บทที่ 150 - ฉันจะสร้างบ้านของฉัน (4) [อ่านฟรีวันที่ 30/04/2562]

บทที่ 150 - ฉันจะสร้างบ้านของฉัน (4)

 

[มันกว้างดีนะ] (เลียร่า)

เลียร่าได้พึมพัมออกมาในขณะที่มองไปรอบๆพื้นที่กว้างขวางรอบๆประตูเชื่อมต่อกับไคโร ด้วยขนาดความกว้างของมันมากพอที่จะสร้างส่วนสาธารณะได้ถึงสองแห่งเลยด้วยซ้ำไป

[งั้นนายก็จะสร้างบ้านที่นี่...] (เลียร่า)

"เธอก็ดูของพวกนี้สิ"

ยูอิลฮานได้หยิบเอากองพิมพ์เขียวนับสิบ รวมไปถึงแผ่นที่ถูกตัดและพื้นที่เขาได้ทำไว้ออกมามากมายซึ่งดูแล้วมันสามารถจะนำมาสร้างเป็นคฤหาสน์ที่มโหฬารได้เลย มันมีการออกแบบที่แสนประณีตและมีรายละเอียดปลีกย่อยที่มากมายจนทำให้มันดูราวกับว่าถูกสถาปนิกชื่อดังเขียนขึ้นมา

เหงื่อเย็นๆได้ไหลลงมาจากหน้าผากของเอริเซียเมื่อเธอได้มองดูพิมพ์เขียวนี้

"นายท่าน ท่านทำทั้งหมดนี้เองเลยหรอ?"

"ใช่แล้ว ฉันได้เรียนมานิดนึงในตอนที่ฉันมีเวลาว่างน่ะ"

ยูอิลฮานได้เอากระดานดำขึ้นมาตั้งและติดกระดาษลงไป จากนั้นเขาก็กระจายวัสดุออกไปตามรายละเอีอดของมัน

"ดีล่ะ ถ้างั้นก็"

เอลฟ์กับเอริเซียต่างก็มีความตกตะลึงอยู่บนใบหน้า ในขณะที่ยูมิลได้ถูกสะกดจิตไปอย่างไร้เหตุผลแล้ว ยูอิลฮานได้หันไปยืนยันกับทูตสวรรค์สามคนที่อยู่บนหัวของเขา

"มันอีกนานแค่ไหนจนกว่าจะถึงมหาภัยพิบัติขั้นที่ 2?"

[จากพื้นฐานของโลกแล้วก็น่าจะประมาณหนึ่งเดือน นับตั้งแต่ครั้งแรกมันก็เกือบจะปีแล้ว] (เลียร่า)

[ถ้างั้นมันก็เป็นปีแล้วสินะ ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วมันจะนานกว่านั้นจากการที่นายใช้นาฬิกาทรายแห่งการเวลาก็ตาม] (เอิลต้า)

ยูอิลฮานกระทั่งใช้งานนาฬิกาทรายแห่งการเวลาในขณะที่สร้างวัสดุสำหรับบ้านของเขา เขากำลังจมลงอยู่ในความคิดที่จะสร้างป้อมปราการที่เป็นบ้านของเขาไม่ว่าจะต้องเสียอะไรก็ตามก่อนมหาภัยพิบัติขั้นที่ 2

"พวกเรามีเวลาหนึ่งเดือน ถ้าเธอเชี่ยวชาญในคู่มือที่ฉันให้ไปงั้นมันจะไม่มีปัญหาอะไร พวกเราจำเป็นก็แค่ สร้างรากฐานที่มั่นคง วางชิ้นส่วนด้านบนรากฐาน แล้วก็ทำหัตกรรมมานา"

[นายคิดที่จะทำทั้งคฤหาสน์ให้เป็นอาร์ติแฟคงั้นหรอ!?] (เอิลต้า)

หินพลังเวทย์คลาส 3 1800ก้อน กับหินพลังเวทย์คลาส 4 1 ก้อนได้ถูกใช้เป็นแกนกลางของมัน เขาได้เตรียมทุกๆอย่างมานานแล้ว

คฤหาสน์นี้ไม่ได้ต่างไปจากการตกผลึกของประสบการณ์การทำอุปกรณ์นับไม่ถ้วน การเรียนรู้ภาษาเวทย์ด้วยสกิลภาษ และการจัดการรับมือกับวัสดุที่หลากหลายที่เขาได้มาจากการชำแหละมอนสเตอร์เลย

"พวกเขาจะไม่สร้างมันข้างหน้าเกต อย่างแรกเลยเราจะต้องสร้างรั้วขนาดใหญ่ขึ้นโดยใช้เกตเป็นศูนย์กลาง แล้วก็ทำพื้นที่ฝึกเพื่อรวบรวมกองกำลังจากไคโรไว้ในกรณีที่เราต้องการพวกเขา แล้วฉันก็จะค่อยไปสร้างบ้านแถวนี้แล้วก็ทำกำแพงคลุมให้มากขึ้นกว่าแบบนี้..."

