ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 2: วันสัมภาษณ์ 2

ตอนที่ 1: วันสัมภาษณ์ 1


ในขณะที่จุนฮยอก ลีมองไปในกระจกเขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆและขยับเน็คไทของเขา

"จุนฮยอก ลี แกจะต้องทำได้"

ดูราวกับว่าเขากำลังสะกดจิตตัวเอง เขาพูดกับกระจกและปิดตู้เสื้อผ้า เขาเดินไปรอบห้องนอนเพื่อดูว่ามันสะอาดแค่ไหน เมื่อมองไปที่ห้องที่เป็นระเบียบมันก็ทำให้เขาสงบใจลง

"เอาล่ะ"

เขารู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะออกมาได้ดี จุนฮยอกใส่รองเท้าสะอาดที่มันวาวและออกไปนอกประตู ระหว่างทางไปที่ป้ายรถเมล์เขาก็เอาสมาร์ทโฟนออกมา

ในขณะที่เขากำลังฟังคำถามที่เกี่ยวข้องกับการสัมภาษณ์ที่กำลังจะมาถึงเขาก็เห็นร้านขายของชำและเดินไปหามัน เมื่อเขาเห็นผู้หญิงยืนอยู่ข้างหน้าของเคาน์เตอร์ชำระเงินจุนฮยอกก็เปิดประตูที่มีกระดิ่ง

กริ๊งกริ๊ง

"ยินดีต้อนรับค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นพูด เธอก้มศีรษะเพื่อตอบสนองต่อเสียงกระดิ่ง เธอมองไปที่จุนฮยอกและยิ้ม "นายกำลังจะไปสัมภาษณ์ใช่ไหม"

"ฮ่าๆ ใช่แล้ว มีนมกล้วยไหม"

"มีค่ะ"

จุนฮยอกหยิบนมสองกล่องและวางไว้ที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน โซยอน ชินทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านขายของชำ เธอจ้องที่เขาและเริ่มสแกนกล่องนมให้เขา

จุนฮยอกยื่นให้เธอกล่องหนึ่งและพูด

"ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดี!"

โซยอนยิ้มทำให้เห็นรอยบุ๋มลึกที่แก้มของเธอและยกกำปั้นข้างหนึ่งมาทางเขา

"ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดี!" (ลองอ่านดูเห็นในเน็ตบอกว่ามันเป็นเหมือนกับมารยาทของประเทศเขา)

"ครั้งนี้ฉันจะได้งานแน่นอน" เขาพูดในขณะที่เขาออกจากร้านขายของชำ

โซยอนเฝ้าดูเขาไปและเอาหลอดดูดออกมา เธอแทงไปในกล่องนมและเธอก็เริ่มดื่มนม

"ครั้งนี้ทุกอย่างจะไปได้ด้วยดี" โซยอนพูด นี่เป็นครั้งที่ห้าที่เธอเห็นสถานการณ์นี้และเขาล้มเหลวในการหางานทุกครั้งก่อนหน้านี้

ในขณะที่โซยอนดื่มนมกล้วยของเธอเธอก็ได้ยินข่าวจากวิทยุ

"วันนี้เป็นวันศุกร์ ในช่วงสี่เดือนที่ผ่านมามีโรคลมหลับและอาการโคม่าที่ผิดปกติในวันศุกร์ เพื่อเป็นการป้องกันทุกท่านควรเดินทางออกไปข้างนอกให้น้อยที่สุดในวันนี้ เราจะพูดอีกครั้ง วันนี้เป็นวันศูกร์ ในช่วง....."

