ตอนที่ 2: วันสัมภาษณ์ 2
จุนฮยอกพบวิธีผ่านหน้าต่างที่ถูกทุบ แต่มันมากเกินไปสำหรับคนชรา เขาเอาค้อนทุบรอบกรอบหน้าต่างเพื่อกำจัดเศษกระจกที่ติดอยู่ออก หลังจากนั้นเขาก็ถอดแจ็คเก็ตของเขาและวางไว้ที่กรอบหน้าต่างแล้วมองกลับไป
"ผมจะช่วยยก โปรดเข้ามาที่ละคน"
"ชายชราที่พันขาของจุนฮยอกเป็นคนแรก เขากำลังถือเครื่องปั้นดินเผา แต่ก็วางมันไว้ข้างๆและเดินไปที่หน้าต่าง จุนฮยอกจับมือของชายชราเพื่อช่วยให้เขาข้ามหน้าต่าง ทันใดนั้นเขาก็พบใบหน้าที่คุ้นเคย มันเป็นชายหยาบกร้านที่ขับรถที่ถูกชนไปก่อนหน้านี้ เขากำลังจับขาของชายชรา"
"ฉันจะช่วยเอง เร็วเข้า!"
"ขอบคุณ"
ในขณะที่ชายคนนั้นกำลังดูแลชายชราจุนฮยอกก็รีบช่วยคนอื่น เขาช่วยคนสี่คนผ่านหน้าต่าง คนสุดท้ายเป็นหญิงชราและเธอเดินโซเซ
"มันยาก"
"ผมจะช่วยเอง"
"จะไหวหรือ"
จุนฮยอกมองไปที่ฝากระโปรงของรถที่ชนหลังคาของรถบัสและพูด
"มันอาจจะระเบิด"
หญิงชราลังเล จุนฮยอกไปหาเธอและยกแขนเธอมาไว้ที่ไหล่ของเขา ในขณะนั้นสายรัดที่แข้งซ้ายของเขาก็มีเลือด แต่มันไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้
จุนฮยอกสามารถนำหญิงชราออกไปข้างนอกได้ ชายที่หยาบกร้านรับหญิงชราและพูด
"แก๊สกำลังรั่ว รีบออกมาเร็วเข้า!"
"รอสักครู่"
จุนฮยอกเข้าไปใกล้รถที่ตกลงมาผ่านรถบัส คนขับที่มีอาการโรคลมหลับที่ผิดปกตินั่งอย่างสบายในที่นั่งของเขาแม้ว่ารถจะถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ เขาดูปลอดภัยดังนั้นจุนฮยอกคิดว่าเขาต้องช่วยคนอื่น
เขาเดินผ่านรถที่ได้รับความเสียหายและไปด้านหน้าของรถบัส ผู้คนด้านหน้าต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น
"ชายหนุ่ม ประตูหน้าไม่เปิด"
"ผมคิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นถึงได้เอาค้อนมาด้วย"
จุนฮยอกยิ้มและเข้าไปใกล้หน้าต่างอย่างรวดเร็วและทำลายมันด้วยค้อน หลังจากนั้นเขาก็กวาดเศษกระจกจากหน้าต่างและตระหนักว่าเขาทิ้งเสื้อแจ็คเก็ตไว้ด้านหลัง
"เวรเอ้ย"
เขากำลังจะกลับไป แต่ทันใดนั้นแจ็คเก็ตก็โผล่ออกมาผ่านหน้าต่างที่แตก ชายที่หยาบกร้านกำลังยิ้มให้เขา
"รีบพาพวกเขาออกมาเร็วเข้า!"
จุนฮยอกพาทุกคนออกจากรถบัส เหลือเพียงตัวเขา คนขับรถบัสและคนขับรถยนต์ที่อยู่กลางรถบัสเท่านั้น
จุนฮยอกตัดสินใจช่วยคนขับรถบัสก่อน เขาพยายามปลดเข็มขัดนิรภัยของคนขับ แต่มันแตกและเปิดไม่ออก
"มีปัญหาเยอะจริงๆ!"