การบรรยายการสร้างคฤหาสน์ของยูอิลฮานได้ดำเนินไปถึง 20 นาที ลูกน้องของเขาต่างก็เจอกับปัญหาที่จะต้องรับข้อมูลมากมายเข้ามาในหัว

"ท่านจักรพรรดิ?"

เอลฟ์ที่ภักดีที่สุดและฉลาดที่สุด โจรฟีเรียได้ถามมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

"จะเกิดอะไรขึ้นหากมีสิ่งผิดปกติขึ้นมาระหว่างการสร้างบ้าน? อย่างการทำผิดหรือวางตำแหน่งผิด..."

"ไม่เป็นไร ฉันก็จะไปแก้ไขข้อผิดพลาดเล็กๆน้อยๆด้วยหัตถกรรมมานา เธอก็แค่พยายามให้มากก็พอแล้ว"

ไม่มีทางรอดแล้ว! พวกเธอได้แต่ต้องยอมรับในชะตากรรมของตัวเอง

เขาได้ออกแบบบ้านของเขาให้มีถึงสามชั้น แน่นอนว่าหากมันมีแค่ตัวบ้านอย่างเดียวมันก็คงดูเหงาน่าดูทำให้เขากยังได้วางแผนที่จะสร้างโรงเก็บของอเนกประสงค์หลังเล็กๆไว้ด้านข้างและหอพักเอาไว้สำหรับพวกหมาป่าที่จะออกมาด้วย

[ฮึ่ม โอเคตามสบาย!] (เอิลต้า)

"ฉันไม่ได้คิดอะไรเรื่องสวนหลังบ้านมากนักเพราะว่าทุกๆครั้งที่พวกหมาป่ามาสวนได้พังลงแน่ แต่ฉันจะสร้างสระว่ายน้ำสวยๆแทน"

[เยี่ยมไปเลยสระว่ายน้ำ!] (เลียร่า)

เลียร่าได้แสดงความยินดีออกมา เธอได้จินตนาการไปถึงว่าเธอจะใส่ชุดว่ายน้ำอะไรดีแล้ว ในขณะเดียวกันสเปียร่าได้พูดออกมาด้วยใบหน้าแหยงๆ

[ฉันคิดว่านายไม่ชอบเรื่องการตกแต่งศิลปะซะอีกนะ.... แล้วนี่มันอะไรกันที่นายเอาเวลาที่มีค่ามาเล่นอะไรเด็กๆแบบนี้...] (สเปียร่า)

[มนุษย์ก็มีความฝันนะ ถึงเราจะลืมมันไปหลายครั้งก็ตามแต่ยูอิลฮานก็ยังเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอยู่ จริงๆแล้วมันก็ไม่แย่นะที่เขาจะมีด้านแบบนี้ แค่นิดๆหน่อยๆมันไม่น่าจะมีปัญหาอะไร...] (เอิลต้า)

ยังไงก็ตามไม่ว่าใครมาเห็นสิ่งที่ยูอิลฮานทำมันก็ไม่ใช่แค่นิดๆหน่อยแล้ว

[ฉันเข้าใจนะว่านายอยากจะสร้างบ้านสุดทนทานกับบ้านสุดเจ๋ง แต่ว่านี่มันไม่มากไปหน่อยหรอ!?] (เอิลต้า)

ยูอิลฮานที่กำลังอยู่ในสภาพที่เหมือนสะกดจิตได้เมินพวกเธอไปและพูดต่อออกไป

"ฉันได้ทำโครงสร้างคฤหาสน์เสร็จแล้ว งั้นฉันก็จะทำส่วนต่อไปแล้วนะ"

"มันยังจะมีอีก!?"