การกระจายข่าวทางวิทยุทำให้เธอตกใจและเธอก็กระซิบ

"เขาจะไม่ขึ้นรถเมล์ใช่ไหม"

ที่ป้ายรถเมล์จุนฮยอกกำลังฟังคำถามที่เป็นไปได้ในการสัมภาษณ์งานในสมาร์ทโฟนของเขา ในขณะที่รถบัสกำลังใกล้เข้ามาเขาก็เก็บสมาร์ทโฟนของเขา

ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาคิด มีคนไม่มากบนรถบัสคันนี้ เขานั่งข้างหลังคนขับโดยไม่ลังเล ที่นั่งไม่สบายเพราะมันอยู่เหนือล้อโดยตรง แต่มันก็ยังเป็นจุดที่ดีสำหรับเขาที่จะฝึกการสัมภาษณ์ต่อไป

ประตูปิดลง ขณะที่รถบัสกำลังจะออกก็มีใครบางคนเคาะประตูหน้า มันเป็นหญิงชรา ประตูรถบัสเปิดและเมื่อเขาเห็นเธอขึ้นรถบัสเขาก็ลุกขึ้นยืน

"เชิญนั่งครับ"

หญิงชรามองไปรอบๆรถบัสและนั่งลงบนที่นั่งที่เขาบอก ยกเว้นจุนฮยอกทุกคนรอบๆดูแก่

หญิงชรานั่งโดยไม่ขอบคุณเขา แต่เขาไม่สนใจและยืนอยู่ข้างเธอเพื่อฟังเสียงในสมาร์ทโฟนของเขา

ในขณะที่เขากำลังจดจ่อกับรถบัสที่กำลังจะออกจากป้ายเขาก็ได้ยินเสียงวิทยุ

"วันนี้้เป็นวันศุกร์ คุณกาฮี วันนี้คุณมาที่สตูดิโอยังไง"

เมื่อวิทยุพูดชื่อกาฮีจุนฮยอกก็ให้ความสนใจมากขึ้น กาฮีเป็นนักแสดงคนโปรดของเขา แม้เธอจะดูดีแต่เธอก็ไม่ได้รับความนิยมมาก อย่างไรก็ตาม เธอได้รับความนิยมเล็กน้อยจากการไปรายการวิทยุ

"วันนี้เป็นวันศุกร์ดังนั้นฉันจึงขึ้นรถไฟใต้ดิน มันเป็นเพราะอุบัติเหตุเมื่อสองเดือนก่อนตอนนี้รถไฟใต้ดินมีคนบังคับสามคนดังนั้นมันจึงปลอดภัย"

จุนฮยอกรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อฟังคำพูดของเธอ มันมีเรื่องต้องกังวล ตอนนี้เขากำลังขึ้นรถบัส เมื่อมองไปรอบๆผู้โดยสารส่วนใหญ่แก่มาก พวกเขาไม่สนใจเรื่องความปลอดภัย

"ทุกวันศุกร์ผู้คนจะได้รับผลกระทบจากโรคลมหลับที่ผิดปกติ ขณะที้มีผู้ป่วยจำนวนมากกว่าหกพันคนและภายในหนึ่งชั่วโมงคนที่ตกอยู่ในอาการโคม่าก็มีตัวเลขเกินหนึ่งแสน"

เสียงของกาฮีสั่นเล็กน้อย

"ฉันหวังว่าทุกคนจะตื่นอย่างปลอดภัย"

"นักวิชาการทั่วโลกกำลังทำงานเพื่อหาคำอธิบายกับปรากฎการณ์นี้ ดังนั้นข่าวดีจะมาในเร็วๆนี้ ตอนนี้เราควรมาฟังตอนของวันนี้"

จุนฮยอกหายใจเข้าลึกๆ

โรคลมหลับที่ผิดปกติทำให้คนหลับอย่างฉับพลัน มันแตกต่างจากโรคลมหลับปกติในขณะที่อยู่ในสภาวะโรคลมหลับที่ผิดปกติผู้คนจะไม่ได้รับบาดเจ็บ ตัวอย่างเช่น ถ้าคนๆหนึ่งประสบกับโรคลมหลับในขณะที่กำลังขับขี่มันก็จะมีอุบัติเหตุ อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุแต่คนที่ได้รับผลกระทบจากโรคลมหลับที่ผิดปกติจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ หลังจากนั้นพวกเขาก็จะอยู่ในอาการโคม่าและไม่ตื่นขึ้นมา

