ตอนที่ 13: จังเกิ้ล(ตำแหน่งป่า) 1

สัปดาห์หลังจากที่เขารับการรักษาที่โรงพยาบาล แม้ว่าแม่ของเขาบอกว่าจะมาเยี่ยมในปลายสัปดาห์แต่แม่ของเขาก็มาที่โรงพยาบาลทุกวัน เขามีพยาบาลอยู่แล้วดังนั้นจึงไม่มีอะไรมากนักที่แม่ของเขาทำได้ เธอจึงกลายเป็นคู่สนทนาของเขา

เธอกำลังชมรายการโทรทัศน์และเขากำลังดูอยู่กับเธอในขณะที่เขาปรับสมดุลและปรับกล้ามเนื้อของเขา มันเป็นกายออกกำลังกายที่มีประสิทธิภาพในการรับรู้ถึงการปรับกล้ามเนื้อของเขา เขาเรียนรู้แม้แต่การทำให้กล้ามเนื้อของเขาแข็งเหมือนหิน แต่มันก็ยังมีอีกมากให้เรียนรู้

ก๊อกๆ

มีใครบางคนอยู่ที่ประตู

"ใคร"

ประตูถูกเปิดและคุณจางก็เข้ามาในห้องพร้อมกับคนที่คาดไม่ถึงอยู่ข้างหลังของเขา เธอกำลังถือถุงผลไม้ เมื่อมองไปที่โซมินจุนฮยอกก็เกาหัว ทำไมเธอถึงมาเยี่ยมในตอนที่แม่ของเขาอยู่ที่นี่ มันจะสร้างความเข้าใจผิด

มันเป็นเรื่องจริง ดวงตาของเฮจองแจ่มใส

จุนฮยอกส่ายหัวและพูด

"นี่เป็นแม่ของฉัน"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อจาง วูกุนจากแผนกวางแผนกลยุทธ์ของแคปซูลเอสที"

"โอ้ พระเจ้า! คุณเป็นเจ้าหน้าที่อาวุโสในบริษัทของเขา"

เฮจองยิ้มสดใสเมื่อโซมินแนะนำตัวเอง

"ยินดีที่ได้รู้ค่ะ ฉันเป็นเพื่อนร่วมงานคนใหม่ของเขาชื่อจอน โซมินค่ะ"

"พอเดาได้"

"นี่ค่ะ"

โซมินยื่นถุงผลไม้ให้เฮจองพร้อมกับยิ้ม

"นั่งลงสิ แม่จะไปปอกผลไม้"

"ไม่เป็นไรครับ"

เฮจองจับเอวของคุณจางและลากเขาไปนั่งเก้าอี้ โซมินมองไปรอบๆและนั่งลง เฮจองล้างผลไม้และปอกมัน

โซมินขอปอก

"หนูปอกเองค่ะ"

"แม่ไม่สามารถปล่อยให้แขกปอกมันได้! รอเดี๋ยว"

เธอมีประสบการณ์มากมายในการเป็นแม่บ้านและเธอก็ค่อนข้างมีทักษะในการปอกผลไม้ จุนฮยอกหันไปมองแขกของเขา เขาไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะมา

"คุณจอน โซมิน คุณถูกมอบหมายให้เข้าแผนกใด"

"ฉันได้รับมอบหมายให้เข้าสำนักงานใหญ่วางแผนกลยุทธ์"

"นั่นเป็นส่วนกลางของบริษัท"

จุนฮยอกดูตกใจและคุณจางก็อธิบายอย่างสงบ

"ในบรรดาพนักงานใหม่คุณจอน โซมินและคุณคิมจางโฮได้ตำแหน่งในสำนักงานใหญ่วางแผนกลยุทธ์"

แน่นอนว่าจางโฮจะได้ตำแหน่งในแผนกนั้นเนื่องจากเขาอยู่ในตำแหน่งที่สูงที่สุดในบรรดาพนักงานใหม่ แต่ตำแหน่งของโซมินนั้นไม่คาดคิด

คุณจางส่งซองจดหมายไปให้จุนฮยอก

"คุณได้รับตำแหน่งในแผนกโฆษณา"

เขารู้อยู่แล้วเพราะเขาได้ยินจากอึนโซ เขาหยิบซอง คุณจางยิ้มให้เขา

"ทันทีที่คุณฟื้นตัวเต็มที่คุณจะต้องรายงานตัว คุณจะได้รับเงินเดือนเดือนแรกกับบริษัท"

"มันถูกต้องใช่ไหม"

จุนฮยอกยิ้มยิงฟัน สำหรับเดือนแรกของเขาเขาได้รับเงินเดือนโดยยังที่ไม่ได้รายงานตัว เขารู้สึกดีกับเรื่องนี้ แม่ของเขานำจานที่เต็มไปด้วยผลไม้มา

