกติยังเป็นคำถามที่นักวิชาการทั่วโลกกำลังหาคำตอบ
"ยังไม่มีการค้นพบที่แน่นอนครับ"
ผู้หญิงคนนั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นและสบสายตากับเขา
"ฉันต้องการรู้ความคิดเห็นของคุณ"
จุนฮยอกตกใจเล็กน้อย ในความเป็นจริงเสื้อผ้าของเขาสกปรกและเขาคาดว่าจะถูกถามเกี่ยวกับมัน จากนั้นเขาก็จะบอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นซึ่งจะให้พวกเขาประสบใจเขา
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้สนใจเสื้อผ้าของเขาและถามเขาด้วยดวงตาที่เยือกเย็น
จุนฮยอกรวบรวมคำตอบของตนเองและตอบ
"มันมักจะเกิดขึ้นในวันและเวลาที่่กำหนด พิจารณาจากจุดนี้มันอาจจะมีคนทำอย่างจงใจ นั่นคือสิ่งที่ผมคิด"
"มีคนก่อให้เกิดมันขึ้นหรือ ทำไมคุณถึงคิดว่ามันเป็นแผนการ"
ผู้ป่วยที่มีโรคลมหลับที่ผิดปกติมีมากกว่าหนึ่งแสนทำให้เกิดอุบัติเหตุที่คนได้รับบาดเจ็บมากกว่าห้าแสนคน ในขณะนี้พวกเขารู้ว่าโรคลมหลับที่ผิดปกติเกิดขึ้นในวันศุกร์และใช้มาตรการเพื่อป้องกันความเสียหายเพิ่มเติม อย่างไรก็ตาม แรกเริ่มมีอุบัติเหตุนับไม่ถ้วน
ถ้าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะแผนของใครบางคนมันก็ไม่ใช่ปัญหาเล็กๆ
จุนฮยอกกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและตอบคำถามต่อไป
"มันเกิดขึ้นเป็นประจำและนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้สงสัย"
ผู้หญิงคนนั้นมองที่จุนฮยอกครู่หนึ่งและพยักหน้า
"ดังนั้นนี่จึงเป็นความคิดเห็นของคุณ"
เธอดูราวกับว่าเธอไม่มีคำถามเพิ่มเติมใดๆกับเขาอีกต่อไปและถามผู้ถูกสัมภาษณ์คนต่อไป
"หมายเลขสามสิบหก คิม กิลเท"
จุนฮยอกรู้สึกว่าคิวของเขาโชคร้าย พวกเขาถามคำถามที่เกี่ยวกับงานกับผู้สมัครคนอื่นๆ ทำไมเธอถึงถามเขาในสิ่งที่เขาไม่สามารถตอบได้จริงๆ เขาตอบอย่างสุดความสามารถ แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น
จุนฮยอกมองเสื้อผ้าของเขา ทุกคนจะถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาไม่มีความรู้สึกใดๆ
ในไม่ช้าการถามคำถามก็สิ้นสุดลงและผู้หญิงคนนั้นก็พูด
"ทุกคนทำได้ดี ผู้สมัครที่ผ่านการสัมภาษณ์จะได้รับข้อความส่วนตัวดังนั้นจึงดูโทรศัพท์ของคุณให้ดี"
จุนฮยอกลุกจากที่นั่งและกำลังจะออกจากห้องเมื่อผู้หญิงคนนั้นเรียกเขา
"หมายเลจสามสิบห้า คุณลี จุนฮยอก"
เขาหันกลับไปและเธอก็พูดกับเขาอย่างสงบ
"ถ้าคุณเจ็บอย่างที่เห็นคุณก็ควรไปโรงพยาบาลก่อน คุณจะขายอุปกรณ์ทางการแพทย์เพื่อช่วยเหลือคนอื่นได้อย่างไรถ้าคุณไม่ดูแลร่างกายของตัวเอง"
เขากัดริมฝีปาก เธอไม่ได้ชี้ให้เห็นว่ามันไม่ถูกต้อง
"คุณไปได้แล้ว"
จุนฮยอกพยักหน้าเล็กน้อย
วันนี้เต็มไปด้วยความไม่แน่นอนที่ไม่สิ้นสุด มันเหมือนภาพเบลอ จุนฮยอกคว้าซี่โครงของเขาและเดินออกไป
"ตกลง ฉันควรไปโรงพยาบาล"
การสัมภาษณ์ไม่เป็นไปได้ด้วยดีเพราะโรคลมหลับที่ผิดปกติ แคปซูลเอสทีเกี่ยวข้องกับโรคลมหลับที่ผิดปกติ เขาคิดว่ามันผิดที่พวกเขาจะจ้างเขา
จุนฮยอกเดินไปที่รถไฟใต้ดินโดยไม่เหลือพลังงานใดๆ ในวันแบบนี้เขาไม่ควรนั่งแท็กซี่
--
หลังจากจุนฮยอกออกไปผู้สัมภาษณ์ก็หยุดเมื่อมีชายคนหนึ่งเข้าห้อง เมื่อชายคนนั้นเขามาผู้สัมภาษณ์ก็ลุกขึ้นยืนและทักทายเขา
ชายคนนั้นยกมือขึ้นเล็กน้อยและพูด
"โปรดออกไปชั่วครู่"
เมื่อผู้สัมภาษณ์ออกจากห้องชายคนนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ว่าง
"ผู้จัดการทั่วไปคิม อึนโซ"
"โปรดพูดผู้บริหารการคิม"
ชายคนนั้นที่ถูกเรียกว่าผู้จัดการคิมหัวเราะออกมาและพูด
"ไม่เป็นไรอึนโซ"
"เราอยู่ในบริษัทพี่ชาย"
"พี่รู้"
ผู้บริหารของแคปซูลเอสทีคิม ซ็อกฮุนมองที่ใบสมัครของจุนฮยอกท่ามกลางเอกสารที่ซ้อนกัน
"ชายคนนี้มาสัมภาษณ์ใช่ไหม"
"เขาไม่มีพื้นฐานและเขาก็มีประกาศนียบัตรที่ธรรมดา"
ซ็อกฮุนตอบคำถามที่จิกกัดของอึนโซอย่างสงบ
"จ้างเขา"
"อะไรนะ"
ซ็อกฮุนไม่ได้ให้ความสนใจและตอบ
"ฉันคิดว่าเราอยู่ในอาคารบริษัทใช่ไหม"
"ผู้บริหาร คุณรู้จักชายคนนี้หรือ"
ซ็อกฮุนทำเครื่องบินกระดาษด้วยใบสมัครของจุนฮยอกและขว้างไปที่อึนโซ ดวงตาของอึนโซเย็นชาและซ็อกฮุนก็พูดอีกครั้ง
"ถ้าเขามีประกาศนียบัตรที่ถูกต้องเธอก็ไม่ได้มองเขาในสถานะที่ดี แต่เธอควรจ้างเขา"
"ขอถามได้ไหมว่าทำไม"
ซ็อกฮุนพยักหน้า เขาดึงสมาร์ทโฟนของเขาออกมาและยื่นไปในอึนโซ มันเป็นวิดีโอของรถบัสที่มีรถยนต์ติดอยู่ตรงกลาง
ในไม่ช้ากระจกก็แตกและมีชายคนหนึ่งโผล่ออกมา ชายที่คุ้นเคยกำลังทำลายกระจกและวางแจ็คเก็ตของเขาเหนือกรอบช่วยให้ผู้สูงอายุออกจากรถบัส
อึนโซกำลังเฝ้าดูวิดีโอเมื่อเธอได้ยินเสียงของซ็อกฮุน
"มันใช้เวลาประมาณสามสิบนาทีตั้งแต่วิดีโอถูกอัพโหลดและมันก็มีคนดูมากมาย นี่เป็นวีรบุรุษของเราในเวลานี้"
อึนโซมองไปที่จุนฮยอกที่กำลังช่วยผู้สูงอายุและคนทั้งหมดในรถบัสรวมถึงคนขับที่ติดอยู่ในรถยนต์ที่อยู่ตรงกลางของรถบัส แล้วจุนฮยอกก็กลิ้งบนพื้นเมื่อรถบัสระเบิด
"ดังนั้นนี่คือเหตุผลที่เขาปรากฏตัวในการสัมภาษณ์สภาพนั้นหรือ" เธอคิดออกแล้วว่าทำไมเขาถึงมีสภาพแบบนั้น
เพื่อตอบสนองต่อคำพูดที่เย็นชาของเธอซ็อกฮุนก็ยิ้ม
"เขาน่ารักใช่ไหม"
อึนโซมองที่ซ็อกฮุนราวกับว่าเธอกำลังมองแมลงที่น่ารังเกียจ ซ็อกฮุนมองเธอและลุกขึ้นยืน
"จ้างเขา มันจะเป็นเพิ่มชื่อเสียงที่ยอดเยี่ยม"
"ดังนั้นเราก็ควรทำ"
เธอไม่ชอบสถานการณ์นี้ แต่เธอไม่มีเหตุผลที่ไม่จ้างเขา เพียงแค่มอบตำแหน่งในบริษัทให้เขามันไม่ยากสำหรับเธอ นอกจากนี้แคปซูลเอสทีจะได้รับชื่อเสียงจำนวนมากจากการจ้างเขา เมื่อคิดอย่างนี้มันก็ถูกต้องที่จะจ้างเขา
ซ็อกฮุนเดินไป
"กลับไปทำงานเถอะ"
หลังจากซ็อกฮุนจากไปอึนโซก็มองไปที่เครื่องบินกระดาษบนที่นั่งของเธอ มันทำจากใบสมัครของจุนฮยอก อึนโซหัวเราะ
"ฉันมองเห็นผ่านความคิดของเขาได้เลย แต่เขาก็ยังน่ารัก"
จุนฮยอกมาสัมภาษณ์ด้วยความหวังว่าจะได้รับคะแนนพิเศษจากการระเบิด แต่มันก็ยังดีมากที่เขาช่วยผู้คนจำนวนมาก เขาไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง เขายินดีเสี่ยงชีวิตของตัวเองเพื่อช่วยเหลือคนอื่นแทน
โรคลมหลับที่ผิดปกติสร้างกลิ่นอายแห่งความกลัวท่ามกลางผู้คนและบริษัทที่ทำเงินจากการรักษาผู้ป่วยอาการโคม่าไม่ได้รับการตอบรับอย่างดีจากผู้คน จากตำแหน่งของบริษัทการจ้างจุนฮยอกเป็นเรื่องใหญ่