เมื่อพวกเขาได้รับผลจากโรคลมหลับที่ผิดปกติพวกเขาก็จะปลอดภัยจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น แต่อุบัติเหตุเหล่านั้นก็จะทำให้คนมากมายเสียชีวิต อุบัติเหตุที่ใหญ่ที่สุดเกิดขึ้นบนเครื่องบิน นักบินและผู้ช่วยนักบินหลับและชนกับโรงแรม มีคนมากกว่าสี่ร้อยคนเสียชีวิต เพราะเหตุนี้ความสนใจของโลกจึงจดจ่อกับเรื่องนี้ ตอนนั้นผู้คนคิดว่าพวกเขาหลับ อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ตอนนั้นพวกเขาก็ค้นพบเรื่องต่างๆมากมาย

หนึ่งในการค้นพบคือโรคลมหลับที่ผิดปกตินั้นเกิดขึ้นในวันศุกร์ คนส่วนใหญ่ที่ประสบจะมีอายุน้อยกว่าสี่สิบปีและมันรวมทั้งชายและหญิง ผู้คนที่ประสบกับโรคลบหลับจะมีความทนทานทางกายภาพ หลังจากนั้นเพียงหนึ่งชั่วโมงพวกเขาก็จะอยู่ในอาการโคม่าและร่างกายของพวกเขาก็จะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

จุนฮยอกเกร็งและดูสีหน้าของคนขับ คนขับอยู่ในวัยห้าสิบดังนั้นเขาจึงรู้สึกปลอดภัยอีกครั้งและพยายามที่จะมีสมาธิกับสมาร์ทโฟนของเขา

เขาได้ฟังคำถามสัมภาษณ์ แต่เขาไม่ได้สนใจมันแล้ว เขาถอนหายใจและกลับไปฟังรายการวิทยุ

เขาได้ยินเสียงของกาฮี

"ฉันหวังว่าทุกสิ่งทุกอย่างของทุกคนในวันนี้จะเป็นไปได้ แล้วพบกันใหม่สัปดาห์หน้า สวัสดีค่ะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอจุนฮยอกก็รู้สึกราวกับว่าการสัมภาษณ์ของเขาในวันนี้จะไปได้ด้วยดี ดังนั้นเขาจึงเก็บสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋าของเขา หญิงชราที่นั่งอยู่บนที่นั่งของเขาเรียกเขา

"พ่อหนุ่ม"

"ครับยาย"

"รถบัสคันนี้ข้ามเส้นเหลืองหรือเปล่า" เธอพูดในขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง

"อะไรนะ" จุนฮยอกหันหัวไปมองข้างหน้า ในขณะนั้นรถบัสกำลังข้ามเส้นเหลืองอย่างช้าๆ เขารีบไปที่คนขับซึ่งเขาพบว่าคนขับหลับไปแล้ว "เวรแล้ว!"

โรคลมหลับที่ผิดปกติควรจะส่งผลกระทบต่อคนที่อ่อนกว่า 40 เท่านั้น

จุนฮยอกหมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็วและข้ามไปด้านในของเส้นเหลือง แต่ขาคนขับที่หลับไปแล้วเหยียบคันเร่งและระยะทางกับรถคันหน้าก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

จุนฮยอกบีบแตร

ปิ๊น!

เมื่อได้ยินเสียงแตรหน้าต่างของรถคันหน้าก็เปิดและคนขับก็ชูนิ้วกลางให้เขา

"หลบไป!"

แม้ว่าเขาจะตะโกนแต่รถคันหน้าก็ยังวิ่งตรงต่อไป ดังนั้นจุนฮยอกจึงหมุนพวงมาลัยและพยายามหลบมัน อย่างไรก็ตาม รถบัสยังคงเร่งความเร็วและโดนกันชนหลังของรถคันหน้าเล็กน้อย

ตู้ม

คนๆนั้นไม่ได้คาดหวังว่าจะโดนชนและหน้าตาที่ดูไม่ดีของเขาก็ออกมานอกหน้าต่างและตะโกน

"ไอ้เวร! รถนี้...."