"เอาผลไม้ไปกินระหว่างที่พูดคุยกัน"

ดวงตาของเฮจองเปล่งประกายในขณะที่มองโซมิน

"แม่จะออกไปข้างนอกสักครู่" เธอบอกจุนฮยอก

"ครับ"

เฮจองออกไปข้างนอกและคุณจางก็แทงผลไม้ด้วยส้อมและกินมัน

"ตามที่ทีมกู้ภัยบอก ความจริงที่ว่าพวกคุณทั้งคู่รอดชีวิตมาได้นั้นมันเป็นปาฏิหาริย์"

พวกเขาทั้งคู่ตกลงมาจากความสูงที่น่ากลัวและทั้งคู่รอดชีวิต มันอาจเรียกได้ว่าปาฏิหาริย์ ถ้ามันไม่ใช่พลังของจุนฮยอกอึนโซก็คงจะตายอย่างแน่นอน และถ้ามันไม่ใช่เทคนิคกล้ามเนื้อและการฝึกของอาร์ตลานที่สอนจุนฮยอกเกี่ยวกับวิธีที่ทำให้กล้ามเนื้อของเขาแข็งเหมือนหินเขาก็คงจะตายด้วยเช่นกัน

เขาไม่สามารถทำได้ก่อนเกิดอุบัติเหตุและเริ่มฝึกฝนเทคนิคของอาร์ตลานเพราะการตก การตกนั้นมีโชคดีในโชคร้าย

อาร์ตลานสามารถทนต่อดาบได้ จุนฮยอกยังไม่ถึงระดับนั้น แต่เขาก็เรียนรู้วิธีลดความเสียหายให้น้อยที่สุด

"ฉันโชคดี ในขณะที่ตกฉันโดนต้นไม้ที่ดูดซับแรงกระแทกจากการตก"

"อย่างงั้นหรือ โชคดีจริงๆ"

โซมินแทงแตงโมชิ้นหนึ่งและยื่นให้จุนฮยอก เมื่อมองไปที่ภาพนี้คุณจางก็หัวเราะ

"ฉันขอโทษด้วย ฉันควรจะรู้"

จุนฮยอกกินในคำเดียว

"มันจะรสชาติดีกว่าถ้ามาจากคุณจอน โซมินแทนที่จะเป็นคุณหรือ"

"ฮ่าๆๆ ฉันควรจะรู้"

ใบหน้าของโซมินแดงและคุณจางก็หัวเราะดังขึ้น คุณจางกินแอปเปิ้ลอีกและพูดคุย จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น

"โซมิน คุณจะอยู่ที่นี่หรือไม่"

"ไม่ค่ะ"

โซมินลุกขึ้นและจุนฮยอกก็พูด

"แล้วพบกันใหม่"

"รีบฟื้นตัวและไปรายงานตัว"

คุณจางแตะไหล่ของจุนฮยอกและออกจากห้อง โซมินตามหลังเขา แต่ก่อนที่เธอจะออกไปเธอก็พูด

"ดูแลตัวเองด้วย"

"แล้วเจอกันที่บริษัท"

โซมินจากไปและหลังจากผ่านไปสักพักหนึ่งแม่ของเขาก็เข้ามา เธอจ้องมองที่จุนฮยอกและพูด

"หญิงสาวคนนั้นเป็นใคร"

"เธอเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน ในระหว่างการฝึกพนักงานใหม่เธออยู่ในหมู่ของผม"

"แค่นั้นหรือ"

ถ้าเขาปล่อยให้เธอถามต่อเธอจะถามมากเกินไปดังนั้นเขาจึงพูดต่อ

"เธออยู่คนละแผนกกับผม ผมจะไม่ได้เจอเธอบ่อยๆ"

"อ๋อ เธอสวยจัง"

จุนฮยอกรู้อยู่แล้วว่าโซมินสวย แต่เขาไม่ได้อะไรจากการเห็นด้วยกับแม่ของเขาในเรื่องนี้ ไม่ว่ายังไงเมื่อเร็วๆนี้เขาคิดเกี่ยวกับอึนโซไม่ใช่ซูมินในขณะที่อยู่ในโรงพยาบาล

ในขณะที่เกิดอุบัติเหตุเขาวิ่งไปด้วยพลังทั้งหมดของเขา เขาไม่เคยใช้พลังงานทั้งหมดของเขาในระยะเวลาสั้นๆเพื่อใครบางคนในชีวิตของเขา ความคิดเดียวของเขาคือการช่วยชีวิตเธอตอนที่เธอตกลงไป

เขาคิดถึงเธอบ่อยครั้งแม้ว่าเขาจะไม่ได้มีความสัมพันธ์กับอึนโซ ทุกครั้งที่เขาคิดเกี่ยวกับเธอเขาจะรู้สึกเขาไว้วางใจได้