เขาตีมันด้วยค้อนและมันก็แตกเป็นชิ้นๆ จุนฮยอกดึงคนขับรถบัสมาทางเขาอย่างรวดเร็ว ร่างกายของคนขับที่ไม่รู้สึกตัวนั้นค่อนข้างหนัก จุนฮยอกขบฟันและดึงอย่างแรง เขาใช้เวลาสักพักในการลากคนขับไปทางหน้าต่าง เขาพิงกับรถบัสเพื่อพักและหายใจเข้าลึกๆ สายรัดที่หน้าแข้งของเขาคลายเล็กน้อย จุนฮยอกผลักคนขับไปที่หน้าต่างและพูด
"ผู้ป่วยที่เป็นโรคลมหลับที่ผิดปกติ"
"มันเป็นเพราะเขาหลับไปที่ทำให้ฉันเกือบตายจากอุบัติเหตุ" แม้ว่าเขาจะพูดไม่ดีแต่เขาก็ไม่ได้หยุดช่วย
จุนฮยอกส่งคนขับรถบัสให้เขาและมองกลับไป เหลือเพียงคนเดียวคือคนขับในรถยนต์ที่เห็นได้ชัดว่ามีโรคลมหลับที่ผิดปกติ รถขอบเขาถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ ฉันจะช่วยเขาอย่างไร
"เฮ้! แกควรออกมาด้วย!"
จุนฮยอกมองไปที่ชายที่ตะโกนอยู่ด้านนอกและพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"ให้ฉันตรวจสอบดูก่อนว่าฉันจะพาเขาออกไปได้ไหม"
จุนฮยอกเข้าไปใกล้และมองไปที่ประตูที่พัง เขาไม่สามารถเปิดมันได้ดังนั้นเขาจึงลองคิดเกือบนาทีและมองไปที่กระจกหน้าของรถยนต์และชนมันด้วยไหล่ของเขา
แคร๊ก
เขาทำทุกอย่างที่สามารถทำได้เพื่อทุบกระจก แต่รถเลื่อน เขาอาจอยู่ใต้รถยนต์เมื่อมันเลื่อน ดังนั้นเขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆและดึงกระจกมาทางตัวเขาเอง
ในขณะนั้นเขาก็เกือบจะร้องไห้ เขาไม่ได้รู้สึกถึงมันมาก่อน แต่ร่างกายซีกซ้ายของเขาเจ็บ เขาจะต้องทำซี่โครงหัก
"แก.....แกเป็นสมาชิกของทีมช่วยเหลือหรือ"
ทันใดนั้นจุนฮยอกก็ได้ยินเสียงของชายที่หยาบกร้าน
"ไม่ ฉันไม่ใช่"
"แกกำลังทำตัวเป็นฮีโร่หรือ ฉันคิดว่าแกเป็นคนในทีมช่วยเหลือ หลบไปด้านข้าง"
ชายคนนั้นจับกระจกหน้ารถที่แตกและดึงมันออกมาในครั้งเดียว จากนั้นเขาก็ปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยของคนขับและพูด
"เฮ้ ฉันจะดึงเขาออก แกไม่เป็นไรใช่ไหม"
"ฉันจะจับรถให้"
"แกคิดว่าถ้าแกจับมันรถจะไม่เลื่อนหรือ รถมันหนักมาก! แกหมายความว่ายังไงที่ว่าแกจะจับมัน"
"ยังไงฉันก็ควรลอง"
จุนฮยอกวางมือไว้บนกระโปรงหน้าของรถและวางไหล่ไว้ข้างใต้ ชายที่หยาบกร้านมองมาที่เขาและส่ายหัว จากนั้นเขาก็ดึงคนขับออกช้าๆ
แอ๊ดด
ในขณะที่คนขับขยับรถก็ส่งเสียงดังมากขึ้น ชายหยาบกร้านหยุดชั่วครู่ จากนั้นเขาก็ดึงคนขับออกมา จุนฮยอกรู้สึกถึงแรงกดที่เพิ่มขึ้นที่ไหล่ของเขา
โชคดีที่รถไม่ได้เลื่อนพร้อมกันในครั้งเดียว ชายคนนั้นดึงคนขับอย่างช้าและหนีออกไป
จุนฮยอกคิดว่าสถานการณ์อยู่ภายใต้การควบคุม จากนั้นแรงกดก็เพิ่มขึ้น เขารู้สึกราวกับว่าไหล่ของเขาถูกฉีกออกมากันดังนั้นเขาจึงกระโดดกลับไปข้างหลัง
โครม
ถ้าจุนฮยอกช้าไปเพียงชั่วครู่เขาก็คงจะถูกรถทับไปแล้ว ในขณะที่เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกชายที่หยาบกร้านก็ตะโกนอีกครั้ง
"เฮ้ แก๊สกำลังรั่ว ออกมาเดี๋ยวนี้"
"ตกลง"
จุนฮยอกเดินไปที่หน้าต่างที่แตก เขาเห็นเครื่องปั้นดินเผาของชายชราและคว้ามันแล้วผ่านหน้าต่างออกไปข้างนอก
ในขณะที่เขาแตะพื้นดินร่างกายของเขาก็กระทบกระเทือนอย่างแรง จุนฮยอกหน้าบูดเบี้ยว เขาเอาแจ็คเก็ตของเขาออกมาจากกรอบหน้าต่างและกดมันไว้กับหน้าอกของเขา เขาเดินออกไปอย่างไม่มั่นคง
จากนั้นเขาก็หันกลับไป เขาเห็นชายหยาบก้านกำลังลากชายที่มีโรคลมหลับที่ผิดปกติ
จุนฮยอกเดินไปหาเขาและช่วยเขา ในขณะที่พวกเขาลากคนขับออกจากรถบัสวมันก็มีการระเบิดที่ด้านหลังของรถบัส
ตู้ม
รถบัสบินขึ้นเมื่อรถที่ติดอยู่ข้างในระเบิด เศษกระจกที่แตกกระเด็นไปทั่ว จุนฮยอกตกใจจากการระเบิดและล้มลงไปบนพื้น
เขามองไปที่รถบัสสีแดงที่กำลังมีเปลวไฟและรถยนต์ เขาตระหนักถึงสถานการณ์ที่ไม่แน่นอนเมื่อเขาอยู่ข้างในและทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บซี่โครงและหน้าแข้งของเขา
จุนฮยอกเห็นชายชราเดินมาหาเขา มันเป็นชายชราคนเดียวกับที่พันหน้าแข้งของเขา ดังนั้นเขาจึงส่งเครื่องปั้นดินเผาคืนให้ชายชรา
"ผมเอามาให้ครับ"
"ขอบคุณ"
ชายชรารับเครื่องปั้นดินเผา จากนั้นก็มีเสียงปรบมือ จุนฮยอกเห็นรถยนต์คันอื่นจอดและผู้คนก็ล้อมรอบพื้นที่
ผู้คนกำลังยุ่งอยู่กับการถ่ายรูป จุนฮยอกมองไปรอบๆ เขาขบฟันและลุกขึ้นยืน ชายหยาบกร้านมองมาที่เขา
"แกชื่ออะไร"
"ลี จุนฮยอก"
ชายคนนั้นดึงนามบัตรออกมาและพูด
"ฉันชื่อปาร์ค ชุลโฮ"
จุนฮยอกรับบัตรและดูที่มันอย่างละเอียด มันบอกว่าเงินทุนชุลโฮ ดูเหมือนว่ามันเป็นบริษัทสินเชื่อส่วนบุคคล จุนฮยอกใส่นามบัตรไว้ในกระเป๋าของเขา
"แกมีความกล้า แกต้องการทำงานให้ฉันไหม"
"ฉันกำลังไปสัมภาษณ์งานวันนี้"
"สัมภาษณ์หรือ สภาพนี้เนี่ยนะ"
จุนฮยอกมองตัวเองและถอนหายใจยาวๆ
"อย่างน้อยฉันก็ควรจะไปแสดงตัว"
ชุลโฮส่ายหัวและพูด
"ต้องการนั่งไปด้วยกันไหม"
"ไม่ล่ะ ในวันแบบวันศุกร์ฉันควรขึ้นรถไฟใต้ดิน"
"แกพูดถูก เวรเอ้ย! ฉันไม่ควรขับวันศุกร์" ชุลโฮถอนหายใจและพูด "ไปเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่"
"ขอบคุณ"
อุบัติเหตุที่เกิดจากโรคลมหลับที่ผิดปกติสามารถรับเงินได้จาก W.A.N.C.S. (โครงสร้างตอบโต้โรคลมหลับที่ผิดปกติโลก) ที่เป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นจากแรงที่ไม่อาจต้านทานได้และการประกันภัยทุกครั้งจะได้รับการคุ้มครอง
ชุลโฮมองไปที่จุนฮยอกในขณะที่เขาเดินไปที่สถานีรถไฟใต้ดิน
"แกควรรับเงินประกัน โทรหาฉันเมื่อมีเวลา"
"ฉันจะโทรไป"
จุนฮยอกรู้ว่าเขาต้องรักษาบาดแผลและสำหรับเรื่องนั้นเขาจึงต้องการเงินประกัน ชุลโฮอาจเป็นพยานในคดีนี้ดังนั้นการรักษาทางการแพทย์ของเขาไม่ควรจะเป็นปัญหา เขาก้าวไปในสถานีรถไฟใต้ดินและพบร้านขายยา เขาเข้าไปข้างใน เภสัชกรมองที่เขาด้วยสายตาที่เบิกกว้าง
"คุณเป็นอะไรไหม"
จุนฮยอกยิ้มช้าๆและพูด
"ไม่ ฉันไม่เป็นอะไร ฉันต้องการเปอร์ออกไซด์และทูนิเก้"
(ทูนิเก้เป็นอุปกรณ์ห้ามเลือด)
เภสัชกรมองที่บาดแผลของจุนฮยอก
"ให้ฉันดูบาดแผลได้ไหม"
"ถ้าได้ก็ขอขอบคุณด้วย"
เภสัชกรนำเปอร์ออกไซด์กับทูนิเก้มาและคลายเศษผ้าเก่าที่ขาของจุนฮยอกเพื่อตรวจดู
"อะไรกันเนี่ย!"