ในขณะที่เขากำลังจะสบถต่อเขาก็เห็นคนขับหลับและจุนฮยอกกำลังจับพวงมาลัย เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็ตกใจและหยุดสบถ โรคลมหลับที่ผิดปกติเป็นปัญหาทั่วโลก เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมัน

"หลบไป!"

ชายคนนั้นขยับไปและทำให้ตัวเองสงบลง

"ทุกสิ่งทุกอย่างยุ่งเหยิงไปหมด!" จุนฮยอกจับพวงมาลัยและตะโกนใส่ผู้โดยสารคนอื่น "ช่วยผมด้วย!"

"เกิดอะไรขึ้น"

ผู้โดยสารส่วนใหญ่แก่ แต่หนึ่งในนั้นดูเหมือนจะอายุสี่สิบ เขามาข้างหน้าและเริ่มตบคนขับ

"เฮ้ ตื่น!"

เพี๊ยะ เพี๊ยะ

แม้ว่าเขาจะตบแต่คนขับก็ไม่ตื่น เห็นได้ชัดว่ามันเป็นกรณีของโรคลมหลับที่ผิดปกติ จุนฮยอกเพ่งความสนใจใหม่

"เราต้องเหยียบเบรก จับพวงมาลัยไว้"

"ตกลง"

ชายที่มาช่วยจับพวงมาลัยไว้ในขณะที่จุนฮยอกผลักเท้าของคนขับจากคันเร่ง เขาเหยียดขาลึกเข้าไปและเขาก็เหยียบเบรก

เอี๊ยดดด

มาตรวัดความเร็วอยู่ที่ 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แต่มันก็เริ่มช้าลง ความเร็วลดลงและรถบัสก็หยุด จุนฮยอกถอนหายใจด้วยความโล่งอก

มันเป็นช่วงเวลาที่น่ากลัว

โครม

มีเสียงดังมาจากภายนอกผ่านหน้าต่างรถบัส จุนฮยอกหันไปมองแล้วเขาก็แข็งทื่อ คนขับรถในเลนตรงข้ามจะต้องมีอาการโรคลมหลับผิดปกติ รถชนรถอีกคันและมันก็พุ่งมาทางรถบัส รถกระเด็นออกจากพื้นและมันก็บินมาทางที่นั่งคนขับของรถบัส เมื่อมองเหตุการณ์ทั้งหมดนี้จุนฮยอกรู้สึกเหมือนกับว่าเวลาช้าลง

เขารีบผลักคนที่จับพวงมาลัยไปด้านข้างและตระหนักว่าเขาไม่มีเวลาพอที่จะหลบ

รถบินมาทางหน้าต่างแล้ว

ในขณะนั้นจุนฮยอกคิดเกี่ยวกับอาการโรคลมหลับที่ผิดปกติ เมื่อคนๆนั้นหลับไปจะสามารถทนต่อเหตุการณ์ทางกายภาพ ถ้าเขาไม่ได้ยินวิทยุในเวลาก่อนหน้านี้เขาก็คงจะไม่นึกถึงความจริงนั้น

จุนฮยอกซ่อนข้างหลังที่นั่งคนขับอย่างรวดเร็ว จากนั้นรถที่บินมาจากเลนตรงข้ามก็ชนหน้าต่าง

โครม

หน้าต่างแตกเป็นชิ้นเล็กๆและเนื่องจากแรงกระแทกทำให้รถบัสสั่นสะเทือนจากด้านข้าง จุนฮยอกที่กำลังซ่อนอยู่ข้างหลังที่นั่งคนขับตกใจจากแรงกระแทกและเริ่มสับสน

ด้วยความโชคดีที่รถที่บินโดนหน้าต่างเบี่ยงขึ้นไปและขึ้นไปอยู่ข้างบนของรถบัส ถ้ารถทะลุหน้าต่างและชนที่นั่งคนขับจุนฮยอกก็คงจะตายอย่างแน่นอน