---

จุนฮยอกฝึกทุกวันจนถึงวันศุกร์ แต่เขายังไม่พอใจ เขาพยายามที่จะทำให้กล้ามเนื้อของเขาแข็งขึ้น แต่เขาก็ไม่สามารถทำให้พวกมันแข็งได้เหมือนตอนที่เขาตกลงมาจากหน้าผา

เขายังมีเรื่องอีกมากให้เรียนรู้และเขาก็ถอนหายใจ

วันนี้เขาได้ส่งผู้ดูแลไปแล้วและเขาอยู่คนเดียว แม่ของเขานอนในวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ครั้งนี้เขายังบอกให้เธอไป

เขาบอกให้พวกเขาอัญเชิญเขาในเวลาเดียวกับก่อนหน้านี้ ดังนั้นพวกเขาจึงอัญเชิญเขาในช่วงเวลาที่มีข่าวภาคค่ำบนทีวี เขากินอาหารเย็น เหลือเพียงสองชั่วโมงก่อนที่จะถูกอัญเชิญ

เขาสาบานว่าเขาจะรอดชีวิตให้ได้เหมือนครั้งก่อน แต่มันก็ไม่มีการรับประกันอะไร การตายไม่ใช่เรื่องผิดปกติในสนามรบมิติ

เขาเปิดใช้งานพลังของเขา นั่นเป็นเหตุผลที่เขารอดชีวิตในครั้งก่อนและใครจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในครั้งนี้ ในสนามรบที่เต็มไปด้วยการมีเวลาสิบวินาทีก็เหมือนทอง แต่เขาไม่สามารถพึ่งพาพลังของเขาได้เพียงอย่างเดียว

เมื่อเขาสร้างสนามพลังเขาจะต้องรออีกสองนาทีก่อนที่เขาจะสร้างได้อีกครั้ง เขาจะไม่เผชิญหน้ากับความตายมากมายในช่วงสองนาทีเหล่านั้นหรือ เขาพยายามฝึกสนามพลังของเขาให้อยู่นานขึ้น แต่ทำไม่ได้ เขายังไม่สามารถย่นระยะเวลาให้สั้นลงได้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาสามารถสร้างสนามพลังได้ทุกเวลาตามที่เขาต้องการและมันจะเป็นประโยชน์ หลังจากที่เขากลับไปที่สนามรบมิติเขาก็จะตรวจดูว่าเขาสามารถส่งสนามพลังไปให้คนอื่นได้หรือไม่

ถ้าเป็นไปได้มันจะช่วยได้มากเมื่อเขาอยู่กับอาร์ตลานและวีร่า

เขากำลังเตรียมตัวสงบจิตใจของเขาสำหรับสนามรบมิติเมื่อมีใครบางคนเคาะประตูห้องของเขา

"เข้ามาได้เลย"

ไม่มีใครจะมาเยี่ยมเขาในเวลานี้ แต่ประตูก็ถูกเปิดและชายคนหนึ่งที่สวมสูทก็เข้ามา จุนฮยอกมองไปที่เขาด้วยความอยากรู้

เขาก้าวไปด้านข้างและอึนโซที่อยู่บนรถเข็นอัตโนมัติเต็มรูปแบบก็เข้ามา เธอมองไปที่ชายคนนั้นในขณะที่เขาออกไปนอกห้องและปิดประตู

เธอจัดแว่นของเธอ แม้ว่าเธอจะนั่งรถเข็นอัตโนมัติแต่เธอก็ยังดูหยิ่ง

เธอมองมาที่เขาด้วยความเหนือกว่า

"คุณดีพอที่จะเคลื่อนย้ายไปรอบๆแล้วหรือ"

อึนโซแตะรถเข็นของเธอ

"นี่เป็นรถเข็นอัตโนมัติเต็มรูปแบบที่สร้างขึ้นมาใหม่ พวกเขาใช้กระบวนการในการสร้างแคปซูลกับสิ่งนี้ มันจะไม่ทำให้เกิดแผลกดทับและสร้างแรงกดดันต่อกระดูกเชิงกราน ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฉันสามารถนั่งทำงานได้ด้วยสิ่งนี้"

จุนฮยอกตระหนักถึงพลังที่แคปซูลเอสทีมี พวกเขาใช้เวลาแค่หนึ่งสัปดาห์ในการสร้างรถเข็นแบบนี้

"โครงการเป็นอย่างไรบ้าง"

อึนโซหัวเราะด้วยความขมขื่น

"มันยังอยู่ในขั้นตอนการทดลองทางคลินิก มันจะใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งปี"

เขารู้สึกเสียใจที่เธอต้องเป็นอัมพาตเป็นเวลาอย่างน้อยครึ่งปี

"ฉันไม่ควรปล่อยให้คุณเดินลงคนเดียว ฉันขอโทษด้วย"

อึนโซส่ายหัว

"มันเป็นการตัดสินใจของฉัน อย่าพูดถึงมันอีก"

อึนโซมองที่จุนฮยอกและพูด

"ฉันได้ยินมาว่าคุณจางมาเยี่ยมและมอบเอกสารมอบหมายให้คุณ"

"ใช่ ฉันถูกมอบหมายให้อยู่แผนกโฆษณา"

คิม อึนโซจ้องที่เขาอย่างสงบและพูดต่อ

"ถ้าคุณต้องการย้ายฉันสามารถทำได้"

จุนฮยอกมองไปที่เธออย่างเงียบๆ เธอมองไปรอบๆห้องและพึมพำ

"คุณสามารถย้ายไปที่แผนกวางแผนกลยุทธ์ได้"

นั่นเป็นแผนกที่เธอทำงาน จุนฮยอกถามอย่างระมัดระวัง

"งั้นฉันก็ไม่ต้องเป็นนายแบบแล้วหรือ"

"ไม่ คุณยังต้องเป็นนายแบบ"

จุนฮยอกคิดสักพักหนึ่ง

"งั้นฉันต้องการย้ายไปที่แผนกวางแผนกลยุทธ์"

อึนโซจ้องที่เขาสักพักหนึ่ง

"มันเป็นสถานที่สำหรับหัวกะทิ มันไม่ใช่ปัญหาที่จะย้ายคุณไปที่นั่น แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปรับตัว"

"ฉันจะทำให้ดีที่สุด"

อึนโซจัดแว่นของเธอ

"ตกลง ฉันจะย้ายคุณ ทำงานให้หนัก"

"คุณไว้วางใจฉันได้"

จุนฮยอกตอบด้วยความมั่นใจและเธอก็หัวเราะ เธอขยับมือของเธอไว้บนระบบนำทางของรถเข็นอัตโนมัติของเธอ รถเข็นหันกลับไป

"ขอบคุณ"

มันเป็นเสียงที่เบามาก แต่ความรู้สึกของเขาได้รับการพัฒนาอย่างมากเนื่องจากการที่เขาใช้เวลาอยู่ในสนามรบมิติและเขายังได้ยินคำพูดของเธอ

อึนโซตั้งสติและพูด

"เปิดประตู"

คนที่สวมชุดสูทสีดำที่อยู่ข้างนอกเปิดประตูและเมื่อเธอออกไปเธอก็พูดขึ้นมา

"ดูแลตัวเองด้วย ฉันจะพบคุณที่บริษัท"

"คุณออกไปได้แล้วหรือ"

เธอแตะที่รถเข็นของเธอและมองที่เขา

"ฉันมีสิ่งนี้ ฉันไม่ต้องอยู่ในโรงพยาบาลอีกต่อไป" เธอพูดและออกไป

เมื่อมองการจากไปของเธอเขาก็ตบริมฝีปากของเขา เธอบอกว่าเธอไม่ต้องอยู่ในโรงพยาบาลแต่เธอก็ยังมีเฝือกรอบต้นขาของเธอ

เธอควรพักผ่อนเหมือนเขา แต่เธอก็กลับไปทำงานจริงๆ เขารู้สึกเสียใจ

"ฉันจะได้เจอเธออีกไหม!"

เขามีหลายอย่างที่ต้องเตรียมตัวจากการย้ายไปที่แผนกวางแผนกลยุทธ์ แต่การได้พบเธออีกครั้งทำให้เขายิ้มได้

"ทุกอย่างขึ้นอยู่กับว่าฉันสามารถกลับมาได้หรือไม่"

จุนฮยอกยิ้มและมองออกไปนอกหน้าต่าง ภายนอกมันเริ่มมืดแล้วและเขามองเห็นดวงดาวในท้องฟ้าซึ่งมันพบได้ยากมาก ท้องฟ้าแจ่มใสในวันนี้และเขามองเห็นพวกมันมากมาย

"ที่นั่นท้องฟ้าจะเป็นสีม่วง"

จุนฮยอกจ้องไปที่ท้องฟ้าเงียบๆ เขาลืมปรับกล้ามเนื้อของเขาและหลับไป เสียงสัญญาณเตือนทำให้เขาตื่นและเขาก็ดึงโทรศัพท์มือถือออกมา

ในไม่ช้ามันก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องจากไป จุนฮยอกนอนบนเตียงอย่างเงียบๆและผ่อนคลาย มันจะผ่านไปกี่ชั่วโมง

เขาเห็นแสง

ในไม่ช้าเขาก็ไปที่สนามรบมิติอีกครั้ง