ในตอนนี้สมองของนักรบเอลฟ์ไมเรย์ได้มาถึงขีดสุดแล้วทำให้เธอตะโกนออกมาอย่างตกตะลึง

"ใช่แล้ว มันยังมีสิ่งที่สำคัญที่สุดเลยเหลืออยู่"

ยังไงก็ตามยูอิลฮานได้หยักหน้าและพูดตอบเธอกลับไปอย่างไร้ความปราณี แต่ว่าสิ่งต่อมาที่เขาพูดมันไปในทิศทางที่ต่างไปจากที่ไมเรย์คิดเล็กน้อย

"สิ่งที่ฉันพูดมาตลอดจนถึงตอนนี้ก็คือภายนอกของคฤหาสน์ที่มองเห็นได้จากด้านนอก และนับจากนี้ไปฉันกำลังจะพูดถึงรายละเอียดออฟชั่นที่อยู่ข้างในป้อมปราการนี้"

[ป้อมปราการ?] (เลียร่า)

"ใช่ ป้อมปราการ"

ตาของยูอิลฮานได้เป็นประกาย

"คฤหาสน์หลังนี้จะกลายมาเป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่งที่สุดบนโลก แม้ว่าในตอนนี้มันจะยังเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่ว่ายังไงในท้ายที่สุดฉันตั้งเป้าไว้ว่าจะทำให้มันบินไล่ล่ามอนสเตอร์ได้!"

[งั้นความฝันของนายมันไม่ใช่คฤหาสน์ธรรมดาแต่เป็นป้อมปราการเคลื่อนที่!?] (เอิลต้า)

"นั่นแหละใช่เลย!"

แม้กระทั่งสระน้ำที่มาแทนที่สวนก็ยังเป็นหนึ่งในกระบวนการที่จะดึงพลังของเกราะเขาออกมาเป็นอาวุธด้วยเช่นกัน น่ากลัวจริงๆเลย

[นี่มันไม่ใช่สถาปัตยกรรมแล้ว...] (เลียร่า)

เลียร่าได้พึมพัมออกมาด้วยน้ำเสียงที่มืดมนเมื่อได้รู้ถึงความจริง ยูอิลฮานได้อธิบายถึงความหลากหลายของอาวุธและกับดักที่มีอยู่ทั่วคฤหาสน์ของเขาต่อไปขณะที่ฮัมเพลงไปด้วย

[นี่มันก็คือการตีเหล็กที่มีขนาดมหีมา!] (เลียร่า)

[ในเวลาเดียวกันมันก็ยังมีการทำหัตถกรรมมานาอีกด้วย] (เอิลต้า)

ในตอนนี้ทุกคนได้รู้ถึงความตั้งใจจริงของยูอิลฮานแล้ว ยูอิลฮานได้เสริมรากฐานบนคฤหาสน์ด้วยกองวัสดุจำนวนมหาศาลในทันที

ตามปกติแล้วงานก่อสร้างที่มีขนาดใหญ่แบบนี้จะต้องใช้เวลาไม่น้อยเลย แต่ด้วยพลังเหนือมนุษย์ของยูอิลฮานกับการควบคุมเก็บของระยะไกลของช่องเก็บของทำให้มันเป็นไปได้ง่ายๆแล้ว

"ในตอนนี้ถึงเวลาปูพื้นแล้ว"

งานก่อสร้างที่ดูจะต้องใช้เวลาหลายเดือนได้สำเร็จด้วยการขยับปลายนิ้วของยูอิลฮาน เมื่อลูกน้องของยูอิลฮานได้เห็นยูอิลฮานจัดารหน้าที่ใหญ่ๆไปให้แล้วทำให้พวกเขามีความหวังที่จะหลุดพ้นจากแรงงานบ้างแล้ว

"ดีล่ะ มาเริ่มกันเถอะ"

"ครับ!"

"ฟู่ววว..."

เพราะอย่างนี้ยูอิลฮานกับพรรคพวกได้เริ่มการก่อสร้างป้อมปราการขึ้น นี้คือการสร้างป้อมปราการด้วยการตีเหล็กและหัตถกรรมมานาเป็นพื้นฐาน โดยปกติสิ่งนี้จะไม่มีให้เห็นเลยต่อให้โลกนั้นจะผ่านมหาภัยพิบัติขั้นที่ 3 ไปแล้วก็ตาม

*****

หลังจากหลายๆกลุ่ม หลายๆตระกูล แม้กระทั่งประเทศก็ยังถูกกำจัดไปด้วยจากการที่ใส่ความยูอิลฮาน ความโกรธของผู้คนก็เย็นลงเล็กน้อยและสถานการณ์ก็ได้ลดความรุนแรงลงเช่นกัน

แม้ว่าจะมีหลายคนที่บอกว่าพวกเขาควรจะทำลายประเทศทิ้งไปแล้วสร้างขึ้นมาใหม่ก็ตามแต่ว่าด้วยมหาภัยพิบัติขั้นที่ 2 ที่ใกล้เข้ามาแล้วทำให้มันไม่มีเวลามากพอที่จะวางรากฐานของประเทศใหม่ให้มั่นคงได้

รัฐบาลต่างๆที่ได้เห็นความรุนแรงจากการโจมตีซูซาโนะได้เป็นกังวลในอนาคตของตนเองได้เลือกที่จะถอยห่างออกจากการเมืองในรูปแบบเดิมและทุ่มเททรัพย์การทั้งหมดไปกับการเตรียมรับมือมหาภัยพิบัติขั้นที่ 2

ที่หลบภัยหลายแห่งได้ถูกสร้างขึ้นมาด้วยวัสดุใหม่ที่พวกเขามีอันน้อยนิด ในขณะเดียวกันกลุ่มต่างๆกับทางการทหารได้ดูแลความปลอดภัยในจุดที่มีประชาชนหนาแน่น และพวกเขาได้บอกถึงสถานที่มากมายที่ที่มีดันเจี้ยนในอนาคตและพวกเขาก็ทำการย้ายผู้คนมากมายไปจากที่แถบนั้น

ขณะเดียวกันแวนการ์ดก็ได้ลดราคาของอุปกรณ์ระดับพื้นฐานลงไปและอนุญาติให้ผู้คนติดอาวุธพวกนี้ได้มากขึ้น แม้กระทั่งการขายอาร์ติแฟคปองกันตัวเองให้กับคนที่ไม่มีพลังก็ยังเริ่มขึ้นแล้ว

"ประธานของแวนการ์ดคือยมทูตที่มีชื่อเสียงจริงหรอ?"

"งั้นซูซาโนะก็เป็นคนเกาหลีจริงๆ"

"ชื่อจริงๆเขาถูกเปิดเผยมาแล้ว เขามีชื่อว่ายูอิลฮาน"

"เป็นชื่อที่ดีเลยนะ"

รัฐบาลจากหลายๆประเทศต่างก็อยากที่จะไปเจอยูอิลฮาย ครอบครัวคังอยากที่จะป้องกันเรื่องพวกนี้ไว้ก่อนแต่ว่าในตอนนี้มันอยู่เกินกว่าที่พวกเขาจะรับมือได้แล้ว

เริ่มจากประเทศญี่ปุ่น อเมริกา จีน รัสเซีย อังกฤษ ฝรั่งเศษ อิตาลี สวิตสแลน แคนานา.... ประเทศมากมายได้ส่งความคิดถึงมาให้กับเขา สำหรับบางประเทศที่เสียพลังส่วนใหญ่ไปหลังมหาภัยพิบัติแล้วหัวหน้าประเทศพวกนั้นได้เดินทางมาเกาหลีด้วยซ้ำไป

ยังไงก็ตามพวกเขาต่างก็ทำไม่สำเร็จยูอิลฮานตอนนี้ได้อยู่ในดินแดนของเขาที่ล้อมไปด้วยกำแพงที่เขาสร้างขึ้นมา โทรศัพท์ของเขาก็ถูกปิดำว้นานแล้ว

ดังนั้นผู้คนจึงหันไปเล็งเป้าที่ครอบครัวของยูอิลฮานแทน แต่ว่านี่มันเป็นไปไม่ได้เลย พ่อของยูอิลฮานยูยงฮานได้ทำงานอยู่ที่แวนการ์ดและแม่ของเขาคิมเยซูไม่ยอมให้ใครเข้าไปในบ้านได้เลยนอกไปจากยูยงฮาน!

มันไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่มีใครลองวิธีการฝืนบังคับ 'เล็กน้อย' แต่ว่าคนที่ลองทั้งหมดต่างก็ต้องหนีออกมาเมื่อได้เจอกับประสบการณ์เฉียดตาย ในที่สุดคนก็รู้แล้วว่าแม่ของยูอิลฮานก็เป็นคนที่มีความสามารถมากๆคนหนึ่งเหมือนกัน

"ครอบครัวนี้นี่อะไรกัน!"

"อ๊า ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้เกิดมาแบบธรรมดาแน่ แต่นี่มัน...!"

เมื่อความท้าทายทั้งหมดที่หายไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่คังชานที่ยังเป็นที่สงสัยอยู่ ตอนนี้ตัวตนของพ่อยูอิลฮานคังชานยิ่งได้ถูกเข้าใจผิดๆไปมากขึ้น และความลึกลับของยมทูตยูอิลฮานได้เพิ่มขึ้นไปในทุกๆวัน

[ดูสิ เขาไม่ใช่มนุษย์]

[นายไม่คิดหรอว่าเขาเป็นทูตสวรรค์ที่ลงมาเป็นฮีโร่ให้เราน่ะ?]

[ตอนนี้โอกาสใหญ่ได้มาถึงโลกแล้ว ฮีโร่คนที่ปกป้องมนุษยชาตินับตั้งแต่โบราณกาล...!]

เพราะแบบนี้ตำนานพื้นเมืองเรื่องของเขาได้ถูกสร้างขึ้นมาอีกครั้ง นี่คือสิ่งที่แสดงให้เห็นว่ามนุษยชาติได้หวังพึ่งเขาและให้ความหวังกับเขามากแคไหน หากว่ายูอิลฮานยูอิลฮานไม่ได้ยั้งพลังไว้ในตอนนี้ดีไม่ดีอาจจะไม่ได้จบแค่นี้ บางทีมันอาจจะกลายเป็นว่าเขาได้กลายเป็นศาสดาของศาสนาใหม่แน่

"...เรื่องข้างนอกมันเป็นแบบนี้แหละ..."

คังมิเรย์ได้อธิบายจนจบลงและมองดูฉากของคฤหาสน์ข้างหน้าที่ใกล้จะเสร็จลงแล้ว สายตาของเธอได้เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

ภาพของเลียร่าที่ถือชิ้นเพดานหนักๆบินอยู่ด้วยสองปีกของเธอทำการก่อสร้างเป็นส่วนที่น่าประทับใจและตกใจมาก

"คุณยูอิลฮาน คุณกำลังสร้างคฤหาสน์ที่นี่..."

"เฮ้! มันเอียงแล้วนะ!... ห๊ะ? คุณพูดว่าอะไรนะ?"

ยูอิลฮานที่ทำหน้าที่ทั้งเป็นคนจัดการและช่างก่อสร้างหมายเลยหนึ่งได้หันหน้ากลับมาถามคังมิเรย์

"คุณอิลฮานนนน แต่งงานกัน! ฉันก็อยากจะอยู่ที่นี่ อั๊ก!"

"โอ้ ไม่มีอะไรหรอก"

แม้ว่าคำว่า 'ไม่มีอะไร' ของคังมิเรย์จะเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับนายูนาที่นอนหงายอยู่ที่มันไม่ใช่เรื่องปกติเลย

ยังไงก็ตามเนื่องจากความสนิทกันระหว่างคังมิเรย์กับนายูนาทำให้เขาไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาได้หันกลับไปตะโกนใส่ลูกน้องของเขาที่ทำงานอยู่แทน

"เร่งอีกหน่อยสิ! พวกเราต้องทำมันให้เสร็จก่อนมหาภัยพิบัติขั้นที่ 2 จะมาถึงนะ!"

"โอ้!!"

ลูกน้องของเขาได้ตะโกนกลับออกมาอย่างมีพลังและเพียงเมื่อยูอิลฮานกำลังจะกลับไปทำงานต่อ ข้อความสีเขียนก็ได้เด้งขึ้นมาอย่างต่อเนื่องแม้ว่าเขาจะยังไม่ได้ทำอะไรเลย

[ผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณลิงเคียร่าได้ดูดซึมบันทึกส่วนหนึ่งของโลก 'นิวราด']

[บันทึกแห่งโลก 100/100]

[คุณได้รับฉายา 'กบที่พ้นจากกำแพง' คุณสามารถจะกลับไปในโลกที่คุณเกิดได้ตลอดไม่ว่าคุณจะอยู่ในโลกไหน คุณยังจะสามารถไปที่โลกอื่นได้ด้วยเช่นกันด้วยการใช้มานา เวลาคูลดาวน์คือหนึ่งสัปดาห์หลังจากการใช้งาน]

[อิลฮาน มีอะไรหรอ...?] (เลียร่า)

[ยูอิลฮาน?] (เอิลต้า)

"คุณอิลฮาน?"

"...อ่อ เปล่าๆ"

เมื่อยืนยันถึงฉายาใหม่ที่น่าทึ่งแล้ว เขาได้คิดไปถึงสถานการณ์บ้าๆที่เขาจะต้องถูกบังคับให้ไปเจอในอนาคตอันใกล้นี้จากการที่เขาได้รับพลังที่สุดยอดนี้มา เขาได้แต่ต้องถอนหายใจยาว

2 สัปดาห์หลังจากนั้น มหาภัยพิบัติขั้นที่ 2 ก็ได้มาถึงบนโลก ยังไงก็ตามปัญหาก็คือสิ่งอื่นที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในโลกไหนๆ แต่มันกำลังคืบคลานเข้ามาในโลกนี้