เภสัชกรที่ตกใจมีป้ายชื่อบนหน้าอกของเธอ มันเขียนไว้ว่าโจ จิซุน จุนฮยอกกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเธอเทเปอร์ออกไซด์ลงบนบาดแผลของเขา
"โอ้ยยยย"
จิซุนมองไปที่จุนฮยอกที่กำลังจับต้นขาของเขาและกรีดร้อง เธอเอาผ้าพันแผลพันบาดแผลและกด
"ทนไว้"
"แต่..."
เขาไม่สามารถทนได้แม่ว่าเขาจะพยายาม เขาไม่สามารถจับไหล่ของจิซุนได้ดังนั้นเขาจึงจับได้แค่ต้นขาของเขาเท่านั้น จิซุนตบที่ขาของเขาเบาๆและพูด
"เสร็จแล้ว"
จุนฮยอกมองที่ขาของเขา ผ้าพันแผลถูกพันอย่างเรียบร้อย เมื่อมองไปที่มันจุนฮยอกก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง
"ขอบคุณ"
"ไม่ต้องพูดถึงมัน คุณได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร"
"มีอุบัติเหตุที่เกี่ยวข้องกับคนที่อยู่ภายใต้โรคลมหลับที่ผิดปกติ"
"คุณอยู่ในอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นข้างหน้าของอาคารนี้หรือ"
"ใช่"
เธอยิ้มและพูด
"เก็บใบเสร็จไว้ ประกันจะได้รับการคุ้มครอง"
"ขอบคุณมาก"
จุนฮยอกเอาบัตรเครดิตออกมา
"ราคาเท่าไหร่"
"รอสักครู่ เดี๋ยวฉันพันแผลบนหัวคุณให้"
มันทำให้เขาตระหนักว่าเขายังมีแผลบนหน้าผากของเขา
"เดี๋ยวฉันจะทำเอง"
"อยู่นิ่งๆ มันไม่บ่อยเลยที่ฉันจะได้ดูแลบาดแผล"
เธอยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็เทเปอร์ออกไซด์บนหน้าผากของเขา
"โอ้ย"
จุนฮยอกส่งเสียงร้องออกมา จิซุนยิ้มให้เขาราวกับว่าเธอกำลังสนุกกับช่วงเวลานี้ เธอมองบาดแผลของเขาแล้วพูดว่า
"โชคดีที่บาดแผลบนหน้าผากไม่ได้ร้ายแรง"
จิซุนพันผ้าพันแผลบนบาดแผลของจุนฮยอก
"บาดแผลนี้จะต้องไปโรงพยาบาล คุณรู้ใช่ไหมว่านี่เป็นเพียงการรักษาฉุกเฉินเท่านั้น"
จุนฮยอกตอบในขณะที่เธอสัมผัสกับหน้าผากของเขา
"ฉันรู้"
เธอคว้าบัตรเครดิตจากมือของจุนฮยอก
"เปอร์ออกไซด์สองดอลลาร์ ทูนิเก้สามดอลลาร์"
"แล้วผ้าพันแผลเท่าไหร่"
จิซุนส่งบัตรคืนและตอบ
"มันฟรี"
"มันเป็นเรื่องดีที่ฉันมาที่นี่"
จิซุนยิ้ม
"ถ้าคุณคิดแบบนี้คุณควรจะมาเป็นลูกค้าประจำ"
"ฉันจะเป็น"
จุนฮยอกเซ็นสำเนาใบเสร็จและรับบัตรของเขา ในขณะที่เขาเปิดประตูออกไปเธอก็ตะโกน
"อย่าลืมไปโรงพยาบาลล่ะ!"