จุนฮยอกผลักที่นั่งคนขับด้วยแรงทั้งหมดของเขาและลุกขึ้นยืน ในขณะนั้นเขารู้สึกว่าหัวของเขากำลังหมุนและเซไปมา เขาจับเสาเหล็กเพื่อทำให้ยืนได้อย่างมั่นคง

เมื่อมองไปข้างหลังเขาทุกคนก็ดูกลัว แต่ไม่มีใครตาย ชายที่จับพวงมาลัยดูไม่เหมือนว่าเขาต้องการการดูแลฉุกเฉินแม้ว่าจะมีเลือดออกเล็กน้อยเพราะมีรอยข่วนเล็กน้อยจากกระจกที่แตก เขาดูไม่เป็นไรเพราะจุนฮยอกผลักเขาออกไป

"ทุกคนไม่เป็นไรใช่ไหม"

"ชายหนุ่ม สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

"ผมสบายดี"

หญิงชราที่นั่งอยู่ในที่นั่งของเขาดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาและพูด

"หน้าผากของเธอมีเลือดไหลออกมาเยอะมาก"

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมเขารู้สึกเวียนหัว! ร่างกายของเขาอยู่ในสภาพที่น่ากลัว จุนฮยอกเอาผ้าเช็ดมาจากหญิงชราและเอามันกดกับหน้าผากของเขา

"ขอบคุณครับ"

"ไม่ต้องขอบคุณเรา! เธอช่วยเรา! เราควรขอบคุณเธอ!"

จุนฮยอกพูดด้วยรอยยิ้ม

"ยังไงก็ตาม เราควรไปขึ้นรถบัสคันอื่น ทำไมเราถึงไม่ลงรถกันก่อนล่ะ"

ทุกคนลุกขึ้นจากที่นั่งของพวกเขาอย่างระมัดระวัง

เอี๊ยดด

บางทีมันอาจเป็นเพราะน้ำหนักของรถที่อยู่ด้านบนของรถบัส หลังคาของรถบัสกำลังตกลงมาอย่างรวดเร็ว เขามองเห็นชายชราที่กำลังลุกขึ้นยืนจากที่นั่งของเขาอย่างเชื่องช้าและกำลังถือกระเป๋าอยู่

จุนฮยอกวิ่งไปหาเขา เขากอดชายชราและกลิ้งตัวไป

โครม

หลังคาของรถบัสฉีกออกและรถที่อยู่ด้านบนของรถบัสก็พุ่งลงมาโดนที่นั่งที่ชายชราเคยนั่ง จุนฮยอกถอนหายใจด้วยความโล่งอกและชายชราก็พูดว่า

"ชายหนุ่ม เธอเป็นอะไรไหม"

"ผมไม่เป็นอะไรครับ ปู่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

"ขาของเธอ"

จุนฮยอกมองลงไปที่ขาของเขาและพบว่ากางเกงของเขาขาดและหน้าแข้งซ้ายของเขาถูกตัดจนมีเลือดออก

ชายชราดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาและพันรอบหน้าแข้งของจุนฮยอก

"ผมทำเองได้ครับ"

"ในวันที่ฉันยังเด็กฉันเคยเป็นแพทย์ในกองทัพ" ชายชราพันรอบบาดแผลแน่น "เรามีปัญหาใหญ่ เราจะลงอย่างไร"

จุนฮยอกลุกขึ้นยืนและหยิบค้อนฉุกเฉินออกมาเพื่อทุบหน้าต่าง

"ปู่หลบไปด้านข้าง ผมจะทุบหน้าต่าง"

"ชายหนุ่ม เธอจะทำได้หรือ"

เมื่อรถยนต์ตกลงมาจากหลังคามันก็แยกรถบัสออกเป็นสองส่วนคือข้างหน้าและข้างหลัง มีคนห้าคนอยู่ข้างหลัง เขาตัดสินใจที่จะพาคนทั้งห้าออกจากไปก่อนแล้วไปข้างหน้า

"ผมทำได้" จุนฮยอกกระซิบราวกับว่าเขาพูดกับตัวเองและตีหน้าต่างอย่างแรงด้วยค้อนในมือของเขา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด